Το «Δύσμοιρον» που μας έκανε να χαμογελάσουμε ξανά – Γράφει ο Κώστας Σκιντζής

Το παρόν άρθρο δε θα σταθεί στην ιστορία του θεάτρου, ούτε στις πάμπολλες περιπέτειες που είχε μέσα σε αυτά τα 103 χρόνια της ύπαρξής του. Εξάλλου, τα δεκάδες άρθρα που γράφτηκαν τις περασμένες μέρες με αφορμή την επανέναρξη της λειτουργίας του κάλυψαν και με το παραπάνω την ιστορική πλευρά του θέματος. Εμείς θα σταθούμε στο παρόν και στο μέλλον. Στην ιστορία που έρχεται και όχι στην ιστορία που πέρασε.

Ως μέλος της ομάδας των ανθρώπων που πρόσφεραν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους για να καλυφθούν ανάγκες, να λυθούν προβλήματα και γενικότερα να διευκολυνθεί η επαναλειτουργία του θεάτρου, είχα την τύχη, τη χαρά και την τιμή να ζήσω από κοντά και από μέσα τον πυρετό της προετοιμασίας και όλη τη ζέση με την οποία αντιμετώπιζαν αυτό το εγχείρημα όλοι εκείνοι που το είχαν αναλάβει. Και ήταν τουλάχιστον συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους δεν είχαν μπει ποτέ ξανά στο Μαλλιαροπούλειο, να νοιάζονται για αυτό το χώρο σαν να επρόκειτο για το ίδιο τους το σπίτι, αφιερώνοντας πολύ χρόνο και πολύ κόπο προκειμένου να γίνουν όλα όπως έπρεπε.

Πολλές και δυνατές οι εικόνες που πέρασαν από τα μάτια μας αυτές τις 3 μέρες. Εικόνες αγάπης, χαράς, ανυπομονησίας, συγκίνησης. Εικόνες γεμάτες πάθος και ένταση για μια στιγμή ιστορική και σπουδαία. Εικόνες που μένουν χαραγμένες στη μνήμη και θέλουν πολύ χρόνο για να αναλυθούν και να αφομοιωθούν και χιλιάδες λέξεις για να περιγραφούν.

Περισσότερα από 550 άτομα παρακολούθησαν από κοντά αυτές τις 3 πρώτες παραστάσεις, χώρια όσοι τις παρακολούθησαν (παρά το πολύ κρύο) έξω από το θέατρο, στη γιγαντοοθόνη που είχε στηθεί. Πάνω από 1000 άτομα πέρασαν από το θέατρο ως απλοί επισκέπτες την περασμένη βδομάδα που ήταν ανοιχτό από το πρωί ως το βράδυ. Απλώς για να το δουν. Από περιέργεια. Μια περιέργεια που τους οδήγησε στο να ανακαλύψουν έναν κρυμμένο θησαυρό στην καρδιά της πόλης. Έναν θησαυρό που έβλεπαν καθημερινά μα δεν ήξεραν ότι υπάρχει. Και είναι τέτοιο το δέος και ο θαυμασμός που προκαλεί αυτός ο χώρος που η γκρίνια και η μιζέρια δεν κατάφεραν να ευδοκιμήσουν εντός του αυτές τις μέρες. Γιατί κανείς δεν γκρίνιαξε για τα λίγα εισιτήρια, κανείς δε διαμαρτυρήθηκε για τις θέσεις που δε βλέπουν, κανείς δεν εκνευρίστηκε με τα προβλήματα στα καθίσματα, κανείς δε μίλησε για τις όποιες ατέλειες εντόπισε και τον ενόχλησαν. Κι αυτό γιατί είδε σε έναν χώρο ιερό, ανθρώπους με το χαμόγελο στα χείλη να κάνουν τα πάντα για να λειτουργήσει ξανά.

