Ό,τι δε βιώνεται, αναβιώνεται...

Σάββατο, 18 Μαρτίου 2023 16:58

Είναι κάποιες στιγμές που ο χρόνος σταματάει. Τραγικά γεγονότα που συγκλονίζουν ολόκληρη την κοινωνία. Ακόμα κι αν συμβαίνουν μακριά, φαντάζουν τόσο κοντά. Ακόμα κι αν δεν ήμασταν στο τρένο, θα μπορούσαμε να είμαστε στο τρένο. Μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται στο ίδιο τρένο.

Κρατάω σα φλόγα ελπίδας την εικόνα των μαθητών του ΙΕΚ στη Στεμνίτσα που βγήκαν στο δρόμο, στη βροχή, για να στείλουν το δικό τους μήνυμα. Το πανό έγραφε "ήταν έγκλημα, όχι ατύχημα". Και την εικόνα των παιδιών στα σχολεία που σχηματίζουν με τις τσάντες τους το "πάρε με όταν φτάσεις". Δεν έχουν μιλήσει ακόμα όλοι. Οι σύλλογοι της Γορτυνίας και ιδίως εκείνοι που θέλουν να εκπροσωπούν τους νέους έχουν ευθύνη να φωνάξουν. Έχουν χρέος να μη σωπάσουν. Να μη φοβηθούν.

Διακρίνω την ίδια στιγμή την επιλεγμένη, υποκριτική σιωπή (ευτυχώς δεν είναι κυρίαρχη) για τις εγκληματικές ευθύνες, η οποία λειτουργεί ως "πένθιμη ομπρέλα" για να μη βραχούν τα βαγόνια μιας πολιτικής, που εξαΰλωσε τις ζωές και τα όνειρα των νέων ανθρώπων. Τη διαπίστωσα, τη διαισθάνθηκα παρακολουθώντας την τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Γορτυνίας. Θλίψη και θυμός για το τραγικό συμβάν και μετά τι; Το πανό των μαθητών στη Στεμνίτσα δίνει την απάντηση: "ήταν έγκλημα, όχι ατύχημα".

Μια αγωνιστική, διεκδικητική δημοτική αρχή θα έκανε το προφανές. Θα ένωνε τη φωνή της μαζί με τους μαζικούς φορείς, τα σωματεία, τα συνδικάτα, μαζί με το λαό της Γορτυνίας, συμμετέχοντες δυναμικά στις συνεχόμενες κινητοποιήσεις που διοργανώνονται πανελλαδικά για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα. Κι όμως, η δημοτική αρχή Γορτυνίας δεν το έπραξε. Ήταν απούσα, μακριά από το λαϊκό αίσθημα.

Στα Λαγκάδια μάλιστα, επέλεξαν τούτες τις μέρες του πένθους και της οργής να ανακοινώσουν την αναβίωση των Δεληγιάννειων. Βουτάνε στο παρελθόν του χωριού να ανακαλύψουν τη χαμένη του αίγλη αποσιωπώντας το σήμερα. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Υπάρχει εξήγηση και ασφαλώς δεν έχει να κάνει μόνο με τη διατήρηση της παράδοσης και της ιστορικής κληρονομιάς.

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως όταν κάτι δε βιώνεται, κάτι άλλο στη θέση του αναβιώνεται για να καλύψει το κενό. Αν το χωριό ήταν ζωντανό, αν βίωνε σήμερα άλλου είδους δραστηριότητες που να γεμίζουν την καθημερινότητα των κατοίκων και της νεολαίας, δε θα υπήρχε η ανάγκη να κοιτάζουμε συνεχώς προς τα πίσω, να αναβιώνουμε το...ένδοξο παρελθόν μας με τρισάγια και δοξολογίες (ή εν πάση περιπτώσει, αν το κάναμε, δε θα το προβάλαμε ως "μέγα γεγονός"). Θα ασχολούμασταν με άλλα πράγματα, πιο ουσιαστικά.

Ό,τι δε βιώνεται, αναβιώνεται... αν εμείς οι ίδιοι δεν αναδείξουμε τις διαχρονικές πολιτικές ευθύνες για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη, τότε αργά ή γρήγορα είμαστε αναγκασμένοι να το αναβιώσουμε. Το τρένο των ευθυνών έρχεται από πολύ μακριά, κουβαλώντας το φορτίο του κατακερματισμού και της ιδιωτικοποίησης από όλες τις κυβερνήσεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ), ένα πολιτικό φορτίο που εκτροχίασε το δημόσιο χαρακτήρα των συγκοινωνιών θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των εργαζομένων και των επιβατών στο βωμό του κέρδους.

Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια. Ή τη βιώνουμε βάζοντας στόχο να την αλλάξουμε ή τη βιώνουμε απλώς παρατηρώντας τη, με κίνδυνο να την αναβιώσουμε πολύ σύντομα. Η επιλογή είναι αποκλειστικά δική μας.

Δρ. Βασίλης Σιοκορέλης
Σάββατο, 18/3/23

Tags:

Βασίλης Σιοκορέλης,