Άρθρο του Βύρωνα Γ. Πολύδωρα στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ: Κάτω τα χέρια από το Λύκαιον Όρος
Γράφει ο Βύρων Γ. Πολύδωρας
____ . ____
Είναι πρόδηλο πλέον πως δεν θέλουν οι κερδοσκόποι επενδυτές των εκθεμελιωτικών «μεταρρυθμίσεων», να μας «ευεργετήσουν» με παραγωγή ενέργειας από εναλλακτικές πηγές. Καταστροφείς του τοπίου και του πολιτισμού μας εν τέλει είναι. Οι περιώνυμοι επενδυτές ποτέ δεν μέτρησαν τις δυσμενείς συνθήκες και τις συνέπειες από τις παρεμβάσεις τους.
Μέτρησαν μήπως τις επιπτώσεις στο περιβάλλον από τους θηριώδεις «ανεμόμυλους» των ανεμογεννητριών (72 τον αριθμό, στο Λύκαιο), από τον θόρυβο της αέναης κίνησής τους και τα ρεύματα αέρος που αιφνιδιάζουν και εξοντώνουν τα πετούμενα (τα αποδημητικά ή τα ταπεινά στρουθία και τους πανέμορφους κύκνους που κατεβαίνουν από την Κασπία, και τα αετοειδή, αετούς, γεράκια και άγριους γύπες, που διαμένουν και ίπτανται σ’ εκείνες τις κορυφές, που είναι ο ζωτικός τους χώρος); Μπορούν να ζήσουν σε αφιλόξενα βουνά, σε «άορνες πέτρες»; Ή μήπως μέτρησαν καθαρά και τίμια τις συνέπειες της υπάρξεως και λειτουργίας τους για την ολική πανίδα εδάφους; Και για τον άνθρωπο ακόμη;
Δεν είναι μικρό πράγμα η αισθητική του περιβάλλοντος. Η καταστροφή του φυσικού τοπίου και η αισθητική βλάβη θά ʼπρεπε να γεννούσαν αγώγιμα δικαιώματα αποζημίωσης. Οι χαίνουσες πληγές των λατομείων στις πλαγιές των βουνών και οι ανεμογεννήτριες στις κορυφές τους, βλάπτουν ψυχικά τους θεώμενους. Γιατί σκοτώνουν την ομορφιά και την γαλήνη. Άφησαν οι αποφασίζοντες για τις τύχες του λαού μας σκοπίμως εγκαταλελειμμένα και έρημα τα βουνά της Πελοποννήσου, προκειμένου να τους επιφέρουν το τελειωτικό χτύπημα (coup de grâce).
Τώρα, στο Λύκαιον όρος. Το ιερό όρος των Αρκάδων και ευρύτερα των Προσελλήνων (πριν από τη Σελήνη) και Προελλήνων. Εκεί γεννήθηκε ο Δίας. Από εκεί φυγαδεύθηκε στην Κρήτη (στο Ιδαίο άντρο, στην Ίδη / Ψηλορείτη), για να τραφεί από την αίγα Αμάλθεια. Για να μην ακούει το κλάμα του βρέφους έκρουαν τις ασπίδες και τα κρουστά μουσικά όργανά τους οι Κουρήτες / Κρήτες.
Στο θεογεννήτρο βουνό, το Λύκαιο, που απλωνόταν με τα υποκείμενα και συνεχιζόμενα ορεινά υποσυγκροτήματα, από τη Μέση Πελοπόννησο, αριστερά του Αλφειού μέχρι τον Κυπαρισσιακό κόλπο, κατοικεί η ψυχή και το πνεύμα των Αρκάδων. Δηλαδή, των πρωτοελλήνων. Ο υιός του Πελασγού, ο Λυκάων, βασιλιάς των Αρκάδων, ο του Λυκαίου όρους, γέννησε 50 γιους που τους σκόρπισε στα τετραπέρατα του Ελληνικού χώρου. Ο Λυκάων έχτισε σε μια κοιλάδα του Λυκαίου την πρώτη πόλη, τη Λυκόσουρα, «που είδε και φώτισε ο Ήλιος», πριν ακόμη δημιουργηθεί το δωδεκάθεο με έδρα τον Όλυμπο. Στο Λύκαιο και στα γύρω Αρκαδικά μέρη, βασιλεύουν οι παγανιστικές και οι πρώτες ανθρωπόμορφες θεότητες: ο Πάν, ο Απόλλων, η Δήμητρα και η Κόρη, η Ευρυνόμη και οι πάμπολλες νύμφες, τα ιερά δένδρα, οι ιεροί βράχοι, οι φοβερές και σεπτές πηγές. Αυτός ήταν ο Αρκαδικός, μαγευτικός κόσμος που λάτρεψε και απαθανάτισε στους πίνακές του ο Πουσέν (1594-1665) στους αναγεννησιακούς χρόνους, υποσημειώνοντας σε κάθε παραλλαγή (πινάκων του) την ιστορική φράση: «et in Arcadia ego».
