"Σπίτι είναι εν τελεί πάντα τα πρόσωπα..." – Ένας Αρκάς στη μακρινή Κολομβία!
Είναι ακόμα ένας νέος άνθρωπος που αναγκάστηκε να ξενιτευτεί για να μπορέσει να εργαστεί, αφού στην Ελλάδα, η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη, λόγω της κρίσης.
Ο Κωνσταντίνος Οικονομόπουλος είναι γιος του δημοσιογράφου Θάνου Οικονομόπουλου και της Προέδρου των εν Αθηναις Ασεατών Μαρίας Φράγκου και τον τελευταίο χρόνο ζει μόνιμα στην Κολομβία. Είναι δικηγόρος, αλλά στην Κολομβία εργάζεται ως καθηγητής σε τεχνικό πανεπιστημιο.
Για την αγάπη του σχετικά με τα ταξίδια και όχι μόνο μίλησε στη Ρίτσα Μασούρα και στην ιστοσελίδα globalview.gr. Εκεί, τονίζει ότι «είναι ένας νέος – global Greek – με εξαιρετικές σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό που επιλέγει το ταξίδι ως στοιχείο ζωής και βαθιάς επιμόρφωσης μέχρι, μέχρι να καταλήξει κάπου. Μέχρι να έρθει η στιγμή που ο ατομικός του χρόνος θα ακινητοποιηθεί, θα γίνει μια άλλη πατρίδα.»
Διαβάστε όλο το δημοσίευμα.
Tαξίδι: τι σημαίνει για σας Κωνσταντίνε Οικονομόπουλε ;
Χαχαχα, με τον κίνδυνο να ακουστώ γραφικός,ταξίδι για μένα (και όχι τουρισμός) σημαίνει κόπος. Κοπιάζω να βγάλω τα λεφτά που χρειάζομαι για να ταξιδέψω, ταλαιπωρούμαι να βρώ τις πιο φτήνες πτήσεις, περπατάω ώρες ατελείωτες, προσπαθώ να συνεννοηθώ με αγνώστους, χάνομαι, κακοκοιμάμαι, βρέχομαι, κρυώνω, ζεσταίνομαι, πεινάω. Εν τέλει, όπως και με πολλές άλλες δραστηριότητες, όσο πιο πολύ κοπιάσεις, τόσο πιο αυθεντικές και πιο γλυκές καταλήγουν να γίνονται οι στιγμές του ταξιδιού. Στο πλαίσιο του ταξιδιού δε, η απουσία κόπου σημαίνει πολλές φορές πως καταλήγει κανείς στην ευκολη λύση του να χρησιμοποιήσει τις ήδη υπάρχουσες τουριστικές δομές, που σε πολλές χώρες είναι έτσι φτιαγμένες ώστε να απομακρύνουν τους τουρίστες από την πραγματικότητα της χώρας και καθιστά δύσκολο να βρεθεί κανείς σε αυθεντικά “σκηνικά” (βλ. Τζαμάικα,. Για να μην γίνω υπεραναλυτικός και κουράσω, να δώσω ένα παράδειγμα που θα καταλάβουν όλοι. Είναι σα να ισχυρίζεται κανείς ότι ο “γερμανός τουρίστας με την κάλτσα και τη σαγιονάρα” που μένει στο resort στην Κρήτη καταλαβαίνει τι σημαίνει Ελλάδα και πως είναι η ζωή του έλληνα.
Ταξίδι σημαίνει ελευθερία. Όχι γεωγραφική, ούτε χρονική. Προσωπική ελευθερία, υπό το πρίσμα της δυνατότητας να ξεφύγει κανείς απο τα γνωστά του περιβάλλοντα και τις συνθήκες που τον καθορίζουν σαν άτομο στον τόπο του, από την άνεσή του. Στα ταξίδια μου κανείς δε ξέρει το εισόδημά μου, σε ποιό σχολείο πήγα, πως ήμουν στα 15 μου, τι μαλακίες έχω κάνει. ‘Εχω μεγαλύτερη ελευθερία να είμαι εγώ, υπό την έννοια του ότι έχω αλλάξει πολύ από τότε που έμενα μόνιμα Ελλάδα και μου είναι πιο εύκολο να ειμαι “εγώ” στο εξωτερικό, παρά όταν γυρνάω στην Ελλάδα που όλοι με ξέρουν, ή νομίζουν ότι με ξέρουν. Έφυγα πριν ξεσπάσει η κρίση, το να γυρνάω στην Ελλάδα, έχει γλυκόπικρη γεύση, για πολλούς λόγους.
