Για να ξεκουνηθούν τα νερά...
«..τη συλλογικότητα πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε σαν προϊόν μιας επεξεργασίας της συλλογικής θέλησης και σκέψης, που παράγεται διαμέσου της συγκεκριμένης ΑΤΟΜΙΚΗΣ προσπάθειας..»
Αυτό το παραπάνω είχε πει ο Γκράμσι.
Αυτό το παραπάνω είχε πει ο Γκράμσι.
Συνέδεσε απλοϊκά, το ατομικό με το συλλογικό και πώς το ατομικό φτάνει στο συλλογικό.
Όταν πολλά που συμβαίνουν γύρω σου δε σε καλύπτουν ΑΤΟΜΙΚΑ, τότε καλό είναι να προσπαθείς να φτάσεις από τις συνιστώσες (ο καθένας ατομικά, ξεχωριστά κλπ), σε μια συνισταμένη (συλλογικά). Αυτή η συνισταμένη (των πολλών πια) δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται να αντιμετωπίσει και να περάσει τις πολεμικές και τις αποσχίσεις. Οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες και όταν τις αποφεύγεις ή τις αφήνεις στην τύχη τους, τότε γίνονται επικίνδυνες και καταστροφικές. Αν τις αποφεύγεις τις συγκρούσεις πιθανότατα σημαίνει ότι δεν θέλεις να προσπαθήσεις ή δε νοιάζεσαι και πολύ για να αλλάξει αυτό που συμβαίνει γύρω σου. Προσπάθησε εσύ λοιπόν πρώτα, τότε μπορεί να κουνηθούν και οι διπλανοί σου, και εν τέλει να βοηθήσεις να αλλάξει η γειτονιά σου, ο τόπος σου.
Στις ιερές γραφές η αλήθεια παρομοιάζεται με μια πηγή που ρέει, της οποίας αν τα νερά της δεν κυλάνε με μια αδιάκοπη συνέχεια, σαπίζουν και γίνονται ένας λασπωμένος βούρκος κομφορμισμού και παράδοσης.
Γι΄ αυτό λοιπόν και χρειάζεται η προσπάθεια κι ο αγωνισμός, για να ξεκουνηθούν τα νερά..
Leftprint
Δημήτρης Μπερτζελέτος