Εικόνες από την «αναπτυγμένη» Γορτυνία...

Εν μέσω κρίσης, εισήλθα και εγώ σε ρυθμούς αποκέντρωσης (αχ…! αυτές οι μοντέρνες - προοδευτικές λέξεις…). Το σύντομο χρονικό διάστημα που παρέμεινα εκεί, είδα από κοντά και διαπίστωσα μόνος μου τη πραγματική εικόνα της περιοχής μας, την οποία με απλά λόγια, πέρα από πρόσωπα,  κόμματα, ιδεολογίες  και πολιτικές θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Θα ξεκινήσω με την άνω «αναπτυγμένη» Γορτυνία, η οποία περιλαμβάνει αρκετούς από τους κορυφαίους χειμερινούς τουριστικούς προορισμούς της Ελλάδος. Χρησιμοποιούμε βαρύγδουπες εκφράσεις για τα μέρη αυτά, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αν κάποιος επισκεφτεί τη περιοχή μια εργάσιμη μέρα του χρόνου, θα διαπιστώσει πόσο έρημη είναι. Θα νιώσει μια εκνευριστική ησυχία, η οποία δε συμβαδίζει με τις περιγραφές. Κάτοικοι και ελεύθεροι επαγγελματίες στενάζουν. Αναμένουν τους επισκέπτες του Σαββατοκύριακου (ελάχιστοί και αυτοί, λόγω κρίσεως…) για να πάρει ζωή ο τόπος και να δουλέψουν, προκειμένου να καλύψουν τις βασικές τους υποχρεώσεις. Δεν είναι λίγες οι φορές που συνομίλησα με πατριώτες, οι οποίοι μου εξέφρασαν την αγωνία τους για το πώς θα επιβιώσουν, για το πώς θα ανταπεξέλθουν απέναντι στη φορομπηχτική πολιτική που ακολουθείται. Σε λίγο καιρό η εικόνα της τουριστικής άνω Γορτυνίας, δε θα θυμίζει σε τίποτα εκείνη πριν την κρίση…

Χωματερές, σκουπίδια, εγκαταλελειμμένα δημόσια κτίρια, έλλειψη φωτισμού σε όλο το οδικό δίκτυο, είναι μερικές από τις εικόνες που αλλοιώνουν το πολυδιάστατο τουριστικό πορτραίτο της άνω Γορτυνίας. Πολλές φορές κατά την επίσκεψη μου στη περιοχή, αφού διένυσα το περιβόητο δρόμο των Λαγκαδίων (περισσότερα από είκοσι χρόνια!!! συζητείται η ευρεία παράκαμψη των Λαγκαδίων, αλλά ας μη σηκώνουμε το χαλί) είδα τους έρημους Ξενίες, τα απορρίμματα που είχαν μείνει για μέρες στους κάδους, τον ανύπαρκτο φωτισμό επί του οδικού δικτύου και γενικά τη προχειρότητα που κυριαρχεί. Είναι αδιανόητο να μιλούν οι αρμόδιοι για πολιτικές ανάπτυξης του τουρισμού, όταν δεν επιλύονται τέτοια ζητήματα… Όταν επισκέπτες και κάτοικοι πληρώνουν διόδια για μια απόσταση πεντακοσίων μέτρων, προκείμενου να εισέρθουν στον οδικό άξονα προς Βυτίνα. Με αυτά τα δεδομένα θα διεκδικήσουμε ένα κομμάτι από τη πίτα του ελληνικού τουρισμού;

