Φωνάζουμε για εσάς | Δακρύζετε για εμάς - Γράφει η Έλλη Αρτοπούλου
Η νέα γενιά υψώνει τη φωνή. Η παλιά γενιά σκύβει από τον πόνο. Και ανάμεσά τους, 57 ψυχές που δεν είναι πια εδώ.
Αυτό το κείμενο γράφεται με αφορμή δύο φωτογραφίες από τα δεκάδες φωτογραφικά μου "κλικ" για το Καλημέρα Αρκαδία, που αποτύπωσαν μέσα σε δύο στιγμές όλη τη σκληρή αλήθεια των ημερών μας.
Στη μία, ένα μικρό παιδί κρατάει ψηλά ένα πανό με ένα δυνατό μήνυμα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης, δεν άφησε το χέρι του να πέσει. Σαν να κουβαλάει το βάρος της μνήμης αυτών των παιδιών που χάθηκαν. Σαν να αρνείται να αφήσει τη φωνή τους να σβήσει.
Είναι ένας όρκος ότι η νέα γενιά δεν θα σωπάσει.
Μα πώς μπορεί; Είναι μόλις ένα παιδί! Ένα πολύ μικρό παιδί…
Κι όμως, η δύναμή του δεν έρχεται μόνο από μέσα του. Έρχεται από μια νέα γενιά γονιών, που δεν μεγαλώνει τα παιδιά της για να σωπαίνουν, αλλά για να μιλούν, να διεκδικούν, να μην φοβούνται.
Μια γενιά γονιών που έχει θέληση.
- Που δίνει γνώση και ελπίδα.
- Που παλεύει με πείσμα και σκληρή δουλειά.
- Που χτίζει το αύριο με αξίες και πάνω απ’ όλα με πολλή αγάπη.
Στην άλλη φωτογραφία, ένας άντρας παλαιότερης γενιάς κρατάει ένα τεράστιο πανό μαζί με άλλους ανθρώπους. Κι όμως, ξαφνικά η συγκίνησή του μας λύγισε.
Γιατί εκείνος προέρχεται από μια γενιά που έμαθε πως ο άντρας δεν κλαίει, πως ο πόνος δεν φαίνεται, πως πρέπει πάντα να στέκεσαι όρθιος. Μια γενιά που μεγάλωσε με το «κράτα γερά», το «μην δείχνεις τι νιώθεις», το «μη λυγίζεις».
Όμως εκείνη τη μέρα… εκείνος λύγισε.
Και μέσα σε αυτή τη στιγμή, αποδείχτηκε κάτι σπουδαίο.
Δεν είναι αδυναμία να νιώθεις. Είναι δύναμη.
Ο άνθρωπος αυτός, που έμαθε να αντέχει, άφησε τη συγκίνησή του να φανεί. Και μέσα σε αυτό το σκύψιμο του κεφαλιού, μέσα σε εκείνο το σκούπισμα των ματιών, φανερώθηκε η μεγαλύτερη αλήθεια:
- Κι εκείνος θέλει δικαίωση.
- Κι εκείνος θέλει κάτι να αλλάξει.
Κι αυτό… είναι τεράστια ελπίδα.
Γιατί όταν και η γενιά που έμαθε να σωπαίνει… αποφασίζει να μιλήσει, τότε ίσως, για πρώτη φορά, η φωνή μας να γίνει πραγματικά δυνατή.
Η φωνή που ένωσε όλο τον κόσμο
Αυτές οι εικόνες αντικατοπτρίζουν το πνεύμα των μαζικών κινητοποιήσεων που πραγματοποιήθηκαν στις 28 Φεβρουαρίου 2025, δύο χρόνια μετά την τραγωδία στα Τέμπη. Σε όλη την Ελλάδα, από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Πάτρα, τη Λάρισα, τον Βόλο και πολλές άλλες πόλεις, πολίτες όλων των ηλικιών βγήκαν στους δρόμους για να τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων και να απαιτήσουν δικαιοσύνη και ασφάλεια στις μεταφορές.
Συνολικά, πραγματοποιήθηκαν 381 συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε Ελλάδα και εξωτερικό. Στην Ελλάδα, 262 συγκεντρώσεις έλαβαν χώρα σε διάφορες πόλεις, ενώ στο εξωτερικό, 119 συγκεντρώσεις οργανώθηκαν σε χώρες όπως η Δανία, η Ολλανδία, οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Αργεντινή.
Αυτές οι κινητοποιήσεις, που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, αποτελούν ένα διεθνές κάλεσμα για ασφαλείς μεταφορές και υπεύθυνη διαχείριση των δημόσιων υποδομών. Οι πολίτες, ανεξαρτήτως τοποθεσίας, ενώνουν τις φωνές τους για να απαιτήσουν να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο.
Οι 57 ψυχές των Τεμπών δεν είναι αριθμός. Είναι πρόσωπα, είναι όνειρα που κόπηκαν βίαια, είναι οικογένειες που δεν θα γεμίσουν ποτέ ξανά τα τραπέζια τους, είναι φίλοι που δεν πρόλαβαν να στείλουν το τελευταίο μήνυμα.
Και τώρα, ένας λαός που κάποτε έμενε σιωπηλός, σηκώνει τη φωνή του.
• Θα τους ακούσουν;
• Θα αλλάξει κάτι;
• Ή θα ξεχαστούν όλα, όπως τόσα άλλα πριν από αυτά;
Γιατί η ιστορία μας έχει διδάξει ένα σκληρό μάθημα: Οι άνθρωποι ξεχνούν.
Αλλά αυτή τη φορά… μπορούμε να ξεχάσουμε;
Η νέα γενιά λέει όχι. Κρατάει πανό, σηκώνει γροθιές, γεμίζει πλατείες.
Η παλιά γενιά κλείνει τα μάτια και σκουπίζει τα δάκρυά της.
Φωνάζουμε για εσάς.
Δακρύζετε για εμάς.
Αλλά τώρα, δεν πρέπει να σωπάσουμε.
Γιατί είμαστε όλοι ένα.
Είμαστε όλοι Έλληνες που θέλουμε μια Ελλάδα με φως.
Αρθροφράφος Έλλη Αρτοπούλου
Email Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.