Το ΚΙΝΑΛ της Νέας Μεταπολίτευσης!
Του Παρασκευά Παρασκευόπουλου – Οικονομολόγου - Συμβούλου Ανάπτυξης
Πρώην βουλευτή Επικρατείας
Οι πολιτικές ανακατατάξεις του τελευταίου διμήνου, με πρωταγωνιστή το ΚΙΝΑΛ, σηματοδοτούν τη νέα μεταπολίτευση. Η εντυπωσιακή άνοδος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ εκτιμώ ότι δεν είναι ευκαιριακή. Η μεγάλη του εικόνα, δεν προκύπτει ως δημοσκοπική αυθαιρεσία και πολύ περισσότερο δεν είναι προϊόν συνομωσίας των media και της οικονομικής διαπλοκής, ούτε πολιτική τερατογέννηση της συγκυρίας.
Είναι φορές που συνωμοτεί η ιστορία και η κοινωνία, με τον δικό της τρόπο και την δική της αυτονομία… Σε τέτοιες στιγμές , γίνονται ανατροπές και αλλαγές που υπογραμμίζουν την έναρξη ενός νέου ιστορικού πολιτικού κύκλου! Αποχαιρετώντας απολογιστικά την πρώτη μεταπολίτευση πρέπει να νοιώθουμε ικανοποίηση και ευγνωμοσύνη. Δεν υπάρχει προηγούμενο στην πολιτική ιστορία της χώρας μας, όπου για μισό αιώνα αδιάλειπτα, ολόκληρες γενιές βιώσαμε την δημοκρατική ομαλότητα, την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τον πολιτικό πλουραλισμό ! Μια κοινοβουλευτική δημοκρατία δυτικού τύπου (τύχη αγαθή) με τη μεγαλύτερη πολιτική ευρυχωρία, με πολλές αδυναμίες αλλά έχοντας στο DNA της, τα προτάγματα της Γαλλικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού!
Με το κλείσιμο του πρώτου μεταπολιτευτικού κύκλου, η χώρα μας έχει ξεκάθαρη –εδραιωμένη ταυτότητα, σε σχέση με τον τύπο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ,την γεωπολιτική της θέση, το οικονομικό μοντέλο και τις γεωστρατηγικές της συμμαχίες!
Σε όλα αυτά τα χρόνια, βιώσαμε θεμιτές νεανικές πολιτικές φαντασιώσεις που γίνονται επικίνδυνες όταν διαιωνίζονται ως φορέας ενός πολιτικού παλιμπαιδισμού! Στα πολλά χρόνια της μεταπολίτευσης, δοκιμάστηκαν, πολιτικά απωθημένα, κατάλοιπα του εμφυλίου, απόνερα πολλών δίπολων … Δεξιά - Αντιδεξιά , Ανατολή –Δύση, Νάτο-Βαρσοβία, Καπιταλισμός-Σοσιαλισμός (ΕΣΣΔ,) ΚΟΜΕΚΟΝ –ΕΟΚ.
Σε αυτά τα πενήντα χρόνια, μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο άσκησαν διακυβέρνηση όλες οι πολιτικές πτέρυγες, η Δεξιά (ΝΔ) , η Σοσιαλδημοκρατία- Κέντρο (ΠΑΣΟΚ), η Αριστερά πλην του ΚΚΕ (ΣΥΡΙΖΑ). Ακόμη είχαμε και μια Οικουμενική Διακυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. –ΣΥΝ – ΚΚΕ). Προφανώς αυτό και καταδεικνύει την ωριμότητα της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας ,αλλά συγχρόνως κλείνει και ο κύκλος των πολιτικών ψευδαισθήσεων! Η δεκάχρονη οικονομική μνημονιακή κρίση, οδήγησε σε πολιτικές αναταράξεις και αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ (σε ένα βαθμό μετατράπηκε σε πολιτική Ιφιγένεια), και την πολιτική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΕΛ και την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, για τέσσερα χρόνια.