Στο Λύκαιο, που σημαίνει βουνό του φωτός, του Απόλλωνα, του ήλιου και του πρώτου εξανθρωπισμένου πολιτισμού, υπήρχαν τα πρώτα και πανάρχαια ιερά / βωμοί του Πανός και του Διός, γεμάτα μυστήριο και πρωτοδηλούμενες δυνάμεις της φύσεως. Όποιος, εκτός από τους ιερείς εισήρχετο στο τέμενος του Διός, δεν θα ζούσε περισσότερο από ένα έτος. Εάν ζώα τυχόν παρεισέφρεαν εκεί μέσα, εγίνοντο στείρα. Εκεί, στο Λύκαιον όρος, προς τιμήν του Λυκαίου Διός, ετελούντο οι αρχαίοι περιφερειακοί αθλητικοί (και κατά τινά τρόπον μυστηριακοί, σαν τα Ελευσίνια) αγώνες. Στο οροπέδιο εκεί υπήρχε στάδιο και ιππόδρομος. Οι ιπποδρομίες ήσαν: «τεθρίππου πωλικού με δίφρο», «τεθρίππου τελείου με δίφρο» και ίππου κέλητος. Και οι αγώνες: σταδίου δρόμου, πάλης, πυγμής, παγκρατίου, οπλίτου δρόμου, δολίχου, διαύλου, άλματος και πεντάθλου. Αυτοί οι αγώνες, τα Λύκαια όπως ονομάζοντο, υπήρξαν ο μακρινός πρόδρομος των Ολυμπιακών αγώνων.
Στις υπώρειες του Λυκαίου βρίσκεται ο περικαλλής Ναός του Επικούρειου Απόλλωνα. Ο και Παρθενών της Πελοποννήσου ονομαζόμενος. Αρχιτέκτονάς του ο Ικτίνος, ο ίδιος που έκτισε τον Παρθενώνα των Αθηνών, λίγο αργότερα από αυτόν, στα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου. Τον Ναό, έχτισαν οι Φιγαλείς. Ακμάζον ήταν στη Νοτιοδυτική Πελοπόννησο το βασίλειο της Φιγαλίας. Πλούτισε με το θαλάσσιο εμπόριο στις ακτές της Μεσογείου, μολονότι στον γεωγραφικό της τόπο έκειτο σε στεριανό-βουνίσιο περιβάλλον (12 χιλιόμετρα ΝΔ από τον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα). Είχε τις εκβολές του ποταμού Νέδα, ως «λιμένα» και σημείο απόπλου για τις εμπορικές εξορμήσεις της. Ο σπουδαίος αυτός ναός του Επικούρειου Απόλλωνα ήταν δωρικού ρυθμού, με εσωτερικά ιωνικά ημικιόνια (μοναδική αρχιτεκτονική εφαρμογή), περίπτερος, εξάστυλος, με 15 κίονες στις μακρές πλευρές του, με μήκος 38 μ. και πλάτος 14 μ. Τα γλυπτά του Ναού, αετώματος και διαζώματος, της ζωφόρου, στο εσωτερικό φιλοτεχνημένης – άλλη πρωτοτυπία και αυτή.
Ο εσωτερικός κίονας μεταξύ σηκού και κυρίως ναού, όπου επείχε θέσιν αγάλματος, ήταν η πρώτη εφαρμογή Κορινθιακού ρυθμού με το «κάνιστρο» ως επικιόνιον. Συνεπώς, ο Ναός ήταν συνδυασμός και των τριών ρυθμών, μοναδικό τέτοιο δείγμα σ’ όλη την ελληνική αρχιτεκτονική.
Στο ίδιο τοπίο του Λυκαίου όρους βρίσκονται ακόμη τα ερείπια πόλεων που ήκμασαν από τους ομηρικούς χρόνους μέχρι και τους βυζαντινούς. Όπως το Λέπρεο, η Αλιφείρα, η Λυνίσταινα, το Αίπυ, τα Λύκαια που αποτελούσαν μια ήσσονα Συμπολιτεία, την των Φιγαλέων.
Η Φιγαλία, ακρόπολη και πόλις, περιτειχίζεται από «κυκλώπειο τείχος» άρτια σωζόμενο (και περιφρονημένο όπως όλες οι αρχαιότητες της Φιγαλίας) πέντε χιλιομέτρων.
Η ζωφόρος του Ναού αρπάχτηκε το 1812, όχι από τον Έλγιν, αλλά από άλλη συμμορία αρχαιοκαπήλων με επικεφαλής τον Τσάρλς Κόκερελ. Τα άλλα μέλη της σπείρας ήσαν ο βαρώνος Εσθονός Όττο Μάγκνους φον Στάκελμπεργκ, ο Γερμανός ζωγράφος και αρχιτέκτονας, βαρώνος Καρλ Χάλλερ φον Χαλλερστάϊν και άλλοι πέντε-έξι «φιλότεχνοι» Ευρωπαίοι «λόρδοι», που συμπλήρωναν τη σπείρα. Αυτοί εσύλησαν τον Ναό του Επικούριου Απόλλωνα, όπως και τον Ναό της Αφαίας στην Αίγινα. Τα γλυπτά της Αφαίας κατέληξαν και βρίσκονται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Η ζωφόρος του Επικούρειου Απόλλωνα σήμερα βρίσκεται στριμωγμένη σε μια αίθουσα του Βρετανικού Μουσείου δίπλα και πάνω από την αίθουσα των γλυπτών της ζωφόρου του Παρθενώνα.
