Αρθρο του Παρασκευά Παρασκευόπουλου στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της Κυριακής 28-3-2021 .
"Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα …και θα αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείο». Όταν το 1835 ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολομός, έγραφε αυτόν τον υπέροχο στίχο, με τίποτε δεν θα μπορούσε να φαντασθεί ότι θα αποτελούσε αντικείμενο ιδεολογικής διαχρονικής διαμάχης και ερμηνείας ποιητών , διανοουμένων (Πολυλάς, Βάρναλης) και πολιτικών, ως τις μέρες μας… Αν το μήνυμα ήταν περισσότερο εθνοκεντρικό ή οικουμενικό.
Παρ ότι είναι στοιχείο στο DNA της φυλής μας , η ομφαλοσκόπηση και συχνά ο διχασμός και η μιζέρια , ο γιορτασμός και ο απολογισμός των 200 χρόνων από την Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821 , μας γεμίζει υπερηφάνεια και ικανοποίηση , ενεργοποιεί πατριωτικά συναισθήματα, συναισθήματα ευγνωμοσύνης και σκέψεις για το μέλλον.
Ο γιορτασμός των 200 χρόνων, είναι μεγάλος σταθμός στην πορεία του Ελληνικού Έθνους, και του ελληνισμού ανά τον κόσμο, προσφέρεται για αναστοχασμό , περισυλλογή και απολογισμό. Αποτελεί ιστορική αφετηρία για οραματισμό, για την ισχυρή Ελλάδα του μέλλοντος μας.
Η νικηφόρα Επανάσταση του 1821, αποτέλεσε την απαρχή για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού και την μορφοποίηση και συγκρότηση του ελληνικού έθνους σε κρατική οντότητα. Σε αυτή την επική διαδρομή, επηρέασαν αρνητικά οι παθογένειες του εθνικού μας DNA , με διχασμούς και πισωγυρίσματα, αλλά την τελική έκβαση την καθόρισαν οι αρετές και η γενναιότητα των ελλήνων και των φιλελλήνων.
Σήμερα, σ ΄αυτό το ιωβηλαίο των 200 χρόνων προβάλλει δυναμικά , στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, το ηρωικό έπος των Ελλήνων. Αυτό κυρίως παρελαύνει, αυτός είναι ο μεγάλος πίνακας … Αλλά, σαν στοιχείο αυτογνωσίας, υπάρχει μια παράλληλη παρέλαση μνήμης, με τα λάθη και τις τραγωδίες μας , με τις ήττες, τους εθνικούς και πολιτικούς διχασμούς, τους εμφύλιους ,τις εθνικιστικές και διεθνιστικές αυταπάτες .
Η Επανάσταση ξεκίνησε πριν 200 χρόνια, αλλά η εδαφική οντότητα σε πλήρη κρατική επικράτεια , ολοκληρώθηκε μόλις το 1947, με την προσάρτηση των Δωδεκανήσων, στον εθνικό κορμό. Ο μακροχρόνιος απελευθερωτικός αγώνας δεν ήταν μια τυπική διαδικασία… Έγινε με εκατόμβες αίματος και μεγάλες ανθρώπινες θυσίες.
Την σταδιακή απελευθέρωση και διεύρυνση της εδαφικής επικράτειας, την ακολουθούσε παράλληλα με την τοπική και περιφερειακή διαφορετικότητα , η συγκρότηση της ενιαίας εθνοτικής ταυτότητας, ένα Έθνος, ένα κράτος, σε συνοχή με τον απανταχού ελληνισμό . Αυτή η ολιστική ολοκλήρωση του Έθνους , είναι που μας κάνει, υπερήφανους σήμερα και αισιόδοξους για τη συνέχεια.
Δεν είναι λίγες οι φορές, που υποτιμάμε την ιστορία και τις εθνικές κατακτήσεις μας. Τίποτε δεν ήταν αυτονόητο και δεδομένο. Σε ένα βαθμό μπορεί να είμαστε και οι ευνοημένοι της ιστορίας , μιας και δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι και άλλοι ηρωικοί λαοί, με ιστορία και πολιτισμό, είτε έσβησαν από τον παγκόσμιο χάρτη, είτε πασχίζουν και σήμερα, με παράδειγμα το κουρδικό έθνος των 20 εκατομμυρίων, να βρούνε πατρίδα.
Παράλληλα με την Εθνική μας ολοκλήρωση ,δομήσαμε την γεωπολιτική γεωστρατηγική μας θέση , σε υπερεθνικούς οργανισμούς, γεγονός που ενδυναμώνει, διαχρονικά, την θέση μας απέναντι σε κινδύνους , που έχουν στόχο την εθνική μας ανεξαρτησία και ακεραιότητα. Η συγκρότηση του αέναου ελληνισμού και του διάχυτου Έθνους σε κρατική οντότητα , με συνέχεια και διεθνή υπόσταση, εξασφαλίζει ισχύ, αλλά κυρίως, επιφορτίζει τις νέες γενιές, που θα πάρουν την σκυτάλη, με τεράστιες ευθύνες .
Μερικές φορές, δίνεται η αίσθηση ότι πάσχουμε από έλλειψη αυτογνωσίας, αυτοπεποίθησης και ιστορικής γνώσης. Αντί να αντλούμε δύναμη και ενόραση από την κληρονομιά μας και την δύναμη του διαχρονικού ελληνισμού και να εντασσόμαστε στον ευρωπαϊκό γίγνεσθαι ως μια από της ναυαρχίδες του παγκόσμιου πολιτισμού, συμπεριφερόμαστε ενοχικά, αναζητούμε επιβεβαίωση σε ξένα ιδεολογικά και πολιτικά πρότυπα. Η αναζήτηση διεθνιστικών υποδειγμάτων, που αμφισβητούν τον πυρήνα του έθνους, είναι εξίσου επιζήμια, και αντικειμενικά, οδηγεί στον εθνομηδενισμό, όπως ακριβώς και οι εθνικιστικές πλειοδοσίες .
Είμαστε πιο ώριμοι να κοιτάξουμε την ιστορία του μέλλοντος μας κατάματα.
Η κληρονομιά των 200 χρόνων μπορεί να είναι η βάση, για να δώσουμε στον κλασικό ιστορικό πατριωτισμό, ένα σύγχρονο περιεχόμενο. Το νέο συλλογικό μας αφήγημα οφείλει να μας τοποθετεί πιο ψηλά, στην ιστορία του μέλλοντος. Ν α βάλουμε πιο ψηλά τον πήχη, σε πραγματικούς εθνικούς πατριωτικούς στόχους που θα …κλείνουν στην ψυχή μας το μεγαλείο της Ελλάδας!
