Η εκλογή του Γιούνγκερ ως Προέδρου της Κομισιόν θα αποτελέσει μια προσωρινή νίκη της Μέρκελ
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ: 1. Στις 29 και 30/6/2014 συνέρχεται σε τακτική συνεδρίαση το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (ΕυρΣυμ) με ατζέντα πολλών θεμάτων. Μεταξύ αυτών και το ζήτημα της επιλογής του υποψηφίου για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (2014-2019) που θα αντικαταστήσει τον Πρόεδρο Barroso
2. Κατ΄ εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας (ΣτΛ): 2.1 Πριν από τη διενέργεια των Ευρωεκλογών, τα Ευρωπαϊκά Κόμματα δήλωσαν (μέχρι τα μέσα του Μαρτίου 2014) το δικό τους υποψήφιο για την Προεδρία της Κομισιόν. Έτσι, υποψήφιοι ορίστηκαν: Jean Claude Younger (Λουξεμβούργο) του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ). Martin Schulz (Γερμανός, νυν Πρόεδρος Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών. Guy Verhofstadt (Βέλγος) της Συμμαχίας των Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη. Ska Keller (Γερμανίδα) του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος και της Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Συμμαχίας. Αλέξης Τσίπρας του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά και Βόρεια Πράσινη Αριστερά). 2.2 Μετά τις Ευρωεκλογές, το ΕυρΣυμ συνεδριάζει και προτείνει έναν υποψήφιο για το αξίωμα του Προέδρου της Κομισιόν. Ισχύουν τα ακόλουθα: 2.2.1 Ο υποψήφιος εκλέγεται από το ΕυρΣυμ μετά από διαβουλεύσεις με ειδική πλειοψηφία, ήτοι το 55% των κρατών μελών που αντιπροσωπεύουν το 65% του πληθυσμού 2.2.2 Για την εκλογή «λαμβάνονται υπόψη τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών» 2.2.3 Ο υποψήφιος προτείνεται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από τον Πρόεδρο του ΕυρΣυμ (Πρωθυπουργός του Βελγίου και Χριστιανοδημοκράτης Herman Van Rumpey με θητεία δυόμιση ετών μέχρι 30/11/2014). Το Ευρωκοινοβούλιο αποφασίζει με πλειοψηφία των 751 μελών άρα για την εκλογή απαιτούνται minimum 376 ψήφοι. Η ψηφοφορία θα γίνει 14-17/7/2014 2.3.4 Με ειδική διαδικασία, ο νέος Πρόεδρος της Κομισιόν σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις θα συγκροτήσει τη νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία επίσης θα πρέπει να εγκριθεί από το Ευρωκοινοβούλιο.
Ο ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ: Το ΕΛΚ διαθέτει 221 ψήφους και οι Σοσιαλιστές 191. Τα δυο κόμματα δημιουργούν ένα πλειοψηφικό μπλοκ με 412 ψήφους, οπότε είναι σε θέση να εκλέξουν όποιον υποψήφιο επιθυμούν.
ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ: Πριν από λίγες ημέρες η Angela Merkel (Πρόεδρος του CDU και Καγκελάριος της Γερμανίας), ο Πρόεδρος του ΕΛΚ Joseph Daul (Γάλλος), ο Πρόεδρος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών Sergei Stanishev (Βούλγαρος) και ο Martin Schulz (Πρόεδρος του προηγούμενου Ευρωκοινοβουλίου), δήλωσαν ότι στηρίζουν την υποψηφιότητα Junker για Πρόεδρο του ΕυρΣυμ και τον Schultz για Πρόεδρο του νέου Ευρωκοινοβουλίου. Προ ημερών σε συνάντηση στο Παρίσι, οι Σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των κρατών της ΕΕ, Γαλλία, Ιταλία, Δανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Τσεχία, Μάλτα, Αυστρία, Βέλγιο και ο Sigmar Gabriel (Αντικαγκελάριος και Υπουργός Οικονομίας και Ενέργειας της Γερμανίας), δήλωσαν το ίδιο.
ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ: Το τι θα πράξουν είναι πια άνευ σημασίας γιατί δε μπορούν να επηρεάσουν τις καταστάσεις αφού δε διαθέτουν πλειοψηφία τόσο στο ΕυρΣυμ όσο και στο Ευρωκοινοβούλιο ενώ είναι πρακτικά αδύνατο να συστρατευθούν σε ένα κοινό μέτωπο για να μπλοκάρουν τις διαδικασίες. Η ανθρωπογεωγραφία των υπολοίπων μελών του Ευρωκοινοβουλίου είναι ποικιλόμορφη (αντιευρωπαϊστές, ευρωφοβικοί, ευρωσκεπτικιστές, ευρωπαϊστές, φεντεραλιστές, δεξιοί, ακροδεξιοί, εθνοκεντρικοί, εθνικολαϊκιστές, συντηρητικοί, φιλελεύθεροι, ανεξάρτητοι, κ.λπ.). Σαφώς, οι φεντεραλιστές θα προστεθούν στη στήριξη του Junker. Η νέα ομάδα EFD (Ευρώπη, Ελευθερία, Δημοκρατία) που σχηματίστηκε με τη σύμπραξη του Nigel Farage του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου με 24 Ευρωβουλευτές, του Beppe Grillo του Κινήματος 5 Αστέρων με 17 ευρωβουλευτές και 5 ακόμη Ευρωβουλευτών από διάφορα κράτη (Γαλλία, Λιθουανία, Τσεχία, Λετονία, Σουηδία), ήτοι συνολικά 48 ευρωβουλευτές από επτά χώρες, αδυνατεί να επηρεάσει το συσχετισμό των δυνάμεων.
Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΜΕΡΟΝ: Είναι γνωστό ότι ο Συντηρητικός Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου (ΗΒ) David Cameron, αντέδρασε στην υποψηφιότητα Junker. Συνοδοιπόροι (υπό αίρεση μέχρι νεωτέρας) του Cameron, ήταν οι συντηρητικοί Πρωθυπουργοί της Σουηδίας, των Κάτω Χωρών και της Ουγγαρίας. Ο Cameron, μάλιστα, διοχέτευσε ad hoc άρθρο που δημοσιεύτηκε στον Τύπο όλης της ΕΕ. Το εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς ενώ ο ίδιος ο Cameron δέχτηκε τα πυρά σύσσωμου του Τύπου του ΗΒ. Η αντίδραση ερμηνεύεται με πολλούς τρόπους: 1. Αποτυχία του Cameron στις Ευρωεκλογές (τρίτος μετά τους Εργατικούς και το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα του Nigel Farage που ήταν ο μεγάλος νικητής) 2. Κίνδυνος από το δημοψήφισμα που θα γίνει το Σεπτέμβριο για την απόσχιση ή όχι της Σκωτίας από το ΗΒ 3. Προσωπική δέσμευση του Cameron ότι αν επανεκλεγεί Πρωθυπουργός το 2015 στις εθνικές εκλογές, θα προχωρήσει το 2017 σε δημοψήφισμα για την απένταξη του ΗΒ από την ΕΕ 4. Ευρωσκεπτικιστή αντίληψη εναντίον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της πολιτικής ένωσης της ΕΕ την οποία ο Cameron επιθυμεί να είναι μια χαλαρή διακυβερνητική σύμπραξη κρατών τύπου ΕΖΕΣ (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών) και 5. Η πάγια, διαχρονική συμπεριφορά και στάση του ΗΒ εναντίον της ΕΕ από την εποχή της ΕΟΚ μέχρι σήμερα που είχε αναγκάσει το Γάλλο Πρόεδρο Charles De Gaul να ασκήσει βέτο τρεις φορές (1961,1966,1967) στο αίτημα του ΗΒ για ένταξη στην ΕΟΚ. Το 1970, με Πρόεδρο της Γαλλίας τον G.Pompidou, η αίτηση έγινε δεκτή (ένταξη 1/1/1973) υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα δε θα αποκαλείται Μεγάλη Βρετανία αλλά ΗΒ. Και τούτο για να αποφευχθούν τριβές αναφορικά με την κυριαρχία επί της Βρετάνης που είναι έδαφος του Γαλλικού Κράτους. Αξίζει να επισημανθεί ότι κρύβονται και άλλα ντεσού είτε γεωπολιτικά (ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Κρίση στην Κριμαία, στη Συρία, στο Ιρακ, κ.λπ.) είτε γεωοικονομικά λ.χ. Διαντλαντική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων ΗΠΑ-ΕΕ, Ευρασιατική Οικονομική Ένωση Ρωσία - Λευκορωσία -Καζακστάν, Εμπορικός και Οικονομικός Πόλεμος μεταξύ Δύσης (ΗΠΑ-ΕΕ) και των BRICS (Brazil, Russia, India, China, South Africa), Ενεργειακή Συμφωνία Ρωσίας-Κίνας, κ.λπ.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΧΕΙ Ο «ΜΠΑΧΤΕΣ»: Ανεξάρτητα από την έκβαση της υπόθεσης, καμία ή κανένας δε θα μείνει παραπονεμένος. Κάποιος θα αναλάβει τη θέση του Αντιπροέδρου της Κομισιόν και Ύπατου Εκπροσώπου της Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ. Κάποιος θα γίνει ο νέος Πρόεδρος ΕυρΣυμ και κάποιος θα αντικαταστήσει το 2015 τον Jeroen Dijsselbloem (Ολλανδός Εργατικός, Πρόεδρος του Eurogroup), κ.λπ. Δόξα τω θεώ υπάρχουν ακόμη πολλές θέσεις Επιτρόπων και Διοικητών στα Θεσμικά όργανα της ΕΕ.
