Μιχάλης Χαραλαμπίδης | Όχι, δεν έφυγε. Απλώς πέρασε την πύλη προς μια άλλη διάσταση. Δεν άντεξε τον βασανισμό της Πατρίδας

Θρηνούν οι λίγοι εναπομείναντες για την φυγή από τη ζωή του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην ηλικία των 73 ετών. Είναι ένας ακόμα Μεγάλος, σεμνός, άμεμπτος και ασυμβίβαστος με το Ελληνικό πολιτικό βόθρο.

Ο Μιχάλης σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες και έλαβε το μεταπτυχιακό του στην κοινωνιολογία.

Συμμετείχε στην επταμελή ομάδα που συνέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, στο Μόναχο, τον Αύγουστο του 1974 και διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του, μέχρι την αποχώρησή του το 1999.

Ίδρυσε τον Κομματικό σχηματισμό: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ, με την οποία συμμετείχε στις εκλογές του 2000.

Υπήρξε μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Διεθνούς Ένωσης για τα δικαιώματα και την απελευθέρωση των Λαών, μέλος της ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ερευνητής στο Ίδρυμα Μεσογειακών Μελετών.

Το 1994, το Ελληνικό Κοινοβούλιο, υιοθέτησε πρότασή του για την αναγνώριση της 19^ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης της Ποντιακής γενοκτονίας από τους Τούρκους.

Στην ιστορική ομιλία του, στο 4^ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, προέβλεψε την οικονομική κρίση του 2010 και την μετέπειτα μνημονιακή λαίλαπα.

Ήταν ο εμπνευστής του αγωγού, Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης, ενώ στην ομιλία του στο 6^ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996, κατάγγειλε τον κατήφορό του, ως επίσης τον κατήφορο του πολιτικού μας συστήματος, και την πορεία της χώρας προς την καταστροφή, λέγοντας:

«Έτσι όπως πάμε το 2010, η Ελλάδα θα γίνει βιλαέτι και λάντορ της Γερμανίας.»

Αυτό ακριβώς έγινε. Βιλαέτι της Γερμανίας και πειραματόζωο του Παγκόσμιου Θηρίου.

Απώλεσε την κυριαρχία της αφού υποθήκευσε την δημόσια και ιδιωτική περιουσία της για 99 χρόνια, στους λεγόμενους δανειστές της.

Στην αφανή δηλαδή αυτοκρατορία του χρήματος, που δημιούργησαν, το 1914, οι οκτώ οικογένειες, αποκλειστικοί μέτοχοι της FED, της Κεντρικής Τράπεζας των Η.Π.Α.

Ήδη η Ελλάς, οδηγήθηκε στην απώλεια της οντότητάς της ως κράτος, παραχωρεί Εθνικά εδάφη, ιστορία, γλώσσα, πολιτισμό και κυριαρχία, μετατρεπόμενη σε ένα μόρφωμα και πείραμα για όλες τις άλλες κρατικές και Εθνικές οντότητες του πλανήτη.

Η Πατρίδα μας έχει ήδη πεθάνει και λειτουργεί ως πειραματόζωο για την νέα αυτοκρατορία που χτίζεται. Την αυτοκρατορία των σκλάβων.

Πράγματι:

• Το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης, των Νομικών προσώπων Δημοσίου Δικαίου (Δήμοι, Περιφέρειες, Κρατικά νοσοκομεία, κλπ.), και το ιδιωτικό χρέος της Πατρίδας μας, ανέρχεται κατ’ ελάχιστο σε ένα, τρις εκατομμύρια Ε.
• Η χώρα είναι πολιτικά, απόλυτα δέσμια και ανίκανη να παράγει πλούτο.
• Είναι προδιαγεγραμμένο νομοτελειακά, να συρρικνώνεται πληθυσμιακά και να εποικείται ιλιγγιωδώς από πληθυσμούς ασύντακτους μεταξύ τους, με τρόπο βίαιο, ώστε να γίνεται απολύτως αδύνατη κάθε δυνατότητα αφομοίωσής τους. Έχει ήδη καταστεί χώρος αποθήκευσης ψυχών.
• Το συνολικό χρέος, είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί όταν το 1932, θα κληθεί να καταβάλλει τα ετήσια τοκοχρεολύσια, καθ’ ότι:

α) Η αδυναμία παραγωγής πλούτου θα επιτείνεται λόγω της παγκόσμιας τάσης για αρμαγεδδωνικές ανακατατάξεις.

β) Το ‘Ελληνικό Κράτος’ κατατρυχόμενο από εκφυλιστικά φαινόμενα θα καθίσταται συνεχώς ασθενέστερο.

γ) Η αύξουσα επιθετικότητα των γειτόνων μας, και ο ιλιγγιώδης εξοπλισμός τους, θα επιτείνει τα εκφυλιστικά φαινόμενα της κοινωνίας μας.

δ) Οι εκφυλιστικές τάσσεις του πολιτικού μας συστήματος, θα προκαλούν απρόβλεπτες νεοπλασίες στο ψυχισμό της Ελληνικής Κοινωνίας και παράλυση των δομών του όποιου εναπομείναντος κράτους.

στ) Μόνο υπέρ φυσικές δυνάμεις είναι δυνατόν να ανατρέψουν την νομοτελειακά επερχόμενη καθίζηση που θα καθορίσει τη μοίρα της Πατρίδας μας.

