Άρθρο - Η «Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας» από τη ΘΟΤ
Στην Τρίπολη έχουμε την τύχη να υπάρχει μια πολύ καλή - αν και ερασιτεχνική - θεατρική ομάδα. Η προσφορά της για 30 ολόκληρα χρόνια πολύ σημαντική και εντυπωσιακά μεγάλη, σε σχέση με τα μικρά μέσα ή πόρους που διέθετε. Αποδεικνύει ότι το κέφι, το μεράκι, αλλά και η συστηματική δουλειά είναι ικανά να ξεπερνούν οποιεσδήποτε άλλες δυσκολίες και αντιξοότητες.
Ότι δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς τις δημόσιες ενισχύσεις, ούτε στον πολιτισμό, αλλά ούτε και οπουδήποτε αλλού π.χ. στην οικονομία για να παράγει αξιόλογο αποτέλεσμα. Βεβαίως πρόκειται για ηρωϊκή προσπάθεια, που οφείλεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα – λίγα κατά βάση – τα οποία αφοσιώνονται σ΄ ένα στόχο, δεν γίνεται αλλιώς. Είναι γνωστά αυτά, πρόσωπα και πράγματα για τη ΘΟΤ σε όλη την πόλη και δεν έχει το στόχο των προσωπικών αναφορών το παρόν σχόλιό μου. Απλώς καμιά φορά, μέσα στη γενικότητα των συλλογικοτήτων, ξεχνιώνται οι προσωπικές προσφορές, έχω ως τρανό παράδειγμα τούτο: Ολόκληρο το επίτευγμα της δημιουργίας και ύπαρξης του ΄Αλσους του Αγιώργη, συνηθίζεται να αναφέρεται ως δημιούργημα του Δικηγορικού Συλλόγου Τρίπολης, γενικά και αόριστα. Η αλήθεια είναι ότι ένας άνθρωπος ήταν αυτός που αφοσιώθηκε και το έφερε σε πέρας ο αείμνηστος ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΡΧΟΣ!
Μόλις επέστρεψα από το ΜΑΛΛΙΑΡΟΠΟΥΛΕΙΟ όπου απόλαυσα μια σπουδαία παράσταση της ΘΟΤ με το έργο "Η επίσκεψη της γηραιάς Κυρίας" του Φριντριχ Ντυρρενματ, γραμμένο το 1955. Το κείμενο άκρως επίκαιρο: Σε μια εξαθλιωμένη από τη φτώχεια πόλη (Γκύλεν), την πόλη που γεννήθηκε και έζησε μέχρι τα 18 της χρόνια, επιστρέφει μετά από 45 ολόκληρα χρόνια μια πάμπλουτη και κυνική γυναίκα, σε μεγάλη πια ηλικία. Επιδιώκει να πάρει εκδίκηση και είναι σίγουρη ότι θα το καταφέρει. Υπόσχεται στους κατοίκους ένα αστρονομικό ποσό αρκεί να σκοτώσουν τον, ηλικιωμένο κι αυτόν τώρα πια, εραστή της - κατά τα νεανικά τους χρόνια - που την εγκατέλειψε έγκυος, αρνήθηκε την πατρότητα του παιδιού, για να παντρευτεί μια άλλη, επειδή (η άλλη) διέθετε ένα μπακάλικο. Η φράση κλειδί του έργου, που λέει η γηραιά κυρία στους κατοίκους, όταν αυτοί έχουν κάποιες (μικρές) αναστολές, είναι: "Η ανθρωπιά έχει το περιεχόμενο που της δίνω εγώ. ΄Εχω λεφτά και μπορώ να ρυθμίζω τους νόμους κατά τα κέφια μου". ΄Ομως το έργο δεν μένει σ΄ αυτό, στο αδίστακτον του πλούσιου, όπως θα βόλευε το «λαϊκό αίσθημα». Δείχνει ταυτόχρονα και κυρίως την ιδιοτέλεια των πολλών, που μόνο στο άκουσμα της υπόσχεσης αρχίζουν να δαπανούν ασύστολα, σε παπούτσια, γραβάτες, αλκοόλ (όχι παραγωγικά), ώστε καμιά ηθική αντίσταση δεν μπορούν να προβάλουν, πλέον. Ούτε ένας δεν αντιδρά, η τύχη του μπακάλη, τον οποίο ήταν έτοιμοι να τον κάνουν και Δήμαρχο μάλιστα, προδιαγεγραμμένη.
Συγχαρητήρια στη ΘΟΤ για άλλη μια φορά και σε όλους τους συντελεστές της παράστασης.
(Πρώτη παράσταση στην Ελλάδα το 1961 από το Εθνικό Θέατρο με πρωταγωνίστρια την Κατίνα Παξινού).
Τρίπολη 22-04-2013
Νίκος Δελφάκης