Σας πτωχεύσαμε, ψηφίστε μας!

Του Μάκη Πατσιόγιαννη

Γεωπόνου – τ.μέλους της Κ.Ε. της Ν.Δ.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ενώ μπήκαμε στην τελική ευθεία για την κάλπη, ζούμε μια ιδιότυπη αλλά και αληθινά  πρωτόγνωρη προεκλογική περίοδο για την οποία θα έχουν πολλά να καταγράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος.

Θα καταγράψουν πρωτίστως την μεγάλη αγωνία του πολιτικού συστήματος, να νομιμοποιηθεί μέσω των εκλογών. Την αγωνία τους να περάσουν από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να αποκαθάρουν πρόσωπα και πολιτικές που μας έφεραν  στη χρεοκοπία, στον ηθικό ξεπεσμό, την διεθνή χλεύη και ανυποληψία. Να καταφέρουν να καταστήσουν συνένοχο τον λαό σ’ αυτή του τη θλιβερή κατρακύλα, παγιδεύοντάς του την ψήφο.

Και έχουν δίκιο να αγωνιούν και να πασχίζουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, διότι  ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη τουλάχιστον  νεοελληνική ιστορία δεν έχει καταγραφεί παρόμοιος κίνδυνος πλήρους αμφισβητήσεως του πολιτικού συστήματος, που στην προσπάθειά του να διασωθεί πιάνεται ακόμη και από τα μαλλιά του. Και δεν αποτελεί μόνον Ελληνικό φαινόμενο. Ό Αλέν Μπαντιού (εν ζωή γάλλος αριστεριστής φιλόσοφος) είχε πει πρόσφατα πως «Είναι εντυπωσιακό να βλέπουμε ότι παντού η απάντηση των κρατών, των κυβερνήσεων, των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων είναι πανομοιότυπη- πρέπει να σώσουμε το σύστημα. Κανείς δεν έχει άλλη ιδέα εκτός από το να σώσουμε το σύστημα», για να συνεχίσει λέγοντας πως “το όνομα του εχθρού σήμερα δεν είναι η καπιταλιστική αυτοκρατορία, αλλά  η Δημοκρατία”  και ασφαλώς το είπε για να καταδείξει την θλιβερή όσο και επικίνδυνη εξαλλαγή της δημοκρατίας, αλλά και να τονίσει την αδυναμία του πολιτικού συστήματος  να διαχειρισθεί τη φυγή από την κρίση, που μαστίζει ολόκληρο τον κόσμο.

Μια κρίση με τα ίδια σχεδόν χαρακτηριστικά παγκοσμίως. Κρίση πρωτίστως ηθική. Κρίση αρχών και αξιών. Μια αχαλίνωτη διακυβέρνηση χωρίς κανόνες, χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς κράτος που να στηρίζει το πολίτη και την ανάπτυξη. Μια βάναυση και συνεχή ώθηση των λαών στον άκρατο ατομικισμό και υλισμό δια του αλόγιστου δανεισμού και καταναλωτισμού. Μια ανεπίστροφη πορεία προς τον εκμαυλισμό των μαζών μέσω πελατειακού συστήματος της κομματοκρατίας. Μια πορεία γενικής ατιμωρησίας και ουσιαστικής νομιμοποιήσεως της διαπλοκής και της ‘αρπαχτής’.

Η ιστορική συγκυρία και τα δανεικά βοήθησε όλα αυτά τα χρόνια το διεθνές πολιτικό σύστημα να συγκαλύψει την ανικανότητα και την διαφθορά του, έως ότου προσέκρουσε στη διεθνή κρίση και τότε φάνηκε η γύμνια του αλλά και η αδυναμία του να την διαχειρισθεί.

