Η χαβούζα της Δημητσάνας – Γράφει ο Βασίλειος Σκολαρίκος
Η ΧΑΒΟΥΖΑ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΔΗΜΗΤΣΑΝΑΣ…
Η Δημητσάνα είναι μία από τις ιστορικότερες πόλεις της Ελλάδας. Γνωστή και ξεχωριστή. Αυτό οφείλεται, εκτός της φυσικής της ομορφιάς, στους ανθρώπους της. Στα παιδιά της που την δόξασαν, στους μεγάλους της ευεργέτες, στους ανθρώπους των Γραμμάτων της, και βέβαια στους κατοίκους της και στους Συλλόγους της, οι οποίοι με δυναμικές πάντοτε κινητοποιήσεις, είχαν αποτρέψει στο παρελθόν την μεταφορά Δημοσίων Υπηρεσιών σε άλλες πόλεις της Αρκαδίας και ιδιαίτερα στα Λαγκάδια.
Το ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΔΗΜΗΤΣΑΝΑΣ, (είχε ανεγερθεί το έτος 1930 δαπάνες του Κληροδοτήματος Νικολάου Μακρή , επιμέλεια των Διαχειριστών Δημητρίου Παπούλια, Γεωργίου Πουρναρά, Πανάγου Μαλλούχου, Παναγιώτου Ηλιοπούλου, κατά τα σχέδια του Υπουργείου Παιδείας Αρχιτέκτονα Ν. Μητσάκη), εκτός της μαρμάρινης οικοδομής του, διαθέτει αίθουσες χημείας, θεάτρου και μεγάλου υπόστεγου γυμναστηρίου. Το ωραιότατο αυτό κτίριο, σε συνδυασμό με το εκεί ανδριάντα του Εθνεγέρτη Παλαιών Πατρών Γερμανού, αποτελεί, ή μάλλον αποτελούσε, ένα από τα ωραιότερα, αν όχι το ωραιότερο σημείο της Δημητσάνας.
Και λέμε αποτελούσε, καθότι τώρα έχει μετατραπεί σε ΧΑΒΟΥΖΑ… Ποιος θα περίμενε… πως ο χώρος αυτός που γυμνάστηκαν χιλιάδες μαθητές και που από τα θρανία του ανεδείχθησαν μεγάλες προσωπικότητες της Ελληνικής Κοινωνίας… θα είχε αυτή την τύχη …
Ποιος επίσης θα περίμενε πως το ωραιότερο κλασικό κτίριο του ΠΑΡΘΕΝΑΓΩΓΕΙΟΥ, δωρεάς του μεγάλου εθνικού ευεργέτου Ανδρέα Συγγρού θα είχε αφεθεί να γκρεμιστεί … Σ΄ αυτό το κτίριο προορίζονταν να στεγαστεί το Αρχαιολογικό Μουσείο Γορτυνίας, στο οποίο θα μεταφέρονταν και τα ευρισκόμενα στη Βιβλιοθήκη Δημητσάνας αρχαιολογικά ευρήματα.
Ποιος επίσης θα περίμενε να αντικρίζει θέαμα καταστροφής των εσωτερικών τοιχωμάτων, του ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, κτίσμα των αοιδίμων ενοριτών του έτους 1832. Ενός Ναού που έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο με την υπουργική απόφαση Φ30΄62308/1487/12.10.81, ΦΕΚ 696΄β΄13.11.81
Εκείνο που αποτρέπει πολλούς συμπατριώτες μας να ευεργετήσουν τον τόπο μας, αν και δεν θα έπρεπε, είναι η θλιβερή εικόνα που παρουσιάζουν ορισμένα εκ των Κληροδοτημάτων που μας άφησαν οι αείμνηστοι Ευεργέτες μας. Φοβούνται να αφήσουν κάτι στην Πατρίδα τους, μήπως κι αυτό έχει την ίδια τύχη …
Το γεγονός αυτό, της μη αξιοποιήσεως, κατά τον καλύτερο τρόπο, των ευεργετημάτων της Πατρίδας μας, πέραν της αποτροπής που δημιουργεί για μελλοντικούς ευεργέτες , είμαι βέβαιος πως δεν θα είχε συμβεί εάν η Αδελφότητά μας διέθετε δημοσιογραφικό έντυπο, όπου με πρωτοσέλιδά του θα είχε αποτρέψει αυτά να συμβούν, όπως κι΄ εκείνο του κλεισίματος του Γυμνασίου στη Δημητσάνα. Το κλείσιμο του Γυμνασίου ήταν μεγάλη αποτυχία όλων των Φορέων της Δημητσάνας. Για ιστορικούς και μόνο λόγους δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί σ΄ ένα Σχολείο που ξεκινά η λειτουργία του από το 1764 και που η σημαία του αναγράφει το έτος 1882.
