Που ψάχνεις; – Γράφει ο Άκης Χουζούρης
Η Ελλάδα είναι μία χώρα Δυτική, όπως ιστορικά έχει επιβληθεί ή επιλεχθεί σε διάφορες στιγμές της. Αυτό σημαίνει αυτόματα εκτός από τον Καπιταλισμό ως τύπο κοινωνίας και αγοράς και μερικές άλλες συνισταμένες, που συνδυασμένες βγάζουν το Δυτικό Κράτος. Το Κράτος Δικαίου και το Κοινωνικό Κράτος είναι 2 από τις σημαντικότερες απ' αυτές τις συνιστώσες. Ειδικά το δεύτερο που έχει να κάνει με τις συντάξεις, το σύστημα Υγείας, την Παιδεία, τις παροχές, η Ελλάδα βρισκόταν και βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα από χώρες που δεν ανήκουν στη Δύση. Μία από τις πολιτικές του κοινωνικού Κράτους είναι το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ή τις ελάχιστες παροχές διαβίωσης που κάνουν όλους τους πολίτες μίας χώρας ανεξάρτητα από την οικονομική συγκυρία της χώρας ή ατομικά να έχουν δωρεάν ένα συγκεκριμένο επίπεδο διαβίωσης. Σε χώρες του Βορρά το επίπεδο διαβίωσης περιλαμβάνει τη στέγη (επιδότηση ή πληρωμή όλου του ενοικίου), τη διατροφή, το ρεύμα, τα κοινόχρηστα, την υγειονομική και ιατρική περίθαλψη σε υψηλό επίπεδο και την γενικευμένη εκπαίδευση και δια βίου μάθηση, για όλους τους πολίτες της χώρας. Αν ο πολίτης δεν έχει εργασία, άρα εισόδημα, το επίδομα ανεργίας φτάνει το 80% του βασικού μισθού. Αν ο μισθός δε φτάνει στο επίπεδο του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, τότε το Κράτος συμπληρώνει σε παροχές ή σε χρήμα το υπόλοιπο μέρος του.
Το κοινωνικό Κράτος στην Ισπανία και στην Ιταλία ακολουθεί τις παραπάνω λογικές και μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις (Ιταλία) συνοδεύεται από πολύ επιτυχημένες πολιτικές του 3ου τομέα της οικονομίας, τις κοινωνικές και συνεταιριστικές επιχειρήσεις, οι οποίες βοηθούν, συμπληρώνουν και ενισχύουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών.
Η Ελλάδα δεν μπόρεσε να έχει το κοινωνικό Κράτος ενός Δυτικού Κράτους. Ο κυριότερος λόγος είναι η συγκέντρωση όλων των εξουσιών στα υπουργεία και στην Αθήνα και αυτό είχε αποτέλεσμα να μην αφήνει να αναπτυχθούν οι κοινωνικές δομές και οι δράσεις σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Έτσι απέμεινε να ανακοινώνονται πολιτικές οριζόντιες, γενικές και πρόχειρες. Πολλοί πολιτικοί της Μεταπολίτευσης ήθελαν να βοηθήσουν και αυτό και θεσμοθέτησαν νόμους, που βοηθούν για παράδειγμα την πρόωρη συνταξιοδότηση σε μητέρες ανηλίκων. Πίστευαν οτι επειδή η Ελλάδα είχε και έχει δημογραφικό πρόβλημα, μόνο έτσι θα έβρισκαν άμεση λύση. Το συγκεντρωτικό και διαβρωμένο Κράτος μαζί με την κοινωνική πολιτική έκανε και συντεχνιακή πολιτική. Εκεί που σε εργασία είναι πολύ ανθυγιεινή και πρέπει να προστατεύονται οι πολίτες, κόλλησε διάφορες ομάδες πίεσης – ας μην τους αναφέρω πιο βαριά.