Θα παραμείνω στο θέμα της άνω Γορτυνίας αναφέροντας ένα γεγονός το οποίο προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Για καλή μου τύχη βίωσα το πρόβλημα που προέκυψε με το κλείσιμο των ιστορικών μας σχολειών. Αμέσως αναρωτήθηκα "…πως σε μια περιοχή με έντονα καιρικά φαινόμενα λαμβάνονται τέτοιες αποφάσεις, αναγκάζοντας τους μαθητές να μετακινηθούν με κίνδυνο τη ζωή τους". Εκεί διαπίστωσα, το πόσο δυνατοί και επίμονοι είναι οι κάτοικοι της Γορτυνίας, σε αντίθεση με ορισμένους οι οποίοι αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Βίωσα από κοντά τις κραυγές αγωνίας και τους προβληματισμούς των πατριωτών μας οι όποιοι δε βρήκαν λύση στο πρόβλημα τους. Μάταια προσπαθούσαν να βρουν ένα χέρι βοηθείας, το οποίο θα έδινε λύση. Τότε σκεφτόμουν, "…γιατί κάποιος από τους «τοπικούς άρχοντες» δε βάζει μια κόκκινη γραμμή, γιατί δεν υψώνει το ανάστημα του; " Αντίθετα καταθέσαν αμαχητί τα όπλα τους, μπρος στις επιταγές των μνημονίων. Τα ιστορικά σχολειά μας είναι πηγή ζωής για το τόπος μας, όσο και αν κάποιοι αρνούνται να το κατανοήσουν…

Στην αντίπερα όχθη υπάρχει μια άλλη Γορτυνία, εντελώς διαφορετική, παντελώς ξεχασμένη και έρημη… Αυτή είναι η κάτω Γορτυνία. Όταν πέσει το σκοτάδι, κανείς δεν κυκλοφορεί στο δρόμο. Ούτε ψυχή. Όλοι μέσα. Καφενεία και καταστήματα κλειστά, Ψυχή πουθενά… Ψυχή βαθιά, όπως θα’ λέγε και ο Παντελής Βούλγαρης… Όσο ευχάριστη είναι η εικόνα των χωριών μας τα καλοκαίρια και τις μέρες των εορτών, τόσο δυσάρεστη γίνεται τον υπόλοιπο καιρό... Αλλά «λίγο τα ζωντανά, λίγο τα χωράφια, λίγο η τηλεόραση της Αννίτας!!! περνάει ο καιρός..». Δικαία θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω τα χωριά της μοναξιάς με τους λιγοστούς κατοίκους, που διαταράσσουν που και που το πέπλο της ησυχίας…

Αυτοί οι λιγοστοί κάτοικοι που δεν εγκαταλείπουν το τόπο τους για χάρη των αστικών κέντρων, είναι στη πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι. Γεροντάκια με μια πενιχρή σύνταξη προσπαθούν να επιβιώσουν, να αγοράσουν τα φάρμακα τους, το φαγητό τους, τα ξύλα για να θερμανθούν και κυρίως να πληρώσουν τους φόρους που επιτάσσουν τα μνημόνια. Πολλές φορές ορισμένοι μου έδωσαν να κοιτάξω το λογαριασμό της ΔΕΗ για να τους εξηγήσω τι λέει το χαρτί αυτό… Να τους πω πόσο είναι το περιβόητο χαράτσι που θα πληρώσουν…!

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και ο νέος κόσμος στη πλειοψηφία του άνεργος ή απασχολούμενος με τη γεωργία-κτηνοτροφία μιας και δεν υπάρχουν εναλλακτικές ευκαιρίες, που περνάει όλο τον ελεύθερο του χρόνο στα καφενεία. Το μυαλό του είναι νεκρωμένο,  φαίνεται από τον τρόπο που μιλάει, που σκέφτεται και από τις ενέργειες του. Δεν μπορεί να αντιληφθεί τον κόσμο έξω πιο μακριά από αυτόν. Δεν μπορεί καν να διεκπεραιώσει, απαιτήσεις της ζωή του πέρα από το χωριό του. Θα τολμήσω να πω ότι στη κατάσταση αυτή έχει συμβάλλει και το γεγονός ότι υπάρχουν περιορισμένες δυνατότητες για ανάπτυξη προσωπικής και οικογενειακής ζωής.