Η χώρα μας τότε βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, που δοκίμαζε όλες τις οικονομίες του διεθνούς συστήματος. Σαστισμένο τότε το ντόπιο πολιτικό σύστημα και κυρίως η κυβέρνηση από την εκτροχιασμένη οικονομία, τις αποκαλύψεις του γενικού ‘μπάχαλου’ που κυριαρχεί σ’ όλες της δομές της εξουσίας, αντί να πάρει άμεσα μέτρα για να καθησυχάσει τις αγορές, στην αρχή επέλεξε να σφυρίζει αδιάφορα, μιλώντας για πράσινη ανάπτυξη και ηλεκτρονική διακυβέρνηση κλπ, μεθυσμένο από τον ίδιο του τον εμπαιγμό ότι «λεφτά υπάρχουν» στον οποίο αυτοπαγιδεύθηκε, ενώ η κρίση δανεικών άρχιζε να αποκαλύπτει τις αδυναμίες του. Κι  όμως συνέχιζε να ζει και μαζί του και  ο λαός την παραίσθηση της εικονικής πραγματικότητος, ενώ ο εχθρός ήταν εντός των τειχών και άρχιζε να υλοποιεί το σχέδιό του. Ένα σχέδιο  ενορχηστρωμένης εκστρατείας εκφοβισμού του λαού για να επιδεινώσει ραγδαία την κατάσταση δανεισμού, ενώ παράλληλα μεθόδευε την είσοδό μας στο ΔΝΤ, όπως αποκάλυψε σε συνέντευξή του χωρίς μισόλογα ο έκπτωτος πλέον εκπρόσωπός του Στρος Καν.

« Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης». ‘Τιτανικός’, ‘δεν υπάρχει σάλιο’ και άλλα φανταχτερά επεστρατεύθησαν για να  κάμψουν την αντίδραση του κόσμου και να τον πείσουν για την αναγκαιότητα των επερχόμενων επώδυνων μέτρων, τα οποία θα συνόδευαν την σχεδιασθείσα είσοδό μας στο ΔΝΤ που έφερε την ‘Τρόικα’ τα αλλεπάλληλα μνημόνια και τις προδοτικές δανειακές συμβάσεις. Συμβάσεις που παραδίδουν άνευ όρων τη χώρα στους δανειστές της βρώμικης πλουτοκρατίας και μέτρα που την οδηγούν συνειδητά με σπειροειδή βύθιση στη ύφεση, για να μη σηκώσουμε ποτέ το κεφάλι, που ήταν ο πραγματικός τους στόχος, για να βάλουν στο χέρι τον πλούτο της πατρίδος.

Αυτό λοιπόν το σάπιο και δωσίλογο πολιτικό σύστημα αντί να αναγνωρίσει και να αναλάβει τις ευθύνες του, παραδίδοντας άμεσα την εξουσία σε μία κυβέρνηση εντίμων και ικανών πατριωτών, έχει το θράσος σήμερα να ζητεί την ψήφο μας για να μας σώσει. Ποιοί, αυτοί που ευθύνονται για το δράμα μας. «Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι» χλευάζει η λαϊκή ρήση.

Τώρα είναι η σειρά μας να αποφασίσουμε για το μέλλον μας. Δεν φθάνει να οργιζόμαστε, να λοιδορούμε και να προπηλακίζουμε τους πολιτικούς της χρεοκοπίας μας και να καταριόμαστε τους ξένους. Δεν έχουμε πλέον το άλλοθι της αγνοίας. Η αδιαφάνεια διαχειρίσεως της εξουσίας που εξασφάλιζε στους πολιτικούς, τους διεφθαρμένους δημοσίους υπαλλήλους, τους εξωνημένους δημοσιογράφους, τους πάσης φύσεως πανίσχυρους συνδικαλιστές αλλά και τα διάφορα ‘λαμόγια’ και τρωκτικά, να κρύβονται στο σκοτάδι, τώρα αρχίζουν σιγά-σιγά να αποκαλύπτονται από τους ίδιους, μήπως και μας εξευμενίσουν και μας εξαπατήσουν ότι πράγματι άλλαξαν.

Είναι όμως δυνατόν  να επηρεάσουν την απόφασή μας  τα αντιπυρετικά που μας υπόσχεται το πολιτικό σύστημα αλλά και όψιμη σύλληψη του απατεώνα υπουργού με το βρωμερό περίγυρό του, πολλώ δε μάλλον τα εκβιαστικά διλήμματα με τα οποία καθημερινά μας βομβαρδίζει για να μας βάλει άλλη μια φορά στο μαντρί; « Ξαναμπαίνει ο Κόλιας στο καΐκι;», λέει ο λαός μας.