Ταξίδι σημαίνει ναρκωτικό
Ταξίδι σημαίνει ταπεινότητα, κάτι που προσωπικά έπρεπε να δουλέψω πολύ. Ταπεινότητα μπροστά στην διαφορετικότητα του τόπου που σε υποδέχονται, στη γνώση τους, στα ελατώματά τους. Να ανοίξεις το μυαλό σου, να δεχτεί ότι ίσως η δική σου άποψη να μην είναι η σωστή, ότι η Ακρόπολη τελικά δεν είναι τόσο εντυπωσιακή, ότι οι Έλληνες δεν είναι τόσο λεβέντες όσο νόμιζες. Ταπεινότητα που εν τέλει θα σε οδηγήσει στο να είσαι αντικειμενικός, τόσο με το καινούριο μαγικό μέρος που επισκέπτεσαι όσο και με το σπίτι που άφησες πίσω. Να καταλάβεις εν τέλει τι είναι πραγματικά αυτό που άφησες πίσω και να το αγαπήσεις για αυτό που είναι.
Με ποια κριτήρια επιλέγετε τη χώρα που επισκέπτεστε;
Ταξιδεύω προσπαθώντας να αποφεύγω τον τουριστικό δρόμο, κάτι που πολλές φορές, ειδικά στην αρχή κάθε ταξιδιού, είναι αναπόφευκτο. Ένα σημαντικό κριτήριο είναι ακριβώς η απουσία αυτής της τουριστικής υποδομής, όσο γίνεται πο πολύ. Καθιστά την εμπειρία πολύ πιο επικερδή και σου επιτρέπει να αποκομίσεις μια απροσδιόριστη αίσθηση γνώσης για το μέρος που επισκεύτηκες αλλά και αυτοικανοποίησης. Έπειτα πάντα προσπαθώ να επισκέπτομαι μέρη όπου έχω γνωστούς που μπορούν να με φιλοξενήσουν, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις ένα μέρος. Αν φαίνεται παράξενο που αναφέρω αυτά τα κριτήρια για τις επιλογές μου, να τονίσω οτι θεωρώ οτι το ταξιδι ειναι σε ένα βαθμό “μέσο”. Όλα τα άγνωστα μέρη έχουν να σου προσφέρουν σε λιγότερο ή περισσότερο βαθμό αυτό που ψάχνεις, όσον αφορά να “χαθείς στο ταξίδι”. Έχει να κάνει κυρίως με την δική σου προσωπική στάση, το πόσο πρόθυμος και ανοιχτόμυαλος είσαι για περιπέτεια. Από κει και πέρα, άλλοι σημαντικοί παράγοντες είναι να μιλάω τη γλώσσα, το πόσο πλούσια κουλτούρα έχει η χώρα που θα επισκεφτώ,το πόσο ακριβή ή όχι είναι μια χώρα, και τέλος και πιο σημαντικό, η παρουσία φύσης και ο καιρός, αν δηλαδή θα μπορώ να στήνω την σκηνούλα μου χωρίς πρόβλημα.
Ζω εδώ κι ένα χρόνο στην Κολομβία, στο Μεντεγίν. Είναι ένα πανέμορφο μέρος, καταπράσινο, με υπέροχο καιρό όλο το χρόνο. Οι άνθρωποι είναι -μα το θεό- ευγενέστατοι, σε κουραστικό βαθμό, χαμογελαστοί και στήνουν πανηγύρι στο λεπτό. Μοιάζουν σε πολλά με τους Ελληνες, σε πάρα πολλά. Πάνω απ όλα, είναι μια κοινωνία σε ανάπτυξη και άνοδο. Πέρα από οποιαδήποτε τάχα γενετικά χαρακτηριστικά που τους προσδιορίζουν , πχ λατίνοι κλπ, το γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό η ζωή τους καλυτερεύει κάθε μέρα, αποτυπώνεται και στην καθημερινότητα της κολομβιανής ζωής. Το αντιστροφο με την Ελλάδα δηλαδή, όπου από ό,τι μπόρεσα να δω επικρατεί μια κατήφεια στους δρόμους
Θα αποτολμούσατε να συγκρίνετε κάποια από αυτές τις χώρες με την Ελλάδα ;
Χαχαχαχαχα εννοείται, όλες. Συγκρίσιμα μεγέθη είναι, γιατί να μην τις συγκρίνω; Αν είναι καλύτερα ή όχι είναι μια άλλη κουβέντα. Κοιτάξτε, και στον παράδεισο να είσαι, άμα δεν έχεις δικούς σου ανθρώπους δίπλα…
Ο επόμενος προορισμός σας ;
Βραζιλία! Πάντα ήθελα να πάω, με συναρπάζει η κουλτούρα, θέλω να τελειοποίησω τα πορτογαλλικά μου και καθώς θα πάω οδικώς είναι μια τρομερή ευκαιρία να γνωρίσω και άλλα μέρη στο ενδιάμεσο. Από την Λετίσια της Κολομβίας, θα πάρω ενα ποταμόπλοιο στον Αμαζόνιο, που μετά από δύο μέρες θα με βγάλει στο Ικίτος του Περού. Από εκεί, θα συνεχίσω νότια μέχρι την έρημο της Ατακάμα στη Χιλή, όπου σκοπεύω να κάτσω ένα διάστημα. Στη συνέχεια ανατολικά, μέσω Αργεντινής και Ουρουγουάης, μέχρι να φτάσω στη Φλοριανάπολις της Βραζιλίας. Τελικός προορισμός το Σάο Πάολο που θα κάτσω για κάποιο καιρό.
