Οι Ψησταριές του Πάσχα στην Τρίπολη | Γράφει ο Νίκος Δελφάκης

{«όποιος δεν ψήσει αρνί το Πάσχα και πάει ταξίδι, έχει μεγάλη φτώχεια»}.

Τρίπολη 28/04/2021

***** 

Αυτό που θα προσπαθήσω να περιγράψω παρακάτω φαίνεται χαρακτηριστικά,  επακριβώς και με πολύ λιγότερα λόγια, σε γεγονός που μου είχε διηγηθεί ο συγχωρεμένος πια συνάδελφός μου Γιώργος Διαμαντόπουλος:

<<Σε κάποιο Πάσχα της 10ετίας του 50, τα αυτοκίνητα ήταν και λιγοστά στους δρόμους της πόλης, ο γέρο Μπ…κος είχε, όχι στην αυλή του, αλλά  στο δρόμο έξω από το σπίτι του φτιάξει, με τσιμεντόλιθους, την δική του ψησταριά. Καμαρώνοντας γύριζε το αρνί του, το κοκορέτσι του, έπινε το κρασί του, κέρναγε όλους τους περαστικούς, γεμάτος ικανοποίηση και υπερηφάνεια γι  αυτό που έκανε. Φώναζε την κυρά του να του φέρνει κάθε τόσο, άλλοτε το λεμόνι, άλλοτε το αλατοπίπερο, πιάτα, ποτήρια κλπ. Κάποια στιγμή φάνηκε στο δρόμο ένα ζευγάρι, που δεν τους γνώριζε, δεν φαίνονταν να είναι από την Τρίπολη. Τους σταμάτησε να τους κεράσει.

 - Ποιοί είστε εσείς ρε παιδιά, τους ρώτησε.

- Δεν είμαστε από εδώ, είμαστε από την Αθήνα και κάνουμε μια εκδρομή, του απάντησαν.

Τους κέρασε, τους ξανακέρασε και ήσαν έτοιμοι να φύγουν, οπότε είπε στον σύζυγο: - Ε .. ρε μαύρε και συ, πάρε λίγο ακόμα κοκορέτσι, ποιός ξέρει τί φτώχεια θάχεις, τέτοια μέρα μακριά από το σπίτι σου!!!!

Για τον γέρο Μπ…..κο ήταν αυτονόητο ότι όποιος δεν ψήνει αρνί το Πάσχα και εκδράμει αλλού, έχει μεγάλη φτώχεια!!!>>

Η Τρίπολη πρέπει να είναι η πόλη με τις περισσότερες ιδιωτικές ψησταριές, αναλογικά, την ημέρα του Πάσχα.  Δεν ξέρω πως ξεκίνησε και δημιουργήθηκε αυτή η συνήθεια, όμως αποτέλεσε από ένα σημείο και έπειτα ισχυρότατη παράδοση. Όχι μόνο σε οικογένειες κτηνοτρόφων, ζωεμπόρων και αγροτών, αλλά και σε καθαρά αστικές. Είναι πράγματι εντυπωσιακό για μια πόλη να κρατεί τέτοια παράδοση,  περισσότερο και από τα χωριά της περιοχής. Στην παράδοση αυτή στηρίχτηκε ο Δήμος Τρίπολης στη 10ετία του 60 και καθιέρωσε τον δημοτικό  εορτασμό και τις ψησταριές, τόσο στο κέντρο, όσο και στις γειτονιές.

 Από φωτογραφίες του παρελθόντος καταλαβαίνει κανείς -  οι παλιότεροι το γνωρίζουμε -  ότι μαζεύονταν στην αυλή ενός σπιτιού, περισσότερες οικογένειες, συγγενών και φίλων και έκαναν τη δική τους ψησταριά. Αλλά και μια μόνο οικογένεια. Δέχονταν επισκέψεις από γείτονες και συγγενείς. Αρνιά στις σούβλες, που αναλάμβαναν να τα γυρνούν τα παιδιά, κοκορέτσια, συκώτια ψητά, άφθονο κρασί. Μια γιορτή ξεχωριστή που την προετοίμαζαν πολλές ημέρες νωρίτερα, με τη μεταφορά των κλημάτων, τα κάρβουνα, τα ξύλινα σουβλιά, το σούβλισμα και το δέσιμο των αρνιών, το στήσιμο των τσιμεντόλιθων, τη φωτιά που έπρεπε να ανάψει κατά τις 5 το πρωί κλπ. Ακόμα κι αν είχε στερηθεί ο σπιτονοικοκύρης το προηγούμενο διάστημα και δεν ήταν και από τους πλέον εύπορους, την ημέρα του Πάσχα έπρεπε να διαθέτει πλούσια φαγητά και ποτά και να την γιορτάσει στο σπίτι του ή στο σπίτι που θα συμμετείχαν στην κοινή ψησταριά, με την οικογένεια και τους συγγενείς.

Αυτή την παράδοση γνώριζε ο γέρος Μπ….κος, «όποιος δεν ψήσει αρνί το Πάσχα και πάει ταξίδι, έχει μεγάλη φτώχεια».