Η ανάβαση του ΕΟΣ Τρίπολης στον Αϊντίνη (εικόνες)

Λίγο νοτιότερα από την Οστρακίνα, υψώνεται η πέμπτη ψηλότερη κορυφή του Μαινάλου, ο Αϊντίνης στα 1849 μέτρα, ο οποίος αποτέλεσε και το στόχο του ΕΟΣ Τρίπολης την περασμένη Κυριακή. Τα αυτοκίνητα μας ανέβασαν μέχρι την πλατεία του Ροεινού στα 1100 μέτρα, και αφού βγήκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες όπου όλοι προσπάθησαν να μη φαίνονται νυσταγμένοι, αφήσαμε το χωριό ακολουθώντας το κόκκινο και πράσινο μονοπάτι προς τα ανατολικά. Ο δροσερός καιρός είναι ο πιο ευχάριστος για περπάτημα, το πυκνό ελατόδασος αποκλείει γρήγορα κάθε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο ενώ λίγα μόλις βήματα στην ανηφορική διαδρομή αρκούν για να ξυπνήσει κανείς πλήρως. Η πρώτη στάση έγινε πολύ γρήγορα για να μπουν τα μπουφάν στα σακίδια και μερικές σύντομες ακόμα γιατί ο Φοίβος - το τετράποδο μέλος του Συλλόγου και δεινός ορειβάτης - ήθελε να δοκιμάσει νερό από όλες τις πηγές που συναντήσαμε.

Χρειάστηκε να διασχίσουμε 2,5 χιλιόμετρα δάσους και να βγουν μερικά ακόμα ρούχα μέχρι να αρχίσουν να αραιώνουν τα δέντρα και να φανεί χαμηλά δεξιά μας όλο το οροπέδιο του ποταμού Ελισσώνα, με τα ακροβολισμένα χωριά του, σκαρφαλωμένα στις κόγχες του Μαινάλου. Κάθε βήμα φανέρωνε ανάμεσα στα κλαδιά και ένα διαφορετικό κομμάτι της θέας η οποία μέχρι να συμπληρωθεί ολόκληρη είχαμε φτάσει στο όριο της ελατογραμμής και την πρώτη μας προγραμματισμένη στάση στα 1480 μέτρα. Ένα δροσερό αεράκι πλημμύρισε την ατμόσφαιρα με αγριοθύμαρο αλλά απαιτούσε να ανοίξουν οι τσάντες και να βγουν πάλι μερικά ζεστά ρούχα. Από εκείνο το σημείο το πράσινο μονοπάτι συνέχιζε ξαναμπαίνοντας στο δάσος νοτιοανατολικά προς Περθώρι, ενώ το κόκκινο που έπρεπε να ακολουθήσουμε χανόταν στις πλαγιές του βράχου προς το βορρά. Παρ’ όλα αυτά ο Αϊντίνης ήταν πλέον ακριβώς από πάνω μας, περιτριγυρισμένος από τα αλπικά θαμνολίβαδα που απλώνονταν ανηφορικά μπροστά μας, οπότε μετά από μια σύντομη στάση για κολατσιό αρχίσαμε τη δεύτερη ανάβαση.

Η κλίση σαφώς μεγαλύτερη έβαλε τα δυνατά της για να αμφισβητήσει τη φυσική κατάσταση όλων ενώ λίγο πιο ψηλά χρειάστηκε να μπουν και χέρια για ένα εύκολο σκαρφάλωμα. Από εκεί και πέρα μια τραβέρσα 150 μέτρων σε σάρα και μια απότομη ανάβαση για άλλα 120 μέτρα μας έφεραν στη ράχη του βουνού, στα 1775 μέτρα, ακριβώς κάτω από την κορυφή. Μια μικρή στάση για ανάσες και το τελευταίο κομμάτι αποδείχθηκε το πιο εύκολο, με την υπόλοιπη μισή Πελοπόννησο να φανερώνεται από την άλλη μεριά όσο ανεβαίναμε. Η κορυφή ήταν πάνω από τα σύννεφα με θέα τον κάμπο της Μαντινείας και στο βάθος τη χιονισμένη Ζήρεια.

Για να εξερευνήσουμε και το άλλο μέρος του βουνού, η επιστροφή θα γινόταν από την πίσω μεριά. Το μόνο απαιτητικό κομμάτι ήταν η απότομη κατάβαση από την κορυφή στο βορινό πλατώ στα 1620 μέτρα. Εκεί ξαναεμφανίστηκαν τα σημάδια του μονοπατιού το οποίο μας οδήγησε πάλι μέσα στο δάσος, και μια ευχάριστη ελαφριά κατηφόρα για άλλα 5,5 χιλιόμετρα περιμετρικά του βουνού μας έβγαλε ακριβώς πίσω από τα σπίτια του Ροεινού, όπου φανερώθηκε και ο δεύτερος στόχος όλων για εκείνη την ημέρα, η ταβέρνα του χωριού.

Συνολική απόσταση: 11,04 km

Συνολική ανάβαση: 887 m

Συνολικός χρόνος σε κίνηση: 3h 3min

Αρχηγός αποστολής: Γιάννης Βασιλείου