Είναι αλήθεια ότι οι δηλώσεις των κ.κ. Δένδια και Τσαβoύσογλου , δεν ήταν καθόλου συνηθισμένες , ήταν έξω από το κλασικό διπλωματικό πρωτόκολλο, όπου, συνήθως, κεκλεισμένων των θυρών λέγονται τα ουσιαστικά και στο δημόσιο λόγο τα τυπικά.
Παρακολουθήσαμε μια αντιπαράθεση κλιμακούμενη, ένα πραγματικό debate και οι δύο υπουργοί το έφτασαν στα άκρα και με όρους ποδοσφαιρικούς, ακόμη και αν λέγαμε, ότι το ματς έληξε ισόπαλο 1-1, ο δικός μας, τα πήγε καλύτερα γιατί έπαιζε εκτός έδρας και εδώ το γκολ μετράει διπλά.
Ο Έλληνας υπουργός, ηταν πολύ καλός, με ετοιμότητα, που έβγαζε αυτοπεποίθηση και στο λόγο του και στη γλώσσα του σώματος. Το ίδιο καλή, ήταν η εικόνα του κατά την συνάντησή του, με τον πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν.
Προφανώς, η Τουρκία είναι πιεσμένη , κυρίως εξαιτίας των επιλογών του Ερντογάν, με τις μεγαλεπήβολες νεοθωμανικές γεωστρατηγικές του επιλογές, οι οποίες, δεν αποδίδουν, δεν είναι λειτουργικές και αποδεκτές στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο.
Στην ουσία η Τουρκία αυτοπαγιδεύθηκε, οδηγώντας με τη συμπεριφορά της ,απέναντι της, τις ΗΠΑ , την Ευρωπαϊκή Ένωση και αρκετές Αραβικές Χώρες. Αυτή η δύσκολη θέση της, σε συνδυασμό με τα εσωτερικά της προβλήματα, την κάνουν να αναζητεί τρόπους να αλλάξει την εικόνα της.
Μπορεί τον ελληνοτουρκικό διάλογο, να μην τον πιστεύει και να τον χρησιμοποιεί προσχηματικά, αλλά, ακόμη και έτσι, οι επαφές και ο διάλογος είναι καλύτερος από την πολεμική έντασης.
Η Ελλάδα ,ξαναμπαίνει στο διάλογο, έχοντας επανακτήσει τον τελευταίο καιρό γεωπολιτική ισχύ η οποία αθροίζεται σε αμυντική ικανότητα, συνεργασίες με τρίτες χώρες, ανάδειξη της Τουρκικής προκλητικότητας απέναντι στη χώρα μας , σε μείζον θέμα τον Ευρωτουρκικών σχέσεων και με μία Αμερική μετά από πολλά χρόνια να μη κρατά ίσες αποστάσεις. Κατά συνέπεια η συγκυρία της έναρξης του διαλόγου για τη χώρα μας, είναι καλή.
Ο Δένδιας και όλη η ελληνική ομάδα πήγαν ολόπλευρα προετοιμασμένοι. Κοίταξε τον αντίπαλο στα μάτια και του είπε, ναι στο διάλογο, αλλά στα πλαίσια των κανόνων του διεθνούς δικαίου, με μόνη διαφορά για την υφαλοκρηπίδα και την εκκρεμότητα του καθορισμού της ΑΟΖ.
Ναι στον ελληνοτουρκικό διάλογο καλόπιστα και με ρεαλισμό, προσπαθώντας να κατανοήσουμε και το γείτονα μας . Η Συνθήκη της Λοζάνης 1923 , είναι το θεμέλιο και το διεθνές «Σύνταγμα» που καθορίζει ανάμεσα μας, τις σχέσεις, τα σύνορα και τις επικράτειες και επ’ αυτού καμία συζήτηση, ούτε για τουρκική εθνική μειονότητα ( είναι θρησκευτική μουσουλμανική μειονότητα), ούτε για αποστρατικοποίηση των νησιών μας, αφού υπάρχει δεδομένη απειλή.
Κατά συνέπεια, ήταν εξαιρετικά ωφέλιμη η συνάντηση και το δημόσιο debate , για να συνειδητοποιήσουμε εμείς ως Έθνος τα όρια μας, αλλά και οι γείτονες να αρχίσουν να συνειδητοποιούν ότι δεν είμαστε σάκος του μποξ και είναι προς το συμφέρον και των δύο, να μπούμε σε ένα διάλογο με ειλικρίνεια και αμοιβαιότητα.
Έχω μια συγκρατημένη αισιοδοξία ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μπορούν να βελτιωθούν, αρκεί, να ξαναπιάσουμε το νήμα, από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο Ελσίνκι το 1999, όπου διατυπώθηκαν συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με νέες χώρες και τον οδικό χάρτη για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας .
Οι όροι που τέθηκαν τότε, ήταν: α) μέχρι το 2004 θα πρέπει να λυθεί το Κυπριακό, αν θέλουν να συμπεριληφθεί στην ενταξιακή διαδικασία και η κατεχόμενη Κύπρος και β) πιθανές Ελληνοτουρκικές διαφορές, να οδηγηθούν προς επίλυση, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. ήταν ίσως η μεγαλύτερη διπλωματική νίκη του Ελληνισμού μετά την μεταπολίτευση και την πέτυχε ο Κώστας Σημίτης, που, όμως, χρεώνεται τα Ίμια. Η σύγκρουση τελευταία των δύο πρώην πρωθυπουργών Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή, με πολιτικά ευπρεπή τρόπο είναι σύγκρουση δύο διαφορικών αντιλήψεων στην εξωτερική μας πολιτική.
Δοκιμάσθηκαν και οι δύο και τα αποτελέσματα γνωστά. Κανείς, μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε μια πιο ενεργητική πολιτική με ρίσκο ενδεχομένως και στη σιγουριά της ακινησίας γιατί το σπάσιμο των ταμπού είναι επώδυνο. Αυτή η αντιπαράθεση δεν πρέπει να διχάσει αλλά να αναζητήσουμε αλήθειες και στις δυο πλευρές Ο κόσμος γύρω αλλάζει, το ίδιο και η διαμόρφωση των γεωπολιτικών δεδομένων. Κάτι που χθες ήταν λίγο και … «ενδοτικό», στο μέλλον μπορεί να φαίνεται, ως η ευκαιρία που χάθηκε.
Παραδοξολογία, αλλά, πιστεύω ότι ο Νίκος Δένδιας, πήγε την Ελληνική Διπλωματία, δύο βήματα μπροστά…