Ετσι όπως είναι οι ερωτήσεις με προβοκάρετε να απαντήσω ποιητικά χαχαχα. Ορίστε λοιπόν: Οι στιγμές. Οι κουρασμένες, μεθυσμένες, ιδρωμένες, ξεκαρδιστικές, τρομακτικές, λυπητερές, χαρούμενες, επικίνδυνες στιγμές. Η αυταπάτη του ότι είσαι ζωντανός επειδή σου συμβάινουν συνεχώς καινούργια πράγματα σε άγνωστα μέρη.Η απόγνωση μπροστά στην ευκολία και τη δυσκολία, στο όμορφο και το άσχημο, στο άγνωστο. Ποια προετοιμασία, τι λέτε τώρα… Χαχαχα
Θεωρείτε τον εαυτό σας πολίτη του κόσμου με την κλασική έννοια ή λίγο πριν στεριώσετε οριστικά κάπου αισθάνεστε την ανάγκη να αναμειχθείτε με ετερόκλητα πλήθη και πολιτισμούς ;
‘Οσον αφορά τις μετακινήσεις… είναι το πιο ωφέλιμο ναρκωτικό. Γνωρίζεις μέρη, καταλαβαίνεις τις ανάγκες σου, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, ανοίγεις το μυαλό σου, δεν παύει ομως να είναι ναρκωτικό σε ένα βαθμό. Σε βοηθάει να αποφύγεις την πραγματικότητα, μασκαρεύοντας την για πάντα, ως ένα συνονθύλευμα καινούριων εμπειρίων, αισθήσεων και μελλοντικών αναμνήσεων… Σπίτι εν τέλει είναι πάντα τα πρόσωπα.
Σας ενοχλεί η έννοια της παγκοσμιοποίησης ή είστε εξοικειωμένος μαζί της ; Θεωρείτε ότι ωφελεί ή βλάπτει σοβαρά την υγεία ;
Τι να σας πώ… Είναι όπως όλα, κάπως…. Τα πάντα έχουν τα καλά τους και τα κακά τους, όλα έχουν την τιμή τους, όλα κουνάνε τη ζυγαρία. Ιδεολογικά θα έλεγα ότι ναι κάπως με ενοχλεί, αλλά απο την άλλη έχω γυρίσει όλο τον κόσμο με την βοήθεια της, είμαι ένα αντιπροσωπευτικό της δείγμα. Είναι όπως και με την τεχνολογική εξέλιξη. Το ιντερνέτ είναι κακό; Είναι καλό; Γυρίστε πίσω στον χρόνο και ρωτήστε τον Αλεξαντερ Γκράχαμ Μπελ το ίδιο για το τηλέφωνο. Είμαστε πολύ μικροί για να κρίνουμε ακόμα τι σημαίνουν όλα αυτά. Πιο σημαντικό απο το να απασχολούμαστε με το αν μας αρέσει ή μας ενοχλεί, είναι πως να κάνουμε το καλύτερο με αυτά που έχουμε.
Η ελληνική πολιτική σκηνή σας αφήνει αδιάφορο ; Σας τρομάζει το σημερινό κλίμα αβεβαιότητας ; Και ως νέος άνθρωπος που είστε, τί θα σκεφτόσασταν να πείτε σε «παρωχημένους ανθρώπους» παρωχημένων πολιτικά κομμάτων ; Βρίσκετε γύρω σας κάτι νέο και αστραφτερό που θα θέλατε να αγγίξετε ;
Δε με αφήνει αδιάφορο, απλά με κουράζει πολύ να την ακολουθώ, υπάρχουν πολλά πράγματα που δε μου βγάζουν νόημα, περίμενα να υπάρχει ένα ξύπνημα, μια γενικότερη συσπείρωση μπροστά στον επερχόμενο κίνδυνο.