Και όμως οι συντάκτες πολλών οικονομίστικων portals και άλλοι όψιμοι πολιτικοσχολιαστές ξεχνούν σε ποια χώρα ανήκουν, ποιοι νόμοι ρυθμίζουν την ζωή μας και ποιοι τους δημιούργησαν τους νόμους αυτούς. Κρίμα που πολλοί νέοι «θαμπώνονται» από επιφανειακές αναλύσεις τύπου «Ποταμιού» ή «Ριζών». Ξεχνούν να ψάξουν λίγο πιο βαθιά και να δουν οτι βρε αδερφέ τι πολιτική έχει η Ελλάδα για τη μητρότητα;
Και όμως πολλοί έγραψαν τη χολή τους στο fb, στο internet ή αλλού την απορία τους. Μα καλά «ποιος δεν συμφωνεί να φεύγουμε όλοι μετά τα 62». Και γω απαντώ. Αν είχαμε κοινωνικό Κράτος ας φεύγαμε από την εργασία και στα 67, όπως στη Γερμανία. Και μη μου πείτε οτι η Γερμανία έχει ισχυρή οικονομία. Χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Κύπρος, όλη η Λατινική Αμερική δεν έχουν και την τόσο ισχυρή οικονομία.
Άκης Χουζούρης
3 σχόλια
-
«Ένα από αυτά που ζητά η Τρόικα είναι: καμιά σύνταξη πριν τα 62.
Ας βγουν οι πολιτικοί μας να μας πουν γιατί αυτό είναι λάθος, ή άδικο, ή αντιαναπτυξιακό.
Αν το είχαμε εφαρμόσει αυτό από το 2010, που ζητήθηκε πρώτη φορά, σήμερα δεν θα είχαμε κανένα δημοσιονομικό κενό, καμιά ανάγκη για αύξηση ΦΠΑ, και θα μπορούσαμε να μειώσουμε τις εισφορές ΟΑΕΕ.
Ας το κάνουμε τουλάχιστο τώρα, κι όχι επειδή το ζητά η Τρόικα.»
Αρίστος Δοξιάδης:
«Το θεμελιώδες πρόβλημα της χώρας συνίσταται στο ότι έχουμε 2,7 εκατ. συνταξιούχους και λιγότερους από αυτόν τον αριθμό εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Αν υπολογίσουμε και τις 200-300.000 που έχουν θεμελιώσει δικαίωμα σύνταξης, οι συνταξιούχοι φτάνουν τα 3 εκατ. περίπου. Ακόμη και αν αύριο ως δια μαγείας είχαμε μια επενδυτική έκρηξη στην Ελλάδα και όλοι οι άνεργοι αποκτούσαν εργασία, θα είχαμε 2,5 εκατ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα συν 1,5 εκατ. άνεργους, ίσον περί τα 4 εκατ. εργαζόμενους.
Περί τα 4 εκατ. εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι αδύνατο να συντηρήσουν 3 εκατ. συνταξιούχους συν 700 χιλ. εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα.
Η μέση σύνταξη στην Ελλάδα είναι περί τα 900 ευρώ το μήνα. Την ίδια ώρα ο μέσος μικτός μισθός φτάνει τα 1.048 ευρώ. Τούτο σημαίνει πως ο μέσος καθαρός μισθός στη χώρα είναι χαμηλότερος από τη μέση σύνταξη.
Κάθε φορά που με καλούν σε τηλεοπτικά πάνελ απέναντι σε πολιτικούς, συνδικαλιστές και άλλα στελέχη του δημόσιου διαλόγου, θέτω αυτό το ερώτημα. Απάντηση δεν λαμβάνω. Οι περισσότεροι μοιάζουν ή παριστάνουν πως ακούν αυτά τα νούμερα για πρώτη φορά. Κάποιοι όντως τα ακούν για πρώτη φορά και ας αποτελούν δημοσιοποιημένα στοιχεία.
Παρ’ ό,τι δεν αμφισβητούν τους αριθμούς δεν απαντούν επί του πρακτέου. Γιατί οποιαδήποτε λογική απάντηση περνά από τη διάλυση του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού ως εκπροσώπου αυτής της ασταθούς αναλογίας στην κοινωνία και την οικονομία. Περνά δηλαδή από την πολιτική και επαγγελματική αναίρεσή τους.
Το υψηλό κόστος συντήρησης του συνταξιοδοτικού συστήματος συνεπάγεται υψηλές εισφορές και υψηλούς φόρους. Το υψηλό κόστος φόρων και εισφορών συνεπάγεται επιβάρυνση του κόστους των θέσεων εργασίας. Καμιά επιχείρηση που τηρεί το νόμο δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική των ξένων. Στα υψηλά αυτά κόστη αν προσθέσουμε και το υψηλότερο ενεργειακό κόστος, το κόστος γραφειοκρατίας, διαφθοράς κλπ. θα συμπεράνουμε πως ο όρος ανταγωνιστικότητα ή δημιουργία παραγωγικού οικονομικού μοντέλου ηχούν μόνο σαν ανέκδοτα.
