Όταν η Γορτυνία παραδίδεται στην παράδοση...

Σάββατο, 10 Αυγούστου 2024 23:23

Η πραγματική Γορτυνία δεν είναι τα καλοκαίρια της. Δεν είναι τα πανηγύρια και τα τραγούδια, δεν είναι ο κόσμος και οι εκδηλώσεις, δεν είναι η υπέρμετρη προβολή της παράδοσης. Όλα αυτά είναι η Γορτυνία των λίγων ημερών, η οποία γρήγορα χάνεται όταν αρχίζει να μικραίνει η μέρα, όταν αρχίζουν να αποχωρούν και οι τελευταίοι επισκέπτες.

Η πραγματική Γορτυνία είναι οι χειμώνες της. Είναι οι τεράστιες ελλείψεις στα Κέντρα Υγείας και τα περιφερειακά ιατρεία, είναι το σχολείο στα Λαγκάδια που έκλεισε, είναι οι λιγοστοί άνθρωποι στο καφενείο, είναι η εκτεταμένη ερήμωση, την οποία δε θέλουν να αγγίξουν οι κυβερνώντες με τις τοπικές τους αρχές, λες και αποτελεί... ιερή παράδοση, η οποία θα πρέπει να παραμείνει αναλλοίωτη στο χρόνο.

Η πραγματική Γορτυνία κάτι άλλο θέλει να πει, αλλά δεν το λέει. Βλέπει τα προβλήματα, αλλά τα κρύβει κάτω από την κουρελού. Και στη συνέχεια κρεμάει την κουρελού για να την πουλήσει ως παραδοσιακό προϊόν στους τουρίστες.

Η Γορτυνία παραδίδεται στην παράδοση, γιατί ξέρει ότι από εκεί μόνο μπορεί να πιαστεί. Η παράδοση στην παράδοση είναι το άλλοθι για να μην ασχοληθεί ποτέ με τα πραγματικά της προβλήματα.

Για σκεφτείτε. Έφτασε η στιγμή που τα Λαγκάδια έπαψαν να έχουν μαθητές και σχολείο. Ποιος το περίμενε... Κι όμως, πέρασε κι αυτό εντελώς ασχολίαστο, σαν κάτι φυσιολογικό, σκεπασμένο με την κουρελού της παράδοσης.

Ασχολίαστο από μια δημοτική αρχή, η οποία, σε συνέχεια των προηγούμενων, συμπλέει με την κεντρική πολιτική της ερήμωσης, που έφερε αυτό το αποτέλεσμα. Από κοντά και οι σύλλογοι, μένοντας κι αυτοί προσκολλημένοι στην ακίνδυνη και βολική προβολή της παράδοσης, μακριά από τα πραγματικά προβλήματα. Κουβέντα δεν είπαν για το κλείσιμο του σχολείου, έστω για τα μάτια του κόσμου.

Εάν ζούσαν οι παλιοί λαγκαδινοί μαστόροι κι έβλεπαν τη σημερινή εικόνα του χωριού, όχι μόνο δε θα δέχονταν εκδηλώσεις προς τιμήν τους, αλλά θα μας "έπαιρναν με τις πέτρες" εμάς τους νεο-λαγκαδινούς. Θα ένιωθαν ντροπή και στενοχώρια βλέποντας ότι οι κόποι τους για το χωριό πήγαν χαμένοι. Πραγματική απόδοση τιμής στους προγόνους μας δεν μπορεί να υπάρξει με το χωριό ισοπεδωμένο δημογραφικά, παραγωγικά, κοινωνικά. Όσους αγώνες δρόμου κι αν τρέξουμε, όσα τσάμικα κι αν χορέψουμε.

Η Γορτυνία θα ήταν διαφορετική, εάν δεν είχε στραμμένο το βλέμμα της μόνο στο παρελθόν, στην παράδοση, αλλά στο παρόν και το μέλλον. Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνει είναι να δίνει βήμα στους κατοίκους και τους επισκέπτες της, διοργανώνοντας τοπικές συνελεύσεις. Κάθε χωριό, κάθε πλατεία θα έπρεπε τα καλοκαίρια να μετατρέπεται σε κυψέλη διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων.

Κάτι τέτοιο όμως, όπως φαίνεται, δεν το θέλει ούτε η δημοτική αρχή, που έχει την πλειοψηφία στα τοπικά συμβούλια, αλλά ούτε και η εκλεγμένη αντιπολίτευση, η οποία όφειλε να προτείνει και να προκαλεί αυτές τις συνελεύσεις. Άραγε, πού χαθήκανε οι τοπικοί σύμβουλοι που ίδρωσαν τη φανέλα τους για να εκλεγούν; Γιατί παραμένουν άφαντοι μετά τις εκλογές; Είναι προφανές ότι θέλουν κι αυτοί τους Γορτύνιους ήσυχους και σιωπηλούς, αδιάφορους για τα προβλήματα της Γορτυνίας, να ασχολούνται απλώς με την... παράδοση.

Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη Γορτυνία, ο οποίος φαίνεται να την κυριεύει στις μέρες μας. Από τη μια δηλαδή, να υπερηφανευόμαστε και να υπερπροβάλλουμε συνεχώς το ένδοξο παρελθόν και την παράδοση, ενώ από την άλλη να σιωπούμε και να αποδεχόμαστε ως φυσιολογική τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στα χωριά.

Η ισορροπία ανάμεσα στα δύο έχει χαθεί κι αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Όταν η Γορτυνία παραδίδεται στην παράδοση αδιαφορώντας για το παρόν της, δεν μπορεί να έχει αξιόλογο μέλλον.

Δρ. Βασίλης Σιοκορέλης

Σάββατο, 10/8/24