Οι συντηρητικοί-παρωχημένοι, όπως λέτε, του σήμερα, είναι οι επαναστάτες του χθες, πάντα έτσι δεν πάει; Για τη γενιά μου να πώ το εξής: νομίζω μεγαλώσαμε νιώθοντας ότι τα πάντα είναι δυνατά, ότι το μέλλον ήταν δικό μας, έτσι μας μεγαλώσατε… η απώλεια αυτής της προοπτικής ίσως να είναι πιο δύσκολα διαχειρίσιμη από τις οικονομικές δυσκολίες…Δεν μένω και Ελλάδα βέβαια. Τι να πω, δε ξέρω και κατά πόσον είναι στο χέρι του καθενός. Φοβάμαι ότι δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Δεν υπάρχει κάτι στο βάθος του ορίζοντα. Μόνο η φοινικική κάθαρση, το τι θα βγει μέσα από τις στάχτες. Νομίζω είναι σημαντικό όμως το πως θα καούμε, ως προς το τι θα βγει απο τις στάχτες. Είναι σημαντικό, όσοι θα κάνουν την προσπάθεια για να φτιάξουν κάτι καινούριο να ατενίσουν στο μέλλον με την επίγνωση των λαθών του παρελθόντος.
Συζητάτε με νέους της ηλικίας σας που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα ; Κι αν ναι, τι μήνυμα θεωρείτε ότι σας περνούν ;
Νομίζω πλέον έχουν αφομοιώσει ότι έρχονται δύσκολες στιγμές και προσπαθούν να κάνουν ο,τι καλύτερο μπορούν με αυτά που έχουν. Σε ένα βαθμό, ακόμα κατευθυνόμενοι προς τις ταγές του παρελθόντος που μας έφτασαν εδώ, ίσως ακολουθώντας παρωχημένα πρότυπα, αλλά κάθε φορά όλο και λιγότερο; Ελπίζω, ίσως ; Ο κόσμος προσπαθεί να κάνει τη φτιάξη του, κοιτώντας όλο και περισσότερο προς το δικό του σπίτι, τη δικιά του πάρτη, λογικό είναι. Είναι μια παγκόσμια ανθρώπινη αντίδραση μπροστά στις δυσκολίες. Βλέπω όμως ότι αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αφομοίωση υποδεέστερων καταστάσεων, την αποδοχή νέων χειρότερων συνθηκών, από την οικονομική κατάσταση μέχρι την αποδοχή πλέον της Χρυσής Αυγής ως τρίτο κόμμα. Δε μπορώ να το κρίνω ως θετικό ή αρνητικό, παρά μόνο ως αναπόφευκτο.
Και η διεθνής πολιτική σκηνή; Η εκλογή Τραμπ, το διάταγμα για τους Μουσουλμάνους, το Brexit, to Grexit, η Ε.Ε ως πολιτικό οικοδόμημα ; Πού κρύβεται πλέον το μυστικό για να προχωρήσουμε μπροστά μέσα από αυτές τις συμπληγάδες ;
Υπάρχει ελπίδα;
Είμαι λίγο κυνικός δυστυχώς όσον αφορά τέτοιου είδους ερωτήσεις. Η ιστορία θα προχωρήσει είτε με τη συγκατάθεσή μας είτε όχι. Νομίζω τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται ένα μοτίβο εσωτερικοποίησης, μπροστά στις “παγκοσμιοποιημένες” δυσκολίες, αντί για μια επί της ουσίας προσπάθεια για αλληλεγγύη και συνειδητοποιημένη κοινή αντιμετώπιση πλανητικών προβλημάτων. Δυστυχώς όμως, αυτές είναι ρομαντικές σκέψεις. Τα παραδείγματα που αναφέρατε είναι, στο μυαλό μου, ξεκάθαρες ενδείξεις αυτής της τάσης. Δεν είμαι ειδικός, όμως μου φαίνεται πως ο πλανήτης μας χρήζει μιας συννενοημένης αντιμετώπισης όσον αφορά την διαχείριση του μέλλοντός μας σαν είδος.
Σας ευχαριστώ κι αέρα στα πανιά σας
Κι εγώ σας ευχαριστώ
ριτσα μασουρα
*Ο Κωνσταντίνος Οικονομόπουλος είναι ένας νέος – global Greek – με εξαιρετικές σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό που επιλέγει το ταξίδι ως στοιχείο ζωής και βαθιάς επιμόρφωσης μέχρι, μέχρι να καταλήξει κάπου. Μέχρι να έρθει η στιγμή που ο ατομικός του χρόνος θα ακινητοποιηθεί, θα γίνει μια άλλη πατρίδα.