Η αντιπολίτευση και η κυβέρνηση αγνοώντας τη μεγάλη εικόνα προκρίνουν σαν λύση την πάταξη της φοροδιαφυγής, την οποία υπολογίζουν σε 10-15 δισ. ευρώ δια της ατόπου απαγωγής και του δόγματος «λεφτά υπάρχουν».
Δηλαδή, πόσο είναι τα δημόσια έσοδα επί τοις εκατό του ΑΕΠ κατά μέσο όρο στην Ε.Ε.; Τόσο... Της Ελλάδας είναι κατά τι χαμηλότερα, άρα αν τα φτάσουμε στο μέσο όρο θα λύσουμε το πρόβλημα.
Ποιο είναι όμως το υποκείμενο της φορολόγησης; Είναι τα 3,7 εκατ. συνταξιούχοι και 2,5 εκατ. εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα συν το 1,5 εκατ. άνεργοι του ιδιωτικού τομέα. Ήτοι, φορολογούμε συνταξιούχους για να τους πληρώνουμε τις συντάξεις και ελπίζουμε πως θα έχουμε και περίσσευμα. Κάτι δηλαδή σαν το σκύλο που κυνηγά την ουρά του...
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει εκτεταμένη φοροδιαφυγή στην Ελλάδα, αλλά πως και η εξάλειψή της δεν λύνει το δομικό πρόβλημα.
Η λύση που έχουν επιλέξει οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια είναι αυτή της μετάθεσης του προβλήματος στο μέλλον, αναλώνοντας τις καταθέσεις μέσω υπερφορολόγησης.
Ο αριθμός των Ελλήνων των οποίων εξαντλείται η φοροδοτική ικανότητα αυξάνεται μήνα με το μήνα. Ξεπερνούν ήδη τα 3 εκατ. Οι ανεξόφλητες οφειλές ξεπερνούν τα 70 δισ. και κάθε μήνα προστίθενται 1 με 1,5 δισ. ευρώ.
Η κυβέρνηση συνεχίζει να δίνει πρόωρες συντάξεις και εφάπαξ... με μόνο στόχο τις επόμενες εκλογές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται 13η σύνταξη και προσλήψεις στο δημόσιο για να αντιμετωπιστεί η ανεργία μέσω της αύξησης της ζήτησης με λεφτά που δεν έχουμε. Όπερ, σε χώρα εισαγωγών χωρίς παραγωγική υποδομή η αύξηση της ζήτησης είναι απάντηση «κουκουρούκου»...»
Κώστας Στούπας (πηγή capital.gr)
Τρίπολη 05-12-2014
φίλε Άκη,
Παραθέτω τις απόψεις ορισμένων "οικονομίστικων portals και άλλων όψιμων πολιτικοσχολιαστών" σχετικά με το θέμα της σύνταξης στα 62, με τις οποίες συμφωνώ απόλυτα.
Κανείς δε διαφωνεί με την ανάγκη ύπαρξης κοινωνικού κράτους, με παροχές προς όλους και ιδιαίτερα στις ευαίσθητες ομάδες. Δε φτάνει όμως να θες κάτι, πρέπει να βρίσκεις τρόπους και να το πετύχεις με διατηρήσιμο και λογικό τρόπο, χωρίς να μεταφέρεις το πρόβλημα στο μέλλον και στις επόμενες γενιές.
Το φθαρμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο θέλω να πιστεύω ότι θες να πολεμήσεις και όχι να το ‘χαϊδεύεις’, κατάφερε έως σήμερα να υπόσχεται κοινωνικό κράτος (συντάξεις στα 52, δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία κ.α.) χωρίς να νοιάζεται να βρει τον τρόπο για να το πετύχει, αλλά και ούτε εν τέλει να το πετυχαίνει (όπως γράφεις και εσύ).
Τα παλαιά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και η μετεξέλιξή τους δημιούργησαν την ψευδαίσθηση ότι:
- μπορεί σε μία κοινωνία να δίνονται συντάξεις από τα 52 την ίδια στιγμή που οι νέοι δουλεύουν για 300€ το μήνα (αν δουλεύουν)
- έχουμε δωρεάν υγεία και παιδεία, αλλά ως ανέκδοτο (φροντιστήρια, κρεβάτια για ‘λιγους’, φακελάκια κα).
