Για τα γεγονότα της Βοστώνης
Για όσα συνέβησαν στη Βοστώνη και για όποια άλλα παρεμφερή, όπου αλλού: Αρχικώς υπάρχει το προφανές. Αφαιρέθηκαν ανθρώπινες ζωές, τραυματίστηκαν σοβαρά άνθρωποι και κάποιοι θα μείνουν ανάπηροι εφ΄ όρου ζωής. Τραγικές δηλ. καταστάσεις, που έχουν ως αποτέλεσμα μεγάλο πόνο και θλίψη στους ίδιους τους τραυματισθέντες και στους οικείους τους – καθώς και στους οικείους των σκοτωμένων. Πόνος και θλίψη που δεν μπορεί να συμψηφιστεί με καμία, δήθεν, μεγάλη στόχευση εκ μέρους των δραστών.
΄Επειτα: ΄Οποιοι κι αν είναι οι αυτουργοί, εν τέλει, όποιες κι αν είναι οι προθέσεις τους, η πίστη τους, οι ιδέες τους, σε ένα πράγμα στόχευαν και σε κάθε περίπτωση, ανεξαρτήτως του στόχου τους, ένα πράγμα απομένει. Ο ΦΟΒΟΣ! Στη Βοστώνη!!. Σε μια πόλη με δεκάδες Πανεπιστήμια, με κατοίκους, νέους και μεγαλύτερους, που έχουν υψηλό επίπεδο πολιτισμού και κουλτούρας. Καθόλου τυχαίο. Να διαχυθεί φόβος, λοιπόν, σε όλους και κυρίως σ΄ αυτούς που έχουν έναν τρόπο ζωής «δυτικού τύπου» και μάλιστα προωθημένου. «Αν φοβηθούν αυτοί, σκεφτείτε πόσο θα φοβηθούν οι άλλοι». Αυτή είναι η βαθύτερη ουσία του στόχου των δραστών.
Και βεβαίως ο φόβος, γενικά, είναι συναίσθημα ταυτισμένο με τον άνθρωπο, έχει άμεση σχέση με το ένστικτο επιβίωσης του ανθρώπου. Λειτουργεί θετικά σε περιπτώσεις που κάποιος αποφεύγει να κάνει κάτι άσχημο, φοβούμενος διάφορα, είτε τις συνέπειες του νόμου, είτε την απόρριψη από το στενό ή ευρύτερο περιβάλλον του. Αλλά ο φόβος που μπορεί να επικρατήσει σε άτομα ή κοινωνίες για να μην πράττουν τα αυτονόητα δηλ. τα στοιχειώδη ανθρώπινα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Δεν είναι τυχαίο, ασφαλώς, που τέτοιου είδους φόβο ενσπείρουν με κάθε τρόπο αυταρχικά – ολοκληρωτικά καθεστώτα (Φυλακές, εξορίες, γκουλαγκ, στρατόπεδα κλπ).
Αυτό προσπαθούν οι δράστες τέτοιου είδους «επιχειρήσεων». Να ενσπείρουν το φόβο του ολοκληρωτισμού, του φασισμού, του αυταρχισμού. Οι ιδέες τους και οι συμπεριφορές τους υπολείπονται τόσο πολύ των αντιστοίχων μιας ανοιχτής, πλουραλιστικής, δημοκρατικής κοινωνίας, ώστε δεν θα είχαν κανένα θετικό γι αυτούς αποτέλεσμα τυχόν συγκρίσεις. Να φοβίσουν, λοιπόν, όποιες και αν είναι οι ιδεοληψίες τους και όσο κι αν πείστηκαν από πνευματικούς τους καθοδηγητές, εκεί στοχεύουν.
Δύο δρόμους έχουμε. ΄Η να αποδεχθούμε αυτή την ωμή βία και να γίνουμε «κότες», να περιπέσουμε πάλι σε έναν νέο μεσαίωνα. ΄Η να συνεχίσουμε την πορεία του ανθρώπου που ξεκινά με τον εκπληκτικό τρόπο που γνωρίζουμε, της Αρχαίας Ελλάδας και συνεχίστηκε (μετά από χρόνια δύσκολα) με τον διαφωτισμό. Τον δρόμο των κοινωνικών και ατομικών κατακτήσεων, των δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, του σεβασμού στην διαφορετικότητα, τελικώς το δρόμο της ανοιχτής κοινωνίας.
Ας προσέξουν τα αποτελέσματα όσοι χρησιμοποιούν τον επιθετικό λόγο, όσοι προβάλλουν το κοινωνικό ή, τάχα, ταξικό μίσος, όσοι χύνουν διαρκώς δηλητήριο, πολλές φορές συνειδητά για ιδιοτελείς σκοπούς. Ακόμα όσοι ασκούν εξουσία, έχουν δημόσια αξιώματα και αντί να λύνουν ζητήματα «ξύνονται».
Προτείνω την ανοιχτή κοινωνία, με τις τεράστιες κατακτήσεις της και τα ελαττώματά της. Πάντα θα υπάρχουν και τέτοια. Από τις κοινωνίες εξαρτάται να τα περιορίζουν. Αλλά να μπορούν τουλάχιστον να δρουν οι άνθρωποι. Γιατί υπάρχουν και κείνες οι κοινωνίες που δεν μπορούν καν.
Νίκος Δελφάκης, δικηγόρος – δημοτικός σύμβουλος Τρίπολης
Τρίπολη 16 Απριλίου 2013