Ας το πάρουν λοιπόν απόφαση. Ήλθε η ώρα της αναιμάκτου συγκρούσεως. Και σ’ αυτή τη σύγκρουση, ή θα  αφανισθούμε, ή θα  μετεξελιχθούμε  και θα επιβιώσουμε. Ήλθε η ώρα της νεμέσεως. Ήλθε η ώρα της τιμωρίας και του ξηλώματος του πολιτικού συστήματος. Αυτή είναι η δημοκρατική διέξοδος από την κρίση. Πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά για να εδραιωθεί η αίσθηση δικαίου στη χώρα και να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου στη νέα πολιτική κατάσταση που έρχεται, η οποία θα αναλάβει να μας βγάλει ασφαλώς από την χρεοκοπία, αλλά και την επιτρόπευση των διεθνών τοκογλύφων.

Ζούμε την ουρά ενός άθλιου ιστορικού κύκλου που κλείνει οριστικά. Και όταν ένας ιστορικός κύκλος κλείνει, τότε συμπαρασύρει και τις πολιτικές δυνάμεις που τον υπηρέτησαν. Για να ανθίσει το καινούργιο πρέπει πρώτα το παλιό να καταστραφεί εντελώς. Και όχι το αντίθετο, όπως υποστηρίζουν τα παπαγαλάκια του συστήματος και επαναλαμβάνουν οι δήθεν λογικά σκεπτόμενοι που πέφτουν στην παγίδα, για να φοβίσουν τον κόσμο. Έτσι όπως ο μυθικός Φοίνικας πέφτει στην πυρά της αιώνιας επιστροφής. Από εμάς εξαρτάται αν αυτός ο κύκλος θα κλείσει ειρηνικά. Η οργή του κόσμου δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες. Όλα θα αναδιαταχθούν ακόμα και με τη βία. Η ώρα της κάλπης είναι ή ώρα των συνετών να τοποθετηθούν στο μοναδικό πραγματικό δίλημμα. Αποκαθήλωση του πολιτικού συστήματος δια της ψήφου ή δια του πεζοδρομίου;

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ειρήνη δεν είναι αιώνια, και η πρόοδος δεν είναι απεριόριστη. Είναι όση αντέχουμε να στηρίξουμε. Γι’ αυτό αυτοσκοπός μας δεν μπορεί να είναι η διάσωση του πολιτικού συστήματος, αλλά της πατρίδος.

Η απόφαση για τιμωρία αυτών που «φάγανε» το μέλλον μας και το μέλλον της χώρας δεν μπορεί να αναιρεθεί από τα ψευδεπίγραφα διλήμματα που μας βομβαρδίζουν με όλα τα ελεγχόμενα  μέσα της διαπλοκής. Μαυρίστε τους, τιμωρείστε τους, ξεφτιλίστε τους. Κάντε το διότι:

- είναι  οι κύριοι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας μας.

-για να μην τολμήσει στο μέλλον κανένας πολιτικός να διανοηθεί να το επαναλάβει.

- για να γεννηθεί μια ώρα αρχύτερα και ειρηνικά το καινούργιο που έρχεται.

-και για τους δύσπιστους, κάντε το διότι πέραν των άλλων, είναι αποδεδειγμένα ανίκανοι να διαχειρισθούν την κρίση, που οι ίδιοι άλλωστε εδημιούργησαν.

Ακολουθείστε την προτροπή του Ι. ΜΕΤΑΞΑ: «Κάντε αυτό που πρέπει, κλείνοντας τ’ αυτιά σας στις σειρήνες του χαλασμού». Ο ίδιος το έκανε και μας δόξασε. Το έκανε ο Τάσος Παπαδόπουλος στο δημοψήφισμα της Κύπρου και νίκησε. Οι δισταγμοί σε τέτοιες στιγμές τιμωρούνται και μάλιστα αυστηρά. Από μας και την απόφασή μας εξαρτάται το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Τέλος αυτοί που θα διστάσουν να κάνουν αυτό που πρέπει, ας στείλουν τουλάχιστον το μήνυμα, ψηφίζοντας νέους , έντιμους και ικανούς, στέλνοντας τους παλιούς και διεφθαρμένους εκεί που τους αξίζει. Στα απόβλητα της ιστορικής λησμονιάς.

Η ιστορία διδάσκει ότι οι λαοί που δεν σκύβουν το κεφάλι δεν πεθαίνουν ποτέ.

Και η Ελλάς το έχει πολλαπλώς αποδείξει. Γι’ αυτό «προώρισται να ζήση και θα ζήση». Έρρωσθε!

ΤΡΙΠΟΛΙΣ 2-5-12