Άρθρο για το Μουστογιάννειο Γηροκομείο
Η ανακοίνωση του κλεισίματος του Μουστογιάννειου Γηροκομείου στα Τρόπαια, η οποία συνέπεσε χρονικά με τον τραγικό θάνατο της ηλικιωμένης συμπατριώτισάς μας στο Καλονέρι, φέρνει και πάλι στο προσκήνιο το μείζον πολιτικό θέμα της διάλυσης του τομέα κοινωνικής προστασίας και περίθαλψης. Τα δάκρυα των γερόντων μπροστά στον τηλεοπτικό φακό των αρκαδικών ενημερωτικών ιστοσελίδων δε φτάνουν για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες μιας πολιτικής που έχει μετατρέψει το δικαίωμα στην περίθαλψη σε πανάκριβο εμπόρευμα παρεχόμενο από τους επιχειρηματίες, με όχημα τις λεγόμενες μη κυβερνηκτικές οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.).
Τα θύματα από την αδιαφανή λειτουργία των Μ.Κ.Ο. δεν είναι ούτε οι μέτοχοι του χρηματοπιστωτικού τομέα, στον οποίο η Εκκλησία επενδύει υπέρογκα ποσά (όπως έγινε πρόσφατα για τη διάσωση της Εθνικής Τράπεζας) ούτε βεβαίως οι κυβερνώντες που βρήκαν την ευκαιρία να μετακυλήσουν το κόστος της περίθαλψης στις οικογένειες των γερόντων. Τα θύματα είναι τα «περήφανα γηρατειά» που υφίστανται σήμερα μια απίστευτη ψυχική ταλαιπωρία.
Μου προκάλεσε αρνητική εντύπωση ο τρόπος που προσέγγισαν το θέμα τόσο ο Δήμος Γορτυνίας όσο και οι ομάδες πολιτών που θέλησαν να αντιδράσουν δημόσια – και καλά έκαναν – στο κλείσιμο του γηροκομείου. Η κα. Βογιαντζόγλου, πρόεδρος της Κοινωφελούς Επιχείρησης του Δήμου Γορτυνίας, με ύφος χιλίων καρδιναλίων καλούσε μέσω του τηλεοπτικού φακού το Δήμαρχο και το Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως να παρέμβουν στην ηγεσία της Εκκλησίας (λες και το γηροκομείο το κλείνει κάποιος τρίτος και όχι η Εκκλησία).
Στο ίδιο κλίμα κινήθηκαν και ορισμένοι συμπολίτες μας – ανάμεσα στους οποίους και Λαγκαδινοί – που με επιστολή τους στα αρκαδικά διαδικτυακά μέσα ζήτησαν «εκκλησιαστική διαπραγμάτευση», συμμετοχή του Δήμου (να αναλάβουν οι δημότες το κόστος της συντήρησης) και αποδέσμευση πόρων από το ΕΣΠΑ για να καλυφθεί η συγκεκρμένη δαπάνη (δηλαδή να χρηματοδοτηθεί πρόσκαιρα και...μετά βλέπουμε).
Το πρόβλημα όμως δεν είναι διαχειριστικό. Είναι άκρως πολιτικό. Θέλουν να κρύψουν, τόσο η δημοτική αρχή όσο και οι επίδοξοι δημοτικοί άρχοντες που ποζάρουν έξω από το γηροκομείο κάνοντας δηλώσεις με φόντο τους κλαμένους γέροντες, τις ευθύνες τους για τη στήριξη της πολιτικής που οδήγησε και στο κλείσιμο του γηροκομείου. Η πολυδιάσπαση του ενιαίου χαρακτήρα του τομέα της περίθαλψης, η συνειδητή υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας μέσω της μείωσης των κοινωνικών δαπανών, η εμπορευματοποίηση και παραχώρησή του στα πιράνχας – επιχειρηματίες και στις λεγόμενες μη κυβερνητικές οργανώσεις τύπου «Αλληλεγγύη» είναι οι αιτίες που ξεσπίτωσαν τους γέροντες. Αυτή είναι η αλήθεια.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σε συνθήκες πρωτοφανούς καπιταλιστικής κρίσης, δραστικής μείωσης του λαϊκού εισοδήματος όπου καλούμαστε να πληρώσουμε ακόμα και τα φάρμακα, έχουμε την υποχρέωση να σκεφτούμε βαθύτερα. Απαιτούνται ριζικές αλλαγές στο πεδίο της πολιτικής και της οικονομίας, έτσι ώστε να δημιουργηθούν εκείνες οι κρατικές δομές, οι οποίες με βάση τον κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό θα δώσουν μόνιμη λύση σε τέτοιου είδους προβλήματα.
Είναι επιτακτική ανάγκη να πρωτοστατήσουμε σε τοπικό επίπεδο στη συγκρότηση μιας πλατιάς Λαϊκής Συσπείρωσης, η οποία θα αμφισβητήσει την εμπορευματοποίηση της υγείας που προωθείται μέσω του Καλλικράτη και θα προτάξει τη δημόσια και δωρεάν περίθαλψη για όλους. Στις συμπληγάδες του διαλυμένου κοινωνικού κράτους και της επί πληρωμή εκκλησιαστικής φιλανθρωπίας, εμείς οι Γορτύνιοι οφείλουμε να τραβήξουμε γερό κουπί για να εξασφαλίσουμε αξιοπρεπή ζωή τόσο για εμάς όσο και για τους παππούδες μας.
Δρ. Βασίλης Κ. Σιοκορέλης (από τα Λαγκάδια)