Φόρος ακινήτων, μαχαιριά στην ανασυγκρότηση της χώρας
Στην Ελλάδα είθισται κάθε νέος φόρος, έστω και προσωρινός, να γίνεται μόνιμος. Αυτό επιβεβαιώνει το νομοσχέδιο για τον φόρο της ακίνητης περιουσίας. Οι κυβερνώντες με πλήθος δηλώσεων και διαβεβαιώσεων τόνιζαν τον προσωρινό χαρακτήρα του χαρατσιού, λόγω της έκτακτης κατάστασης. Ακόμα και το ανώτατο δικαστήριο, το Συμβούλιο της Επικρατείας, έκρινε συνταγματική μόνο την πρόσκαιρη εφαρμογή του. Αυτά όλα ξεχάσθηκαν και ξεκίνησε μια εκστρατεία δήθεν δικαιότερης κατανομής των φορολογικών βαρών στην ελληνική κοινωνία.
Η χώρα βρίσκεται σε ύφεση για έκτη χρονιά, η υψηλή ανεργία έχει εδραιωθεί και η όποια αλλαγή υπάρχει μόνο στα «κούφια» λόγια των κυβερνώντων. Το νομοσχέδιο για την φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες για ανάκαμψη της οικονομίας σε δύο σημαντικούς τομείς της, τον πρωτογενή (γεωργικό) και την οικοδομή.
Στο πρώτο η φορολόγηση των αγροτεμαχίων, πρόσθετος φόρος που για πρώτη φορά φορολογείται εργαλείο παραγωγής, οδηγεί οριακές αγροτικές καλλιέργειες στην εγκατάλειψη. Σ’ αυτό επιτείνουν οι χαμηλές τιμές των αγροτικών προϊόντων και η αύξηση των τιμών των γεωργικών εφοδίων. Χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά θα οδηγηθούν στην χρεοκοπία και σε βίαιη ανακατανομή της γεωργικής γης. Η δημιουργία μεγάλων καπιταλιστικών γεωργικών επιχειρήσεων με την ήδη μεγάλη μείωση του αγροτικού μεροκάματου, την απουσία οποιασδήποτε εργασιακής ασφάλειας και προστασίας αποτελεί την προοπτική του έλληνα αγρότη. Η εργασία «ήλιο με ήλιο» γίνεται κανόνας.
Η οικοδομή αποτελούσε για δεκαετίες την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας. Η κρίση και η υπερφορολόγησή της την έχει οδηγήσει σε πλήρη αδρανοποίηση. Η μονιμοποίηση της φορολογίας των ακινήτων καταδικάζει τον τομέα αυτό της οικονομίας σε μόνιμη ύφεση με αρνητικές επιπτώσεις σε χιλιάδες βιομηχανικές, κατασκευαστικές και εμπορικές επιχειρήσεις που έχουν σχέση με την οικοδομή και τα ασφαλιστικά ταμεία σε αδιέξοδο αφού οι εισφορές σ’ αυτά μειώνονται δραματικά. Οδηγεί στην απαξίωση της αστικής ακίνητης περιουσίας που γίνεται εύκολη λεία εσωτερικών και εξωτερικών μεγάλων συμφερόντων που καραδοκούν να την αποκτήσουν.
Αναρωτιέται κανείς, μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας με τον πρωτογενή τομέα και την οικοδομή σε αρνητική εξέλιξη; Αυτά ασφαλώς τα γνωρίζουν οι «προστάτιδες» εξωτερικές οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις (είτε αναφέρονται ως «αγορές» είτε ως «τοκογλύφοι δανειστές») και η κυβέρνηση που αποδεικνύεται πιστός υπηρέτης τους. Φαίνεται πια ότι σκοπός δεν είναι η ανασυγκρότηση της χώρας αλλά μέσω του χρέους, που συνεχώς διογκώνεται, η διαιώνιση της «αφαίμαξης» του τόπου με την σκληρή και αντιπαραγωγική φορολογία και την εξαγορά και έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Για να επιβάλλουν αυτά τα μέτρα προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Ανακάλυψαν οι «φωστήρες» κυβερνητικοί βουλευτές αντίθεση ανάμεσα σε ύπαιθρο και αστικά κέντρα. Θεωρώντας δεδομένο το ύψος του φόρου «κονταροκτυπιούνται» τι μέρος θα επωμισθούν οι αγρότες με τα αγροτεμάχια και τι οι κάτοχοι αστικής ιδιοκτησίας. Ο φόρος αυτός συνολικά, όπως δείξαμε παραπάνω, είναι αντιπαραγωγικός και άδικος αφού δεν φορολογεί και μάλιστα προοδευτικά το εισόδημα, του κάθε πολίτη, όπως αναφέρει το σύνταγμα.
Το πρόβλημα δεν είναι ο τρόπος εφαρμογής του νομοσχεδίου αλλά το περιεχόμενό του. Είναι ένα σχέδιο θεσμικού νόμου που προωθεί την οικονομική και πολιτική υποτέλεια της χώρας που δεν βελτιώνεται αλλά απαιτείται να αποσυρθεί όχι μόνο αυτό αλλά και η πολιτική των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και της λιτότητας.
Τούτο το γεγονός γίνεται συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Οι εργαζόμενοι που νοιώθουν το βαρύ φορτίο της ανεργίας και της οικονομικής και εργασιακής υποβάθμισης, οι επαγγελματίες με τα «λουκέτα» και κομμάτια της αστικής τάξης που καταρρέουν αποτελούν την κοινωνική βάση για την δημιουργία ενός μετώπου αντίστασης και ανατροπής. Αυτή την αναγκαιότητα πρέπει να δουν οι πολιτικές δυνάμεις, το συνδικαλιστικό κίνημα και οι πολίτες. Οι πρωτοβουλίες για κοινή ή παράλληλη δράση σήμερα δεν αρκούν, απαιτούνται συγκλίσεις για τη δημιουργία ενός προγράμματος οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας και συσπ0είρωσης σ’ αυτό της πλειοψηφίας του λαού για να, ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής και της ανάκαμψης. Ο δρόμος αυτός δεν θα είναι εύκολος και σύντομος, ούτε βοηθούν σ’ αυτό κοινοβουλευτικές αυταπάτες και μοναχικές πορείες. Η ενότητα, η οργάνωση και η πάλη του λαού είναι μόνος δοκιμασμένος τρόπος. Οι επαγγελματικές οργανώσεις του νομού μήπως πρέπει να αρχίσουν διάλογο και συλλογική δράση; Όσο αυτά προχωρούν υπάρχει ελπίδα.
Παναγιώτης Βέμμος