Σεβασμός

   Είκοσι μέρες, σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, από την αδιανόητη τραγωδία, το έγκλημα, στα Τέμπη. Συγκλονιστικές, απόκοσμες, εφιαλτικές εικόνες, εικόνες αποκάλυψης. Φωτιά, σίδερα, ουρλιαχτά, στάχτη, καπνός. Ζωντανοί και νεκροί. Μάνες, αδέρφια, πατεράδες, φίλοι και σύντροφοι φαντάσματα. Ψυχές κοιτούν από ψηλά με παράπονο, απορία και θυμό. Οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι χαμένοι και η τηλεόραση πιστή στο θεό της, το χρήμα, να μην σταματάει το μακάβριο έργο της, να

εμπορεύεται τον ανθρώπινο πόνο, να συσκοτίζει την αλήθεια και να παρακάμπτει την ουσία. Οργισμένες λαοθάλασσες να ξεπλύνουν το κακό. Είκοσι μέρες γεμάτες με πόνο, θλίψη, οργή κι ένα βασανιστικό ΓΙΑΤΙ.

   Περίλυπος εστί η ψυχή μου. Αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δυο λόγια, να εξιλεωθώ στα μάτια που με κοιτάζουν από ψηλά και δεν τολμώ να τα αντικρύσω, έναν λόγο συμπόνιας στους ζωντανούς, μια άσκηση περισυλλογής, αυτογνωσίας και αυτοσεβασμού. Να απολογηθώ για την ενδόμυχη και ένοχη ανακούφιση, που τα δικά μου παιδιά έτυχε να μην είναι στο τραίνο. Δεν θα παρασυρθώ στο χρονικό του προαναγγελθέντος εγκλήματος ούτε θα αναπαράγω αφηγήματα. Δεν θα ψάξω για αίτια, φωνάζουν εξάλλου. Δεν θα καταδικάσω.

   Βαρύγδουπες δηλώσεις ανώτατων και ανώτερων πολιτειακών παραγόντων με μόνιμη επωδό ΄΄με σεβασμό στους νεκρούς και τις οικογένειές των΄΄, ακούσαμε μάλιστα ότι βαρεθήκανε να το λένε κι αυτό. Πολύς σεβασμός παρουσιάστηκε ξαφνικά. Πού ήταν κρυμμένος τόσο καιρό και δεν τον έβλεπα; Μήπως έχουμε περίπτωση ευτελισμού της βασικότερης αρετής του ανθρώπου ή μιας ακόμα ελληνικής λέξης, όπως το φιλότιμο, η ντροπή, η παλληκαριά, η ντομπροσύνη, η λεβεντιά; Δεν κρύβεται, δεν ανακαλείται κατά περίπτωση ο σεβασμός κι ούτε επιδεικνύεται, υπάρχει ή δεν υπάρχει. Όταν υπάρχει είναι μόνιμος και καθολικός, εκδηλώνεται σε όλες τις συμπεριφορές μας και με πολλούς τρόπους, κραυγάζει σιωπηλά. Καθολικός, πρώτα πρώτα στον εαυτό μας κι ύστερα στο περιβάλλον, άψυχο και έμψυχο. Στην καθαριότητα του πεζοδρομίου, στην πεινασμένη γάτα που ήρθε στην αυλή μας, στην διαφορετική άποψη, στον πεζό που θέλει να περάσει απέναντι, στο ερωτευμένο ζευγάρι ομόφυλων, στη διαμαρτυρία, στο χελιδόνι που επιμένει να χτίσει τη φωλιά του στο μπαλκόνι μας, στην πίστη, το χρώμα και τη θρησκεία του κάθε ανθρώπου, στον φυλακισμένο για βαριά εγκλήματα, στον δυστυχή σταθμάρχη, στους θεσμούς. Σέβομαι δεν σημαίνει συμφωνώ. Και δεν είναι μόνος του ο σεβασμός, έχει αδερφάκια και πάνε μαζί, την ειλικρίνεια, την αλληλεγγύη, την κατανόηση, την αγωνιστικότητα και συλλογικότητα, την αγάπη, τη σεμνότητα και όλες τις υπέρτατες και πανανθρώπινες αξίες της ζωής. Αντιπαλεύει το ψέμα και την υποκρισία, τον εγωισμό, τη μισαλλοδοξία, την αμετροέπεια και αλαζονεία, την πλεονεξία, τον ρατσισμό και φασισμό.

