Το ψηφοδέλτιο του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος στην Αρκαδία!

Μπροστά στην εκλογική μάχη

ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ - ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

       Η οργή του λαού δεν ξεκινάει από τις κάλπες, δεν θα τελειώσει στις κάλπες, αλλά μπορεί  και πρέπει να εκραγεί και στις κάλπες, τραντάζοντας το σαπισμένο αστικό πολιτικό σύστημα και πυροδοτώντας το μαζικό κίνημα για την ανατροπή του.

Η οργή του λαού δεν ξεκινάει από τις κάλπες αλλά από την φτώχεια, την ανεργία, την πείνα, την εξαθλίωσηπου τον καταδίκασε και τον καταδικάζει επ’ αόριστο η τροϊκανή Μαφία του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των μεγαλοκαναλαρχών-μεγαλοεκδοτών, όλων των καπιτα-ληστών και των πολιτικών πρακτόρων τους, του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και λοιπών μνημονιακών δυνάμεων, φανερών και μασκαρεμένων.ΜΑΥΡΟ ΚΑΤΡΑΜΙ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ!      

Η οργή του λαού δεν θα σταματήσει στις κάλπες, δεν μπορεί πια «να εκτονωθεί με εκλογές», όπως ξεδιάντροπα δήλωσε, τρέφοντας φρούδες ελπίδες, ο αρχηγός της Δεξιάς Σαμαράς, γιατί όλοι ξέρουμε τι θα συνεχιστεί και τι θα κλιμακωθεί μετά τις εκλογές: ο ανελέητος βομβαρδισμός στην ήδη καμένη γη της κοινωνίας με νέα τρισβάρβαρα μέτρα, νέες περικοπές και στα ψίχουλα που απέμειναν, νέες στρατιές στην πανστρατιά ανέργων, νέα χαράτσια και νέα λουκέτα στα μαγαζιά που δεν έκλεισαν ακόμα.

     ΜΑΥΡΟ ΚΑΤΡΑΜΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΜΑΥΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ!

       Η οργή του λαού μπορεί και πρέπει να εκραγεί στις κάλπες δίνοντας ισχυρό χτύπημα στο χρεοκοπημένο κι ετοιμόρροπο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό σύστημα του καπιταλισμού που μετατρέπει τον εργαζόμενο λαό σε έθνος αποκλήρων.Για να πυροδοτήσει  μια μετεκλογική δυναμική που θα χτυπήσει τις ίδιες τις ρίζες της κακοδαιμονίας. Ν’ ανοίξει νέους δρόμους για αγώνες, για άμεση δράση στους δρόμους, στις πλατείες, στους τόπους δουλειάς και σπουδής, στις γειτονιές - για  ένα μαζικό εργατικό-λαϊκό κίνημα ανατροπής του ίδιου του συστήματος που γεννά μνημόνια, ανεργία, αθλιότητα, κρατική τρομοκρατία,για  την εργατική εξουσία και την αναδιοργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις.

       Είναι η άμεση, ασυμβίβαστη, οργανωμένη,  ακηδεμόνευτη από γραφειοκράτες δράση των ίδιων των λαϊκών μαζών με επικεφαλής την εργατική τάξη που μπορεί να σαρώσει τρόικες, μνημόνια και όλο το σύστημα που τρέφει τα λαμόγια με το αίμα μας και να δώσει  την μόνη διέξοδο από την κρίση: τηνσοσιαλιστική διέξοδο έξω από το χρεοκοπημένο σύστημα.

Ξέρουμε καλά ότι εάν οι εκλογές μπορούσανε να αλλάξουν τον κόσμο θα τις είχαν απαγορέψει. Δεν μπορούμε, όμως, να παραβλέπουμε το γεγονός ότι οι κρατούντες βρίσκονται πλέον κοντά σε τέτοιες απαγορεύσεις για να σώσουν την εξουσία τους από την οργή του λαού. Ήδη στην Ιταλία και την Ελλάδα τους τελευταίους μήνες μας κάθισαν στο σβέρκο μη εκλεγμένες κυβερνήσεις εγκαθέτων της ΕΕ και του ΔΝΤ. Το Βερολίνο της Μέρκελ και του Σόϋμπλε, το ισχυρότερο κέντρο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, δεν έκρυψε την επιθυμία του να αναβληθούν επ’ αόριστον οι εκλογές στην Ελλάδα  κι αμέσως τρέξανε οι δουλικοί παρατρεχάμενοι των ιμπεριαλιστών πασόκοι Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος και Χρυσοχοΐδης να κάνουν σημαία τους την επιθυμία των αφεντικών.

      Καθώς, για την ώρα, δεν τους παίρνει να επιβάλουν κάτι τέτοιο, ΕΕ, ΔΝΤ και ντόπιο κεφάλαιο αρχίσανε να πλασάρουν ένα άλλο παραμύθι: να ψηφιστούν τα δυσφημισμένα μνημονιακά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να συγκυβερνήσουν μαζί ή και με την στήριξη άλλων δυνάμεων από δεξιά κι «αριστερά», πιθανόν κάτω από τον Παπαδήμο ή άλλον τραπεζίτη-τεχνοκράτη, ειδάλλως «η Ελλάδα απειλείται με χάος».

       Στην πραγματικότητα, οι ίδιοι που ρίξανε την Ελλάδα στο χάος της χρεοκοπίας  βάζουνε το ψευτοδίλημμα «διακυβέρνηση ή χάος» και  ζητάνε από τον λαό της να δεχτεί και το χάος  της διακυβέρνησής τους και την αστυνομική διακυβέρνηση του χάους.

       Για το τελευταίο δεν μπορεί να υπάρξει ίχνος αυταπάτης. Δεν τους αρκούν οι φονικές μοτοσικλέτες της ομάδας ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, οι ορδές των ΜΑΤ και οι τόνοι χημικών που ρίξανε δυο χρόνια μετατρέποντας όλη την χώρα σε θάλαμο αερίων αλλά θέλουν τώρα να απαγορέψουν ακόμα και τις… αντιασφυξιογόνες μάσκες σαν στοιχειώδη αυτοπροστασία των διαδηλωτών, να απαγορεύσουν, τελικά,  τις ίδιες τις διαδηλώσεις και κάθε εκδήλωση της λαϊκής αγανάκτησης στους δρόμους, τις πλατείες, τις γειτονιές, ακόμα και στους χρυσοπληρωμένους σταθμούς διοδίων σε ανύπαρκτους αυτοκινητοδρόμους! 

       Τα δύο φυλλορροούντα «κόμματα εξουσίας» ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επικεντρώνουν προεκλογικά την προπαγάνδα τους όχι φυσικά στα καταστροφικά έργα και ημέρες τους αλλά στο λεγόμενο «μεταναστευτικό» με  στόχο όχι απλώς εκλογικό, για να κερδίσουν κάποιους πιθανούς ψηφοφόρους της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής» ή του ΛΑΟΣ, αλλά κυρίως με στόχο μετεκλογικό: για την κλιμάκωση της κρατικής καταστολής  στην ανεξέλεγκτη κατάσταση που δημιουργεί η κλιμάκωση της κρίσης με πρώτο θύμα κι αποδιοπομπαίο τράγο το πιο ευάλωτο τμήμα των θυμάτων τους, τους μετανάστες. Η χρυσαυγίτικη εκστρατεία του παρασημοφορημένου από το Εφ Μπι Άι Χρυσοχοΐδη για το στήσιμο 31 στρατοπέδων συγκέντρωσης σε ισάριθμες περιφέρειες σε όλη την Ελλάδα  δεν  εξαντλείται στο μάντρωμα δεκάδων χιλιάδων οικονομικών προσφύγων και των οικογενειών τους. Αυτή θα είναι η πρώτη φουρνιά. Στους ίδιους φούρνους θα κάψουν  όλους μας, όλους όσους υποφέρουν και αντιστέκονται. 

       Θέλουν να στρέψουν τον φτωχό ενάντια στον πάμφτωχο για να μπορεί μια φούχτα πάμπλουτοι κεφαλαιοκράτες να συνεχίζει να πλουτίζει μέσα στην γενική εξαθλίωση. Το χτύπημα στον ένα είναι χτύπημα σε όλους μας. ¡Non pasaran! Δεν θα περάσουν! Δεν θα περάσει ο ρατσισμός κι ο φασισμός, οι παρακρατικές συμμορίες των Ναζί,  οι κάθε είδους ακροδεξιοί κι οι πάτρωνές τους μέσα στο κράτος του κεφαλαίου, στα υπουργεία και τις τράπεζες!

      ΜΑΥΡΟ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΦΑΣΙΣΜΟ! Τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά!

     Χρυσαυγίτες, ακροδεξιοί, δεξιοί κι άλλοι εθνικιστές θέλουν να μασκαρευτούν με τον  μανδύα του «πατριώτη αντιμνημονιακού» και της «πατριωτικής λαϊκής Δεξιάς» τύπου Καμμένου. Διαφέρουν από την μνημονιακή Δεξιά όσο, στην Κατοχή, διαφέρανε οι Χίτες από τους Γερμανοτσολιάδες. Ο πατριωτισμός τους αρχίζει και τελειώνει εκεί που αρχίζει και τελειώνει ο καπιταλισμός τον οποίο υπηρετούν. Δεν κρύψανε και δεν κρύβουνε ποτέ το μίσος τους για την κοινωνική επανάσταση, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

       Χρυσαυγίτες, δεξιοί και οι απόστρατοί τους πρόσφατα  δήλωσαν ότι θα «επιστρατεύσουν την πείρα τους για να επιβάλλουν την τάξη σε περίπτωση αδυναμίας της αστυνομίας, όπως τον Δεκέμβριο του 2008 ή και στις 12 Φεβρουαρίου 2012»! Στους ηγετικούς κύκλους του γερμανικού και του γαλλικού ιμπεριαλισμού εκφράζεται πλέον ανοιχτά η ανησυχία για την μετατροπή της λαϊκής αγανάκτησης στην Ελλάδα σε κοινωνική επανάσταση με άμεσες συνέπειες σε όλη την Ευρώπη. Κι οι «πατριωτικές» ακροδεξιές συμμορίες επιστρατεύονται ξανά, όπως στον μεσοπόλεμο, για να πνίξουν στη γέννησή της την κοινωνική επανάσταση και να σώσουν από την απειλή την κλονισμένη ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

      Είναι ο καπιταλισμός, το σύστημα που υπηρετούν πιστά «ευρωπαϊστές» μνημονιακοί  και εθνικιστές «αντιμνημονιακοί», η μήτρα που γεννά τα μνημόνια,  την πείνα, την ανεργία, την εξαθλίωση, την βία και πιθανόν, αύριο τον πόλεμο.

       Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε πριν πέντε χρόνια και στο επίκεντρό της βρίσκονται η Ελλάδα και η Ευρώπη όχι μόνο δεν τερματίζεται αλλά κι επιδεινώνεται ραγδαία. Το επωφελές έτσι κι αλλιώς για τους διεθνείς τοκογλύφους «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν έδωσε τέλος στην κρίση υπερχρέωσης στην χώρα, στην ευρωζώνη, σε όλη την ΕΕ. Με  το PSI, την νέα δανειακή σύμβαση της Ελλάδας και τα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού που την συνοδεύουν, η ΕΕ θέλησε να κερδίσει χρόνο για να ενισχύσει το «τείχος προστασίας» της Ευρωζώνης ενάντια στην απειλή εξάπλωσης της  δεδομένης πια ελληνικής χρεοκοπίας. Μάταιες ελπίδες. Όχι μόνο το ελληνικό χρέος παραμένει μη βιώσιμο και διαρκώς διογκούμενο, αλλά τα βήματα της Ελλάδας προς νέο μνημόνιο ακολουθούν Πορτογαλία και Ιρλανδία· η Ιταλία και η Ισπανία, η τρίτη και η τέταρτη οικονομική δύναμη στην Ευρωζώνη, τρίζουν κάτω από το βουνό του τεράστιου χρέους τους·  η  Γαλλία, στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, έχασε το τριπλό Α της αξιοπιστίας της κι απειλείται πια άμεσα, ενώ όλη η ΕΕ, αρχίζοντας από την ίδια την ατμομηχανή της, την Γερμανία, βυθίζεται στον βάλτο της ύφεσης.  Ο φαύλος κύκλος της άγριας λιτότητας που επιδεινώνει την ύφεση και την υπερχρέωση δεν διακόπτεται αλλά  σφίγγει σαν βρόχος και στραγγαλίζει την λεγόμενη «πραγματική οικονομία», την παραγωγή που συνθλίβεται από την κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου χωρίς ικανοποιητικές κερδοφόρες διεξόδους.  

      Η Μεγάλη Ύφεση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας που ακολούθησε την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς το 2008 ποτέ ουσιαστικά δεν τέλειωσε. Βάζοντας την Ελλάδα στην εντατική με το δεύτερο μνημόνιο, το διεθνές κεφάλαιο θέλησε να αποφύγει τις καταστροφικές συνέπειες  μιας δεύτερης Λήμαν Μπράδερς που θα έφερνε μια χιονοστιβάδα χρεοκοπιών κρατών και τραπεζών στην Ευρώπη και διεθνώς. Δεν θα γλυτώσει από το αναπόφευκτο.

       Θα μείνουμε σκλάβοι των διεθνών τοκογλύφων, φυλακισμένοι στο σιδερένιο κλουβί που μας έκλεισε με τα μνημόνια και τις τρόικες η ΕΕ κι η Ευρωζώνη της, μέχρι να μας θάψουν κάτω από τα ερείπιά τους;

    Δεν θα μπορέσουμε να πάρουμε την παραμικρή ανάσα παρά μόνο βγάζοντας από τον λαιμό μας την θηλιά με το χρέος που μας στραγγαλίζει, με τηνάμεση και μονομερή διαγραφή όλου του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους, χωρίς αποζημίωση.Κάτι τέτοιο  δεν μπορεί, βέβαια, να γίνει χωρίςρήξη κι έξοδο από την φυλακή της ΕΕ και το κελί του ευρώ.

       «Ζητάτε επιστροφή στην δραχμή», μας λένε.  Το ΕΕΚ απορρίπτει το φτηνό εκβιασμό και το ψευτοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή;» Δεν παλεύουμε να αποτινάξουμε τον ζυγό των τοκογλύφων και της ΕΕ για να γυρίσουμε σε μια ρημαγμένη χρεοκοπημένη καπιταλιστική Ελλάδα με δραχμές-κουρελόχαρτα. Η διαγραφή του χρέους έχει την δική της λογική. Απαιτεί να παρθούν άμεσα μέτρα ενάντια στην απειλή  της κατάρρευσης:εθνικοποίηση των τραπεζών κι όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο κι αναδιοργάνωση της οικονομίας σχεδιασμένη σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες κι όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

       Τα κρίσιμα ερωτήματα μπαίνουν αμέσως:Ποιος θα το κάνει; Ποια κοινωνική δύναμη; Ποια κυβέρνηση; Ποια εξουσία;Σίγουρα όχι η κεφαλαιοκρατία κι οι αστοί πολιτικάντηδες ούτε μια αστική κυβέρνηση μέσα στα πλαίσια του συστήματος, έστω κι αν βαφτιστεί «αριστερή» ή «λαϊκή».Μόνον η εργατική τάξη με την στήριξη όλων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου μπορείνα βγάλει την κοινωνία από το αδιέξοδο, κόβοντας με το σπαθί της το γόρδιο δεσμό της αξεπέραστης κρίσης του καπιταλισμού, παίρνοντας στα χέρια της τις τύχες της ζωής της και τον πλούτο που παράγει, συντρίβοντας την εξουσία των από πάνω με την εξουσία των από κάτω, τηνεργατική εξουσία.

       «Θέλετε να μας κάνετε Αλβανία», θα τσιρίξουν τα αντικομμουνιστικά φερέφωνα του κεφαλαίου που θέλουν να μας κάνουν να πληρωνόμαστε με μεροκάματα Βουλγαρίας ή Ρουμανίας  και να δουλεύουμε με όρους δουλείας όπως στην Κίνα. Απαντούμε: Παλεύουμε για την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, τον  πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό χωρίς αφεντικά, χωρίς γραφειοκράτες, χωρίς καταπίεση, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς εξευτελισμό ανθρώπου από άνθρωπο, για ένα αλλαγμένο κόσμο που δεν έχει τίποτα να κάνει με τον υπαρκτό σταλινισμό που κατέρρευσε ή τις σταλινικές δυναστείες τύπου Βόρειας Κορέας. Δεν παλεύουμε να φτιάξουμε κάποιο «σοσιαλισμό σε μια μόνο μικρή βαλκανική χώρα», περιφραγμένη σαν στρατώνα. Εκείνο που φοβούνται οι άρχουσες τάξεις σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι μήπως η έκρηξη της λαϊκής οργής στην χώρα μας μετατραπεί σε συνειδητή οργανωμένη πάλη για εργατική εξουσία, σε μια κοινωνική επανάσταση που δεν θα μείνει αποκλεισμένη στην Ελλάδα αλλά θα απλωθεί σαν πυρκαγιά σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα από την ίδια της την ιστορική κοινωνική  διαμόρφωση και καίρια στρατηγική θέση μπορεί να γίνει η γέφυρα που θα ενώσει την επαναστατική Αραβική Άνοιξη που συνεχίζει να παλεύει ντόπιους και ξένους εχθρούς με τους εργαζόμενους, άνεργους κι απόκληρους της Ευρώπης που βρίσκονται ήδη, εξεγερμένοι κι αγανακτισμένοι, στους δρόμους και τις πλατείες της ηπείρου μας.

       Η κοινωνική επανάσταση ποτέ δεν ήταν τόσο επίκαιρη όσο τώρα.Αν όχι τώρα, τότε πότε; Αν όχι εμείς τότε ποιοι;

       Το μέλλον μας δεν βρίσκεται ούτε στην ΕΕ ούτε στον εθνικό απομονωτισμό αλλά στην κοινή επαναστατική πάλη με όλους τους καταπιεσμένους της Ευρώπης για την συντριβή από τα κάτω της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και την εγκαθίδρυση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης των Εργατικών Συμβουλίων!

        Μ’ αυτούς τους προγραμματικούς στόχους, με αυτή την επαναστατική στρατηγική διεξόδου από την κρίση παλεύουν οι τροτσκιστές, το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα -ΕΕΚ, το ασυμβίβαστο Κόμμα της Διαρκούς Επανάστασης.

         Είναι η κρισιμότητα των ίδιων των συνθηκών, μαζί και η ιδιαίτερη κρίσιμη σημασία των επερχόμενων εκλογών, που καθιστά αναγκαίο, πολεμώντας όλα τα εμπόδια, να παλέψουμε γι’ αυτή την προοπτική  διεξόδου από την κρίση και στην εκλογική μάχη, κατεβαίνοντας ανεξάρτητα

         «Μα κάτι τέτοιο δεν διασπά παραπέρα την ήδη κατακερματισμένη Αριστερά;», θα ρωτήσουν πολλοί.Ποτέ το ΕΕΚ δεν αρνήθηκε ούτε αρνείται την ενότητα στην δράση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς σε κάθε καυτό ζήτημα που αφορά τα θύματα του κεφαλαίου ούτε την ανάγκη ενόςΕνιαίου Μετώπου της εργατικής τάξης,όλων των οργανώσεών της με διατήρηση του ανεξάρτητου χαρακτήρα και προγράμματός της καθεμιάς οργάνωσης και συλλογικότητας,  ενάντια στον κοινό ταξικό εχθρό. Στην συγκεκριμένη, όμως, εκλογική μάχη άλλο είναι το ζητούμενο: ο προδομένος κι οργισμένος λαός θέλει να τιμωρήσει τους υπαίτιους της κοινωνικής συμφοράς του αλλά δεν βλέπει ακόμα μια εναλλακτική διέξοδο και προπαντόςμια εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

      Το αίτημα της άμεσης δημοκρατίας, έστω αφηρημένα και συγχυσμένα,εξέκφρασε την επιθυμία για μια αυτοκυβέρνηση των από κάτω ενάντια στην άθλια, εγκληματική κι απονομιμοποιημένη διακυβέρνηση των από πάνω. Στο καίριο αυτό αίτημα, το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς, εντός κι εκτός Βουλής είναι ή παριστάνει τον κουφό. Μ’ όλες τις  διαφορές τους, συμφωνούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ότι δεν είναι ακόμα «ώριμη» η ώρα για πάλη εδώ και τώρα για εργατική εξουσία και σοσιαλισμό. Αν όχι τώρα, στην χειρότερη ιστορική κρίση του συστήματος, τότε πότε; Όταν θα μας έχουν θάψει η τρόικα, η άρχουσα τάξη κι οι φασίστες τους;

     Το ΚΚΕ μιλάει για μια «εργατική-λαϊκή εξουσία» στο μακρινό κι ακαθόριστο μέλλον κι έναν σοσιαλισμό «σαν αυτόν που γνωρίσαμε» με τις μαζικές εκκαθαρίσεις των αθώων και την σταλινική γραφειοκρατία να κάνει ρημαδιό το έργο της Οκτωβριανής Επανάστασης, για να στραφεί, τελικά, ανοιχτά στον καπιταλισμό. Σήμερα, η ηγεσία του ΚΚΕ στον Περισσό, κρυμμένη πίσω από την σκιά του Στάλιν,  συνδυάζει τα παχιά λόγια μιας ψευτοεπαναστατικής ρητορείας με την πιο στενή ρεφορμιστική πράξη, με τον πιο αλαζονικό σεχταρισμό κι εχθρότητα απέναντι στις άλλες αριστερές δυνάμεις και προπαντός με το μίσος ενάντια σε ό,τι δεν ελέγχει κομματικά. Γι’ αυτό και πολέμησε την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, γι’ αυτό έπαιξε τον ρόλο του μπάτσου περιφρουρώντας την αστική Βουλή από την λαϊκή οργή στην γενική απεργία του Οκτωβρίου 2011, γι’ αυτό κρατήθηκε μακριά από το πλήθος του ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών που αναμετρήθηκαν με τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα στο Σύνταγμα στις 12 Φεβρουαρίου 2012.

        Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, πάλι, θέλει να τα έχει καλά και με τα κινήματα και με το σύστημα, και με όσους παλεύουν τα μνημόνια της ΕΕ αλλά και με την ΕΕ, καλλιεργώντας την φενάκη μιας φιλολαϊκής «μεταρρύθμισης» των δομών της και αλλαγής της πολιτικής της. Μιλά για ένα εναλλακτικό «συνασπισμό εξουσίας με κέντρο την Αριστερά». Μα ποια είναι αυτή η μη αριστερή περιφέρεια του κύκλου με κέντρο την Αριστερά; Απ’ ό,τι βλέπουμε όλοι, πρόκειται για πρώην στελέχη των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ που οι περισσότεροι, όσοι δεν βρίσκουν κολυμπήθρα του Σιλωάμ στον Κουβέλη και την (μη) «Δημοκρατική» (μη)  «Αριστερά», ψάχνουν για νέα κοινοβουλευτικά πόστα μέσα από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Το χειρότερο είναι ότι ο προτεινόμενος κεντρο-αριστερός συνασπισμός στρώνει τον δρόμο για κάποια κεντροαριστερή ή και «αριστερή» κυβέρνηση διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης και της κρίσης αστικής εξουσίας, όταν καούν οι δικομματικές ή και πολυκομματικές κυβερνήσεις με κέντρο το ντουέτο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

     Πολλές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς συγκροτήσανε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το πρόγραμμα της, όμως, αποτέλεσμα συμβιβασμών που θυμίζουν έναν ΣΥΡΙΖΑ σε μικρογραφία, θεωρεί πρόωρο να θέσει ζήτημα πάλης για εργατική εξουσία. Θέτει μόνο ζήτημα «αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης ΕΕ, ΔΝΤ, κυβέρνησης, κεφαλαίου» σαν απαραίτητη «προϋπόθεση» (αποφεύγεται η κακιά λέξη «στάδιο») για να «ωριμάσει η συνείδηση των μαζών» και «να ανοίξει ο δρόμος προς την επανάσταση, την εργατική εξουσία-δημοκρατία κλπ.». Μιλάει για «ανατροπή της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ» αλλά κουβέντα για το ποια κυβέρνηση και ποια εξουσία θα την διαδεχτούν –πράγμα ιδιαίτερα σοβαρό, καθώς, μάλιστα, κάποιες συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ φλερτάρουν ανοιχτά με την ιδέα της «αριστερής κυβέρνησης». Ζητάει «έξοδο από το ευρώ, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ» αλλά κουβέντα για ποια εναλλακτική διεθνιστική προοπτική υπάρχει μετά από μια τέτοια ρήξη, αφήνοντας έτσι στην πλήρη ασάφεια το τι διαχωρίζει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τους διάφορους δεξιούς ή «δημοκράτες» εθνικιστές τύπου Καζάκη που λένε τα παρόμοια.

       Οι ουσιαστικές αυτές διαφορές στρατηγικού-προγραμματικού χαρακτήρα δεν επιτρέπουν ένα εκλογικό μπλοκ του ΕΕΚ με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κάτι τέτοιο θα ήταν καιροσκοπικό. Δεν θα ήταν συμβολή στην ενότητα δράσης πάνω σε αρχές αλλά συμβολή στην σύγχυση που θα χειροτέρευε την  γενικότερη σύγχυση. 

       Οι εργατικές και λαϊκές μάζες σήμερα βρίσκονται σε κατάσταση οργής κι αγανάκτησης που τα χίλια ρυάκια της μπορούν και πρέπει να ενωθούν σε ένα πανίσχυρο ποτάμι, σε παλλαϊκό ξεσηκωμό αλλά δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα την επείγουσα ανάγκη της κατάληψης της εξουσίας από την ίδια την εργατική τάξη. Η κρίση δημιουργεί αλλεπάλληλα σοκ και ρήγματα στις συνειδήσεις που τα πιο μαχητικά και συνειδητά στοιχεία των αγωνιστών πρέπει να τα αξιοποιήσουν για να μετατρέψουν αυτήν τη συνείδηση της επαναστατικής ανάγκης σε υλική δύναμη μέσα στις μάζες. Αυτό θεωρούμε σαν καθήκον κάθε επαναστάτη και γι’ αυτό το καθήκον παλεύει το Κόμμα μας στους δρόμους του αγώνα, μαζί και στην εκλογική τούτη μάχη. 

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

Για να νικήσουμε απαιτείται

Ασυμβίβαστη και μέχρι τέλους ταξική αναμέτρηση με το κεφάλαιο, την τρόικα, την ΕΕ, το ΔΝΤ, τον ιμπεριαλισμό.Κάθε αναζήτηση  μεσοβέζικης λύσης είναι αυταπάτη και παγίδα. Όποια κυβέρνηση και να σχηματίσουν από τις κάλπες πρέπει να την αντιμετωπίσουμε όχι με 24ωρες απεργίες-ντουφεκιές  αλλά με κλιμάκωση των αγώνων μέχρι τηΓενική Πολιτική Απεργία διαρκείαςγια να φύγουν τα μνημόνια και οι μνημονιακοί.

Αυτο-οργάνωση κι αυτενέργεια των ίδιων των μαζών στον τόπο δουλειάς και σπουδής, σε κάθε γειτονιά, χωρίς γραφειοκρατικά καπελώματα. Η χειραφέτηση των                                 εργαζομένων είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων!

Πρόγραμμα δράσης γύρω από μεταβατικές διεκδικήσεις για την συστηματική κινητοποίηση των μαζών μέχρι την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη.

 Οργάνωση της μαχόμενης εμπροσθοφυλακής του εργατικού –λαϊκού κινήματος σε εργατικό επαναστατικό Κόμμα

Διεθνιστική πάλη με τους εργάτες κι όλους τους καταπιεσμένους στην Ευρώπη, στην περιοχή μας και σε όλο τον Κόσμο για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση - Εμπρός για μια εργατική επαναστατική Διεθνή, την Τέταρτη Διεθνή!

 ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ, ΣΤΗΡΙΞΤΕ, ΠΑΛΕΨΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΕΕΚ  

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ, ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ !

Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΕΚ-Τροτσκιστές,