Γνωρίζω εκ πείρας, πως εάν η Αδελφότητα δεν διέθετε αυτό το μέσο, του δημοσιογραφικού οργάνου, η ύπαρξη του ΥΠΑΙΘΡΙΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΥΔΡΟΚΙΝΗΣΗΣ δεν θα υπήρχε. Γιατί χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να υλοποιηθεί, και είναι η Αδελφότητα που χρησιμοποιώντας αυτό το «όπλο», μεταξύ των άλλων, συνετέλεσε εις το να υλοποιηθεί από την ΕΤΒΑ, Πρόεδρος της οποίας την εποχή που αυτό σχεδιάστηκε και ξεκίνησε ήταν ο λάτρης της Δημητσάνας και μαθητής του ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ της ο αείμνηστος Νικόλαος Ζωγράφος από το χωριό
Το Παρθεναγωγείο όπως επί 115 χρόνια υφίστατο
Θεώρησα υποχρέωσή μου να αναφερθώ στα πιο πάνω θέματα ένεκα του ό,τι είχα την τιμή να συνεργαστώ με τρεις προέδρους της Αδελφότητάς μας, οι οποίοι μεγάλο συνεπικουρούμενοι με τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίου τους, προσέφεραν έργο στον τόπο τους. Τον Γιώργο Π. Νακόπουλο, στον οποίο και οφείλεται εν πολλοίς η ίδρυση του Υπαίθριου Μουσείου Υδροκίνησης, η απόκτηση του μοναδικού κτιρίου σε κατασκευή κτιρίου «ΞΕΝΙΟΥ» , τον Τάκη Γ. Κουστένη, στον οποίον, εκτός των άλλων, οφείλεται η απόκτηση στέγης της Αδελφότητας, αντάξιας της, τον Γιώργο Χ. Κανδηλώρο, τον πάντα προστρέχοντα των αναγκών της πατρίδας του, τον καθιερώσαντα των επισκέψεων ιατρικών κλιμακίων στη Δημητσάνα και της ιδρύσεως του Διασυνεδριακού Κέντρου, του τόσο χρήσιμου για την προβολή και τις ανάγκες της Γορτυνίας.
Επ΄ ευκαιρία του παρόντος σημειώματός μου, θα ήταν μεγάλη παράλειψή μου αν δεν επαινούσα την πανταχού άξια παρουσία σε κάθε θέμα της Δημητσάνας του Προέδρου του Διασυνεδριακόυ Κέντρου και μέλους των Κληροδοτημάτων «Μακρή Παπούλια» κ. Τάκη Λάμπρου, καθώς και για τις προσπάθειες που καταβάλουν για τα συμφέροντα της πατρίδας μας κ. Δημήτρη Καζά, αντιδημάρχου Δημητσάνας, και της κας Αγγελικής Μπίρη, Προέδρου του Τοπικού Συμβουλίου
Η σημερινή όψη του Παρθεναγωγείου
Η Χαβούζα της Δημητσάνας. Με φόντο ανδριάντας του Παλαιών Πατρών Γερμανού. Φωτογραφία κατωτέρω.
Στο χώρο αυτό που φωτογραφίστηκαν οι τελειόφοιτοι του Γυμνασίου έτους 1948, σήμερα φωτογραφίζεται η Χαβούζα. Φωτογραφία άνωθεν. Ποιος θα το πίστευε…
Βασίλειος Σκολαρίκος