Υπάρχουν άνθρωποι που θαρρείς πως δεν θα φύγουν ποτέ. Ένας από αυτούς υπήρξε ο Αργύρης Πετρονώτης από την Τρίπολη. Μια τεράστια επιστημονική προσωπικότητα αλλά και ένας γλυκύτατος άνθρωπος. Παρά τους πανεπιστημιακούς τίτλους και το βαρύ ακαδημαϊκό έργο του στην Αρχιτεκτονική, την Ιστορία και τη Φιλοσοφία, υπέγραφε πάντα με ταπεινότητα ως «τάχα μαΐστωρ», όπως οι παλιοί μάστορες της πέτρας της ορεινής Αρκαδίας. Γι’αυτό και δεν ήθελε να τον προσφωνούν ως «κ. Καθηγητή» ή «Δάσκαλο», αλλά ως «μαστρ’Αργύρη».
Δεν θα αναφερθώ στο έργο και στον μυθιστορηματικό βίο του, γιατί είναι αδύνατο να χωρέσεις τον ωκεανό σε ένα μικρό κρασοπότηρο. Θα αναφερθώ στο κενό που αφήνει πίσω του. Δυστυχώς για τη χώρα και ειδικά για την Αρκαδία, δεν υπάρχει επιστημονικά διάδοχός του. Ήταν ο τρίτος στην διαδοχή μιας αλυσίδας από δάσκαλο σε μαθητή, που ξεκίνησε με τον φημισμένο Κωνσταντίνο Παρθένη στις αρχές του 20ου αιώνα, συνεχίστηκε με τον ανεπανάληπτο Δημήτριο Πικιώνη στο μεσοπόλεμο και δυστυχώς έκλεισε με τον μοναδικό μαστρ’Αργύρη Πετρονώτη.
Έφυγε πλήρης ημερών και προσφοράς. Συνάντησε πια στον ουρανό τον αγαπημένο του μεγάλο αδελφό Μιχαλάκη, που ως Ανθυπολοχαγός είχε σκοτωθεί ηρωικά στην επική έφοδο δια της λόγχης στο Μάλι Σπατ της Β. Ηπείρου το Δεκέμβρη του 1940. Στη μνήμη του χαμένου αδελφού του ο μαστρ’Αργύρης δαπάνησε μια ολόκληρη περιουσία μαζί με την αδελφή του Κάντω (Κατερίνα) για να αναγείρουν στην Τρίπολη το υπέροχο μνημείο που φιλοτέχνησε ο ίδιος ο μαστρ'Αργύρης για τους πεσόντες Αρκάδες στον πόλεμο του 1940.
Μαζί με τη γλυκιά του ανάμνηση και την επιστημονική του παρακαταθήκη, μου μένει η μεγάλη απογοήτευση που δεν εισακούστηκε η σθεναρή εισήγησή μου να είναι ο μαστρ’Αργύρης ο Πρόεδρος της επιτροπής «Τρίπολη 2021» για τα διακοσάχρονα της εθνεγερσίας του 1821 και να δει εν ζωή τα όσα είχαμε σχεδιάσει μαζί για την ανάπλαση της Τρίπολης και των χωριών της.
(Φωτογραφία από την παρουσίαση του βιβλίου του μαστρ’Αργύρη για τις ροοκρήνες της Αρκαδίας στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου)
