Χρήστος Καλογερόπουλος, ο ομογενής που βοηθάει την Τρίπολη να… αλλάξει, μιλά στον «Εθνικό Κήρυκα»

Πνεύμα ανήσυχο, αυτοδημιούργητος, πετυχημένος, με ασταμάτητη δράση, ελεύθερη γνώμη και σκέψη, με αγάπη για τον τόπο του, αλλά και «μαχητής» με ανοιχτό μυαλό και αποφασισμένος να προσφέρει με κάθε τρόπο. Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον Ελληνοαμερικανό Χρήστο Καλογερόπουλο που τα τελευταία χρόνια μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στην αγαπημένη του πατρίδα, την Τρίπολη, τη Φλόριδα και την Ατλάντα.

Ο κ. Καλογερόπουλος δεν είναι από τους ανθρώπους που… βολεύονται με ό,τι έχουν. Δεν επαναπαύεται. Οταν βλέπει κάτι που πρέπει να αλλάξει δεν μένει στα λόγια… κάνει πράξεις. Πράξεις που θα μείνουν στη μνήμη της πόλης.

Με απλά λόγια είναι ένας άνθρωπος που δεν… κάθεται ήσυχος και δεν σιωπά στα κακώς κείμενα. Ετσι έχει ήδη κάνει τις πρώτες του δωρεές, μία στην πόλη της Τρίπολης και μία ακόμα στο Παναρκαδικό Νοσοκομείο, ενώ ετοιμάζει και τις επόμενες. Την ίδια ώρα «μιλάει» τη σκληρή αλλά σωστή γλώσσα της αλήθειας, «χτυπάει» δημάρχους και Πολιτεία για τα άσχημα και τα στραβά της Τρίπολης, παροτρύνει άπαντες να αποφύγουν την αστυφιλία προς την πρωτεύουσα της Αρκαδίας και ουσιαστικά «ζητάει» τη συνδρομή όλων για να αλλάξει η πόλη που μπορεί να μην έχει θάλασσα και λίμνες αλλά έχει πολύ μεγάλη Ιστορία.

Ο κ. Καλογερόπουλος δεν «μασάει» και ούτε κρύβει τα λόγια του για τους «φόβους» των Δημάρχων αλλά και τι πρέπει να κάνουν οι πολίτες για μία καλύτερη Τρίπολη. Αποκαλύπτει τη βοήθεια που του δίνει στο να πραγματοποιήσει τις δωρεές του η Παναρκαδική Ομοσπονδία Αμερικής, μιλάει για τη ζωή του, για την πολιτική στην Ελλάδα, την ψήφο των ομογενών αλλά και τον τρόπο με τον οποίο συνεχίζει να ενημερώνεται.

Ας απολαύσουμε τον Χρήστο Καλογερόπουλο:

Κύριε Καλογερόπουλε, σε ποια πολιτεία ζήσατε στην Αμερική;

Με το που έφυγα από την Ελλάδα πήγα στην Ατλάντα, έζησα 50 ολόκληρα χρόνια. Εκεί τελείωσα το πανεπιστήμιο, εκεί ξεκίνησα την επιχείρησή μου την οποία και πούλησα 2 χρόνια πριν την πανδημία του κορωνοϊού. Σαν να με βοήθησε ο Θεός.

Τι εταιρεία είχατε;

Ηταν μια εταιρεία με χημικά με το όνομα «Apollo». Από τον θεό. Ηταν private label. Εβαζα το όνομα του πελάτη έξω από το προϊόν, οτιδήποτε προϊόν χημικής προελεύσεως – είτε υγρό είτε αεροζόλ. Το προϊόν το έφτιαχνα εγώ και το συσκεύαζα και ο πελάτης το έστελνε προς πώληση. Αυτή ήταν η δικιά μου δουλειά μέχρι που την πούλησα.

Και εγκατασταθήκατε μόνιμα στην Τρίπολη μετά;

Οχι, δεν εγκαταστάθηκα μόνιμα. Ηρθα στην Τρίπολη, λίγο πριν τον κορωνοϊό, αγόρασα αυτό το σπίτι και το έχτιζα εξ αποστάσεως. Οταν ξεκίνησε η πανδημία πήγαμε στη Φλόριδα και αγοράσαμε σπίτι στο Clearwater (Κλιάργουότερ). Εκεί, στη Φλόριδα, βγάλαμε τα 2,5 χρόνια της πανδημίας και φέτος που μπορέσαμε να φύγουμε ήρθαμε εδώ. Κάναμε μερικές αλλαγές στο σπίτι εδώ, το τελείωσα και έτσι μένουμε, με το σκοπό να μένουμε 5-6 μήνες εδώ, 3 μήνες στη Φλόριδα και 3 μήνες στην Ατλάντα.

Από ό,τι κατάλαβα σας αρέσουν τα ταξίδια.

Δεν είναι ότι μου αρέσουν τα ταξίδια. Αυτά είναι μεγάλα κουραστικά ταξίδια. Τα απεχθάνομαι για να είμαι ειλικρινής. Αλλά φοβάμαι το χειμώνα εδώ στην Τρίπολη, είναι σκληρός, βρέχει πολύ, έχει πολλή υγρασία και πιστεύω ότι θα είναι καλύτερα να βρίσκομαι σε πιο θερμά κλίματα.

Η καταγωγή σας είναι από εδώ; Από Αρκαδία;

Ναι, από εδώ, Τρίπολη και συγκεκριμένα γεννήθηκα στην οδό Δούνια -αρ. 18-, η οποία είναι 50 μέτρα από τη γωνία Δούνια και Ναυπλίου. Και μάλιστα περπατούσα κάθε ημέρα από το σπίτι μου μέχρι το σχολείο, πεζοδρόμιο – πεζοδρόμιο. Εκεί είναι η εκκλησία της Μεταμόρφωσης όπου ήμουν και παπαδοπαίδι. Εκεί ήταν τότε και το πρώτο γυμνάσιο. Και φυσικά όλη η ζωή μου ήταν γύρω από την εκκλησία. Ημασταν σαν μια μεγάλη γειτονία.

Πώς αποφασίσατε να φύγετε για Αμερική;

Οταν τελείωσα το γυμνάσιο, πήγα εθελοντής στην αεροπορία, για να μην το έχω βάρος. Δεν ήθελα να φοβάμαι ότι θα θέλω να επιστρέψω στη χώρα μου και θα με κρατήσουν για 2 χρόνια φαντάρο. Κι έτσι εκπλήρωσα το στρατιωτικό μου στην αεροπορία, στη συνέχεια πήγα ως φοιτητής στην Ατλάντα και πήρα το πτυχίο μου (master degree). Αυτό που με τράβηξε ήταν κάτι που δεν είχαν τα ελληνικά πανεπιστήμια εκείνη την εποχή, το κομμάτι της ειδίκευσης στο marketing. Μου άρεσαν πολύ οι πωλήσεις. Δεν σκόπευα να μείνω, αλλά να έπαιρνα το δίπλωμα και να μάθαινα κάποια πράγματα. Όμως, με το που τελείωσα ξεκίνησα να εργάζομαι σε μια μεγάλη αμερικανική εταιρεία η οποία ήταν η Xerox, με τα φωτοτυπικά, αντίγραφα, fax. Μοναδική τότε στον Κόσμο. Οταν μου έκαναν τη συνέντευξη με προσέλαβαν αμέσως και με βοήθησαν στο να μείνω στην Αμερική. Εβγαζα πολλά χρήματα. Ηρθα για επίσκεψη στην Ελλάδα και συνειδητοποίησα ότι στη γενέτειρα δεν θα έβγαζα ούτε το ένα πέμπτο από τα χρήματα που κέρδιζα εκεί. Και σαν νέος ήθελα να βγάζω αρκετά χρήματα.

Τώρα είσαστε συνταξιούχος, σωστά;

Ναι, πούλησα την εταιρεία μου και τώρα είμαι συνταξιούχος. Κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου, διότι ξυπνάω το πρωί και δεν έχω κάτι να κάνω. Ψυχολογικά αυτό με ενοχλεί. Πρέπει να κάνω κάτι. Γι’ αυτό και άρχισα να ασχολούμαι με τα κοινά. Σκέφθηκα πώς θα μπορούσα να βοηθήσω την Τρίπολη. Σκέφτομαι πώς μπορώ να βοηθήσω στο νοσοκομείο, στην πόλη, στο προσκοπικό σώμα. Στην Τρίπολη, παρατήρησα ότι δεν έχει γίνει κάτι το αξιόλογο. Σκέψεις όπως, τι θα μπορούσα να κάνω για μια από τις καλύτερες ομάδες στο μπάσκετ που είχαμε, τον Αρκαδικό, τον οποίο είχε φτιάξει ο γυμναστής μου ο Τάσος Σμυρνιώτης. Ολα έχουν εξαφανιστεί. Ο Τάσος Σμυρνιώτης ήταν επίσης και υπεύθυνος για το στάδιο στην Τρίπολη και θα έπρεπε να φέρει το όνομά του. Οταν απεβίωσε όλα χάθηκαν. Υπάρχει μεν ο Αρκαδικός αλλά περισσότερο για προπόνηση. Δεν γίνονται αγώνες όπως παλαιότερα. Χρειάζονται κάποιος να τους πάρει να τους βοηθήσει και να αρχίσουν να ανεβαίνουν. Το μπάσκετ είναι ένα ευγενικό παιχνίδι και πρέπει να βοηθηθεί.
Μόνο έναν Αστέρα Τρίπολης στο ποδόσφαιρο έχουμε αλλά και αυτός είναι στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογικής κατάταξης της Α’ Εθνικής. Και αν δεν υπήρχαν τα εισοδήματα από την τηλεόραση ούτε ο Αστέρας θα υπήρχε.
Δυστυχώς, η Τρίπολη έχει γίνει η πολιτεία των γερόντων. Ολοι είναι συνταξιούχοι στην Τρίπολη.

Τι πιστεύετε ότι πάει λάθος;

Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι οι δήμαρχοι που βγαίνουν δυστυχώς φοβούνται μην στεναχωρήσουν κάποιον και γι’ αυτό το λόγο δεν κάνουν ουσιαστικό έργο. Και όχι μόνο εδώ – να διευκρινίσω ότι δεν μιλάω για το τώρα αλλά γενικά. Τα σχέδια των πόλεων είναι καθορισμένα μέσα σε ένα κύκλο και έξω από αυτόν δεν υπάρχει ζωή. Δεν σου επιτρέπεται να φτιάξεις κάτι έξω από την πόλη. Αν μια οικογένεια έχει ένα στρέμμα έξω από την πόλη και θέλει να φτιάξει ένα σπιτάκι, να βάλει τις κοτούλες της, να κάνει και τον κήπο της, δεν της το επιτρέπουν. Πρέπει να έχει πάνω από 8 στρέμματα. Εχουν εγκλωβίσει όλους τους πολίτες μέσα στο κέντρο της πόλης. Είτε θέλεις είτε δεν θέλεις θα είσαι εγκλωβισμένος σε μια πολυκατοικία με μαγαζιά από κάτω. Χωρίς καμία αισθητική. Ετσι και η πόλη δείχνει άσχημη. Και τα μαγαζιά είναι όλα στο κέντρο της πόλης και μάλιστα με εξωφρενικά ενοίκια, 4.000-5.000 ευρώ.

Πώς επιλέξατε να φτιάξετε το άγαλμα του ήρωα της Επανάστασης Εμμανουήλ Δούνια στην πλατεία της Μεταμορφώσεως;

Όπως είπα και πριν, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην οδό Δούνια. Αυτή η οδός, εκείνη την εποχή, ήταν μεγάλη, οι υπόλοιπες γύρω – γύρω ήταν μικρά δρομάκια. Εκεί, λοιπόν, στην οδό Δούνια παίζαμε και ως παιδιά ποδόσφαιρο. Εβλεπα «οδός Δούνια» αλλά δεν γνώριζα, ως παιδί, ποιος ήταν ή τι έκανε. Οταν πήγα όμως σχολείο και ξεκινήσαμε να μαθαίνουμε πράγματα έμαθα ότι ο Δούνιας πέθανε πάμφτωχος και μετά τον θάνατό του τα παιδιά του -είχε 4 κορίτσια- δεν πήραν καμία βοήθεια από το κράτος. Η μόνη αναγνώριση ήταν να φέρει αυτός ο δρόμος το όνομά του. Διάβασα την ιστορία του, πώς κορόιδεψε τους Τούρκους, πώς μπήκε στην πόλη και πώς άνοιξε την πύλη. Οταν λέμε ότι από την Τρίπολη ξεκίνησε η Επανάσταση και χάρη στην εξυπνάδα ενός ανθρώπου, σκοτώθηκαν 40.000 Τούρκοι, τότε θα έπρεπε να βρίσκεται σε ένα καλύτερο επίπεδο. Η Τρίπολη έδωσε την ελευθερία στην Ελλάδα. Από εδώ ξεκίνησε η ελευθερία μας. Ολα αυτά θα έπρεπε κάπως να έχουν δειχθεί στην πολιτεία μας. Οσοι περνάνε από την Τρίπολη να βλέπουν και να μαθαίνουν μερικά πράγματα, κυρίως για το τι εστί Τρίπολη. Γιατί δεν έχουμε κάτι άλλο να δείξουμε. Μπορεί να μην έχουμε θάλασσα ή λίμνες έχουμε όμως Ιστορία και μπορούμε να «χτίσουμε» πάνω της και να την αξιοποιήσουμε.

Υπάρχει αναγνώριση από την πολιτεία;

Ναι, στην εκδήλωση ήρθε πολύς κόσμος. Ο Δήμος κάλεσε τους πάντες. Και στην ομιλία μου είπα ότι εύχομαι αυτή να είναι η αρχή και όχι το τέλος. Εύχομαι όσοι πάνε σε ένα εστιατόριο και χαλάνε 500 ευρώ για φαγητό αυτά τα χρήματα -σιγά-σιγά- αν μαζευόντουσαν θα μπορούσαν να φτιάξουν τουλάχιστον την είσοδο της πόλης μας. Ετσι ώστε να ξεχωρίζει. Εγώ όταν έρχομαι αποφεύγω να μπαίνω στην Τρίπολη από την κύρια είσοδό της. Πάω γύρω – γύρω από Βυτίνα για να μην βλέπω αυτή την ασχήμια.Μου προκαλεί κατάθλιψη. Μέχρι να φτάσεις στην πλατεία Κολοκοτρώνη που τότε καταλαβαίνεις ότι είσαι σε μια πολιτεία, βλέπεις μαγαζιά κλειστά και σπίτια ετοιμόρροπα, βαμμένα με γραφίτη. Θα έπρεπε να ρίξουν λεφτά εκεί. Η πρώτη εντύπωση πάντα μένει.

Με την Παναρκαδική Ομοσπονδία Αμερικής έχετε επαφές;

Εχω επαφές και μάλιστα πολλές και καλές. Μέσω της Παναρκαδικής δώρισα στην Οφθαλμιατρική κλινική του Παναρκαδικού Νοσοκομείου της Τρίπολης ένα μεγάλο μηχάνημα. Ολοι μου είχαν μιλήσει για την κ. Κουτσούκου την διευθύντρια της κλινικής για το ποσό καλή γιατρός είναι – από τις καλύτερες. Πήγα, την βρήκα και την ρώτησα τι χρειάζεται για να βοηθηθεί η κλινική της. Με ενημέρωσε ότι αν είχε ένα συγκεκριμένο μηχάνημα θα μπορούσε να βλέπει ημερησίως τους διπλάσιους ασθενείς. Και έτσι το αποφάσισα. Αν μπορέσω του χρόνου θα έρθω ξανά να βοηθήσω το Παναρκαδικό Νοσοκομείο. Χρειάζεται μεγάλη βοήθεια. Αν δεν έχεις βρεθεί σε καλύτερο νοσοκομείο νομίζεις ότι είναι κάτι το ωραίο. Όμως έχει ελλείψεις και επίσης είναι χαοτικό. Μπαίνεις μέσα και δεν ξέρεις πώς να πας εκεί που θέλεις. Χάνεσαι.
Η Παναρκαδική με βοηθάει όταν θέλω να βοηθήσω. Το σύστημα είναι τέτοιο που σαν ιδιώτης δεν μπορώ να κάνω κάποια δωρεά εδώ. Οπότε σε αυτό το κομμάτι αναλαμβάνει η ΠΟΑ. Η Αμερική έχει σκληρούς νόμους για να κάνεις συναλλαγές με το εξωτερικό.
Είμαι καλός φίλος με πολλούς στην Παναρκαδική όπως τον κ. Ανδρέα Παπαντωνίου, έχω πολύ καλή σχέση με όλους.

