Να φυτέψουμε στη Γορτυνία μια "καρδιά πολιτισμού"...*
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στην πολιτική του παρακαταθήκη προς τον Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα (5/10/20), αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: "Τώρα στο τέλος της ζωής μου, την ώρα των απολογισμών, σβήνουν απ'το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα "Μεγάλα Μεγέθη". Έτσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω αυτό τον κόσμο σαν κομμουνιστής".
Θεωρώ αυτονόητο ότι οι αρμόδιοι του Μουσείου ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ στη Ζάτουνα θα φροντίσουν ώστε η συγκεκριμένη επιστολή να αποτελέσει ιστορικό κειμήλιο για το Μουσείο. Όχι μόνο ως ένδειξη σεβασμού προς το μουσικοσυνθέτη, ο οποίος επέλεξε με αυτό τον τρόπο να αφήσει την πολιτική του παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, αλλά κυρίως διότι σε αυτό το κείμενο μπορεί κανείς να διακρίνει μια μεγάλη και διαχρονική αλήθεια: ότι το καλλιτεχνικό έργο κάθε δημιουργού εκφράζει την εποχή του, τη στάση ζωής και την ιδεολογία του.
Ανεξάρτητα από το πώς κρίνει ο καθένας επιμέρους επιλογές, όλοι συμφωνούμε ότι ο Μίκης Θεοδωράκης στα πιο δημιουργικά του χρόνια κατόρθωσε να χωρέσει στο μεγαλειώδες έργο του το έπος των λαϊκών αγώνων του 20ου αιώνα στη χώρα μας, καθώς μέρος αυτού του έπους υπήρξε και ο ίδιος. Κατάφερε, όπως έγραψε ο Ρίτσος, "να φέρει την ποίηση στο τραπέζι του λαού, πλάι στο ποτήρι και το ψωμί του". Αυτό και μόνο αρκεί για να αναγνωρίσουμε την τεράστια προσφορά του.
Κάθε προσπάθεια λοιπόν, που αναδεικνύει το μέγεθος της καλλιτεχνικής και οικουμενικής προσωπικότητας του Μίκη Θεοδωράκη, πόσο μάλλον όταν έχει ως σημείο αναφοράς τη Γορτυνία και ιδίως τη Ζάτουνα (τόπο εξορίας του), είναι καλοδεχούμενη και επιβεβλημένη. Με μια όμως, προϋπόθεση: να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες της Γορτυνίας και των Γορτύνιων.
Η διάθεση του ποσού των 690.000 ευρώ από το Πρόγραμμα "Αντώνης Τρίτσης" για τη δημιουργία ψηφιακού μουσείου, όσο "εντυπωσιακή" κι αν ακούγεται, δεν αντιμετωπίζει το έλλειμμα πολιτισμού που επικρατεί στον τόπο μας και το οποίο βεβαίως, δεν καλύπτεται με μια εκδήλωση ή ένα ετήσιο Φεστιβάλ στη μνήμη του Μίκη Θεοδωράκη.
Προτεραιότητα της κυβέρνησης αλλά και της δημοτικής αρχής θα έπρεπε να είναι η αναβάθμιση της καλλιτεχνικής παιδείας, με τους Γορτύνιους κοινωνούς και όχι απλούς χειροκροτητές του έργου του μεγάλου μας συνθέτη. Διαμορφώνοντας όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για την καθημερινή, ενεργό ενασχόληση των Γορτύνιων με τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα. Με ανοιχτά πνευματικά κέντρα - κυψέλες καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας. Δυστυχώς, τέτοια βούληση σήμερα δεν υπάρχει.
Το όραμα για τη Γορτυνία, με επίκεντρο την παρακαταθήκη που άφησε στον τόπο μας ο Μίκης Θεοδωράκης, θα πρέπει να είναι ευρύτερο και πιο ουσιαστικό.
Μια Γορτυνία ζωντανή, που δε θα μαραζώνει.
Μια Γορτυνία ζωντανή, που δε θα "μουσειο-ποιείται".
Μια Γορτυνία ζωντανή, που θα φυτεύει κάθε μέρα μια "καρδιά πολιτισμού", όπως αυτή που μας χάρισαν πριν μια εβδομάδα στη Ζάτουνα οι μαθητές του Μουσικού Σχολείου Βόλου.
*"Είχα φυτέψει μια καρδιά"
(Στίχοι: Νίκος Γκάτσος, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης)
Δρ. Βασίλης Σιοκορέλης
Σάββατο, 14/5/22