Τίποτα φυσικά δεν είναι τέλειο. Τα προβλήματα υπάρχουν και τα γνωρίζουν οι υπεύθυνοι. Μάλιστα την τελευταία εβδομάδα ξεπηδούσαν με τέτοια συχνότητα που η φράση «Δε θέλει να ανοίξει το ρημάδι!» ακούστηκε ουκ ολίγες φορές. Ωστόσο με επιμονή, υπομονή και θετική διάθεση από όλους, επετεύχθη αυτό το μικρό θαύμα της επαναλειτουργίας του θεάτρου (γιατί περί θαύματος πρόκειται και το ξέρουν καλά όσοι το έζησαν από κοντά).

«Και τώρα; Τώρα τι;»

Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που απασχολεί πλέον τους Τριπολίτες σχετικά με το Μαλλιαροπούλειο. Αυτό είναι όμως και το μεγάλο στοίχημα δήμου και δημοτών. Οι εορτασμοί τελείωσαν και τώρα αρχίζει η πραγματική λειτουργία του. Η πρόκληση μεγάλη, αλλά και η αισιοδοξία ακόμη μεγαλύτερη. Από Σεπτέμβρη αναλαμβάνει ο καλλιτεχνικός του διευθυντής με την ευχή και τη βαριά ευθύνη να το οδηγήσει στην παλιά του αίγλη με αξιόλογους καλλιτέχνες και σπουδαίες παραστάσεις. Και ως τότε όμως, τα «προσεχώς» του είναι ελπιδοφόρα. Η εμφάνιση της βραβευμένης Νένας Μεντή με τον επιτυχημένο  μονόλογο «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» αποτελεί για την Τρίπολη το καλλιτεχνικό γεγονός του Μαΐου. Και φύσικα τον Απρίλη ανεβαίνει το έργο του Friedrich Dürrenmat «Η Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας» από τη Θεατρική Ομάδα Τρίπολης. Το σωματείο που κράτησε ζωντανό το Μαλλιαροπούλειο επί 15 χρόνια, επιστρέφει στο χώρο που αποτελεί το έμβλημά του για την πρώτη του ιστορική παράσταση. Παράλληλα ο Δήμος εξετάζει και την περίπτωση ως το τέλος της χειμερινής περιόδου να παρουσιαστούν στο θέατρο και άλλες παραστάσεις.

Αν αναζητήσει κάποιος τα κέρδη από αυτό το τριήμερο του Μαλλιαροπουλείου θα δει ότι είναι πολλαπλά. Ένα όμως είναι το μεγαλύτερο κέρδος και δεν είναι ούτε τόσο οι καλές παραστάσεις που ανέβηκαν, ούτε τα τρία sold out που έγιναν, όπως θα πίστευε κανείς. Το μεγαλύτερο κέρδος εντοπίζεται σε αυτά τα 1000 και πλέον άτομα που με απλή περιέργεια, ίσως δίχως να περιμένουν να δουν κάτι σπουδαίο, απλώς μπήκαν, το επισκέφτηκαν και τελικά το θαύμασαν και (ας μου επιτραπεί η έκφραση) το συμπάθησαν. Και που την επόμενη φορά που θα ανοίξει τις πόρτες του θα είναι ποιο ζεστά και προσφιλή απέναντί του διαφημίζοντάς το και πέρα από τα όρια της Αρκαδίας και της Ελλάδας.

Θέλω κλείνοντας, ως απλώς πολίτης και τίποτα περισσότερο, να πω ένα μεγάλο και ειλικρινές ευχαριστώ στην Επιτροπή του Μαλλιαροπουλείου Θεάτρου που έφερε εις πέρας το δύσκολο εγχείρημα της επαναλειτουργίας του και ιδιαίτερα στις κυρίες Χριστίνα Ζαμπαθά και Γεωργία Δάλκου που εδώ και μήνες είχαν επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος αυτού του μικρού θαύματος.

Φέρνω στο νου μου τον γεμάτο κόσμο προαύλιο χώρο του θεάτρου μετά την παράσταση της Traviata από την Ε.Λ.Σ. και κάνω από τα βάθη της ψυχής μου τούτη την ευχή:

Ας μην ξανακλείσει ποτέ!

Ο Κώστας Σκιντζής είναι τελειόφοιτος της σχολής Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών του Ε.Μ.Π.