Τι είναι αυτό που σας λείπει στην Αμερική όταν βρίσκεστε στην Ελλάδα και το αντίστροφο;

Εδώ μου αρέσει η πραγματική ελληνική παρέα. Η παρέα αυτή απαρτίζεται από φίλους που ξέρουν και μιλάνε ελληνικά. Στην Αμερική έχω φίλους που οι περισσότεροι είναι Ελληνες αλλά τα ελληνικά τους δεν είναι καλά. Μου αρέσει πολύ η Τρίπολη, είναι μικρή, και μπορώ να πάω μέχρι το κέντρο όμορφα και ξεκούραστα. Ετσι κάνω και τη γυμναστική μου. Ο,τι χρειάζομαι το έχω κοντά μου. Αλλά δεν μου αρέσει που γεμίσαμε πολυκατοικίες.

Πώς βλέπετε την κατάσταση γενικά στην Ελλάδα;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδειξε ότι είναι με τον Δυτικό κόσμο. Και πιστεύω ότι μας έχει ωφελήσει αυτό. Η Αμερική αυτό θέλει. Δεν θέλει να παίζεις με όλους. Ή είσαι με εμάς ή όχι. Δεν μπορείς να είσαι και με Ρωσία και με Κίνα. Εχει έρθει πολλές φορές, έχει μιλήσει με εμάς, με τον πρόεδρο αλλά και στο Κογκρέσο. Εχει δημιουργήσει μια δυνατή σχέση. Για την εσωτερική πολιτική δεν μπόρεσε να κάνει καλή δουλειά ακόμα. Ετυχε μια πανδημία που δυστυχώς δεν του έδωσε την ευκαιρία. Εχουμε πολύ έγκλημα. Αυτό είναι το βασικότερο που πρέπει να διορθωθεί.

Ποια είναι η άποψή σας για την ψήφο των ομογενών;

Δυστυχώς είμαστε πίσω. Πρώτον, τόσα χρόνια δεν έχει έρθει ένας πολιτικός να μας ρωτήσει τι μπορεί να κάνει για εμάς. Εγώ στο Clearwater -όπου έχουμε πολλούς Ελληνες- δεν έχω δει έναν να ενδιαφερθεί. Και δεύτερον, οι περισσότεροι γενικοί πρόξενοι δεν είναι σωστοί για τη δουλειά που κάνουν. Ταλαιπωρούν τον Ελληνα. Οταν χρειαζόμαστε κάτι πρέπει να πάμε εκεί και να υπογράψουμε μπροστά τους. Δεν τους ενδιαφέρει σε τι κατάσταση είναι ο άλλος. Αν π.χ. μπορεί να περπατήσει. Δεν δίνουν λύσεις. Οταν όλα γίνονται μέσω διαδικτύου, τα προξενεία έχουν διατηρήσει το παλιό αρχαίο σύστημα. Αν είμαι στην Ελλάδα και ζητάω κάποια χαρτιά πρέπει να πάω εκεί.

Μπορεί να βγήκατε στη σύνταξη αλλά παραμένετε ενεργός εδώ, στην Αμερική;

Στην Αμερική, μεταξύ άλλων, ασχολούμαι και με τα εκκλησιαστικά αλλά είμαι και μέλος και στην AHEPA του Clearwater το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα της Αμερικής. Κάνουμε διάφορες ενέργειες όπως το να δίνουμε υποτροφίες και να βοηθάμε τα παιδιά να σπουδάσουν.

Η σύζυγος το αντέχει; Παιδιά;

Αν δεν είμαι ενεργός θα… τρελαθώ. Στη σύζυγό μου, επειδή με καταλαβαίνει, τής αρέσει να κάνω και άλλα πολλά πράγματα. Γιατί αν δεν βγω έξω και μένω στο σπίτι πολλές ώρες θα… τσακωνόμαστε. Εχω μια κόρη, την Αννα-Μαρία Κάλλας (Anna Maria Callas) δικηγόρο στο επάγγελμα, η οποία εργάζεται στο Charleston της South Carolina.

Ησασταν αναγνώστης του «Εθνικού Κήρυκα» ως κάτοικος της Αμερικής, μας διαβάζετε ακόμα;

Παλαιότερα που δεν υπήρχε τόσο ενημέρωση ήταν από τις καλύτερες εφημερίδες γιατί έγραφε για τα πάντα για την Ελλάδα και την Αμερική. Τα βρίσκαμε όλα εκεί μέσα. Και διαφημίσεις και τα πάντα. Ηταν πολύ ευχάριστη. Τώρα τη διαβάζω διαδικτυακά.