Δεν νιώθουν ασφάλεια τα χωριά μας. Θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια;

Σήμερα, διανύοντας μια ομολογουμένως δύσκολή εποχή, με αποκορύφωμα την οικονομική κρίση και με προεκτάσεις πολύ πιο σοβαρές, όπως η κοινωνική, η οικογενειακή, παρατηρούμε ότι το αίσθημα της ασφάλειας είναι επικίνδυνα χαμηλό. Ο κάθε πολίτης νιώθει ότι είναι έρμαιο της τύχης του. Κάνει το σταυρό του κάθε μέρα, κάθε ώρα, μη του συμβεί τίποτα. Γιατί, αν συμβεί, είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, λόγω μειωμένης αστυνόμευσης. Και αυτός ο κίνδυνος και η ανασφάλεια, υπερπολλαπλασιαζεται στους κατοίκους των χωριών. Των χωριών μας που κατοικούν μεταξύ άλλων, άνθρωποι μεγάλης ηλικίας. Που κατοικούν βιοπαλεστές με χαμηλά εισοδήματα. Που κατοικούν οι δικοί μας άνθρωποι.

Για να μην παρεξηγηθώ όμως, δεν υπονοώ κάτι για το έργο της αστυνομίας μας. Η ελληνική αστυνομία, στο βαθμό που μπορεί και της επιτρέπουν τα οικονομικά δεδομένα, αλλά και το ανθρώπινο δυναμικό της, κάνει σωστά τη δουλειά της. Και κάποιες φορές ίσως κάνει και την θετική υπέρβαση. Όμως δεν φτάνει αυτό πλέον. Όταν ξέρουμε ότι τα περιπολικά δεν έχουν καύσιμα. Όταν ξέρουμε ότι οι ληστείες έχουν αυξηθεί στο μέγιστο και πολλές από αυτές να έχουν κίνδυνο ανθρωπινου τραυματισμού. Όταν ξέρουμε ότι τα κρούσματα αυτά θα αυξηθούν. Γιατί η κρίση θα συνεχιστεί και ίσως σε χειρότερη μορφή. Γιατί η κοινωνία μας έχει εξαθλιωθεί. Γιατί η ηθική έχει ξεφύγει. Γιατί τα κακοποιά στοιχεία παραμένουν εντός της κοινωνίας μας.

Εδώ λοιπόν καλούμαστε να συλλογιστούμε, τι μπορούμε να κάνουμε. Πώς μπορούμε να ανακόψουμε το ρυθμό ερήμωσης των χωριών μας, αλλά και την ενίσχυση του ηθικού σε αυτούς που έχουν απομείνει και έχει να κάνει με την ασφάλειά τους. Δεν έχουμε το δικαίωμα, ως νεότερες γενιές, να εγκαταλείψουμε τους μεγαλύτερους μας. Αυτούς που στάθηκαν πριν από εμάς  ως μοχλός παραγωγής και ανάπτυξης. Αυτούς που κρατάνε ακόμα την ανάσα των χωριών μας. Αυτούς που επέλεξαν σε αυτή την εποχή να παραμείνουν ενεργοί και παραγωγικοί. Γιατί τα χωριά ήταν, είναι και θα είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μας, η ανάμνησή μας. Είναι η γενέτειρα μας.

Και πέρα από συναισθηματικής αξίας, δε μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη σήμερα, χωρίς πρωτογενή τομέα. Χωρίς την αγροτική ανάπτυξη. Χωρίς επενδύσεις στον τομέα αυτό. Και ρωτώ, ποιος θα τολμήσει να επενδύσει, να δημιουργήσει, να αναπτύξει το όραμά του σε μια ύπαιθρο που δεν υπάρχει η βασική αστυνόμευση, ώστε να υπάρξει ασφάλεια και σταθερότητα.

Εδώ λοιπόν γεννιέται η ανάγκη άμεσης εμπλοκής κι ενεργοποίησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Σε όλες τις βαθμίδες. Μέσα λοιπόν από έντονο προβληματισμό, αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω κάποιες σκέψεις μου, για το τι μπορεί να γίνει στον τομέα αυτό. Κατά την ταπεινή μου άποψη λοιπόν, θεωρώ ότι δε μπορεί ο Δήμος να μένει αμέτοχος σε αυτό το τεραστίων διαστάσεων πρόβλημα. Δε μπορεί η περιφέρεια να μη συμβάλλει. Απαιτείται άμεση δραστηριοποίηση και συνεργασία.  Από’ κει και πέρα μπορούν να συνδράμουν και άλλοι φορείς ως προς αυτή την κατεύθυνση.

Στα πλαίσια της έναρξης του διαλόγου, καταθέτω κάποιες σκέψεις – προτάσεις.

Χορήγηση καυσίμων στην Ελληνική αστυνομία, από Δήμο ή Περιφέρεια.

Ενίσχυση της Δημοτικής Αστυνομίας.

Συντονισμός και ανάμειξη άλλων φορέων υπό την καθοδήγηση της Ελληνικής Αστυνομίας.

Αν όλα αυτά είναι ανέφικτα, προγραμματισμός και συντονισμός απ’ το Δήμο για οργανωμένη αστυνόμευση από ιδιωτική αστυνομία (security).

Αυτό το εγχείρημα, πρέπει να έχει αίσιο τέλος. Πρέπει άμεσα να συζητηθεί ως θέμα ημερήσιας διάταξης στο δημοτικό συμβούλιο. Και εκεί, μέσα απ’ το διάλογο να προκύψει το ολοκληρωμένο πλαίσιο για την αποκατάσταση της εφαρμογής της ελευθερίας αλλά  και της ασφάλειας. Είμαι αναγκαία η αναπτέρωση του ηθικού.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να δείξει ότι είναι κοντά στον δημότη της. Ακόμα και σε θέματα που τυπικά ανήκουν αλλού.

Σωτήρης Γ. Παπαδημητρίου