Αρκάς ο πρώτος λαμπαδηδρόμος των Ολυμπιακών Αγώνων της Μελβούρνης!
Αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από τότε που έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Μελβούρνης.
Με την ευκαιρία αυτή, ο Γιώργος Παπαθανασόπουλος μας έστειλε υλικό και φωτογραφίες για τον πατέρα του Διονύσιο Παπαθανασόπουλο, τον πρώτο λαμπαδηδοδρόμο εκείνης της Ολυμπιάδας καθώς και ένα δημοσίευμα του Βασίλη Μαγαλιού (από τον «Εθνικό Κήρυκα») από όπου και οι περισσότερες πληροφορίες.
Το 1956 ο κ. Διονύσιος Παπαθανασόπουλος παρέλαβε τη Φλόγα από την τότε Πρωθιέρεια, Αλέκα Κατσέλη, και ξεκίνησε τα πρώτα μέτρα για το ταξίδι της στη Μελβούρνη.
Ο Αρκάς συνταξιούχος πολιτικός μηχανικός θυμάται μαζί μας, με μεγάλη υπερηφάνεια και συγκίνηση, τις ημέρες εκείνες της Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας του 1956.
Ως «αθλητής του πεντάθλου και ποδοσφαιριστή» (στη θέση του τερματοφύλακα) στην τοπική ομάδα Α.Ε.Κ. Πύργου Ηλείας, όπου κατοικούσαμε οικογενειακώς τα τελευταία χρόνια του γυμνασίου όπου φοιτούσα και έκανα αθλητισμό» ο κ. Παπαθανασόπουλος είχε ένα... αβαντάζ για την επιλογή του ως πρώτο λαμπαδηδρόμο. Ένα αβαντάζ που πριν τις δοκιμασίες δεν το είχε διαπιστώσει, αλλά στις... πρόβες το κατάλαβε.
«Η επιλογή μου έγινε κατόπιν πολλών δοκιμασιών σε συγκεκριμένο δύσκολο άλμα, το οποίο επιθυμούσε ο σκηνοθέτης της όλης τελετής. Με αυτό το άλμα, έπρεπε, αφού θα έπαιρνα την Δάδα από τα χέρια της Πρωθιέρειας Αλέκας Κατσέλη, να κάνω επιτόπια στροφή και να περάσω πάνω από το τοιχείο του Ναού της Ήρας, με εσωτερικό ύψος 0,70 εκ., πλάτος 0,80 εκ. και ύψος 1,70 εκ. Ήμουν ο μόνος, ανάμεσα σε πάρα πολλούς υποψηφίους, που εκτέλεσε, σε όλες τις δοκιμαστικές επαναλήψεις, τις οδηγίες του σκηνοθέτη».
Δοκιμασίες, πρόβες, επαναλήψεις για να βγει ένα αποτέλεσμα τέλειο, ένα αποτέλεσμα που θα κάνει περήφανη την Ελλάδα. Έτσι το έβλεπαν τότε, έτσι το ήθελε ο κ. Παπαθανασόπουλος, έτσι έπρεπε να γίνει, γιατί έτσι είχαν μάθει οι άνθρωποι. Έτσι είχαν μάθει οι τότε Έλληνες, ότι πρέπει να κάνουν περήφανη την Ελλάδα, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς προσωπικό κέδρος. Ένα πολύ δύσκολο φορτίο στις πλάτες ενός 21χρονου αθλητή που, όμως, είχε δυνατό σύμμαχο: «Την νύχτα μετά την επιλογή μου την πέρασα με αγωνία κι ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά και κατ' ευχήν. Οι φίλοι μου κι οι συγγενείς ένιωθαν περίεργα, με αντιμετώπιζαν κυρίως σαν κάτι το ιερό. Η επόμενη μέρα πέρασε με αλλεπάλληλες πρόβες για να επιτευχθεί το τέλειο αποτέλεσμα. Σημαντικό ρόλο για να εγκλιματιστώ στην ιδέα και το μεγαλείο της όλης Τελετής, έπαιξε η Αλέκα Κατσέλη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια της: «Αυτήν τη στιγμή δεν είσαι ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος, είσαι ένας Θεός που φέρνει Μήνυμα Ειρήνης σε όλη την Ανθρωπότητα». Αυτή ήταν και όλη μου η επικοινωνία με την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή».
Φυσικό και επόμενο, για έναν άνθρωπο που μεγάλωσε με αξίες και αρχές από την οικογένειά του, καταγόμενος από ιστορικό μέρος της Ελλάδας όπως η Αρκαδία και σπουδαγμένος να δημιουργήσει μία νέα εποχή, ως πολιτικός μηχανικός ο κ. Παπαθανασόπουλος εκτός «από χαρά, η ευτυχία θα έλεγα που ήταν πράγματι μεγάλη», είχε και μία πολύ μεγάλη αγωνία «κι ένα φοβερό αίσθημα ευθύνης στη σκέψη ότι θα έπρεπε να φέρω εις πέρας κάτι που θα έκανε οπωσδήποτε υπερήφανη την Ελλάδα σε όλον τον πλανήτη». Με το μυαλό στη σκέψη ότι πρέπει να πάνε όλα τέλεια και την καρδιά να χτυπάει από ανυπομονησία για να ξεκινήσει σωστά «το Μήνυμα Ειρήνης σε όλη την Ανθρωπότητα» όπως του είπε η Αλέκα Κατσέλη ο κ. Διονύσιος θυμάμαι την Τελετή Αφής: «Κατά την διάρκεια της Τελετής, ήμουν σαν να ζούσα ένα όνειρο. Μοναδικός οδηγός μου τη συγκεκριμένη στιγμή, ήταν το βλέμμα της Πρωθιέρειας Αλέκας Κατσέλη που μου έδειχνε αόρατα τι έπρεπε να κάνω. Την παραλαβή της αναμμένης Δάδας, την στροφή, το άλμα και το τρέξιμο του ενός χιλιομέτρου ώσπου να βγει από την Ιερά Άλτη η αναμμένη Δάδα κρατώντας την ψηλά για να περάσει στον επόμενο λαμπαδηδρόμο. Τη στιγμή που μου έδωσε στα χέρια την Δάδα η Αλέκα Κατσέλη, ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Μετά την προσγείωσή μου από το άλμα, όταν άρχισα να τρέχω, τότε συγκλονίστηκα από τις εκδηλώσεις του πλήθους. Χιλιάδες άνθρωποι χειροκροτούσαν την Φλόγα της Αρχαίας Ολυμπίας φωνάζοντας: 'στο καλό, στο καλό!'».
Πολύ μεγάλη η χαρά, η ευτυχία, η περηφάνια, άλλωστε ήταν στο επίκεντρο της Ελλάδας και του κόσμου ο κ. Παπαθανασόπουλος, αλλά πάντα πατώντας στη γη και όχι στα... σύννεφα: «Πράγματι, είναι η μεγαλύτερη χαρά και απόλυτη ικανοποίηση της ζωής μου. Και για μένα προσωπικά αλλά και με την έννοια ότι κατάφερα για εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή να νιώσει η Ελλάδα υπερήφανη για την κληρονομιά που κουβαλά με το μεγαλείο της Αρχαίας Ολυμπίας και τον συμβολισμό της Φλόγας που ξεκινάει από το Ιερό της. Ποτέ στην ζωή μου δεν υπήρξα αλαζόνας. Έτσι κι εδώ θεώρησα ότι εκτέλεσα μια ιερή αποστολή που μου ανέθεσε η πατρίδα μου, με μόνη μεγάλη ικανοποίηση ότι κατάφερα να γίνουν όλα σωστά. Η, δε, καθημερινότητά μου συνέχισε να είναι η ίδια και απαράλλακτη σκληρή καθημερινότητα όπως και πριν την Τελετή της Αφής».
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει πολλά χρόνια, πάνω από 60 και ο κ. Διονύσιος έχει δει πολλές τελετές, αλλά πάντα θυμάται σαν... σήμερα τη δική του Αφή: «Πάντα παρακολουθώ όλες τις Τελετές της Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας. Πάντα τη συγκεκριμένη στιγμή, ανεξαρτήτως σκηνοθεσίας και τελετουργικού, είμαι έτοιμος να σηκώσω το χέρι ψηλά με την Δάδα γεμάτη Φως, ελπίζοντας να φωτιστεί για λίγο η ανθρωπότητα, για το καλό. Φυσικά και η συγκίνηση μου είναι απέραντη», τις διαφορές του τότε με το σήμερα «τις τοποθετώ στο επίπεδο των ανακαλύψεων και των πάσης φύσεως εξελίξεων», ενώ για ποια Ολυμπιάδα ξεχωρίζει;
«Ως ελάχιστα συμμετέχων στο σύνολο των Ολυμπιακών Αγώνων, θεωρώ ότι κάθε Ολυμπιάδα έχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων».
Ο κ. Διονύσιος Παπαθανασόπουλος, ο πρώτος λαμπαδηδρόμος της Ολυμπιάδας της Μελβούρνης το 1956 τα είχε όλα για να γίνει Λαμπαδηδρόμος και ουσιαστικά ήταν παράδειγμα για τους νέους της τότε αλλά και της σημερινής εποχής: Αθλητής, εργατικός, με αξίες και αρχές από την οικογένειά του, πετυχημένος επαγγελματίας και οικογενειάρχης (δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι) έχει κάθε δικαίωμα και ... υποχρέωση να δώσει συμβουλές στα Ελληνόπουλα της Αυστραλίας: «Κατ' αρχήν, τους δίνω την αγάπη μου. Να είναι δημιουργικά, εργατικά, να βλέπουν το μέλλον τους με θάρρος και να αθλούνται. Ο αθλητισμός σε όποια μορφή του κτίζει γερό ψυχισμό. Να ζουν ειρηνικά, να είναι δυνατοί στις αντιξοότητες της ζωής, να θυμούνται πάντα την Ελλάδα μας και να κρατάνε πάντα ψηλά την Δάδα με την Φλόγα της Ολυμπίας».