Πώς τα συναισθήματα επηρεάζουν το ανοσοποιητικό σύστημα και την υγεία
Το 1974, ένα εύρημα σε ένα εργαστήριο της Ιατρικής και Οδοντιατρικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ βοήθησε στον επανασχεδιασμό του βιολογικού χάρτη του σώματος: ο ψυχολόγος Ρόμπερτ Άντερ ανακάλυψε ότι το ανοσοποιητικό σύστημα, όπως και το μυαλό, μπορεί να εκπαιδευτεί. Το συμπέρασμά του προκάλεσε σοκ. Η ισχύουσα άποψη στην ιατρική ήταν ανέκαθεν ότι μόνο ο εγκέφαλος και το κεντρικό νευρικό σύστημα μπορούσαν να αντιδράσουν στην εμπειρία αλλάζοντας τον τρόπο συμπεριφοράς τους.
Το πείραμα του Άντερ για το αν το μυαλό μπορεί να εκπαιδευτεί
Το εύρημα αυτό έστρεψε την έρευνα σε μια νέα κατεύθυνση: έγινε προσπάθεια να ανακαλυφθούν οι μυριάδες τρόποι με τους οποίους το κεντρικό νευρικό σύστημα επικοινωνεί με το ανοσοποιητικό σύστημα-βιολογικά μονοπάτια που δε διαχωρίζουν το μυαλό από τα συναισθήματα και το σώμα, αλλά αντίθετα τα συνταιριάζουν βαθιά.
Στο πείραμά του ο Άντερ είχε χορηγήσει σε λευκά ποντίκια ένα φάρμακο που μείωνε τεχνητά την ποσότητα των ανοσοποιητικών κυττάρων Τ που κυκλοφορούσαν στο αίμα τους. Το φάρμακο χορηγούνταν στα ποντίκια μαζί με νερό μέσα στο οποίο είχε διαλυθεί ζαχαρίνη. Όμως ο Άντερ ανακάλυψε ότι και μόνο δίνοντας το ζαχαρόνερο, χωρίς το κατασταλτικό φάρμακο, εξακολουθούσε να υπάρχει μείωση της ποσότητας των ανοσοποιητικών κυττάρων Τ (του θύμου αδένα) - σε σημείο που ορισμένα ποντίκια αρρώσταιναν και πέθαιναν. Το ανοσοποιητικό τους σύστημα είχε μάθει να καταστέλλει τα λεμφοκύτταρα του θύμου αδένα αντιδρώντας στο γλυκό νερό. Αυτό, σύμφωνα με τις μέχρι τότε επιστημονικές απόψεις και πεποιθήσεις, ήταν αδύνατον να συμβεί!
Το ανοσοποιητικό σύστημα είναι ο εγκέφαλος του σώματος, όπως λέει Φρανσίσκο Βαρέλα, ο νευροεπιστήμονας στο Πολυτεχνείο του Παρισιού, ο οποίος υποστηρίζει ότι το σώμα έχει τη δική του αίσθηση ύπαρξης-του τι ανήκει σ' αυτό και τι όχι. Τα ανοσοποιητικά κύτταρα ταξιδεύουν στο αίμα κατά μήκος όλου του σώματος, ερχόμενα ουσιαστικά σε επαφή με κάθε άλλο κύτταρο. Τα κύτταρα τα οποία αναγνωρίζουν τα αφήνουν στην ησυχία τους, ενώ επιτίθενται σε όσα δεν αναγνωρίζουν. Η επίθεση είτε μας προστατεύει από ιούς, βακτηρίδια και καρκίνο, είτε, αν τα ανοσοποιητικά κύτταρα παρερμηνεύσουν την ταυτότητα των ίδιων των κυττάρων του σώματος, προκαλούν ένα αυτοάνοσο νόσημα, όπως είναι η αλλεργία και ο λύκος.
Έως την ημέρα που ο Άντερ έκανε την τυχαία ανακάλυψη, κάθε παθολογοανατόμος και κάθε βιολόγος πίστευε ότι ο εγκέφαλος (μαζί με τις απολήξεις του σε όλο το σώμα μέσω του κεντρικού νευρικού συστήματος) και το ανοσοποιητικό σύστημα ήταν χωριστές οντότητες, καμιά από τις οποίες δεν είχε τη δυνατότητα να επηρεάσει τη λειτουργία της άλλης. Δεν υπήρχε μονοπάτι το οποίο θα μπορούσε να συνδέσει τα κέντρα του εγκεφάλου που ρυθμίζουν το τι γεύεται το ποντίκι με τις περιοχές του μυελού των οστών όπου κατασκευάζονται τα κύτταρα Τ. Αυτή τουλάχιστον η άποψη επικρατούσε επί...
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ!