Ο μεταπολεμικός κινηματογράφος στην Τρίπολη
Επιμένουμε σε θέματα Κινηματογράφου…· ο λόγος είναι ότι τα, προ του ’70, χρόνια –από τότε έχουμε εξάπλωση της τηλεόρασης στην Τρίπολη- οι μοναδικές ψυχαγωγικές –μαζικές- συμμετοχές κι εκδηλώσεις του κοσμάκη, ήταν δύο: ο Κινηματογράφος και το Ποδόσφαιρο! Το δεύτερο μόνο κάποιες Κυριακές απόγευμα…· ενώ, ο Κινηματογράφος, καθημερινά, από το σούρουπο και μετά, για το χειμώνα, από το νύχτωμα και μετά για το καλοκαίρι, ήταν η μοναδική διέξοδος της μεγάλης μερίδας του λαού… αφού υπήρχε και κόσμος –θυμήσου τη θεια μου, τη Μαριγούλα- που δεν είχε ‘δει, ποτέ, Κινηματογράφο, στη ζωή του!
Ο Μεταπολεμικός Κινηματογράφος –«θα πάμε στον Κινηματογράφο» ή «θα πάμε στο Σινεμά» έλεγαν οι Τριπολιτσιώτες…- ήταν μια συνέχεια, του Προπολεμικού, πλην, όμως, ποτέ «βωβός» στα μεταπολεμικά χρόνια… Μέχρι το 1950 περίπου παίζονταν μόνο ασπρόμαυρες ταινίες· αργότερα, όμως, και έγχρωμες… και, πάντα, ομιλούσες… Το εισιτήριο ήταν, σχεδόν, φθηνό και, ως εκ τούτου, προσιτό στο λαό… ο οποίος, συνήθως, ποτέ, δε συμμετείχε οικογενειακώς, αλλ’ η μάνα «πλήρωνε τη νύφη» η οποία ήταν καταδικασμένη να μένει στο σπίτι, με τα παιδιά, αλλά και για λόγους οικονομίας… η οποία, μάνα, αν πήγαινε, πήγαινε σε κάποιο πολυδιαφημισμένο δακρύβρεχτο –βλέπε «Γη ποτισμένη με ιδρώτα»…- ενώ, ο πατέρας, μέχρι, περίπου, το ’70, ήταν το «απόλυτο ον» του σπιτιού, ο άρχων και ο «του έξω»…, αυτός που θα πήγαινε στο Σινεμά, αυτός που θα πήγαινε στο ποδόσφαιρο, αυτός που ξέδινε στην ταβέρνα ή στο καφενείο…! Η γιορτή –η ονομαστική γιορτή- ήταν μια και μοναδική, στο σπίτι, αυτή, του πατέρα… λες και οι άλλοι δεν είχαν ονόματα…
Η λειτουργία, του Κινηματογράφου, στην Τρίπολη, ήταν 364 ή 365 μέρες, ανάλογα το χρόνο… αφού αργούσε μόνο τη Μ. Παρασκευή! Έτσι, είχαμε δύο είδη, ας τα πούμε έτσι, σχετικά με το Ημερολόγιο και τις καιρικές συνθήκες, Σινεμά: τον Χειμερινό και τον Θερινό. Ο πρώτος κρατούσε από αρχές Σεπτέμβρη μέχρι μέσα Μάη και ο δεύτερος το 3μηνο του καλοκαιριού κι αυτό, όχι ολόκληρο… αφού, ποτέ, στην Τριπολιτσά, δεν είχαμε αμιγές καλοκαίρι τρεις μήνες!
Οι Μεταπολεμικοί Κινηματογράφοι, στην Τρίπολη, άκουγαν στα ονόματα: «Μαλλιαροπούλειο», «Αελλώ» και «Αρίων» -αυτά τα τρία μόνο το χειμώνα-, «Αύρα» χειμώνα και καλοκαίρι, «Έσπερος», «Απόλλων» και «Αστέρια» μόνο ως θερινοί και «Αρκαδία» και τα δύο… Βασικά, οι επιχειρηματίες αυτών των Σινεμά ήταν: Γ. Χριστόπουλος ή «Απατεώνας» για το «Μαλλιαροπούλειο» και τον «Απόλλων», οι αφοί Μαυρόγιαννη Χρήστος και Κώστας, για την «Αύρα», ο Στ. και Γ. Ρέκκας «Αρίων», ο Μαλλίρης «Έσπερος», ο Κ. Σιάννης «Αρκαδία», οι Αφοί Παναγιώταρου στην «Αελλώ» και μια 3άδα Τριπολιτών για τ’ «Αστέρια» αλλά και για την “Αελλώ”… Κατά καιρούς, είχαμε κάποιες μικροανακατάξεις… όπως να μετονομάζεται η «Αύρα» σε «Αλέα», ο «Έσπερος» σε «Σινε Rex»…, ν’ αναλαμβάνει την «Αλέα» ο ιδιοκτήτης της Καρκαζής ή ο Κ. Αγγελόπουλος ή την «Αελλώ» ο Σπ. Τζήλος… Οι, κατά καιρούς, Μηχανικοί ήταν οι Μίμης Αναγνώστου –«Αύρα» και «Αρκαδία»-, Β. Μπινιάρης και Σπ. Τζήλος «Αελλώ» -ο πρώτος και στο «Μαλλιαροπούλειο» που ήταν και ο Μουγκοπέτρος (άριστος επιγραφοποιός), Τάκης Δεμερούκας, ο οποίος και έφυγε, νωρίς, στην «Αύρα», ο Γ. Ρέκκας «Αύρα» και «Αρίων», με τελευταίο το Γ. Μπακατσέλο να έχει δουλέψει σχεδόν σε όλα…
Η χειμερινή «Αύρα» λειτούργησε γι’ αρκετά χρόνια, κάτω από το ξενοδοχ. «Ανακτορικόν»… Ήταν ένα μικρό Σινεμά 300 θέσεων, με ξύλινο πάτωμα και υπόγειο κάτω… Θερμαινόταν –υποτίθεται ότι θερμαινόταν…- με μια μεγάλη σόμπα που έκαιγε κάρβουνα… κωκ ή λιγνίτη… Άναβε από το πρωί και κρατούσε μέχρι το βράδυ! Δεν υπήρχε εξαερισμός στην αίθουσα… γι’ αυτό και, κατά διαστήματα, στην παράσταση, προκειμένου σπάσει η μπόχα από τη στρατιωτική αρβύλα και την απλυσιά που διέκρινε, τότε, την εργατιά…, η ταξιθέτρια, με μια μηχανή χειρός «του φλιτ», ψέκαζε περνώντας στο διάδρομο, δεξιά κι αριστερά, μ’ ένα περιεχόμενο που περιείχε μπόλικο νερό μ’ ελάχιστη υποτίθεται κολόνια…! Ήταν μια αίθουσα που είχε τέσσερεις σιδερένιες κολόνες… για να κρατάει το πάτωμα, του ξενοδοχείου, οπότε, για να ‘δεις, έτσι κι έπεφτες πίσω από κολόνα, ξεγοφιαζόσουν…! Η είσοδος ήταν από τη γωνία, σήμερα, Εθν. Αντίστασης και Δεληγιάννη και, η έξοδος, από τη Δεληγιάννη…
Η θερινή «Αύρα» λειτουργούσε στην πλ. Άρεως –στο νυν «Αλέα»- με είσοδο, από την Πλατεία, με μια πορτούλα –ως έξοδος σε μεγάλες προελεύσεις- στο πλάι, απέναντι από το πάρκινγκ του «Μαινάλου», και την οθόνη, εντελώς, νότια… πράγμα που επηρεαζόταν από τα φώτα της πλ. Άρεως… Ήταν ένας πολύ ωραίος χώρος, για θερινό Σινεμά, με φουαγιέ ευρύχωρο στην είσοδο… Όπως και σ’ όλα τα θερινά, τα καθίσματα ήταν ψάθινες καρέκλες και, αργότερα, ανάμικτα με πάνινες… με σκελετό σιδερένιο… Υπήρχε μια τεράστια ιτιά και αναρριχόμενα φυτά… με τριανταφυλλιές, τσιμισίρια, ευώνυμα… περιμετρικά, στον τοίχο… Ολόδροσο περιβάλλον με τις τουαλέτες, αριστερά, κάτωθεν της σκηνής… όπου, εκεί, υπήρχε και βούτα-καζάνι με πάγο για τις λεμονάδες –μέχρι το ’55- και τις πορτοκαλάδες, αργότερα, ενώ, στα διαλείμματα, στα θερινά Σινεμά, πουλιούνταν, από πλανόδιο παιδί –που ανήκε στον Κινηματογράφο…- φιστίκια, πασατέμπος…
Ο «Έσπερος» ήταν κι αυτός στην πλ. «Άρεως» -σήμερα, πολυκατοικία Δαβλάντη- με είσοδο, από την Πλατεία, έχοντας την οθόνη, ανατολικά –προς το «Μαίναλον»… Υπήρχε και μια ξύλινη μεγάλη πόρτα εξόδου… δυτικά, επί της Κέννεντυ –τότε Μαντινείας… Δεν είχε τη «φυτολογική» περιποίηση της «Αύρας»… Το δάπεδο ήταν χωμάτινο -όπως κι αυτό της «Αύρας», κι αργότερα, γαρμπίλι… Την επιχείρηση είχε το “ντουέτο”, Καλοδήμος-Μαλλίρης και, αργότερα, μόνος του, ο Μαλλίρης… Στη νότια πλευρά, ήταν το διώροφο σπίτι του οδοντιάτρου, Αλημίση, με παράθυρα και προς την πλευρά του Κινηματογράφου…
Ο «Απόλλων» με, ανέκαθεν, επιχειρηματία τον Γ. Χριστόπουλο, ήταν θερινός Κινηματογράφος, ένα στρμ. περίπου, στη γωνία Μαντινείας και Δεληγιάννη, με είσοδο στη γωνία και, πλαϊνή πόρτα, δίπλα της κύριας, επί της Δεληγιάννη… Είχε πολύ μεγάλο και άνετο φουαγιέ, μπροστά, επί της Κέννεντυ με την οθόνη, ακριβώς πάνω του δηλ., τελείως, ανατολικά… Περιβαλλόταν από 2μετρο και 3μετρο μαντρότοιχο, γυμνό, εσωτερικά, ασβεστωμένο… όπως, ασβεστωμένα, ήταν όλα τα θερινά σινεμά… Η δυτική πλευρά του συνέπιπτε με τον ανατολικό εξωτερικό τοίχο του «Ανακτορικόν»…
Στο σημείο, αυτό, από το 1962 και μετά, λειτούργησε το σινεμά «Αρκαδία», του ομογενή, Κ. Σιάννη, μια πελώρια αίθουσα χωρίς κολόνες… χωρητικότητας -πάνω και κάτω- 1000 θέσεων! Ήταν ένας άπλετος χώρος –με εξώστη- που λειτουργούσε μέχρι το 1985 όταν, πλέον, τα Σινεμά είχαν πάρει, για τα καλά, την κάτω βόλτα… Παράλληλα, λειτουργούσε και το καλοκαίρι διότι είχε, βόρεια και νότια, μεγάλα πελώρια παράθυρα που άνοιγαν…! Θερμαινόταν με καλοριφέρ οπότε, η θέαση, ήταν εξαιρετική και πολύ άνετη… Ήταν εξοπλισμένο με σύγχρονο και μόνιμο μπαρ… οικοδομημένο, ολόκληρο το κτίριο, από μπετόν… Το κτίριο είχε αρχίσει να οικοδομεί, ο πατέρας, του Κ. Σιάννη, ο Φώτης, πλην, όμως, με τις φθινοπωρινές βροχές και την ατελέστατη, για τότε, στήριξη της πλάκας… έπεσε, εντός… με αποτέλεσμα τον τραυματισμό δύο εργατών, ο ένας σοβαρά! Η είσοδος ήταν πολύ μεγάλη… δίπλα στο «Ανακτορικόν», επί της Δεληγιάννη, και υπήρχε και μια πλαϊνή έξοδος, ταυτισμένη μ’ αυτήν του «Απόλλων»…
Μεταπολεμικά, ως Κινηματογράφος, λειτούργησε και το «Μαλλιαροπούλειο» που θερμαινόταν με δύο ξυλόσομπες –άλλοτε και με κάρβουνα- δεξιά κι αριστερά τοποθετημένες, πλησίον, των δύο θεωρείων… Ήταν πολύ μικρό, για Κινηματογράφος, αφού έπαιρνε περί τα 130 καθίσματα –πάνω κάτω… Έτσι, ανερώτηγα, ο «Απατεώνας» τα έβγαλε -γύρω στο ’60- και τοποθέτησε άλλα πιο στενά και πυκνά βαλμένα ώστε να χωράει 180-200 καθημένους και με τους όρθιους 250! Οι τουαλέτες του ήταν εξωτερικά –αριστερά σε κτιστό κουβούκλιο… όπως βλέπουμε το κτίριο…- ενώ είχε –κι όπως έχει –δύο πλαϊνές πόρτες εξόδου… Από το ’65 και μετά, έμεινε ανενεργό… καθότι έπεσε η στέγη του ενώ κινδύνεψε και να κατεδαφισθεί μετά από απόφαση της “Απριλιανής”..!
Περί το 1960 λειτούργησε και ο «Αρίων», ως χειμερινός, στη γωνία, Χατζηχρήστου –σήμερα, Κύπρου- και Χρυσοστ. Σμύρνης… Επρόκειτο για μια απλή, παράγωνη, επιμήκη, αίθουσα, με είσοδο στη γωνία και πλαϊνή επί της Χρυσοστ. Σμύρνης… Ήταν ισόγεια αίθουσα κεραμοσκεπής εκεί, που, πριν ήταν το ξυλάδικο του Καράμπελα και, αργότερα, Γαργαλιώνη… Την επιχείρηση είχε, ο Στ. Ρέκκας, ανεψιός των Μαυρογιανναίων, ο οποίος, ήρθε σε ρήξη, μαζί τους, κι έφυγε από τις Κινηματογραφικές επιχειρήσεις, Μαυρόγιαννη, και δημιούργησε τον «Αρίων» πλην, όμως, δεν πρόλαβε να τον χαρεί αφού, στα δυο τρία χρόνια, έφυγε από τη ζωή, και έμεινε, στο πόδι του, ο αδελφός του, Γιώργος, ο, πρόσφατα, φευγάτος κι αυτός, ο οποίος ήταν και ο μηχανικός… Ο «Αρίων» έκλεισε περί το ’90…
Η «Αελλώ» άνοιξε το ’55… από το τρίο, της Αθήνας, που είχαν πολλά σινεμά, εκεί, Γιαννόπουλος, Γιαμμαλίδης και Σηκόκης… Αργότερα, ως επιχείρηση, το δούλεψε η τριπολίτικη τριάδα Μάμαλης, Σιούντρης, Θεοδοσόπουλος… Η Αθηναϊκή 3άδα δούλεψε πάρα πολύ, και καλά, σε σημείο, να παίρνει χρήματα, από την Τρίπολη, και να ενισχύουν τις Αθηναϊκές επιχειρήσεις τους… Ήταν μια αίθουσα με 400 καθίσματα, θερμαινόμενη με καλοριφέρ, χωρίς κολόνες, με άνετα καθίσματα… γι’ αυτό, και όχι καλό έργο να έπαιζε, ο κόσμος πήγαινε για άνεση και ζεστασιά! Ήταν, όπως είναι σήμερα…· μια ευρύχωρη αίθουσα με πολλές τουαλέτες αλλά και άπλετα παρασκήνια… με κουπεδάκια δυο τρία για τους θεατρίνους…
Πλην, της χειμερινής «Αύρας», όλα τα άλλα σινεμά είχαν μεγάλη σκηνή για θεατρικές παραστάσεις Πρόζας, Επιθεώρησης και Βαριετέ… Π.χ. στον «Απόλλων», στα διαλείμματα, εμφανιζόταν και ζωντανή ορχήστρα… ενώ, στα τρία θερινά, είχαν φιλοξενηθεί, κατά καιρούς, και Παλαιστικοί Αγώνες…!
Περί το ’65, οι Επιχειρηματίες της «Αελλώ», για να μην αργεί, ο Κινηματογράφος τους, το καλοκαίρι, άνοιξαν τ’ «Αστέρια» στο οικόπεδο, της οδού Καλαβρύτων, έναντι Πιττερού, που, παλιότερα, ήταν το θέατρο Σκιών, του Παραλά! Το Σινεμά, αυτό, δεν λειτουργούσε πάνω από μια 5ετία…
Τέλος, προ 10ετίας, ο, πρόσφατα, απολεσθείς, καταπληκτικός Τριπολιτσιώτης και Άνθρωπος της πόλεως, Κωστάκης Λουκαΐτης, χωρίς δάνεια, άνοιξε τον δικό του Κινηματογράφο, με τρεις υπερσύγχρονες αίθουσες προβολής 80, 100 και 150 θέσεων η καθεμιά, πανομοιότυπες και καλύτερες, της Αθήνας, στο παλιό εργοστάσιό του, Χρωμάτων, στη γωνία, 28ης Οκτωβρίου (Αγ. Βαρβάρας) και Δημητρακοπούλου, με κύρια είσοδο από τη Δημητρακοπούλου, με καταστήματα, μάρμαρα, βελούδα…! Δυστυχώς, για τον Κωστάκη, ο Κινηματογράφος του, εισπρακτικά, δεν πήγε καλά -δεν είχε γίνει “έρευνα αγοράς”- οπότε και το νοίκιασε στην «Οντεόν»! Πάντως, είναι αξιοθαύμαστος γιατί, ενώ μπορούσε να υψώσει τσιμεντοκούτια… αυτός, ως ρέκτης, προτίμησε να προσφέρει, στη γενέτειρά του, αυτό το κουκλίστικο πολυ-Σίνεμα!
Ο κάθε Κινηματογράφος, εξωτερικά, διατηρούσε πελώρια ξύλινα ταμπλό, 2Χ3 ή και μικρότερα… στα οποία, επάνω, με πινέζες, κάρφωνε το λεγόμενο «Διαφημιστικό υλικό»… που απαρτιζόταν από ασπρόμαυρες ή έγχρωμες φωτογραφίες, ένα πινακίδιο με τον τίτλο, τα ονόματα των Ηθοποιών και ίσως μια περίληψη του προβαλλόμενου έργου… Ακόμη, αναρτιόταν και η αφίσα, αν υπήρχε… Όλ’ αυτό το υλικό καρφωνόταν, με πινέζες, μια επώδυνη και δύσκολη δουλειά… Τα ταμπλό, είχαν, στο επάνω μέρος, τα διακριτικά: «Σήμερον», «Προσεχώς», «Λίαν Προσεχώς», «Αύριον», «Μεθαύριον»… Η διαφήμιση του επόμενου ή προσεχούς έργου, γινόταν, και εντός του Σινεμά, από τα μικρόφωνα της «καμπίνας του μηχανικού» στα μεγάφωνα… καθώς και με φεϊγβολάν αλλά και από το Κρατικό Ραδιόφωνο…
Για προσέλευση-κράχτη, εκείνα τα χρόνια της έλλειψης των σημερινών Μ.Μ.Ε., τα Σινεμά, εν σμικρογραφία των Αθηναϊκών Κινηματογράφων, είχαν τις «γιγαντοαφίσες» και τα πελώρια 3μετρα, 6μετρα και 10μετρα τελάρα με τον τίτλο, τους ηθοποιούς, κάποιες αφίσες σε κολάζ… ώστε να εντυπωσιάζουν το φιλοθέαμο κοινό… Συνήθως, επιγραφοποιοί, ήταν οι ίδιοι, οι Μηχανικοί των Σινεμά μας –όχι όλοι- οι οποίοι φιλοτεχνούσαν σε χαρτόδετα τελάρα ό,τι ήθελαν να παρουσιάσουν, σε γραμματοσειρές που έβλεπαν από άλλους ή, που, οι ίδιοι ευρεσιτεχνούσαν! Δημιούργησαν δηλ. ένα δεύτερο επάγγελμα, αυτό του Επιγραφοποιού, το οποίο τους βοηθούσε ν’ αναλαμβάνουν και δουλειές, μέσα στην Πόλη, όπως επιγραφές καταστημάτων, οδονυμικές ταμπέλες, Δημοτικές και Συλλογικές εκδηλώσεις Πολιτιστικού και λοιπού περιεχομένου, ταμπέλες Πολιτικών και Δημάρχων… Ο, εν ζωή, τελευταίος μηχανικός-επιγραφοποιός είναι ο Μίμης Αναγνώστου, καταπληκτικός στη δουλειά του και ταχύτατος! Αυτός είναι και ο, εν ζωή, τελευταίος μηχανικός μαζί με το Γ. Μπακατσέλο… Ο Κοκαντέν, και ο Μουγκοπέτρος, υπήρξαν εξαιρετικοί επιγραφοποιοί…
Λίγο πριν αρχίσει η προβολή, εμφανίζονταν ένας χωροφύλακας για να προσέχει την τάξη αλλά και τις ηλικίες –αν παιζόταν Ακατάλληλο, δεν επιτρεπόταν να το ‘δουν π.χ. οι κάτω των 16 ετών…– και, παράλληλα κι ένας Εφοριακός ώστε να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του Δημοσίου… μήπως δηλ. κλέψει ο επιχειρηματίας εισιτήρια… Αναμφίβολα, περισσότερα κόστιζε, στο Κράτος, η αμοιβή των δύο, από του να κλέβονταν 10 ή 20 εισιτήρια…!
Στα Ακατάλληλα έργα –με σκηνές σεξουαλικού…- μέσα γινόταν ένα κάποιο πανδαιμόνιο… «όρμα της», «τα θέλει ο κ…», «χύσ… μανάρα μου»… φώναζαν τα φαντάρια, κυρίως, διότι, οι Κινηματογράφοι της Τρίπολης, με3 χιλ.και 3μιση χιλ. στρατιώτες στο 11ο Σύνταγμα, έκαναν χρυσές δουλειές, κυρίως τις Κυριακές το απόγευμα που είχαν έξοδο…! Τότε, δηλ. τις Κυριακές το απόγευμα, ο γυναικείος πληθυσμός της πόλης, δεν πήγαινε στο Σινεμά, εκτός των φαντάρων… «Χρυσές δουλειές» έκαναν και οι λογής λογής ανώμαλοι… κολιτηρτζήδες, μπανιστηρτζήδες…
Για τους άνεργους και τους «ξέμπαρκους»… το Σινεμά ήταν ένα καταφύγιο… Έβρισκαν ζεστασιά, λούφα….· δεν είχαν πού να πάνε κι έβλεπαν, την ταινία, και δεύτερη φορά… Κάποιες φορές, η εργατιά, από την κούραση αποκοιμιόταν… οπότε τελείωνε το έργο, ώρα 12.00, κι αυτοί παρέμεναν κοιμισμένοι… κι εκεί άρχιζε η πλάκα…
Όπως είπαμε, ο κόσμος ήτανε αγράμματος…· έτσι, σε ξένο έργο, συλλάβιζε τα γράμματα και σιγοψιθύριζε… Έμπαινες, λοιπόν, κι άκουγες έναν γενικό ψίθυρο… πολύ ενοχλητικό για τότε… Θυμάμαι, πόσο πολύ ντρεπόμουν, που πηγαίνοντας, με τη μάνα, ψιθύριζε ή με ρωτούσε, τι είπε… Σε έργα, συγκινησιακού χαρακτήρα… το δάκρυ και τ’ αναφιλητά πήγαιναν κοκόροβο! Σε Ινδικές ταινίες και σε «Ξανθοπουλικές» τοιαύτες το κλάμα πήγαινε ποτάμι…! Ο κόσμος, δεν ήξερε από Σκηνοθέτες και Μουσικές… παρά μόνο αισθησιαζόταν από το σενάριο… το οποίο το ‘φερνε στα δικά του μέτρα ή της οικογένειάς του… αφού υπήρχε φτώχεια, τότε, πολύ φτώχεια, κακομοιριά, βρομιά, ξενιτειά, ορφάνια, αδεκαρίλα…
Αφότου άνοιξε η «Αελλώ» -χειμερινό Σινεμά- ουδείς μπόρεσε να την ξεπεράσει μέχρι… Άνοιξε το 1955 και με το πλέον «φόλα» έργο, έκανε, καθημερινή –τρεις παραστάσεις- 800 και 100 εισιτήρια! Η ειρωνεία ήταν να παίζεται, δίπλα, στην «Αύρα», επιτυχία της χρονιάς και να μην μπορεί να την ξεπεράσει… Ο κόσμος, μόλις είχε βγει από τον Εχθρικό Πόλεμο και μετά από τον Εμφύλιο, ενώ συνέχιζε να ζει στη μιζέρια, στη φτώχεια στην αναδουλειά οπότε επιζητούσε την πολυτέλεια, την άνεση…! Οι Αθηναίοι, ιδιοκτήτες, της «Αελλώ», απλούστατα, είχαν φτιάξει μια ορθογώνια παραλληλόγραμμη αίθουσα, ψηλοτάβανη, με άνετους διαδρόμους, και καθίσματα, απλά καθίσματα με ένα μικρό κόκκινο κομμάτι βελούδο στο κάθισμα… και, βέβαια, αίθουσα χωρίς κολόνες… ώστε να βλέπεις άπλετα… Είχε καεί, ο κοσμάκης, από την «Αύρα»… Έτσι, οι της «Αύρας», για να ενισχύσουν το ταμείο τους, -εφεύραν όχι- μιμήθηκαν την Αθήνα και έβαλαν μια Κυριακάτικη παράσταση, το πρωί, για τα παιδιά και, ιδίως, για τα γυμνασιόπαιδα, τα οποία καθόλη την εβδομάδα, απαγορευόταν να παρακολουθήσουν ταινία πέραν της 8ης βραδινής αλλά και ακατάλληλη…! Αυτό το Κυριακάτικο πρωινό 11-1 ονομάσθηκε «Σινεάκ» και πρόβαλλε Μίκυ Μάους, Επίκαιρα, Σαρλώ, Τρίο Στούτζες, τους Μπασκετμπολίστικης ατραξιόν Αμερικανούς «Χάρλεμ Γκλομπ Τρότερς» και, αργότερα, πρόβαλλε και την Ελληνική ταινία που έπαιζε το Παρασκευοσαββατοκύριακο… ήτοι μηδέν κόστους! Η αίθουσα γέμιζε, ασφυκτικά, πολλές φορές και δύο παιδιά στο ίδιο κάθισμα! Ένα μεγάλο μέρος των παιδιών, δεν πήγαινε για τα έργα αλλά για να συνεβρεθεί δίπλα δίπλα με την Κατερινούλα ή το Γιώργο, την Κων/τίνα ή την Κούλα…· να τα πούνε, ν’ ανταλλάξουν, επί τόπου, ραβασάκια και, βέβαια, να πιαστούν, στο σκοτάδι, χέρι χέρι ή…
Το «σερί» της «Αελλώ», έσπασε επί των ημερών μου που δούλεψα στην «Αύρα» όταν παίξαμε το «Έξοδος», το «Απόρρητα της Νυρεμβέργης», το «Και οι 7 ήταν υπέροχοι»… δηλ. από το ’60 και μετά… μετά από κόπο… με το Μίμη πρωτοστάτη, να μοιράζουμε πόρτα πόρτα φεϊγβολάν ολόκληρη τη νύχτα, μέχρι το πρωί· μέχρι το πρωί αλλά και διατηρώντας μειωμένο εισιτήριο… Από, τότε, καταλάβαμε ότι, η “Αελλώ”, δεν είναι ανίκητη…!
Πλην των μεγάλων επιτυχιών που, δεν παίζονταν ταυτόχρονα με την Αθήνα αλλά που στην Τρίπολη έρχονταν το επόμενο έτος… και τις οποίες, ταινίες, τις κλείναμε και τις προβάλλαμε μια ολόκληρη εβδομάδα, συνήθως, παίζανε, τα Σινεμά, μια ταινία Δευτέρα-Τρίτη, άλλη Τετάρτη-Πέμπτη και άλλη το 3ήμερο Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή και, πολλές φορές, εδώ, δύο ταινίες, μια ξένη και μία ελληνική… Τη Δευτέρα-Τρίτη ήταν ένα 2ήμερο με, πάντα, ποιοτική ταινία, Εγγλέζικη ή Γαλλική και, σπάνια, Αμερικανική… τις περισσότερες φορές Αστυνομική…
Οι ταινίες κλείνονταν και πληρώνονταν με ποσοστά επί των εισιτηρίων -οι καλές ταινίες- μ’ ένα «μίνιμουμ καραντί» ή «φίξ» δηλ. «αυτή την ταινία την προβάλλεις ένα 3ήμερο και μου δίνεις 5.000 δρχ.»… Ο κάθε Τριπολιτσιώτικος Κινηματογράφος είχε εκπρόσωπό του, στην Αθήνα, που του έκλεινε τις ταινίες και του έφτιαχνε το Πρόγραμμα της σεζόν… Δεν μπορούσε να επιλέξει και πάρα πολύ αφού, ήταν υποχρεωμένος να παίξει τις ταινίες της Εταιρείας –καλές κι άσχημες- οπότε έπαιζες την καλή, σου κολλούσανε και μια κακή… Η «Αελλώ» συνήθως έπαιζε «Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης» και «Φίνος φιλμ». Η «Αύρα» «Σκούρας Φιλμ», ενώ παίζονταν και η «Ανζερβος» και άλλες, και άλλες…
Το «Κατάλληλον» ή «Ακατάλληλον» της ταινίας χαρακτηριζόταν από την Αθήνα… Δηλαδή, η Εταιρεία, παραλαμβάνοντας την ταινία, και πριν τη διακινήσει ανά την Ελλάδα, την πήγαινε στην ειδική επιτροπή η οποία την παρακολουθούσε και τη λογόκρινε… Στο τέλος έδινε άδεια με το «Κατάλληλον» ή «Ακατάλληλον» η οποία, άδεια, συνόδευε την ταινία κολλημένη, εσωτερικά, του τσίγκινου στρογγυλού κουτιού που ήταν το φιλμ… Όμως, ουκ ολίγες φορές, ο του Δικαστηρίου, τοπικός Πρόεδρος ή… μπορούσε ν’ αποφανθεί, ο ίδιος, και, κατά την κρίση του, μια «κατάλληλη» ταινία να την κρίνει ως «Ακατάλληλη»!
Από το ’90 και μετά, τέλος ο Κινηματογράφος για την Τρίπολη… Έκλεισε το «Αρκαδία», έκλεισε ο «Αρίων», έκλεισε η «Αελλώ»… με την εμφάνιση και την κυριαρχία της τηλεόρασης… Κανά δυο τρεις φορές, που, επιχείρησε, ο Δήμος, να λειτουργήσει θερινό, στα Πάρκα, δεν έπιασε όπως δεν έπιασε και η Κινηματογραφική Λέσχη του Φιλοτεχνικού… Το «Πολυ-Σίνεμα Λουκαΐτη» προχωρεί αλλά όχι όπως θα ‘πρεπε… Υπάρχουν «ακμές και παρακμές»… κατά το «καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια…»
Ότι σ’ εμάς, τους μεγάλους, λείπει εκείνο το σινεμά, ουδείς λόγος… αφού… εκτός του θεάματος… μεγάλη υπόθεση ήταν να καθίσεις δίπλα στην Αννούλα σου… και να της πιάσεις το χεράκι ή το μπουτάκι… Όσο για τον «τσάκα τσούκα» τον θρυλικό πασατέμπο, κάθε πρωί, η καημένη καθαρίστρια σκούπιζε, σκούπιζε… Ας ξανάρχονταν εκείνα τα χρόνια… του «Μιμίκου και της Μαιρούλας»…
Ν. Γ.
Πηγή - www.odosarkadias.gr