Οι νέοι μάς μιλάνε, θα κλείσουμε τα αυτιά μας;

Από το 2000 μπαίνω σε αίθουσες, αμφιθέατρα, κι εργαστήρια. Εδώ και 19 χρόνια συνεργάζομαι με νέους ανθρώπους. Τότε στην αρχή ήμουν κι εγώ πολύ νέα. Δεν μπορώ εγώ να πω αν διδάσκω καλά, σας διαβεβαιώ όμως ότι το κάνω με αγάπη και πάθος. Το πάθος το αντλώ από τους νέους που έχω εκεί μαζί μου. 

Κι εχθές το βράδυ, 2 νέοι 20 μόλις χρόνων κατάφεραν να δώσουν αυτοί σε εμένα ένα σπουδαίο μάθημα. Σε μόλις 5 λεπτά! 

Μίλησαν με τις σωστές λέξεις στη σωστή σειρά, είπαν όσα ένας Πρύτανης δεν τόλμησε (ή δε θέλησε;) πότε να πει δημόσια, κατάφεραν να εξηγήσουν το πρόβλημα μπροστά σε μια ολόκληρη πόλη καλύτερα από όλους όσους έχουμε μιλήσει ως τώρα, κατάφεραν σε μόλις 5 λεπτά να θέσουν ολόκληρη την κοινωνία μπροστά στις ευθύνες μας. 

Σε μόλις 5 λεπτά! Με τις σωστές λέξεις στη σωστή σειρά. Χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις. Χωρίς εντυπωσιασμούς. Χωρίς κανένα ιχνος θράσους. Με μια αξιοθαύμαστη ευγένεια. Με την αγωνία στα μάτια τους. Με εκείνο το νεανικό τους πάθος. Σε μόλις 5 λεπτά. 

Έχω την ανάγκη τους ευχαριστήσω για το μάθημα που μας έδωσαν Αυτό εννοώ όταν λέω ότι είναι η φωνή μας. Μόνο με τέτοιους ανθρώπους μπορούμε να κάνουμε βήματα μπροστά ως κοινωνία. Μπράβο και ευχαριστώ!

Αν μου επιτρέπετε μια συμβουλή αγαπητοί νέοι κύριοι· φροντίστε την ευγένεια και το πάθος σας, φροντίστε να μην σας εγκαταλείψουν με τα χρόνια, θα είναι πάντα η δύναμή μας...

Κι αν μου επιτρέπετε μια προτροπή προς όλους μας· ας μην κάνουμε τους καμπόσους, ας ανοίξουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας σε όλα εκείνα που θέλουν να μας πουν και να μας δείξουν τα παιδιά μας.