Τελική Ευθεία - Τελική Ευθύνη (Άρθρο του Δημήτρη Ρέππα)
1. Η ιστορική ανάγκη και η πολιτική σταθερότητα
Η χώρα οδηγείται σε ευρωπαϊκές και αυτοδιοικητικές εκλογές. Πιθανότατα και σε εθνικές εκλογές τον ερχόμενο Οκτώβριο. Οι πολίτες σε μεγάλο βαθμό, με κριτήριο όχι θετικό (εμπιστοσύνη και ελπίδα) αλλά αρνητικό (αντίδραση και τιμωρία ή φόβος και ανοχή), δίνουν ψήφο μιας χρήσης ενόψει ενός νέου πολιτικού σκηνικού.
Η ιστορική ανάγκη αυτής της περιόδου έχει δύο όψεις απολύτως συνυφασμένες.
• Απ’ τη μια να διασφαλίσει η χώρα τον πλούτο της, να ανασυγκροτήσει το παραγωγικό μοντέλο της και να γίνει ανταγωνιστική. Απέχουμε πολύ από αυτό το πρότυπο, που είναι και αναγκαία προϋπόθεση για να υπερασπίζεσαι τα συμφέροντά σου ως ισότιμος εταίρος και όχι ως επαίτης.
• Απ’ την άλλη, να αποκτήσει δύναμη ο λαός. Αυτό σημαίνει επιστροφή στην πολιτική και επιστροφή της πολιτικής, που όλο και περισσότερο χάνει την αυτονομία και το δημόσιο χαρακτήρα της. Από όργανο λαϊκής κυριαρχίας μετατρέπεται σε όργανο ενός κατεστημένου συστήματος εξαρτημένων πολιτικών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, εντεταλμένων δημοσιογράφων και επίορκων λειτουργών του κράτους.
Η συζήτηση για τη σταθερότητα στη χώρα είναι υποκριτική όταν ασκούνται πολιτικές που οδηγούν ακόμη και σε ανθρωπιστική κρίση, αλλά και στην απαξίωση και κρίση των θεσμών. Πολιτική σταθερότητα χωρίς κοινωνική συνοχή, χωρίς δημοκρατική συμμετοχή των πολιτών δεν υφίσταται.
Η επίκληση του αγαθού της σταθερότητας από τις δυνάμεις που στηρίζουν τον κύριο Σαμαρά και την Κυβέρνηση είναι επιλεκτική και περιστασιακή.
Όλοι θυμούνται ότι το 2011-2012, εν μέσω της πρωτοφανούς κρίσης, με την υπόθαλψη των «αγανακτισμένων» από τις δυνάμεις της τότε αντιπολίτευσης, η χώρα οδηγήθηκε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις μόνο και μόνο για να κυβερνήσει η Ν.Δ των Ζαππείων.
Τώρα που η εποχή των συγκρούσεων στο κέντρο της Αθήνας και αλλού φαντάζει μακρινή, η σταθερότητα κατ’ αυτούς κινδυνεύει εάν προκύψουν πολιτικές εξελίξεις που τους είναι ανεπιθύμητες.
Οι δημοκρατικές εκλογές δεν είναι παραγωγός αστάθειας, αντιθέτως ενισχύουν την πολιτική σταθερότητα.
2. Το παλαιό και το νέο
Επιτάφιος Περικλή: «Μόνον γαρ τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα αλλ’ αχρείον νομίζομεν». Δηλαδή: «εκείνον που δεν μετέχει εις τα πολιτικά πράγματα θεωρούμε όχι φιλήσυχο αλλά άχρηστο πολίτη». Αυτή είναι η αποστομωτική απάντηση από τα βάθη των αιώνων σε όλους όσοι κηρύττουν την παρθενογένεση της θεσμικής συγκρότησης της πολιτείας. Από πολλούς και ιδίως από το ΠΟΤΑΜΙ ενοχοποιούνται συλλήβδην πρόσωπα και δυνάμεις που συμμετείχαν στα κοινά με διάφορους και διαφορετικούς τρόπους, με κορυφαίο την άμεση ή έμμεση συμμετοχή σε κομματικές διεργασίες. Πολλοί επικαλούνται το νέο σαν συνταγή σωτηρίας της χώρας. Ηχεί ευχάριστα, μα είναι τόσο παραπλανητικό όταν το νέο δεν προσδιορίζεται με την ιδεολογική, πολιτική, ηθική και αισθητική ταυτότητά του. Το πρόσφατο ιστορικό παράδειγμα, στην ακραία μορφή του, μας πάει στο 2012. Είναι το «νέο» που προέκυψε με τη σημαντική παρουσία της Χρυσής Αυγής στη Βουλή την ώρα που έφευγε το «παλαιό», δηλαδή ο «Πρωθυπουργός Τσολάκογλου» και η «Κυβέρνηση Δοσίλογων» του ΠΑΣΟΚ.