Ήρθε όμως η ώρα να αφήσουμε τις ψευδαισθήσεις, πρέπει να σκεφτούμε τα βασικά από την αρχή:
-το δημογραφικό πρόβλημα (υπάρχει γήρανση πληθυσμού),
- την αύξησης του προσδόκιμου χρόνου ζωής,
- την ανάγκη να κάνουμε στοχευμένη κοινωνική πολιτική με προτεραιότητες και όχι κοινωνική πολιτική με ανοησίες του τύπου «δώσε σύνταξη στα 50 για να λύσουμε το δημογραφικό πρόβλημα»
-την διαγενεακή αλληλεγγύη, δεν μπορούμε να δανειζόμαστε από το μέλλον για το παρόν μας.
Μα πάνω από όλα πρέπει να σκεφτούμε ότι για να πάρει κάποιος σύνταξη από τα 52 πρέπει κάποιος άλλος στα 22 ή στα 32 να πληρώνει αβάστακτες εισφορές ή πρέπει το κράτος να χρηματοδοτεί τη σύνταξη του, πάλι όμως με χρήματα από τους φόρους των νεότερων και δυστυχώς κανένα από τα δύο δεν είναι εφικτό σήμερα.
Άκη Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας, είναι σημαντικό να φύγουμε από τις ψευδαισθήσεις μας.
Είναι σημαντικό να αποδεχθούμε ότι σήμερα το Ελληνικό κράτος δε μπορεί να δίνει συντάξεις στα 52, τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για να βοηθήσουμε στην ΑΛΛΑΓΗ του. -
Παύλο. Το κίνητρο να κάνεις παιδιά, παίζει και να έχεις το δικαίωμα να αφιερώνεσαι σ' αυτά. Χιλιάδες μανάδες και οικογένειες έχουν κάνει τον προγραμματισμό τους πάνω σ' αυτό ακριβώς. Επειδή έχεις ανήλικα παιδιά ή έχεις 3 και πάνω να μπορείς να βγαίνεις πιο εύκολα στην σύνταξη.
Ο ιδιωτικός τομέας της Ισπανίας ή της Ιταλίας είναι ανθηρός και μετά έκαναν Κοινωνικό Κράτος; Μάλλον όχι. Δεν υπάρχει η μηχανιστική αντίληψη, πρώτα λειτουργεί ο ιδιωτικός τομέας και μετά το κοινωνικό Κράτος. Τα Κράτη που στηρίχθηκαν στο Κοινωνικό Κράτος έχουν σωστό Καπιταλισμό. Όχι αγοραίο ή της ζούγκλας. Στον οποίο ποτέ μα ποτέ δεν θα συμφιλιωθώ. Άλλωστε είμαστε στο 2014 και όχι στο 19ο αιώνα. -
Άκη πως ακριβώς θα λυθεί το δημογραφικό αν μια μητέρα μπορεί να παίρνει σύνταξη στα 50;;; Στην πιο ακραία περίπτωση στα 50 η γυναίκα έχει ήδη παιδί που είναι τουλάχιστον 10 ετών. Δηλαδή την απόφαση την έχει πάρει 10 χρόνια πριν, στα 40. Κατά μέσο όρο αυτό έχει συμβεί περίπου στα 30. ΚΑΜΙΑ γυναίκα δεν αποφασίζει να κάνει παιδί επειδή θα πάρει σύνταξη στα 50. Τα ζευγάρια αποφασίζουν να κάνουν παιδιά ή όχι ανάλογα τα εισοδήματά τους στην ηλικία αναπαραγωγή. Μεταξύ 25 και 40. Το εισόδημα τα ενδιαφέρει κατά 90%. Για να έχουν εισόδημα τα ζευγάρια χρειάζεται να έχουμε ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ανθηρό, δυνατό, παραγωγικό. Από εκεί έρχονται τα λεφτά. Έτσι φτιάχνεται το κοινωνικό κράτος. Με ΛΕΦΤΑ, όχι με ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ. Στην βόρεια Ευρώπη έχουν κοινωνικό κράτος γιατί έχουν ιδιωτικό τομέα που παράγει και δίνει λεφτά στην οικονομία. Φυσικά έχουν και ένα δημόσιο τομέα που λειτουργεί προς όφελος του ιδιωτικού.
Συμφιλιώσου με τον καπιταλισμό, δεν κάνει κακό. Δεν ήμαστε στο 1981.