Γι’ αυτό μνήμες φωτεινές, όπως και του Μιχάλη πρέπει να μείνουν άσβεστες.

Το σημείωμα αυτό γράφηκε στην Αυστραλία, υπό την επήρεια της πολύ πικρής εμπειρίας που απόκτησα με τα ίδια μου τα μάτια, από την παρουσία μου στις εορταστικές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας του Σίδνεϋ, τις εκδηλώσεις για την παλιγγενεσία του 1821, και τις υποκριτικές εκδηλώσεις από τους κυβερνητικούς αποσταλμένους τόσο για τα Εθνικά θέματα όσο και για την διάσωση της Ελληνικής Γλώσσας.

Ένοιωσα σύγκρυο από την παντελή απουσία της Ελληνικής γλώσσας, από την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αυστραλίας, την επιδεικτική περιφρόνησή της από τον αποσταλμένο από την Ελληνική Κυβέρνηση Υφυπουργό της Θεόδωρο Λιβάνιο και τον άρτι αφιχθέντα στο Σίδνεϋ Γενικό Πρόξενό της, κον. Ιωάννη Μαλλικούρτη.

Με τους δύο τελευταίους μίλησα και τους εξέφρασα την πικρία μου για την απόλυτη περιφρόνηση που εκπρόσωποι της Ελληνικής Κυβέρνησης, επέδειξαν στην γλώσσα, την Βασίλισσα γλώσσα όλων των γλωσσών και έλαβα την αποκαρδιωτική και δηλωτική για την Ελληνική Κυβέρνηση απάντηση, ‘Μα έχουμε καλεσμένους’.

Εννοούσαν τους λίγους έως ελάχιστους επισήμους, οι οποίοι στις ομιλίες τους υπέρβαλλαν τις προσδοκίες των Ελλήνων, ομιλούντες ως λάτρεις του Ελληνικού πολιτισμού. Ο κ. Λιβάνιος όμως έκανε ρεσιτάλ αγγλομάθειας, χρησιμοποιώντας στην ομιλία του λιγότερες από 1% Ελληνικές λέξεις. Ο κ. Ι. Μαλλικούρτης έδειξε αξιοπρέπεια και έντονη διάθεση να ταυτιστεί μαζί μου υπεραμυνόμενος της υποχρέωσης της Πολιτείας να ενισχύσει το φρόνημα της ομογένειας. Αλλά είναι ελάχιστο χρόνο στη θέση του και παγιωμένη από πλευράς Προξενείου η δυνατότητά του να βοηθήσει τους Έλληνες της Νέας Νότιας Ουαλίας.

Κάθε φορά που έλαβα το λόγο και εξέφρασα τις απόψεις μου καταχειροκροτήθηκα από την παμψηφία των παρευρισκόμενων. Οι απλοί Έλληνες, όντως, πάλλονται από αγάπη για την Πατρίδα. Οι επιβήτορες όμως της Πατρίδας από ανθελληνισμό.

Έγραψα το σημείωμα αυτό, όχι σαν επικήδειο στο φίλο μου Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Έγραψα απλώς τιμώντας τον Άνθρωπο, τον αγωνιστή και τον οραματιστή.

Τον Άνθρωπο που μόνο η παρουσία του στο πλευρό τον Ανδρέα Παπανδρέου θα του έδινε εξουσία, πλούτο και δύναμη.

Τον Άνθρωπο που πρώτος αυτός είδε την επερχόμενη λαίλαπα και εγκατέλειψε το καράβι

της εξουσίας που μας οδηγούσε στη κόλαση που όλοι βιώνουμε.

Και έζησε φτωχός αλλά, Αγωνιστής, ακέραιος και Έλληνας.

Συνέχισε να γράφει να μας νουθετεί και να προβλέπει το ζοφερό μέλλον μας. Από τα έσοδά των βιβλίων του ζούσε τίμια και γι’ αυτό υπερήφανος.

Έγραψα επίσης γιατί ένοιωθα χρέος να του εκφράσω το μεγάλο μου  ευχαριστώ. Ήταν από τους πρώτους αναγνώστες των χειρόγραφων των βιβλίων μου και με θέρμη και πειθώ με παρότρυνε να συνεχίζω τη συγγραφή και την έκδοσή τους.

Πρόβλεψε και την τύχη των βιβλίων μου. Ότι δηλαδή, δεν θα βρουν αντίπαλους αλλά μόνο άθλιους υπηρέτες του συστήματος, οι οποίοι μη μπορώντας να τα πολεμήσουν, θα παραμένουν ουδέτεροι, όπως προστάζει ο πανάρχαιος κώδικας που ορίζει τις μεθόδους και παράγει το σάλιο για ν’ ανέβεις την ιεραρχία της υποταγής.

Έγραψα για να δηλώσω ότι άνθρωποι σαν τον Μιχάλη δεν πεθαίνουν. Απλώς διαβαίνουν την πύλη προς μια άλλη διάσταση όπου θα συνεχίζουν τον Αγώνα τους.

Καλό κατευόδιο Μιχάλη.

Θεόδωρος Δάλμαρης

11.4.2024

Εμαιλ:  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Τηλ:  22910 61104  /  6944 247686