Σ’ αυτό το ιερό τοπίο του Λυκαίου όρους, οργανώνεται σήμερα η πιο άγρια επιχείρηση ιεροσυλίας, υπό τον ψευδεπίγραφο τίτλο της επένδυσης για παραγωγή αιολικής ενέργειας. Τόσο άρρωστη και παθολογικά αναίσθητη σκέψη.
Εκάς οι βέβηλοι = Έξω, μακράν χαθείτε εσείς οι βέβηλοι, οι βλάσφημοι, οι ιερόσυλοι Ευρωπαίοι, Ούννοι και βάνδαλοι. Οι επενδυτές με ξένα λεφτά, μετέωροι, επισφαλείς και δυνητικά χρεωκοπημένοι ως συνήθως. Παρεμπιπτόντως ας σημειώσουμε δύο πρόσθετα επιχειρήματα: α) Δεν είδα πουθενά στα Ελβετικά βουνά ή στον Γερμανικό μέλανα δρυμό (των Βαλκυριών) ανεμογεννήτριες γιγαντιαίες και τερατώδεις. Και β) δεν μας παρέχουν – δεν μπαίνουν ποτέ στον κόπο – να μας επιδείξουν μια τίμια και ακριβείας cost benefit ανάλυση (κόστους-ωφελείας). Τα projects αυτού του είδους έχουν ως αποτέλεσμα ενδεχόμενου δόλου, να πλήξουν την κοιτίδα της γενέσεως της φυλής μας και του συνακόλουθου πολιτισμού των Αρκάδων.
Εξάλλου, δεν κάνουν κανένα λόγο οι αρμόδιοι και ειδικοί για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας – μια εκτεταμένη ένοχη σιωπή καλύπτει το θέμα – για την υδροηλεκτρική ενέργεια και τα τόσα πολλά φράγματα-υδραυλικά έργα, που έχουν προσφέρει πολλαπλάσια και πολύτιμη, καθαρή και αποδοτική ηλεκτρική ενέργεια από το 1927, και εντονότερα από το 1950, μέχρι σήμερα. Ατελείωτος ο ευεργετικός κατάλογος. Με μηδενικές παράπλευρες βλάβες.
Διά της σιγής, ακόμη, ομολογείται και το ασύμφορο και αμφίβολης περιβαλλοντολογικής ωφελιμότητας των φωτοβολταϊκών. Με κοντή πειραματική εφαρμογή τους, φαίνεται ότι απερρίφθησαν μετά πολλού κόστους εν τω μεταξύ. Και εις βάρος των προθύμων και πολλών μικροεπενδυτών που προσέτρεξαν στις σειρήνες της αποπλάνησης τους, όπως τελάλιζαν οι κερδοσκόποι.
Η ανάλογη ύποπτη σιγή τηρείται και για την ωφελιμότατη κυματική-θαλάσσια ηλεκτρική ενέργεια.
Εμείς οι ορκισμένοι φύλακες συνείδησης του Αρκαδικού ιδεώδους και του Λυκαίου όρους, με κορώνα του τον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, καλούμε τους «βανδάλους» να υποχωρήσουν. ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΛΥΚΑΙΟΝ ΟΡΟΣ!
Συμπέρασμα: Πριν από 30 χρόνια έβαλαν τον Ναό κάτω από μια τέντα «του Χίτσκοκ», τάχα να τον προστατεύσουν. Ο σκοπός ήταν να μη βλέπει (ο Ναός) την απέραντη και υπέροχη θέα μέχρι τη θάλασσα, και να μην τον βλέπουν και οι άνθρωποι.
Σήμερα, ο δράκος της κερδοσκοπικής παράνοιας προβαίνει σε πράξεις κατοχής με τις γιγαντιαίες 72 ανεμογεννήτριες στο Λύκαιον όρος, ύψους άνω των 180 μέτρων, ενώ το πλήρες ανάπτυγμα του συνολικού ανοσιουργήματος θα υπερβαίνει τις διακόσιες (200) συν τρεις σταθμούς παραγωγής ρεύματος. Πατούν σαν μπότες της «Βέρμαχτ» στα πλευρά μας, στην ψυχή μας. Του λαού και της ιστορίας. Καλύτερα να μας στήσουν πάλι στον τοίχο της Καισαριανής, στα στόχαστρα των MAUSER MG42. Αυτή είναι η εθνική και ηθική θέληση και απόφασή μας.−
Β.Γ.Π.