Είδα τα χώρια μας να γεμίζουν κόσμο τη περίοδο του λιομαζώματος. Καταλαβαίνεις από τη πρώτη στιγμή ότι η κρίση έχει ακουμπήσει και το τελευταίο κάτοικο αυτής της χώρας… Αλλά πώς να μαζέψει κανείς ελιές όταν δε μπορεί να φτάσει μέχρι το χωράφι του… Αγροτικοί δρόμοι κλειστοί, διαβρωμένοι και ρηγματώμενοι σε πολλά τμήματα τους. Επικίνδυνοι για τη διέλευση πεζών και οχημάτων… Κάποτε εμφανίστηκε για λίγες μέρες ένα δημοτικό μηχάνημα, προκειμένου να διορθώσει όσα περισσότερα μπορούσε, αλλά πώς να καλύψει μια τεράστια αγροτική περιοχή… Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι λιγοστοί αγρότες της περιοχής. Κατά τα άλλα, όλοι οι «Σωτήρες» του τόπου αυτού, μας διατυμπανίζουν ως αντίδοτο στη κρίση, την επιστροφή στην καλλιέργεια της γης...

Κάθε πρωί έβλεπα τους κτηνοτρόφους να πουλάνε το γάλα τους στους διάφορους μικρούς ιδιοκτήτες γαλακτοκομικών βιοτεχνιών. Να δίνουν το γάλα της περιοχής στις βιοτεχνίες και αυτό να επιστρέφει πάλι με τη μορφή γαλακτοκομικών προϊόντων. Αυτό δε το κατάλαβα ποτέ… αναρωτιόμουν "αφού υπάρχει η πρώτη ύλη, γιατί δε παράγουν μόνοι τους αυτά τα προϊόντα…, γιατί δε δραστηριοποιούνται…, γιατί κανείς δε τους ενημερώνει…" Αλλά τι ρωτάω…  Παίρνω ως παράδειγμα τον εαυτό μου. Ως νέος ελεύθερος επαγγελματίας σε μια προβληματική περιοχή, δεν έτυχα καμίας υποστήριξης. Κάνεις από αυτούς που ευαγγελίζονται την ανάπτυξη και τη πρόοδο, δε ενδιαφέρθηκε και δε μου ζήτησε να του αναφέρω τα προβλήματα που αντιμετώπιζα, όπως και κανένας δε ρώτησε όλους αυτούς που χρόνια τώρα βρίσκονται στην ίδια θέση. Με αυτό τον τρόπο θα υποδεχτούν οι αρμόδιοι φορείς τους εν δυνάμει μετανάστες των αστικών κέντρων…;

Στο σημείο αυτό θέλω να αναφερθώ και σε ορισμένα προβλήματα καθημερινότητας. Οι μόνιμοι κάτοικοι και οι επισκέπτες στερούνται ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες το βασικό αγαθό που λέγεται νερό. Μέρες ολόκληρες χωριά και οικισμοί παραμένουν δίχως σταγόνα νερό… Κλείνει το ένα χωριό για ώρες τις παροχές του, προκείμενου να έχει νερό το επόμενο… Από τη μια η αγανάκτηση διάχυτη και από την άλλη η άποψη «περίμενε, κάνε υπομονή θα έρθει, αυτό είναι χρόνιο πρόβλημα…». Αφού οι αρμόδιοι φορείς αδιαφορούν και μεταβιβάζουν τις ευθύνες τους στο τελευταίο τροχό της αμάξης που λέγεται "τοπικοί πρόεδροι",  αναγκάζεσαι να ζήσεις με το πρόβλημα σου… αναζητάς μόνο σου λύσεις…

