Γεώργιος Μειζότερος: Ένας Τριπολιτσιώτης του 16ου αιώνα, με σημαντική πατριωτική δράση

{pgslideshow id=6|width=640|height=480|delay=3000|image=L}

Ο Γεώργιος Μειζότερος ήταν ένας διακεκριμένος Stradioti (Στραντιότι, από τη λέξη Στρατιώτης). Οι Stradioti ήταν σκληροτράχηλοι μισθοφόροι, από διάφορα μέρη των Βαλκανίων, που πολεμούσαν για τις ευρωπαϊκές αυλές (συχνά για τους Ενετούς) κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, και κυρίως από τον 15ο ως τον 17ο αιώνα. Ήταν άριστοι γνώστες της πολεμικής τέχνης και κατά κανόνα μάχονταν έφιπποι, οπλισμένοι με λόγχες, γιαταγάνια, και ρόπαλα. Επιφανέστεροι και «επιδραστικότεροι» αναδείχθηκαν οι Έλληνες Stradioti, που απολάμβαναν διεθνούς αναγνώρισης. Αυτοί οι φοβεροί πολεμιστές ζούσαν μια επικίνδυνη και τυχοδιωκτική ζωή μέσα σε μάχες, δολοπλοκίες, λεηλασίες, λάφυρα, και συνεχείς μετακινήσεις. Είχαν όμως και ένα τραγικό στοιχείο: Μάχονταν -και πέθαιναν- για ξένα συμφέροντα και όχι για την Πατρίδα τους, όπως πολλοί από αυτούς διακαώς επιθυμούσαν. Ο θεσμός των Stradioti είχε ατονήσει στις αρχές του 18ο αιώνα, αλλά ήδη τότε είχε ξεπηδήσει η Ελληνική Κλεφτουριά.

Η καταγεγραμμένη εθνική δράση του σημαντικού Τριπολιτσιώτη Γεώργιου Μειζότερου, ξεκινά το 1570 στην υπηρεσία των Ισπανών, όντας επικεφαλής δικού του στρατιωτικού σώματος ιππέων. Ήταν η χρονιά που ξεκίνησε ένας από τους πολλούς τουρκοενετικούς πολέμους, με τους Ενετούς να χάνουν την Κύπρο αλλά και να κερδίζουν στην πασίγνωστη Ναυμαχία της Ναυπάκτου μαζί με τις υπόλοιπες Χριστιανικές δυνάμεις.

Η μεγάλη αγωνία του Μειζότερου, ήταν το να εμπλέξει τις κραταιές ξένες δυνάμεις εκείνης της εποχής στο ζήτημα της Ελληνικής ελευθερίας, παρέχοντας τη συνεχή διαβεβαίωση προς αυτές ότι οι συμπατριώτες του θα τις βοηθούσαν με κάθε τρόπο στον αγώνα ενάντια των Τούρκων. Στην προσπάθεια του να το πετύχει αυτό, ξεκίνησε μια πραγματική Οδύσσεια μυστικών συνεννοήσεων: Με αφετηρία την Κορώνη, όπου συναντήθηκε με τον Πατριάρχη Μητροφάνη Γ’(που περιόδευε εκεί) για την κατάστρωση επαναστατικών σχεδίων, έφτασε στη Σικελία τον Ιούνιο του 1570. Εκεί, βρήκε τους αυλικούς του Ισπανού Βασιλιά Φιλίππου Β’, στους οποίους παρουσίασε την πρωτοβουλία του για την Ελληνο-ισπανική συμμαχία. Επόμενος σταθμός του ήταν η Γένοβα, για επαφές με τον Ισπανό πρεσβευτή και περαιτέρω προώθηση των επιδιώξεων του. Ο Ιούλιος τον βρίσκει στο Μιλάνο, να ζητά τη μεσολάβηση των εκεί Ισπανών στρατιωτικών προς την κυβέρνησή τους, υπέρ των θέσεων του. Τον Οκτώβριο, βρίσκεται αυτοπροσώπως στη Μαδρίτη αγωνιζόμενος να ευαισθητοποιήσει όσες περισσότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις μπορούσε.

Όταν δυσανασχέτησε με την αναποφασιστικότητα των Ισπανών, στράφηκε προς στους παλιούς συνεργάτες του, Ενετούς, χωρίς όμως να τους εμπιστεύεται ιδιαίτερα αφού τους γνώριζε καλά εκ των έσω. Η δυσπιστία του Μειζότερου απέναντι στις προθέσεις των Ενετών τελικά αποδείχθηκε βάσιμη, αφού και αυτοί κωλυσιέργησαν ατέρμονα. Μάλιστα, το 1573, οι Ενετοί συνθηκολόγησαν με τους Τούρκους, με συνέπεια τα επαναστατικά κινήματα που τελικά εκδηλώθηκαν στην Πελοπόννησο και στη Στερεά να μείνουν έκθετα στη μανία των Οθωμανών. Ο γηραιός πολεμιστής έμελλε να αποβιώσει με την πικρία ότι δεν έφερε εις πέρας το σχέδιό του για απελευθέρωση της Πατρίδας του, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να του κόστιζε τη ζωή.

Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα για την ελάχιστη -και αυτονόητη- τιμή προς αυτόν τον Άνδρα, δηλαδή την απόδοση του ονόματός του σε κάποια οδό της πόλης του;

Τάσος Κεχαγιάς

*Συμβουλευτική βιβλιογραφία: Ιστορία της Τριπολιτσάς (Τάσος Γριτσόπουλος), Νέα Ελληνική Ιστορία 1204-1985 (Απόστολος Βακαλόπουλος)

**Οι εικόνες είναι σχέδια χαρακτηριστικών τύπων Stradioti