Σε καιρούς κρίσης το θάρρος είναι η πυξίδα | Γράφει η Έλλη Αρτοπούλου

Σε μια Ελλάδα που μοιάζει να ανασαίνει βαριά κάτω από το βάρος συνεχόμενων κρίσεων, κάθε ημέρα φέρνει μαζί της νέες ειδήσεις που σοκάρουν, θυμώνουν, απογοητεύουν.

Από την τραγωδία στα Τέμπη που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους, αφήνοντας πίσω οικογένειες να παλεύουν με το αναπάντητο «γιατί», μέχρι τις φρικιαστικές υποθέσεις κακοποίησης ανυπεράσπιστων παιδιών και τις αδυσώπητες δολοφονίες που έρχονται στο φως, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση συναισθηματικής και ηθικής δοκιμασίας.

Μέσα σε αυτό το τοπίο αβεβαιότητας και πόνου, αναδύεται ένα ερώτημα. Πώς συνεχίζουμε; Πώς αντέχουμε; Πώς δεν χάνουμε τον προσανατολισμό μας; Η απάντηση, όσο δύσκολη κι αν φαίνεται, βρίσκεται σε μια λέξη που ίσως έχουμε ξεχάσει να τιμούμε. Θάρρος.

Το θάρρος να αντικρίσουμε την… αλήθεια.

Η τραγωδία στα Τέμπη δεν ήταν απλώς ένα «δυστύχημα». Ήταν το αποτέλεσμα παραλείψεων, αδιαφορίας και μιας βαθιά ριζωμένης κουλτούρας ατιμωρησίας. Γιατί, αν είμαστε ειλικρινείς, δεν ήταν η πρώτη φορά που είδαμε να πληρώνονται ανθρώπινες ζωές για λάθη που μπορούσαν να αποφευχθούν. Όμως, πόσο εύκολο είναι να στραφούμε αλλού, να το θεωρήσουμε άλλη μια τραγική ιστορία που «έτυχε»;

Το θάρρος εδώ δεν είναι να μη φοβηθούμε. Είναι να μην αποστρέψουμε το βλέμμα μας. Να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, όσο δυσάρεστη κι αν είναι. Γιατί μόνο όταν αναγνωρίσουμε το πρόβλημα, μπορούμε να απαιτήσουμε αλλαγή.

Οι σιωπηλές κραυγές που δεν ακούμε.

Πέρα από τα μεγάλα γεγονότα που συγκλονίζουν την κοινή γνώμη, υπάρχουν και οι «σιωπηλές» ιστορίες. Ο μικρός Άγγελος που βίωσε φρικτές κακοποιήσεις, παιδιά που μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα βίας και αδιαφορίας, νέοι που χάνουν τον προσανατολισμό τους, παλεύοντας με την ψυχική υγεία και την απουσία προοπτικής.

Πόσα από αυτά τα βλέπουμε πραγματικά; Πόσα τα προσπερνάμε γιατί «δεν αντέχουμε» να τα σκεφτούμε; Και όμως, εδώ είναι που χρειάζεται το μεγαλύτερο θάρρος να ακούμε αυτά που πονάνε, να βλέπουμε αυτά που δεν φαίνονται.

Η αβέβαιη γενιά.Όταν οι νέοι χάνονται στον χάρτη.

Οι νέοι άνθρωποι σήμερα μεγαλώνουν σε έναν κόσμο γεμάτο αντιφάσεις. Από τη μία, τους λένε ότι μπορούν να γίνουν ό,τι ονειρεύονται. Από την άλλη, βρίσκονται αντιμέτωποι με ανεργία, κοινωνικές ανισότητες, έλλειψη στήριξης. Η χαμένη εμπιστοσύνη στους θεσμούς και οι περιορισμένες ευκαιρίες κάνουν πολλούς να νιώθουν εγκλωβισμένοι, χωρίς κατεύθυνση.

Και όμως, μέσα σε αυτήν την αβεβαιότητα, υπάρχουν νέοι που δεν παραιτούνται. Που δημιουργούν, που αγωνίζονται, που επαναπροσδιορίζουν τι σημαίνει επιτυχία, ευτυχία, ζωή.

Το θάρρος τους δεν βρίσκεται απαραίτητα σε μεγαλειώδεις πράξεις, αλλά στο γεγονός ότι επιλέγουν να συνεχίσουν, να ελπίζουν, να προσπαθούν. Το θάρρος της φροντίδας είναι η αντίσταση με Αγάπη. Μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι, υπάρχει ένα είδος θάρρους που συχνά υποτιμούμε. Το θάρρος της φροντίδας. Το θάρρος της μάνας που σηκώνει το βάρος της οικογένειας, προσπαθώντας να είναι το καταφύγιο μέσα στη θύελλα. Του δασκάλου που επιμένει να εμπνέει παιδιά, παρόλο που το σύστημα μοιάζει αδιάφορο. Του ανθρώπου που, παρά τον δικό του πόνο, ανοίγει χώρο για να ακούσει και να στηρίξει τον άλλον.

Το να νοιάζεσαι, σε έναν κόσμο που συχνά σε ενθαρρύνει να κοιτάζεις μόνο τον εαυτό σου, είναι πράξη αντίστασης.

Η φωνή σου είναι η… Πυξίδα σου.

Στις πιο σκοτεινές στιγμές, το θάρρος δεν είναι πάντα μια δυνατή κραυγή. Μερικές φορές, είναι το μικρό ψίθυρο στο τέλος της ημέρας που λέει:

«Αύριο θα προσπαθήσω ξανά.»

Είναι το χέρι που απλώνεις, η λέξη που δεν φοβάσαι να πεις, το βήμα που κάνεις μπροστά, ακόμα κι αν τρέμεις. Το να λες την αλήθεια σου, ακόμα κι όταν η σιωπή μοιάζει πιο ασφαλής. Το να συνεχίζεις να ελπίζεις, ακόμα κι όταν όλα δείχνουν πως δεν υπάρχει λόγος.

Ποια είναι η δική σου… Πυξίδα;

Σε καιρούς κρίσης, η μεγαλύτερη πρόκληση δεν είναι να μη φοβηθείς. Είναι να μην αφήσεις τον φόβο να σε καθορίσει. Το θάρρος δεν είναι προνόμιο των λίγων «ηρώων». Είναι μια επιλογή που κάνει ο καθένας μας, κάθε μέρα, στα μικρά και τα μεγάλα. Είναι η πυξίδα που μας κρατά στον δρόμο μας, όταν όλα γύρω μας μοιάζουν χαμένα. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στον φόβο και στην ελπίδα, βρίσκουμε την αλήθεια μας! Σε καιρούς κρίσης, το θάρρος είναι η πυξίδα.

Αρθρογράφος

Έλλη Αρτοπούλου

E-mail pr.kalimeraarkadia@com>