Θα τολμήσω να μιλήσω και για τον ελλιπή δημοτικό φωτισμό που ταλαιπωρεί τους κατοίκους. Τα χωριά μας καθημερινά βυθίζονται στο σκοτάδι. Θυμίζουν στοιχειωμένα… Καμένες και σπασμένες λάμπες, μαρτυρούν την κατάσταση. Ένα ακόμα πρόβλημα, που όμως ορισμένοι το εξετάζουν επιδερμικά. Τα απλά καθημερινά προβλήματα είναι εκείνα που απασχολούν τους κατοίκους και ζητούν άμεση λύση…

Από το άρθρο μου αυτό, δε μπορώ να παραλείψω και την ελλιπή-προβληματική υγειονομική περίθαλψη. Κέντρα υγείας και αγροτικά ιατρεία, απαξιωμένα και υποβαθμισμένα από το κρατικό μηχανισμό, με λιγοστές δυνατότητες, προσπαθούν να φέρουν εις περάς ένα βαρύ έργο. Οι ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό (νέοι γιατροί, γεμάτοι όρεξη και ενεργεία, εγκαταλείπουν την περιοχή μας όταν διαπιστώνουν ότι δε μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους με το κατά πολύ μειωμένο μισθό που τους προσφέρει η πολιτεία), όπως και σε κατάλληλο τεχνολογικό εξοπλισμό, ακρωτηριάζουν τη λειτουργία τους, περιορίζοντας έτσι τη δυνατότητα να προσφερθούν απολύτως αναγκαίες υπηρεσίες στους δοκιμαζόμενους Γορτύνιους. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, ότι κάτοικοι και επισκέπτες, για απλές εξετάσεις, πρέπει να μεταβούν σε κάποιο από τα αστικά κέντρα. Στα προβλήματα αυτά, έρχονται να προστεθούν και εκείνα, που δημιουργούνται από ερωτήματα του τύπου "θα κλείσουν τα κέντρα υγείας…;", "θα συγχωνευθούν…;". Εγώ απαντώ ποιος ξέρει άραγε… Στην εποχή του μνημονίου όλα είναι δυνατά.

Τελειώνοντας τη περιγραφή μου, αξίζει να αναφέρω και το κλείσιμο ή τη συγχώνευση διαφόρων δημοσίων υπηρεσιών, αναγκάζοντας κάτοικους και ελεύθερους επαγγελματίες να μεταβαίνουν στην έδρα του δήμου ή στη πρωτεύουσα του νομού για διεκπεραίωση των υποθέσεων τους. Πολλοί πατριώτες επαγγελματίες, όπως και εγώ, αναρωτήθηκαμε για το ποιος θα καλύψει αυτό το κόστος εξυπηρέτησης. Αντί να μειωθούν τα προβλήματα, προστέθηκε ένα ακόμα… Με τέτοιες ενέργειες θα αναπτυχθεί ο τόπο μας;

Αυτές είναι μερικές πραγματικές εικόνες από τη Γορτυνία, μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που άφησε το αστικό κέντρο, για να προσπαθήσει στο τόπο καταγωγής του. Μπορώ να αναφέρω πολλές ακόμα, υπάρχει πλήθος προβλημάτων…

Τα περιθώρια για αλλαγή είναι λιγοστά… Πολλοί δε δέχονται τις εικόνες αυτές, αλλά ούτε είναι έτοιμοι ψυχολογικά να δεχτούν γνώμες και απόψεις που θα τους βάλουν σε αλλά πλαίσια σκέψης… Αυτοί είναι που μας κρατούν μακριά από δρόμους που δεν έχουμε περπατήσει… Αν δε μας σκουντήξει κάποιος πως θα πάμε εκεί…; Ποιος θα αλλάξει την εικόνα αυτή;

…τις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, αφήνω να δώσετε εσείς πατριώτες μου Γορτύνιοι όταν έρθει η στιγμή…

Παναγόπουλος Γ.

Νέος  - Ανήσυχος - Γορτύνιος – Αρκάς

www.gortyniaportal.tk

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.