Όποιοι τώρα αισθάνονται την ανάγκη να υπηρετήσουν το λαό (τους τιμά να έχουν αυτή τη φιλοδοξία), ενώ μέχρι τώρα ήταν απόντες, ας μην κατηγορούν τους παρόντες. Αυτούς που δεν περιορίστηκαν στα του οίκου τους και τιμήθηκαν με την ψήφο των πολιτών.
Το «παλαιό» που πορεύεται χωρίς αρχές και αξίες ας εκβληθεί στο πυρ το εξώτερο αλλά και το «νέο» που εκχωρεί την τύχη του προσβλέποντας στη θαλπωρή της διαπλοκής είναι εξίσου επιζήμιο.
3. Είμαι ΠΑΣΟΚ, δεν είμαι ΕΛΙΑ. Ψηφίζω ΕΛΙΑ, γιατί ψηφίζω ΠΑΣΟΚ
Δεν είναι οι λόγοι της ιστορικής επιβεβαίωσης (εν πολλοίς και βιωματικοί), ούτε οι λόγοι της διαφωνίας μου προς τις τρέχουσες επιλογές και τη στάση του ΠΑΣΟΚ που θα καθορίσουν την ψήφο μου.
Είναι κάτι που θεωρώ πολύ πιο ισχυρό, γιατί αφορά την πατρίδα. Είναι η ζωτική ανάγκη της χώρας να αποκτήσει και πάλι ένα μεγάλο προοδευτικό κίνημα. Ένα κίνημα πατριωτικό, δημοκρατικό, κοινωνικό, κοινοβουλευτικό και ευρωπαϊκό. Μια αυτόνομη παράταξη απέναντι στη Δεξιά και ριζικά διακριτή από την παραδοσιακή και κομμουνιστογεννή Αριστερά. Αυτή η προοπτική είναι και προσδοκία ενός σημαντικού, ίσως του μεγαλύτερου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, υπό την προϋπόθεση ότι το ΠΑΟΣΚ θα είναι παρόν με αξιώσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Ψηφίζω ΠΑΣΟΚ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διαγράφω λάθη και ευθύνες. Ψηφίζω ΠΑΣΟΚ, γιατί θα ήταν πολιτικά ανήθικο και πράξη εθελοτυφλίας να συμβάλω με τη (μη) ψήφο μου στην απαξιωτική εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ από την πολιτική ζωή της χώρας. Στην ομιλία μου, στις 3 Σεπτέμβρη 2013, στο Συμπόσιο του ΙΣΤΑΜΕ είπα επί λέξει «το ΠΑΣΟΚ οφείλει να αναπτύξει ένα ζωτικό δημόσιο χώρο, για τους πολίτες και την πολιτική, μακριά από τα δόγματα των πολιτικών αντιπάλων του. Από τη μία ο κρατισμός, που παίρνει πολλά και προσφέρει ελάχιστα. Από την άλλη ο αγοραίος νεοφιλελευθερισμός, που καθιστά τα οικονομικά και κοινωνικά προνόμια φυσικό νόμο της κοινωνίας, πρέπει να αντιμετωπιστούν με μία πρόταση από το ΠΑΣΟΚ ως πρόταση Κεντροαριστεράς. Ούτε ως φιλική συμμετοχή στο έργο της Δεξιάς, ούτε ως αιχμαλωσία στην παραδοσιακή Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να υπάρξει μόνο ως Κεντροαριστερά, αλλιώς θα υφίσταται διαρκή ταπείνωση και θ’ αναγκαστεί σε άτακτη φυγή από τη δημόσια ζωή της χώρας».
Το ΠΑΣΟΚ ως Κεντροαριστερά, οφείλει να επιστρέψει στη βάση του και τις Αρχές του.
Δεν είναι Κεντροαριστερά οι άνωθεν και έξωθεν, σε σχέση με το λαό πρωτοβουλίες και κινήσεις όπως οι 58 και η ΕΛΙΑ και προσφάτως το ΠΟΤΑΜΙ, που δεν ανταποκρίνονται σε κάποια ιστορική ανάγκη ούτε απηχούν τις κοινωνικές διεργασίες που συντελούνται αυτή την περίοδο.
Δεν είναι Κεντροαριστερά, όποια πολιτική επιλογή θέτει σε αμφιβολία τη θέση της χώρας στην Ε.Ε ή δεν αντιλαμβάνεται ότι η ευμάρεια με δανεικά τελικώς καθιστά περισσότερο εξαρτημένη τη χώρα.
Και ασφαλώς δεν είναι Κεντροαριστερά η στρατηγική σύμπραξης με τη Δεξιά.
