Η Πρεσβυτέρα μακαριστού π. Χαράλαμπου Κουστένη

Κυριακή, 11 Φεβρουαρίου 2024 20:53

Του Βασ. Σκολαρίκου

Στις 9 Φεβρουαρίου 2024 απεβίωσε η Παρασκευή Κουστένη, πρεσβυτέρα του μακαριστού Πρωτοπρεσβυτέρου Χαράλαμπου Κουστένη. Η Εξόδιος Ακολουθία της έγινε την επόμενη ημέρα, Σάββατο 10 Φεβρουαρίου, στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Ν. Πεντέλης, ανήμερα της εορτής του συζύγου της.

Η αείμνηστη χρησιμοποίησε την «προίκα» που της χάρισε ο Θεός στο να βοηθήσει το ποιμαντικό έργο του ιερέα συζύγου της, τόσο στον Ιερό Ναό Αγίου Ελευθερίου Άρεως, όσο και στην Ιερά Μονή Κερνίτσης. Είχε μελετήσει για το πως θα έπρεπε να βοηθήσει στη λύση των προβλημάτων του ποιμνίου του συζύγου ιερέως της, κι΄ αυτό έπραξε, όπως είναι συγκρούσεις οικογενειών, ασθένειες, διαζύγια, θάνατοι, ατυχήματα, έκτακτα γεγονότα και πολλά άλλα.

Υπήρξε δηλαδή κι΄ αυτή μεταξύ των «ανδρείων γυναικών», που αισθάνονται το χρέος της αποστολής τους, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στο έργο του Χριστού και της Εκκλησίας Του, διατηρώντας παράλληλα την ιδιαιτερότητα του φύλου τους, την τρυφερότητα, την γλυκύτητα και τη στοργή, την ανατροφή των παιδιών τους, αλλά και την ανάπαυση των ιερέων συζύγων τους.

Κανένα άλλο πρόσωπο στην Κοινωνία ενός χωριού, μιας ενορίας, μιας πόλης, δεν παρακολουθείται και δεν κρίνεται όσο η Παπαδιά σαν γυναίκα, σαν μητέρα, σα σύζυγος, σαν πρόσωπο. Η πρεσβυτέρα δεν είναι ένα απλό πρόσωπο, αλλά ένας ισχυρός προβολέας, ο ισχυρότερος μετά τον ιερέα μέσα στην Ενορία. Υπόδειγμα αρετής. Υπόδειγμα πιστής συζύγου. Υπόδειγμα επιτυχημένης Μητέρας. Υπόδειγμα προσφοράς. Υπόδειγμα ζωντανού μέλους της Εκκλησίας.

Σήμερα, σ΄ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όπου οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο σκληροί, επηρεαζόμενοι από τις διάφορες υλιστικές θεωρίες, οι καλές Πρεσβυτέρες, έχοντας υπόψη τους και τον αντικληρικό άνεμο που διαρκώς πνέει και τον πόλεμο που γίνεται στο έργο της Εκκλησίας, γνωρίζουν πως πρέπει να είναι οπλισμένες με πίστη, υπομονή και αυταπάρνηση και να είναι έτοιμες για δοκιμασίες και περιπέτειες στην άσκηση του έργου και των καθηκόντων τους. Καταλαβαίνουν πως πρέπει να βοηθήσουν τον άντρα τους ιερέα. Να μην κάνουν το έργο του δυσκολότερο. Πως η ζωή τους πρέπει να είναι χριστιανοσύνη, σεμνότητα, σιωπή και χαμόγελο, και προπάντων ταπείνωση.

Έχουμε αξιωθεί να γνωρίσουμε πρεσβυτέρες ιερέων μας που ο κόσμος της Ενορίας τους τις αισθάνονταν σαν μάνα τους, σαν μεγαλύτερη αδελφή τους, σαν άνθρωπο κατ' εξοχήν δικό τους, σαν ένα με τον εαυτό τους. Αυτό βέβαια δεν είναι εύκολο, αφού απαιτεί ακούραστη προσφορά αγάπης, προθυμία να συμπάσχει με τον πονεμένο, χαρά με τον χαρούμενο, απλότητα και καταδεκτικότητα, φιλοξενία, ελεημοσύνη και στοργικότητα.

Όπως δηλαδή μας θέλει να είμαστε ο Απόστολος Παύλος «τοις πάσι τα πάντα…», και λυπόμαστε που δεν έχουμε την άδεια να αναφερθούμε ονομαστικά σ΄ αυτές, αν και θα έπρεπε…

Ας είναι Αιωνία η Μνήμη της.

Βασίλειος Σκολαρίκος

«Ανδρείων γυναικών»: Βιβλίο Παροιμιών Παλαιάς Διαθήκης (Κεφ’Λα΄10-26)

Δημητσάνα: Ανοιχτό ζωντανό Μουσείο!

Tags:

Δημητσάνα, Βασίλειος Σκολαρίκος,