Κάποτε στην Ανάληψη ... στο βουνό Αρτεμίσιο Αρκαδίας (εικόνες)
Ας θυμηθούμε όμως - για άλλη μιά φορά- μια παλαιότερη επίσκεψη στην Ανάληψη.
Πριν από πολλά χρόνια όταν ζούσε και ο πατέρας μου, του ζήτησα να πάμε ψηλά στον κοκκινόβραχο (ή κοκκινοράχη) την μέρα που γιόρταζε το εκκλησάκι της Ανάληψης.Και έτσι αξημέρωτα, ανήμερα της Ανάληψης,ξεκινήσαμε μαζί με αρκετούς συγχωριανούς μας(παιδιά,νέους και γέρους) και με τον ιερέα του χωριού μας(Νικ.Κουτρουμπή) Άλλοι με τα άλογα άλλοι με τα πόδια αρχίσαμε να ανηφορίζουμε το μονοπάτι για την κορυφή. Το άρωμα της φύσης γύρω μας μεθυστικό. Βγαίνοντας ο Ήλιος, χρύσιζε τα φύλλα των δένδρων και έλαμπε ο προορισμός μας, (κοκκινόβραχος η κοκκινοράχη). Οι γκορτσιές, τα πουρνάρια, οι αγριοαμυγδαλιές και άλλα άγρια δέντρα θεριεύουν, , εδώ στο Αρτεμίσιο,..το ιερό αυτό αρκαδικό βουνό που ήταν αφιερωμένο στη Θεά Άρτεμη, όπου ελεύθερη, αδάμαστη, λαμπερή και άγρια κυνηγούσε, με τη χρυσόκερη ελαφίνα της (με τα χρυσά κέρατα και χάλκινα πόδια) κοντά στην Μαντίνεια, την πατρίδα της ιέρειας και φιλοσόφου Διοτίμας.
...Πόσες φορές την άκουσα αυτή την ιστορία από τον μπαμπά μου δεν θυμάμαι, είχα πιστέψει ότι αν ποτέ ανέβω σε αυτό το βουνό μπορεί να την συναντήσω έτσι ελεύθερη αδάμαστη λαμπερή και άγρια με τη χρυσόκερη ελαφίνα της με τα χρυσά κέρατα και χάλκινα πόδια.
Κοίταζα γύρω μου να κρατήσω εικόνες και μυρωδιές.... μέχρι που κάποια στιγμή σε ένα ξέφωτο, φάνηκε ..το κάτασπρο ασβεστωμένο εκκλησάκι... ήταν στην κορυφή.. δέσαμε τα ζώα και τα αφήσαμε να ξεκουραστούν.... Προχωρήσαμε για λίγο με τα πόδια ...άγριος τόπος, αλλά όμορφος, μαγικός... ο κάμπος κάτω φαινόταν σαν κουρελού, κομμάτια πράσινα, καφέ, και κίτρινα, με όλες τις αποχρώσεις...
Εκεί ψηλά εκτός από τους βοσκούς με τα κοπάδια τους, ανεβαίνουν και οι κάτοικοι των γύρω περιοχών για να μαζέψουν στα γυμνά και ξέφωτα ψηλώματα το πασίγνωστο αρωματικό τσάι του βουνού. Μάζεψα και εγώ μερικές αγκαλιές φρέσκο τσάι, μα πιο πολύ θαύμασα αυτό το μαγεμένο τόπο με τα «μαγιοβότανα» και τα «νεραϊδάλωνα» που μας διηγούνταν η γιαγιά τα χειμωνιάτικα βράδια. ...Υπάρχει λένε, και μια «νεραιδοσπηλιά» που βγαίνει καθαρό νερό... εκεί πηγαίνουν οι τσοπάνηδες για να ποτίσουν τα πρόβατά τους .. μου είπαν πως ήταν λίγο μακριά και δεν πήγαμε. ( τώρα που ξανασκέφτομαι ..έπρεπε να είχαμε πάει)
Και αφού έγινε η λειτουργία την αναλήψεως και πέρασε το μεσημέρι ... πήραμε βαθιές ανάσες καθαρού αέρα, γεμίσαμε τα πνευμόνια μας με οξυγόνο, και ευχαριστημένοι με όσα είδαμε και νιώσαμε, πήραμε το δρόμο της επιστροφής... μέσα από τα πουρνάρια διέκρινα κοπάδια με γίδια και πρόβατα και τα τροκάνια τους τραγουδούσαν με κάθε τους κίνηση. Κάπου εκεί ανάμεσα στους θάμνους φάνηκε και ένας βοσκός αχτένιστος, και με τη γκλίτσα στο χέρι, να σαλαγάει τα γίδια του, σφυρίζοντας και τραγουδώντας ένα αγαπημένο μου τραγούδι.
« Σ' αυτές τις ράχες τις ψηλές, λεβέντες μου που πάτε,
σας βλέπει ο γέρο τσέλιγκας, τα νιάτα του θυμάται.
Τσέλιγκα γέρο τσέλιγκα του λέν΄ δυο βλαχοπούλες,
πόσες φορές ανέβηκες σ' εκείνες τις ραχούλες.
"Πολλές φορές ανέβηκα και σαν το λεοντάρι
μα τώρα πια εγέρασα, δεν είμαι παλικάρι»
...Και η σκέψη μου πάει τόσο μακριά, στην μυθολογία.. σαν να ήτανε ο ίδιος ο θεός Πάνας, και εκεί που κουνήθηκαν οι θάμνοι... θα μπορούσε, να ήταν και η ελαφίνα της Θεάς Άρτεμης.
Συνεχίσαμε την ίδια διαδρομή αλλά με κατηφορικές στροφές. Κατεβήκαμε σιγά - σιγά... σαν να μη θέλουμε να γυρίσουμε πίσω,.. γιατί, ξέραμε ότι αφήνουμε πίσω μας ένα σπάνιο τοπίο, μία πρωτόγνωρη ομορφιά, άγνωστη σε πολλούς ανθρώπους. Από κάποιο σημείο της κατηφόρας φάνηκε και το χωριό μας, με τις κόκκινες κεραμοσκεπές των σπιτιών ....
Τον ορεινό όγκο του βουνού μας με τους μύθους, τους θρύλους, την ιστορία και τις άλλες του ομορφιές δε θα μπορέσω να το σβήσω από την σκέψη μου , όσο ζω.!!! Φίλοι μου τώρα που θα ξαναπάτε γράψτε μας τι συναντήσατε ...!!
Γεωργία Παν. Κακαρίκου (εκπαιδευτικός)