Κεντροαριστερά είναι η πολιτική που οδηγεί «από την κοινωνία της αγοράς στην αγορά της κοινωνίας». Αυτό το σχέδιο δεν μπορούν να το φέρουν σε πέρας, ούτε η Ν.Δ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί έχουν άλλη πολιτική.
Έχει ειπωθεί κατ’ επανάληψη ότι: «το ΠΑΣΟΚ κατέβηκε όταν κατέβηκε η χώρα και θα ανέβει όταν ανέβει η χώρα». Τα δημοσκοπικά ευρήματα αποκαλύπτουν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν ανεβαίνει, την ώρα που «ανεβαίνει» η χώρα. Εκτός αν γίνει δεκτό ότι το ΠΑΣΟΚ δεν ανεβαίνει γιατί ακόμα δεν ανέβηκε η χώρα. Τότε προς τι η θριαμβολογία για success story;
Το ΠΑΣΟΚ, ας μην έχει το άγχος των δημοσκοπήσεων, ας μην επιδίδεται σε προσδιορισμό του ύψους του πήχη κατά το δοκούν. Το αποτέλεσμα των εκλογών, ασχέτως ποσοστού, θα είναι κακό αν το ΠΑΣΟΚ συνεχίσει να πορεύεται όπως τώρα και θα είναι καλό αν βγάλει τα συμπεράσματά του και από την επόμενη κιόλας ημέρα αναλάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες με αλλαγή πολιτικής στάσης.
Για το ΠΑΣΟΚ στην επόμενη μέρα θα αποφασίσει το ίδιο, το αυτόνομο και αυτοκυρίαρχο ΠΑΣΟΚ. Με ανοιχτές και διαφανείς διαδικασίες. Δεν θα αποφασίσουν οι διαχρονικοί πολέμιοί του ούτε όσοι το απαξιώνουν εποφθαλμιώντας τα ιμάτιά του.
Η ψήφος μου στο ΠΑΣΟΚ είναι γι’ αυτά που πιστεύω τόσο για το ΠΑΣΟΚ όσο και για τη χώρα. Γιατί πιστεύω ότι αν ανέβει το ΠΑΣΟΚ τότε σίγουρα θα ανέβει και η χώρα.
Άλλωστε οι μόνες χαμένες μάχες είναι αυτές που δεν δόθηκαν.
4. Το αδιανόητο και το αυτονόητο
Συχνά στη χώρα μας είναι αδιανόητο αυτό που είναι αυτονόητο σε όλο τον προηγμένο κόσμο ενώ θεωρείται αυτονόητο αυτό που εκεί είναι αδιανόητο. Το συναντά ο πολίτης στην καθημερινή ζωή του και η χώρα σαν εμπόδιο στην προσπάθεια να ξεπεράσει την κρίση. Ο πολιτικός διάλογος και τα επιχειρήματα έχουν υποκατασταθεί από το παραπολιτικό κουτσομπολιό και τη συνθηματολογία ακόμα και τις ύβρεις. Η επικοινωνία και η ενημέρωση γίνονται θεραπαινίδες συμφερόντων. Τα δημόσια αγαθά αγοραιοποιούνται. Η πολιτική ιδιωτικοποιείται και οι πολίτες ιδιωτεύουν.
Σε αυτό το κλίμα, ο άνθρωπος παραμένει εκτεθειμένος στους επηρεασμούς που καθημερινά τον κυκλώνουν. Οι μεν θέλουν να τον κερδίσουν φοβίζοντάς τον, οι δε εξαγοράζοντάς τον με υποσχέσεις. Ας κάνει καθένας την προσωπική του επανάσταση, την επανάσταση του αυτονόητου. Έτσι μόνο μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους αφορισμούς: για το παλαιό και το νέο, το φθαρμένο και το άφθαρτο, το κίβδηλο και το αξιόπιστο, τη δημαγωγία και την ευθύνη, το ανέφικτο και το εφικτό, το διατεταγμένο και το αδέσμευτο ώστε να τοποθετείται πάντοτε στη σωστή πλευρά.
Η τελική ευθύνη ανήκει στον καθένα και την καθεμιά. Μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την άσκηση της προσωπικής ευθύνης.
Δημήτρης Π. Ρέππας
15 Μαΐου
2 σχόλια
-
μαλλον το πασοκ ανακαμπτει και το μυριστηκε ο πονηρος κυνουριατης και εκανε εμφανιση ενω τοσο καιρο κρυβεται.αρκετα κυριε ρεππα στην αρκαδια 30 χρονια,φθανει.
-
ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΘΕΣΗ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ,ΑΥΤΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΠΟΥ Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΦΕΡΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΔΩ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ , ΕΧΟΥΝ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΕΥΘΗΝΕΣ, ΚΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ,ΕΧΕΙ ΠΕΛΩΡΙΑ ΕΥΘΗΝΗ.Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΒΕΡΜΠΑΛΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΣΜΟΣ.