Δώρισε ακίνητο στο Άστρος για να γίνει Γηροκομείο και η Εφορία της ζητά 55.000 € για ΕΝΦΙΑ!
Ο κ. Γεώργιος Πραχαλιάς συναντήθηκε με την Άννα, κατά κόσμον Αρτεμησία Καμπουρλώνη, την οποία αποκαλεί «γυναίκα – θρύλο» της Αντίστασης και αποκαλύπτει άλλη μία παράλογη ιστορία που μόνο το Ελληνικό Κράτος μπορεί να δημιουργήσει!
Γράφει ο Γ. Πραχαλιάς…
«Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΘΡΥΛΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Πριν λίγες ημέρες, αξιώθηκα να γνωρίσω από κοντά ένα πρόσωπο του οποίου η ύπαρξη και η δράση είναι κάτι παραπάνω από θρύλος, για όσους έχουν ασχοληθεί με την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης των ετών 1941-44 στην Πελοπόννησο. Μαζί με το φίλο Δημήτρη Κουστογιάννη, ο οποίος μεσολάβησε για τη γνωριμία και τον ευχαριστώ από καρδιάς, επισκέφτηκα στο σπίτι της στο Παράλιο Άστρος της Αρκαδίας την κυρία Αρτεμησία Καμπουρλώνη, μια υπέροχη και εξαιρετικά εκλεπτισμένη γυναίκα 92 ετών. Αμέσως αναγνώρισα στα μάτια της τη θρυλική Άννα, την πανέμορφη νεαρή κοπέλα που έσωσε εκατοντάδες τραυματίες μαχητές της αντίστασης στο νοσοκομείο του ΕΛΑΣ στον Πάρνωνα, αλλά και την ατρόμητη κατάσκοπο της Αντίστασης που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξόντωση του διαβόητου γερμανοντυμένου δοσίλογου Κωνσταντίνου Λέκκα στην Τρίπολη.
Ομολογώ ότι με πολύ μεγάλη δυσκολία κατάφερα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όταν μου διηγήθηκε το πως έκρυψε μέσα σε σπηλιά του Πάρνωνα τους τραυματίες μαχητές της αντίστασης όταν οι Γερμανοί εντόπισαν το νοσοκομείο, και η ίδια είχε κλειστεί μέσα στη σπηλιά με τις χειροβομβίδες στα χέρια, έτοιμη να ανατιναχθεί μαζί με τους τραυματίες στην περίπτωση που οι Γερμανοί τους ανακάλυπταν και έμπαιναν στη σπηλιά. Το πλέον συγκλονιστικό όμως, ήταν η αφήγησή της για το σχέδιο εξόντωσης του δοσίλογου Κωνσταντίνου Λέκκα, ενός σιχαμένου αποβράσματος και συνεργάτη των Γερμανών. Ο Λέκκας εξοντώθηκε μέσα στο κτίριο του επισκοπείου στην Τρίπολη, δύο μόλις τετράγωνα από την έδρα της Γκεστάπο, και το κουφάρι του πετάχτηκε γυμνό στην πλατεία Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη με ένα σημείωμα στο στήθος που έγραφε "ΈΤΣΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ". Η εξόντωση του Λέκκα μέσα στην καρδιά της Τρίπολης και της Γκεστάπο, προκάλεσε πανικό στους κατακτητές και στους θλιβερούς έλληνες συνεργάτες τους.
Το σχέδιο εξόντωσης του Λέκκα ήταν ένα καλά φυλαγμένο μυστικό όλα αυτά τα χρόνια, ενώ οι μαρτυρίες των ελάχιστων που γνώριζαν για το θέμα τεκμηρίωναν την καθοριστική συμβολή της Άννας. Κανείς όμως δεν ήξερε πως οργανώθηκε το σχέδιο και από ποιούς. Η Άννα μου αποκάλυψε τη συγκλονιστική λεπτομέρεια ότι εγκέφαλος του σχεδίου εξόντωσης ήταν η νεαρή ηγουμένη της Ιεράς Μονής της Επάνω Χρέπας στην Τρίπολη, η οποία ήταν μέλος της Εθνικής Αντίστασης. Η Άννα ήταν η πρωταγωνίστρια, ως δόλωμα, για να προσκληθεί ο Λέκκας σε δείπνο στο Επισκοπείο. Ο Λέκκας ναρκώθηκε και κοιμήθηκε στο επισκοπείο, όπου τη νύχτα η Άννα άνοιξε τη μυστική πόρτα απ'όπου μπήκαν οι δύο αντάρτες που εξόντωσαν το Λέκκα. Στη συνέχεια μετέφεραν μέσα στη νύχτα το γυμνό κουφάρι σε σεντόνι στις πλάτες των δύο ανταρτών, κάτω από τα μάτια των γερμανικών περιπόλων, και το πέταξαν στο κέντρο της πλατείας Κολοκοτρώνη, ενώ το σημείωμα με τη φράση "ΕΤΣΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ" το έγραψε και το καρφίτσωσε στο στήθος του αποβράσματος η ίδια η Άννα με τα χέρια της.
Μετά την απελευθέρωση το 1944 η Άννα επέστρεψε στο σπίτι της, θεωρώντας ότι τελείωσε η αποστολή της. Σχεδόν αμέσως όμως φυλακίστηκε στις γυναικείες φυλακές στην Αθήνα, με ψευδείς κατηγορίες από ...άκαπνους καλοθελητές. Ουδέποτε πήρε σύνταξη αντιστασιακού για τη δράση της. Όπως δεν πήρε σύνταξη και η μητέρα της για το θάνατο του επίσης αντιστασιακού μεγάλου αδερφού της Άννας, ο οποίος σκοτώθηκε στον αγώνα εναντίον των κατακτητών. Η Άννα, κατά κόσμον Αρτεμησία Καμπουρλώνη, διακρίθηκε όλα αυτά τα χρόνια μέχρι σήμερα για τη φιλανθρωπική της δράση, φτάνοντας στο σημείο να δωρίσει πριν δεκαπέντε χρόνια και ένα μεγάλο ακίνητο στο Άστρος για την ανέγερση γηροκομείου. Όπως είναι φυσικό σε αυτή τη χώρα, το γηροκομείο δεν έχει ακόμα ανεγερθεί, ενώ η αρμόδια ΔΟΥ ζητά από την Άννα και την καταβολή 55.000 ευρώ ως ΕΝΦΙΑ για το γηροκομείο που δεν έχει ανεγερθεί. Παρ'όλα αυτά η κυρία Αρτεμις, όπως την αποκαλούν όλοι, έχει ακόμα το πείσμα και τη θέληση της Άννας, της όμορφης νεαρής κοπέλας που δεν φοβήθηκε τους ναζιστές Γερμανούς, τους μελανοχιτώνες Ιταλούς και τους σιχαμένους έλληνες συνεργάτες τους. Είμαι σίγουρος ότι θα καταφέρει να γίνει το γηροκομείο.
Το μόνο που μπορώ να κάνω για αυτή την υπέροχη γυναίκα, είναι να φροντίσω να καταγραφεί και να γίνει γνωστή η ιστορία της. Που μας διδάσκει ότι η ανδρεία και η παλικαριά ως λέξεις, είναι πάντα γένους θηλυκού....»
