Λαγκάδια: το καλοκαίρι ενός χειμώνα...
Θυμάμαι παλαιότερα, όταν έρχονταν επισκέπτες στο χωριό, το πρώτο πράγμα που ρωτούσαν είναι πόσοι μαθητές υπάρχουν. Ο αριθμός των παιδιών ήταν βασικό κριτήριο για να διαπιστώσει κανείς εάν ένας τόπος είναι ζωντανός.
Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο μόνιμος κάτοικος θα ακούσεις να σου λέει ότι η ερήμωση και το κλείσιμο των σχολείων είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων (έτσι του είπαν οι πολιτικοί και τα κόμματα που ψηφίζει τόσα χρόνια), ενώ τον επισκέπτη θα τον δεις να θαυμάζει το πρώην Γυμνάσιο Λαγκαδίων για την αρχιτεκτονική του ομορφιά αδιαφορώντας εάν λειτουργεί ή όχι.
Όσοι δικαιολογούν το κλείσιμο των σχολείων στη Γορτυνία ισχυριζόμενοι ότι ήταν αναπόφευκτο λόγω έλλειψης μαθητών, προφανώς χάζευαν στο μάθημα. Ειδάλλως θα έφερναν στη μνήμη τους δασκάλους, οι οποίοι τόνιζαν συνεχώς ότι θα πρέπει πρώτα να αναζητούμε τις αιτίες πριν φτάσουμε στο αποτέλεσμα.
Αν επιχειρήσει κανείς να αναλύσει τις βαθύτερες αιτίες της ερήμωσης, δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η μαζική φυγή από την επαρχία και το συνακόλουθο κλείσιμο των σχολείων δεν είναι ζήτημα ούτε ατομικής επιλογής του καθενός ούτε υπογεννητικότητας (ένα πρόβλημα υπαρκτό στις μέρες μας, που όμως έχει κι αυτό τις πολιτικές του αιτίες) ούτε των γονέων που έγραψαν τους τελευταίους λιγοστούς μαθητές στη Βυτίνα.
Η ερήμωση και τα λουκέτα στα σχολεία είναι ξεκάθαρα ζήτημα κεντρικών πολιτικών επιλογών εδώ και δεκαετίες, οι οποίες έφεραν αυτό το αποτέλεσμα. Εάν ήθελαν οι κυβερνώντες να κρατήσουν ζωντανή την επαρχία, θα το είχαν κάνει με χίλιους δυο τρόπους. Αλλά δε θέλουν, αυτή είναι η αλήθεια.
Σκεφτόμουν τις προάλλες πόσο αντιφατικό είναι να βραβεύουμε στην κεντρική πλατεία του χωριού ένα Λαγκαδινόπουλο που φεύγει με υποτροφία στο εξωτερικό για σπουδές και την ίδια ώρα να δημοσιεύεται το ΦΕΚ για την αναστολή λειτουργίας του δημοτικού σχολείου, του τελευταίου σχολείου που είχε απομείνει στο χωριό. Εγώ ειλικρινά, εάν ήμουν δημοτική αρχή θα ντρεπόμουν να κάνω τη βράβευση. Να πούμε τι ακριβώς στο μαθητή; Ότι σήμερα η πρόσβαση στην εκπαίδευση είναι πιο εύκολη στο εξωτερικό απ' ότι στο χωριό;
Το καλοκαίρι αυτό των ηρώων και των γλεντιών, των Δεληγιανναίων και των Κατσιγιανναίων, δεν ήταν ένα καλοκαίρι ανέμελο και ξέγνοιαστο. Έκρυβε μέσα του έναν βαρύ χειμώνα, έναν πολιτικό χιονιά διαρκείας για τα Λαγκάδια, ο οποίος αυτή τη φορά ήρθε να σκεπάσει το δημοτικό σχολείο.
Όσο κι αν είχαμε προεξοφλήσει εμείς οι Λαγκαδινοί την αναστολή λειτουργίας του σχολείου, ας μην προσπερνάμε αυτό το γεγονός ελαφρά τη καρδία, διότι σηματοδοτεί το τέλος μιας ολόκληρης εποχής για το χωριό.
Τα Λαγκάδια, που καυχιόμασταν κάποτε ότι διέπρεψαν στις επιστήμες και τα γράμματα, έφτασαν σήμερα στο σημείο να μην έχουν σχολείο. Κι αυτό δε χωνεύεται εύκολα.
Δρ. Βασίλης Σιοκορέλης
Σάββατο, 24/8/24
Σχετικά Άρθρα
- «Έκπτωτος» ο Κασσελάκης, αποφάσισε η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ!
- Προσκύνημα Τίμιας Ζώνης Παναγίας στη Χώρα Γορτυνίας | Παράκληση στην Παναγιά για τον Νίκο Κατσικονούρη
- Παράταξη Πτωχού: "Οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν τις απόψεις τους όμως δεν την αξιοποίησαν"
- "Πάγια θέση αρχής της Λαϊκής Συσπείρωσης, είναι όλα τα σημαντικά ζητήματα να έρχονται στο Περιφερειακό Συμβούλιο και να συζητιούνται δια ζώσης"
- Πρόσκληση συμμετοχής των σχολικών μονάδων στις επετειακές εκδηλώσεις για τον εορτασμό της Άλωσης της Τριπολιτσάς
1 σχόλιο
-
Όχι, δεν χωνεύεται εύκολα. Μόνο που το άρθρο σας κύριε δεν έχει ούτε μια πρόταση , ούτε μια λέξη για το τι θα μπορούσε νσ γίνει διαφορετικά στο πσρελθόν. Το δε ΚΚΕ που ανήκετε αμφιβάλλω αν είχε κάνει κάτι καλύτερο. Το πιο πιθανό να είχε μετακινήσει τον.πληθυσμό στις πόλεις για να δουλέψουν στις φάμπρικες για να ζουν ευτυχισμένα τα μεγάλα κεφάλια του κόμματος.