   Πριν την αδιανόητη σιδηροδρομική τραγωδία, στις δραστηριότητες και συμπεριφορές των πολιτειακών, υπηρεσιακών και επιχειρηματικών αξιωματούχων, δεν φάνηκε πουθενά ο σεβασμός με τ΄ αδερφάκια του. Εξαίρεση συνδικαλιστές, μεμονωμένοι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους και λίγες περιπτώσεις αξιωματούχων. Όχι πως κι αυτοί δεν έχουν ευθύνες, μέγα πολιτικό λάθος όμως να τελειώνουμε με το όλοι ίδιοι είναι και όλοι φταίμε, ομολογία ενοχής και αποποίησης ευθυνών. Οι ευθύνες δεν είναι φασόλια να τα μοιράσουμε ούτε μπελάδες να τους

ξεφορτωθούμε, είναι βάρη που πρέπει να σηκώνουμε ένας ένας και όλοι μαζί, αν θέλουμε να στεκόμαστε εμείς και η κοινωνία όρθιοι και να προχωράμε μπροστά.

   Πάνω στα συντρίμμια λοιπόν, τα ανθρώπινα, περίσσεψε ο σεβασμός, στους νεκρούς λέει και τις οικογένειές τους. Αργοπορημένος όμως και ψεύτικος, χάθηκε στα Τέμπη, μαζί με το άνθος και το όνειρο. Αν είχανε όλοι αυτοί έστω και μια μικρή ιδέα του τι είναι σεβασμός, αν υπήρχαν μέσα τους ψήγματα σεβασμού, θα σιωπούσαν, θα κρύβονταν από το πρόσωπο της γης. Όχι, εκεί, παντελής έλλειψη, λαλίστατα τα χείλη των ασεβών, αναίσχυντοι, βιαστικά πορίσματα και προμελετημένες συγγνώμες, επικοινωνιακές κουτοπονηριές, σκηνοθετημένα μοιρολόγια και κροκοδείλια δάκρυα, επιτροπές και παραγγελίες διερεύνησης, ποδηγετήσεις και χειραγωγήσεις, συμψηφίσεις, ξέπλυμα των ευθυνών στην αγορασμένη ανεξαρτησία των θεσμών, ελεγχόμενοι ελεγκτές, το μαχαίρι στο κόκαλο που έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές, επιλεκτικές συγκαλύψεις και αποκαλύψεις, συσκότιση, η στάχτη των νεκρών στα μάτια μας. Τελευταίο σωσίβιο το δεν ήξεραν, η σκέψη τους στις δημοσκοπήσεις και στις εκλογές, αξιοθρήνητοι, λάβροι και ασυμβίβαστοι για την παραποίηση της αλήθειας, μαύρο φως στα αίτια της τραγωδίας.

   Εστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας… Εδώ δεν είναι μίμησις όμως, είναι η ίδια η πραγματικότητα, πρωταγωνιστής το ελληνικό κράτος. Η Ύβρις δεν έχει τέλος, ο από μηχανής θεός σκοτώθηκε στα Τέμπη. Ο Χορός θρηνεί, βοά αλί και τρισαλί, δεν υπάρχει Επίλογος ούτε Εξοδος. Οι θεατρίνοι στο προσκήνιο, σε παρόντα χρόνο και με απόντα τον Λόγο δεν υποκρίνονται, μασκαρεμένοι με μαύρα κοστούμια και γραβάτες παραπαίουν, θύματα και θλιβερά αθύρματα της Ατης. Στο δικό τους θέατρο δεν υπάρχει Ποίησις ούτε Κάθαρσις. Στο καθαρό όμως και οργισμένο βλέμμα των νέων που κοιτούν από ψηλά και αυτών που διαδηλώνουν στις πλατείες, των παιδιών της Ελλάδας, του θεού της Ελλάδας, βλέπω να έρχεται η Νέμεσις και η Τίσις.

              Τρίπολη, 19 Μαρτίου 2023, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.    

                                                                  Χριστόφορος Νικολάου                

Υ.Γ. 1. Όταν έγραψα αυτό το κείμενο, δεν είχανε αποκαλυφθεί ακόμα τερατώδεις, αδιανόητες και αηδιαστικές ενέργειες για τη συγκάλυψη του εγκλήματος, από φορείς της Πολιτείας.

Υ.Γ.  2. Στις διαδηλώσεις που θα γίνουν την Κυριακή 26 Ιανουαρίου, δεν θα ήτανε σωστό να υπάρχουν κομματικά ή συλλογικά πανό. ΣΕΒΑΣΜΟΣ.