«Η Δημοκρατία και ο Αγιολιάς»
Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε όλοι ότι με το πέρασμα του χρόνου έρχεται και το πλήρωμα του χρόνου.
Πρέπει κάποτε όλοι μας να καταλάβουμε ότι η Δημοκρατία είναι μία και μάλιστα μοναχοκόρη.
Αυτή λοιπόν η μοναχοκόρη μας δίνει δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Αυτή η μοναχοκόρη μιλά για σεβασμό της αντίθετης άποψης, μιλά για σεβασμό και υποχρέωση στην αντίθετη άποψη και πρέπει να την ακούμε υποχρεωτικά χωρίς να μας υποχρεώνει να την αποδεχόμαστε.
Μιλά και για σεβασμός της αξιοπρέπειας του άλλου.
Απαγορεύει τη χρήση βίας και την απειλή χρήσης βίας.
Απαγορεύει ακόμη τα βρυσίματα και να την πηγαίνεις να ακούει λόγια που ακούγονται στα καταγώγια.
Έχει φίλους τις εξουσίες να την υπηρετούν και όχι να την βασανίζουν.
Θέλει την εξουσία να την προστατεύει .
Θέλει την εξουσία μαντρόσκυλο.
Θέλει τις εξουσίες να σέβεται η μία την άλλη ισομερώς και αυτοδύναμα και όχι η μικρότερη να γίνεται κουταβάκι της μεγαλύτερης.
Αυτή λοιπόν τη Δημοκρατία με πολλά ακόμη στοιχεία μας άφησαν κληρονομιά οι Αρχαίοι μας πρόγονοι.
Κάποιοι σήμερα ανακάλυψαν μια καινούργια Δημοκρατία, τη «δημοκρατία» του φαύλου κύκλου, του πεζοδρομίου και των καταγωγίων, των βρισιών, της συκοφαντίας, της λάσπης, της βίας και των χειροδικιών.
Αυτή την καινούργια δημοκρατία τη βλέπει η Δική μας μοναχοκόρη και σαν νέος Αγιολιάς χάνεται στις πιο απόμακρες βουνοκορφές.
Δημήτριος. Π. Κόκκωνας Δ.Σ.Ε.Α.