Ένας ήχος γνώριμος, χαιρετισμός αλλά και ταυτότητα, προειδοποίηση και μαρτυριάρικη νότα, οι κουδούνες που κρέμονται από το λαιμό των δεσποζόμενων ζώων, προβάτων, κατσικιών, αλλά και μεγαλύτερων θηλαστικών καθώς βόσκουν ελεύθερα στα ελληνικά βουνά και λαγκάδια, ταυτίζεται απόλυτα με τη βουκολική πλευρά της ζωής στην επαρχία εδώ και αιώνες.

 

Η Κυριακή Κιντή με περιμένει μπροστά από το, ιδανικό για αυτά τα μέρη, 4×4 στην άκρη του δρόμου στην περιοχή του Αγίου Αθανασίου, λίγο έξω από τα Τρόπαια, στη Γορτυνία. Με πλατύ χαμόγελο, φορώντας ένα ανοιχτόχρωμο πεντακάθαρο αθλητικό ζακετάκι και με τα μαλλιά της επιμελώς μαζεμένα πίσω, φανερώνει αμέσως την πολύ νεαρή ηλικία της. Αφήνω το δικό μου, λίγο πιο «καλομαθημένο» αυτοκίνητο στο σημείο και ανεβαίνουμε την απότομη χωμάτινη ανηφόρα μέχρι το κτήμα της οικογένειάς της, λίγες δεκάδες μέτρα πιο ψηλά, με το δικό της.

Είναι νωρίς το απόγευμα και το χλωμό φως του φθινοπωρινού ήλιου, είναι αρκετό για να φωτίσει το σύμπλεγμα των χαμηλών κτισμάτων, από τη στάνη μέχρι το εργαστήριο. Ο πατέρας της, Βασίλης Κιντής, είναι ήδη στην πόρτα καλωσορίζοντας τον ξαφνικό επισκέπτη εγκάρδια και ζεστά.