Όλα γίνονται για κάποιον λόγο | Γράφει ο π. Ιάκωβος Κανάκης

Οι Πανελλαδικές ή Πανελλήνιες εξετάσεις δίνουν αφορμή για προβληματισμό τόσο σε μαθητές, όσο και σε γονείς, εκπαιδευτικούς, αλλά τελικά σε όλη την κοινωνία. Η ημέρα που ανακοινώνονται τα αποτελέσματα των εξετάσεων αυτών σε μερικούς προσφέρουν χαρά και ελπίδα και σε άλλους θλίψη και απογοήτευση. Για τους πρώτους ανοίγει μια πόρτα στην όποια εξέλιξή τους επιστημονική ή επαγγελματική, και για τα παιδιά που «απέτυχαν» ξεκινούν σκέψεις και προβληματισμοί για την επόμενη ημέρα.

            Ο τρόπος εισαγωγής στα πανεπιστήμια αποτελεί σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ κομμάτων και εκπαιδευτικής κοινότητας διαχρονικά. Κατά πόσο είναι θεμιτό ο αυριανός πολίτης του Πανεπιστημίου, αυτός πού πέτυχε, το κατάφερε επειδή μπόρεσε να αποστηθίσει μια τεράστια ύλη; Έμεινε ψύχραιμος σε μια απίστευτη κούρσα με αμέτρητο άγχος; Επειδή υπήρξε η δυνατότητα από την οικογένειά του να υποστηρίξει οικονομικά την προσπάθεια του;

Πάντως, φαίνεται, όπως έχουν σήμερα τα δεδομένα, ότι η επιτυχία στις εξετάσεις είναι σχεδόν το πάν και η αποτυχία μια τεράστια ζημιά, σχεδόν ανεπανόρθωτη.

Ωστόσο, όταν τα πράγματα τα βλέπεις μετά από χρόνια, σαφώς  αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά οι χαρές της ζωής δεν ήταν εκεί που νόμιζες. Μεγάλη «επιτυχία» θα είναι αν τελικά είσαι ευχαριστημένος από την επιλογή που έκανες. Χρειάζεται να το τονίζουμε στα νέα παιδιά, αυτό, ότι το πρώτιστο, το σημαντικότερο στην ζωή τους είναι να ασχοληθούν με αυτό που πραγματικά θέλουν, πιστεύουν και αγαπούν. Σε πόσα τμήματα των πανεπιστημίων μας, οι φοιτητές μας βρέθηκαν σε σχολές που δεν αγάπησαν, μόνο και μόνο επειδή έχουν κάποιο όνομα (π.χ. Ιατρική) και δεν έλαβαν ποτέ το πτυχίο τους. Πόσοι είναι οι άνθρωποι που δεν χαίρονται το επάγγελμά τους, απλά κάνουν υπομονή γιατί από αυτό απλά βιοπορίζονται. Όμως, αν σκεφτούμε ότι οι ώρες εργασίας, ειδικά στην εποχή μας, φθάνουν να είναι οι περισσότερες της ημέρας και της ζωής μας, πρόκειται για κάτι τραγικό. Πώς μπορείς να κάνεις κάτι το οποίο δεν σε «πληρώνει» ψυχικά και πνευματικά; Εάν επιλέξεις να κάνεις κάτι τέτοιο, το οποίο δεν σου δίνει πραγματική χαρά, δεν θα μπορέσεις να είσαι δημιουργικός, αντίθετα θα είσαι μέτριος και κάτω του μετρίου.

            Ένα σύνθημα που χρειάζεται να λέμε στα παιδιά είναι να κυνηγούν τα όνειρά τους, και όχι να κάνουν αυτό που οι γονείς θέλουν, επειδή οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να σπουδάσουν και ονειρεύονται να  δουν το χαμένο τους όνειρο στα παιδιά τους. Κάθε παιδί έχει την δική του υπόσταση, την δική του μοναδική προσωπικότητα. Είναι ανεπανάληπτος άνθρωπος που έχει χαρίσματα και δεξιότητες, τα οποία χρειάζεται να ανακαλύψει και να «εκμεταλλευτεί». Χρέος όλων που έχουν θέση ευθύνης στην διαπαιδαγώγησή του είναι να το βοηθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Διακριτικά, προσευχητικά.

Μια εξέλιξη στην ζωή μας ποτέ δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Έχει σίγουρα αιτίες και έχει σίγουρα και μακροπρόθεσμη προοπτική. Μια πόρτα ανοίγει και μια κλείνει σε ένα πλαίσιο της πρόνοιάς Του. Ευθύνη του κάθε ανθρώπου να έχει ανοιχτή ματιά, καθαρότητα ψυχής, αγαθή διάθεση και  θέληση για το υγιές και το δίκαιο, προκειμένου να δει και να βρεί την «πόρτα» που άνοιξε και ίσως να εξηγήσει το κλείσιμο της άλλης πόρτας που «έκλεισε».

Όπως και να έρχονται τα πράγματα, ειδικά στα νέα παιδιά που είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητα, χρειάζεται να είμαστε δίπλα τους, να τα στηρίζουμε, να τα «ακούμε» και με την προσευχή, την ώριμη σκέψη, την νηφαλιότητα να προσπαθούμε να τα καταλάβουμε.

Καμμιά αποτυχία δεν υπάρχει, όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Μια «αποτυχία» μπορεί να αποδειχθεί τελικά σε μεγάλη επιτυχία. Με προσευχή, αγάπη και φροντίδα στεκόμαστε δίπλα στον νέο άνθρωπο,  σε κάθε άνθρωπο.

                                                            του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη