Για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης. Από τις περιπέτειες του άμαχου πληθυσμού | Γράφει ο Νίκος Δελφάκης

****

Κατόπιν συμφωνίας του Σουλτάνου με τον Μωχάμετ ΄Αλη  της Αιγύπτου εστάλη ο ΙΜΠΡΑΗΜ Πασάς, με ένα τεράστιο στράτευμα για να καταπνίξει την Επανάσταση. Αναφέρεται ότι ο στρατός των Τουρκοαιγυπτίων έφτασε τις 35.000 και κατέκλυσε την Πελοπόννησο.  Κι όμως λόγω του συνεχούς κλεφτοπόλεμου δεν κατόρθωσε να εδραιώσει με ασφάλεια της θέση του. ΄Αρχισε τότε να εφαρμόζει την τακτική της «καμένης γης» καταστρέφοντας ό,τι έβρισκε στο πέρασμά του, ξεθεμελιώνοντας ολόκληρες πόλεις και λεηλατώντας. Η Τριπολιτσά δύο φορές, μια κατά την εισβολή του στην Πελοπόννησο και μία ακόμα με πιο τραγικά αποτελέσματα έπειτα από τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, κατεστράφη ολοκληρωτικώς.  Με μανία εστράφη κατά του άμαχου πληθυσμού, γυναίκες και παιδιά,  προκειμένου να πετύχει την περιβόητη «προσκύνηση» με βασανισμούς, αιχμαλωσίες και βιασμούς. Στη συλλογική μνήμη έμεινε και λέγεται ακόμα η φράση «σαν να πέρασε ο Μπραϊμης» όταν γίνεται λόγος για απόλυτη καταστροφή. Η παρακάτω σκηνή, με τα γυναικόπαιδα να κρύβονται σε βάλτους και τα παιδιά να πνίγονται, «πλέοντας» σαν τα βατράχια, είναι ανατριχιαστική.  

Από το βιβλίο παράπλευρες απώλειες  της ΄Εφης Δαρδαβέση: «Ο Μακρυγιάννης αναφέρει την παρακάτω διήγηση της παπαδιάς του Μεγάλου Σπηλαίου: Όταν ήρθαν οι Τούρκοι, εμείς είμαστε μέσα στο βάλτο, στο νερό, τόσες ψυχές να γλυτώσωμεν, κι ήρθαν οι Τούρκοι και μας πιάσανε, κι ήταν το σώμα μας καταματωμένο από τις αβδέλλες, μας φάγαν, και τα παιδιά πεταμένα μέσα, γιομάτο το νερό – σαν μπακακάκια πλέγαν κι άλλα ζωντανά κι άλλα τελείωναν. Και μ’  έπιασαν οι Τούρκοι και με κοιμήθηκαν τριάντα οκτώ και με αφάνισαν και μένα και τις άλλες».