Ο ΤΑΚΤΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ MERKEL: Παρά το γεγονός ότι το Μάρτιο 2014, στο πλαίσιο του ΕΛΚ, η Merkel δέχτηκε τον Junker ως υποψήφιο για την Προεδρία της Κομισιόν, εντούτοις δε έλειψαν εκ μέρους της κάποιες σιβυλλικές δηλώσεις αναφορικά με την καταλληλότητα του υποψηφίου. Πολλά ονόματα ακούστηκαν. Ακόμη και της Christine Lagarde (Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ). Ίσως γιατί η Merkel φοβάται τον Junker ο οποίος ανήκει στην κλασική σχολή των φεντεραλιστών και διαθέτει κύρος και ισχυρή προσωπικότητα. Ο Junger επιθυμεί την πολιτική ένωση στη βάση των κλασικών αρχών και αξιών της ΕΕ και όχι στην αλλοιωμένη και παραχαραγμένη πολιτική ένωση που επιθυμεί η Γερμανία. Άλλωστε ο Junger διαθέτει την έξωθεν καλή μαρτυρία για τους εξής τρεις κύριους λόγους: 1. Υπήρξε πρωταγωνιστής του Ευρωπαϊκού Συντάγματος της ΕΕ την περίοδο 2004-2009 το οποίο μετασχηματίστηκε σε ΣτΛ αφού καταψηφίστηκε σε δημοψήφισμα από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς 2. Ως Πρόεδρος του Eurogroup και ιδιαίτερα την περίοδο της κρίσης, ήταν ο μόνος που είχε μετριοπαθείς αντιλήψεις φιλικά διακείμενες προς την Ελλάδα, και 3. Διαθέτει ιστορική πορεία στα όργανα της ΕΕ πολύ πιο πετυχημένη και πολύ πιο αξιόλογη απ΄ ότι η Merkel. Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή. Βλέποντας η Merkel ότι σταδιακά και κάτω από την πίεση των εξελίξεων είναι αναγκασμένη να υποχωρήσει, προσπαθεί επικοινωνιακά να παραστήσει ότι διαθέτει ακόμη τη δύναμη να «μοιράζει την τράπουλα». Κάτι που στο βάθος του χρόνου και σχετικά σύντομα θα φανεί ότι δεν ισχύει.
Κωνσταντίνος Γαλιώτος
Πολ.Μηχ. Ε.Μ.Π., M.Sc. Περιφερειακή Πολιτική U.K.
Ο ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ: Το ΕΛΚ διαθέτει 221 ψήφους και οι Σοσιαλιστές 191. Τα δυο κόμματα δημιουργούν ένα πλειοψηφικό μπλοκ με 412 ψήφους, οπότε είναι σε θέση να εκλέξουν όποιον υποψήφιο επιθυμούν.
ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ: Πριν από λίγες ημέρες η Angela Merkel (Πρόεδρος του CDU και Καγκελάριος της Γερμανίας), ο Πρόεδρος του ΕΛΚ Joseph Daul (Γάλλος), ο Πρόεδρος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών Sergei Stanishev (Βούλγαρος) και ο Martin Schulz (Πρόεδρος του προηγούμενου Ευρωκοινοβουλίου), δήλωσαν ότι στηρίζουν την υποψηφιότητα Junker για Πρόεδρο του ΕυρΣυμ και τον Schultz για Πρόεδρο του νέου Ευρωκοινοβουλίου. Προ ημερών σε συνάντηση στο Παρίσι, οι Σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των κρατών της ΕΕ, Γαλλία, Ιταλία, Δανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Τσεχία, Μάλτα, Αυστρία, Βέλγιο και ο Sigmar Gabriel (Αντικαγκελάριος και Υπουργός Οικονομίας και Ενέργειας της Γερμανίας), δήλωσαν το ίδιο.
ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ: Το τι θα πράξουν είναι πια άνευ σημασίας γιατί δε μπορούν να επηρεάσουν τις καταστάσεις αφού δε διαθέτουν πλειοψηφία τόσο στο ΕυρΣυμ όσο και στο Ευρωκοινοβούλιο ενώ είναι πρακτικά αδύνατο να συστρατευθούν σε ένα κοινό μέτωπο για να μπλοκάρουν τις διαδικασίες. Η ανθρωπογεωγραφία των υπολοίπων μελών του Ευρωκοινοβουλίου είναι ποικιλόμορφη (αντιευρωπαϊστές, ευρωφοβικοί, ευρωσκεπτικιστές, ευρωπαϊστές, φεντεραλιστές, δεξιοί, ακροδεξιοί, εθνοκεντρικοί, εθνικολαϊκιστές, συντηρητικοί, φιλελεύθεροι, ανεξάρτητοι, κ.λπ.). Σαφώς, οι φεντεραλιστές θα προστεθούν στη στήριξη του Junker. Η νέα ομάδα EFD (Ευρώπη, Ελευθερία, Δημοκρατία) που σχηματίστηκε με τη σύμπραξη του Nigel Farage του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου με 24 Ευρωβουλευτές, του Beppe Grillo του Κινήματος 5 Αστέρων με 17 ευρωβουλευτές και 5 ακόμη Ευρωβουλευτών από διάφορα κράτη (Γαλλία, Λιθουανία, Τσεχία, Λετονία, Σουηδία), ήτοι συνολικά 48 ευρωβουλευτές από επτά χώρες, αδυνατεί να επηρεάσει το συσχετισμό των δυνάμεων.
Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΜΕΡΟΝ: Είναι γνωστό ότι ο Συντηρητικός Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου (ΗΒ) David Cameron, αντέδρασε στην υποψηφιότητα Junker. Συνοδοιπόροι (υπό αίρεση μέχρι νεωτέρας) του Cameron, ήταν οι συντηρητικοί Πρωθυπουργοί της Σουηδίας, των Κάτω Χωρών και της Ουγγαρίας. Ο Cameron, μάλιστα, διοχέτευσε ad hoc άρθρο που δημοσιεύτηκε στον Τύπο όλης της ΕΕ. Το εγχείρημα απέτυχε παταγωδώς ενώ ο ίδιος ο Cameron δέχτηκε τα πυρά σύσσωμου του Τύπου του ΗΒ. Η αντίδραση ερμηνεύεται με πολλούς τρόπους: 1. Αποτυχία του Cameron στις Ευρωεκλογές (τρίτος μετά τους Εργατικούς και το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα του Nigel Farage που ήταν ο μεγάλος νικητής) 2. Κίνδυνος από το δημοψήφισμα που θα γίνει το Σεπτέμβριο για την απόσχιση ή όχι της Σκωτίας από το ΗΒ 3. Προσωπική δέσμευση του Cameron ότι αν επανεκλεγεί Πρωθυπουργός το 2015 στις εθνικές εκλογές, θα προχωρήσει το 2017 σε δημοψήφισμα για την απένταξη του ΗΒ από την ΕΕ 4. Ευρωσκεπτικιστή αντίληψη εναντίον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της πολιτικής ένωσης της ΕΕ την οποία ο Cameron επιθυμεί να είναι μια χαλαρή διακυβερνητική σύμπραξη κρατών τύπου ΕΖΕΣ (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών) και 5. Η πάγια, διαχρονική συμπεριφορά και στάση του ΗΒ εναντίον της ΕΕ από την εποχή της ΕΟΚ μέχρι σήμερα που είχε αναγκάσει το Γάλλο Πρόεδρο Charles De Gaul να ασκήσει βέτο τρεις φορές (1961,1966,1967) στο αίτημα του ΗΒ για ένταξη στην ΕΟΚ. Το 1970, με Πρόεδρο της Γαλλίας τον G.Pompidou, η αίτηση έγινε δεκτή (ένταξη 1/1/1973) υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα δε θα αποκαλείται Μεγάλη Βρετανία αλλά ΗΒ. Και τούτο για να αποφευχθούν τριβές αναφορικά με την κυριαρχία επί της Βρετάνης που είναι έδαφος του Γαλλικού Κράτους. Αξίζει να επισημανθεί ότι κρύβονται και άλλα ντεσού είτε γεωπολιτικά (ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Κρίση στην Κριμαία, στη Συρία, στο Ιρακ, κ.λπ.) είτε γεωοικονομικά λ.χ. Διαντλαντική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων ΗΠΑ-ΕΕ, Ευρασιατική Οικονομική Ένωση Ρωσία - Λευκορωσία -Καζακστάν, Εμπορικός και Οικονομικός Πόλεμος μεταξύ Δύσης (ΗΠΑ-ΕΕ) και των BRICS (Brazil, Russia, India, China, South Africa), Ενεργειακή Συμφωνία Ρωσίας-Κίνας, κ.λπ.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΧΕΙ Ο «ΜΠΑΧΤΕΣ»: Ανεξάρτητα από την έκβαση της υπόθεσης, καμία ή κανένας δε θα μείνει παραπονεμένος. Κάποιος θα αναλάβει τη θέση του Αντιπροέδρου της Κομισιόν και Ύπατου Εκπροσώπου της Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ. Κάποιος θα γίνει ο νέος Πρόεδρος ΕυρΣυμ και κάποιος θα αντικαταστήσει το 2015 τον Jeroen Dijsselbloem (Ολλανδός Εργατικός, Πρόεδρος του Eurogroup), κ.λπ. Δόξα τω θεώ υπάρχουν ακόμη πολλές θέσεις Επιτρόπων και Διοικητών στα Θεσμικά όργανα της ΕΕ.
Ο ΤΑΚΤΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ MERKEL: Παρά το γεγονός ότι το Μάρτιο 2014, στο πλαίσιο του ΕΛΚ, η Merkel δέχτηκε τον Junker ως υποψήφιο για την Προεδρία της Κομισιόν, εντούτοις δε έλειψαν εκ μέρους της κάποιες σιβυλλικές δηλώσεις αναφορικά με την καταλληλότητα του υποψηφίου. Πολλά ονόματα ακούστηκαν. Ακόμη και της Christine Lagarde (Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ). Ίσως γιατί η Merkel φοβάται τον Junker ο οποίος ανήκει στην κλασική σχολή των φεντεραλιστών και διαθέτει κύρος και ισχυρή προσωπικότητα. Ο Junger επιθυμεί την πολιτική ένωση στη βάση των κλασικών αρχών και αξιών της ΕΕ και όχι στην αλλοιωμένη και παραχαραγμένη πολιτική ένωση που επιθυμεί η Γερμανία. Άλλωστε ο Junger διαθέτει την έξωθεν καλή μαρτυρία για τους εξής τρεις κύριους λόγους: 1. Υπήρξε πρωταγωνιστής του Ευρωπαϊκού Συντάγματος της ΕΕ την περίοδο 2004-2009 το οποίο μετασχηματίστηκε σε ΣτΛ αφού καταψηφίστηκε σε δημοψήφισμα από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς 2. Ως Πρόεδρος του Eurogroup και ιδιαίτερα την περίοδο της κρίσης, ήταν ο μόνος που είχε μετριοπαθείς αντιλήψεις φιλικά διακείμενες προς την Ελλάδα, και 3. Διαθέτει ιστορική πορεία στα όργανα της ΕΕ πολύ πιο πετυχημένη και πολύ πιο αξιόλογη απ΄ ότι η Merkel. Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή. Βλέποντας η Merkel ότι σταδιακά και κάτω από την πίεση των εξελίξεων είναι αναγκασμένη να υποχωρήσει, προσπαθεί επικοινωνιακά να παραστήσει ότι διαθέτει ακόμη τη δύναμη να «μοιράζει την τράπουλα». Κάτι που στο βάθος του χρόνου και σχετικά σύντομα θα φανεί ότι δεν ισχύει.
Κωνσταντίνος Γαλιώτος
Πολ.Μηχ. Ε.Μ.Π., M.Sc. Περιφερειακή Πολιτική U.K.