Ο αδικοχαμένος τραγουδιστής του Μαινάλου

Το Μαίναλον δεν είναι μόνο ένα όμορφο βουνό, αλλά και μια μήτρα της επανάστασης του 1821. Μέσα στο πυκνό ελατόδασος του βουνού δεν κρύβονται μόνο ειδυλλιακές εικόνες, αλλά ζουν και άνθρωποι που με έναν ιδιαίτερο τρόπο αναζωογονούν την ιδέα της ελευθερίας των Ελλήνων, η οποία δυστυχώς ακόμα απειλείται και δεν θεωρείται δεδομένη.

Το Μαίναλον δεν είναι μόνο ένα όμορφο βουνό, αλλά και μια μήτρα της επανάστασης του 1821. Μέσα στο πυκνό ελατόδασος του βουνού δεν κρύβονται μόνο ειδυλλιακές εικόνες, αλλά ζουν και άνθρωποι που με έναν ιδιαίτερο τρόπο αναζωογονούν την ιδέα της ελευθερίας των Ελλήνων, η οποία δυστυχώς ακόμα απειλείται και δεν θεωρείται δεδομένη. Ένας από τους παραπάνω ανθρώπους ήταν ο αείμνηστος Λεωνίδας Ζαφειρόπουλος, ταπεινός ταβερνιάρης στο μικροσκοπικό χωριό Ελάτη, ο οποίος τραγουδούσε σπάνια κολοκοτρωναίικα τραγούδια, που δεν είχαν γραφτεί σε δίσκους και κινδύνευαν να χαθούν για πάντα.

Όμορφο, αλλά σχεδόν έρημο χωριό η Ελάτη.

Δυστυχώς, το 2019 ο γνήσιος αυτός λαϊκός καλλιτέχνης έχασε τη ζωή του, σε ηλικία 73 ετών, σε ένα υλοτομικό ατύχημα και πήρε μαζί του για πάντα ανεκτίμητους εθνικούς μουσικούς θησαυρούς.

Τον είχα συναντήσει πριν το ατύχημα στην ταβέρνα του, στην πόρτα της οποίας είχε τοποθετήσει μια σημαία με τη μορφή του Κολοκοτρώνη. Τον παρακάλεσα να μου τραγουδήσει ένα άγραφτο σε παρτιτούρα τραγούδι του 1821 και μου σιγοτραγούδησε με τη μαγική φωνή του το παρακάτω:

«Εψές προψές επέρασα απ’ τα βουνά της Πιάνας / ακούω το Γέρο του Μοριά το γέρο Θοδωράκη / να λέει στα παλικάρια του να λέει στη συντροφιά του / παιδιά ήρθε ο χινόπωρος και ο βαρύς χειμώνας / πέσαν τα φύλλα απ’ τα κλαριά φαγκρίσαν τα λημέρια / παιδιά μου να σκορπίσουμε να ξανανταμωθούμε».

Πυκνό το ελατόδασος γύρω απ’ το χωριό.

Όταν τέλειωσε μου εξήγησε: «Το τραγούδι αυτό το λένε οι γέροι στην Πιάνα και έχει να κάνει με τον άγριο διωγμό των Κλεφτών από την Πελοπόννησο το 1806. Είναι τραπεζίτικο τραγούδι της κούπας, κάθεσαι χάμω και το τραγουδάς, θέλει πλεμόνια για να το πεις. Με τα χρόνια, όμως, χάνεται, πάει κι αυτό».

Στη συνέχεια μού τραγούδησε κι άλλα μοτίβα τραγουδιών, εξηγώντας μου παράλληλα το βαθύτερο νόημα των στίχων τους.

Ο Λεωνίδας θρηνούσε για τον χαμό των παλικαριών που θυσιάστηκαν για να έχουμε εμείς σήμερα πατρίδα. Γι’ αυτόν το 1821 έμοιαζε πρόσφατο και όχι απωθημένο στα βάθη του παρελθόντος.

Χωρίς ξύλα δεν βγαίνει ο χειμώνας στις κορυφές του Μαινάλου.

Τραγουδούσε λεβέντικα και συνάμα μυσταγωγικά, προκαλώντας συγκίνηση στο ακροατήριό του. Καλλιεργούσε το κλέφτικο τραγούδι, το οποίο αποτελεί το εγκώμιο της αναγεννημένης μορφής των Ελλήνων και ένα ισχυρό μέσο έκφρασης της βαθύτερης υπόστασής μας ως εθνικό σύνολο.

Υπάρχουν αρκετοί ακόμα Λεωνίδες στην Αρκαδία και σ’ όλη την Ελλάδα, που με εργαλείο την τέχνη τους καλλιεργούν την ιστορική μας συνέχεια και τους οφείλουμε ένα στοιχειώδη φόρο τιμής.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
Πηγή: www.greecewithin.com

Κάθε σπίτι έχει και το καλύβι του.

Μερικά σπίτια του χωριού είναι απροσδιόριστης ηλικίας.