Άρθρο - Τύφλα να ’χει το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού…
Με το που είδα τα σχεδιαζόμενα έργα του Δήμου μας για το 2013, μοιραία, το μάτι μου έπεσε πάνω στο «Μαυσωλείο Κολοκοτρώνη». Ο καθένας με τις αδυναμίες του βλέπετε…
Κατά την ταπεινότατη άποψή μου, μαυσωλεία/τύμβοι/ζιγκουράτ και άλλα τέτοια πομπώδη κατασκευάσματα δεν συνάδουν με τη ζωή, την προσφορά, και τη δωρικότητα αυτού του Άνδρα. Δεν πιστεύω δηλαδή ότι κάνοντας το οστά του «τουριστικό αξιοθέατο» τον τιμούμε ουσιαστικά, ούτε πιστεύω ότι είναι κάτι που θα ήθελε και ο ίδιος. Για τον μέγιστο Κολοκοτρώνη μιλάμε άλλωστε, όχι για τον Κιμ Γιονγκ Ιλ…
Τα οστά του Γέρου ήταν στην Αθήνα μέχρι το 1930, όταν έφτασαν στην Τρίπολη με τον Βενιζέλο. Τοποθετήθηκαν αρχικά στο μνημείο Αρχιερέων και Προκρίτων, «ταλαιπωρήθηκαν» από τους Ιταλούς κατά τη διάρκεια της κατοχής, και το 1993 εναποτέθηκαν στο σημερινό αρμόζον σημείο. Επιτέλους, θα αφήσουμε τον Γέρο να αναπαυθεί, ή θα βγει κανένα βράδυ έφιππος και θα μας πάρει και θα μας σηκώσει όλους;!
Θυμάμαι επίσης, ότι κάποιοι καθ’ όλα φίλτατοι και αγαπητοί συμπολίτες μας έχουν προτείνει την εικοσιτετράωρη φρούρηση του χώρου φύλαξης των οστών, από τον Στρατό. Αν ο χώρος χρίζει φρούρησης, γιατί -τώρα που μιλάμε- στον ανδριάντα του Κολοκοτρώνη επιτρέπεται στον καθένα να πηγαίνει να «αράζει», να κατασπαράζει, να κάνει ποδήλατο, πατίνι, γκράφιτι, και να «χαριεντίζεται»;…
Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν: «Δες τον, τσιγκουνεύεται ένα κατοσταρικάκι για τον Γέρο». Όχι με παρεξηγήσατε, καμία τιμή δεν είναι υπερβολική για τον Κολοκοτρώνη! Ειδικά μόλις βλέπω στον κατάλογο των έργων κάτι «διαδικτυακές πύλες», και κάτι «ψηφιακές περιηγήσεις» με δυσθεώρητα κόστη, δεν μπορώ παρά να αναφωνήσω με Κολοκοτρώνεια φωνή: Για τον Γέρο, φτιάξτε του και την πυραμίδα του Χέοπα! Βάλτε και τα οστά του τα γεγυμνωμένα σε διαμαντένια λάρνακα στην κορυφή, και φωτίστε τα το βράδυ με φωτορυθμικά και πυροτεχνήματα! Εκεί όμως είναι η «ουσία»; Μήπως το «κατοσταρικάκι» να δινόταν για αγορά των Απομνημονευμάτων του Κολοκοτρώνη, και τη δωρεά τους στα σχολεία της περιοχής; Ή για την έκδοση μιας μονογραφίας με θέμα τη ζωή του; Ή για ένα σαραντάλεπτο ντοκιμαντέρ; Λέω εγώ τώρα…
Υ.Γ. Όλα αυτά την ώρα που τον ανιψιό του Γέρου, τον Νικηταρά, τον έχουμε «στην απ’ έξω». Κάτι θα γίνει όμως κι εκεί…
Τάσος Κεχαγιάς