Αυτό που πέτυχε ο Αλέξης Τσίπρας, ήταν από μια άποψη πολιτικός άθλος και δεν είμαι σίγουρος αν μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο. Το πολιτικό του μίγμα, ήταν ετερόκλητο και στο όχημά του, μεγάλο μέρος της προωθητικής δύναμης, ήταν ο θυμός της κοινωνίας και ο λαϊκισμός. Το τραίνο της « ανατροπής» για να θυμηθούμε λίγο τον Ανδρέα είχε συγκυβερνήτες και συνταξιδιώτες πολλές από τις παθογένειες που προανέφερα και όλα αυτά προδιέγραφαν και τη συνέχεια.
Ο Αλέξης Τσίπρας, άργησε να κατανοήσει, ότι για να καταστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, σταθερή Κεντροαριστερή συστημική κυβερνητική δύναμη, θα έπρεπε να κερδίσει τους «Μενσεβίκους», θα έπρεπε να βγάλει τους αστερίσκους, που του επέβαλαν οι «Μπολσεβίκοι» και οι εσωτερικές ισορροπίες, σε κρίσιμα στρατηγικά θέματα όπως, Ευρωπαϊκη Ένωση, αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, εξωτερική πολιτική, εθνική άμυνα. Θα έπρεπε, εν τέλει, να διαλέξει σε ποια βάρκα θα πατούσε. Δεν είναι τυχαίο, ότι από τις εκλογές του 2019, η κοινωνία, και κυρίως το πολιτικό-κοινωνικό κέντρο, άρχισε να αποσύρει σταδιακά την εμπιστοσύνη στο ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγοντας να μη του δώσει δεύτερη ευκαιρία. Αρκετές από αυτές τις δυνάμεις, με το πολιτικό τους ένστικτο, προσωρινά επέλεξαν να φιλοξενηθούν στον συντηρητικό χώρο, παρά τις σημαντικές διαφορές τους, εμπιστευόμενοι περισσότερο τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως πιο «συνεπή», στα στρατηγικά προτάγματα της Μεταπολίτευσης, χωρίς τους αστερίσκους του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν, το ίδιο και η ΝΔ μετά , τα δυο τελευταία χρόνια, έκανε το λάθος και θεώρησε ότι ο ζωτικός χώρος του Κέντρου, θα ηταν σταθερά δικό της οικόπεδο, με αντιπαροχή σε ένα έωλο οικοδόμημα και ότι το ΚΙΝΑΛ θα παρέμενε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, ως ανώδυνη πολιτική …ανάμνηση του ΠΑΣΟΚ. Έκαναν το λάθος να μη διαβάσουν σωστά την πολιτική ιστορία και τον ψυχισμό των δυνάμεων του Κέντρου και της ιστορικής Σοσιαλδημοκρατίας, που πάντα διεκδικούσαν να κινούνται ως βασική αυτόνομη και όχι ως συμπληρωματική δορυφορική συνιστώσα, στα πολιτικά δρώμενα !
Βρισκόμαστε μπροστά σε σημαντικές πολιτικές ανακατατάξεις. Οι δυνάμεις του Κέντρου και της Σοσιαλδημοκρατίας, εγκαταλείπουν τους πολιτικούς καταυλισμούς φιλοξενίας , ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ , και επαναπατρίζονται στο φυσικό τους πολιτικό χώρο, που άντεξε για πάνω από 10 ολόκληρα… πέτρινα πολιτικά χρόνια!
Η νέα ηγεσία του με τον Νίκο Ανδρουλάκη, δείχνει να έχει συνείδηση της ιστορικότητας του περάσματος στη Νέα Μεταπολίτευση, στη νέα εποχή ! Η ελληνική κοινωνία φαίνεται ότι θα τους δώσει την ευκαιρία και για έναν επιπρόσθετο λόγο… γιατί είναι κοινωνικά και πολιτικά υγιές, η κάθε εποχή να γράφει την ιστορία της, με πρωταγωνιστές τη δική της γενιά στην ηγεσία.
Το ΚΙΝΑΛ αποκαθαρμένο και πιο ώριμο σήμερα, φαίνεται να επιλέγεται από την κοινωνία, ως εμβρυουλκός στη Νέα Μεταπολίτευση, ως δύναμη εναλλακτικής διακυβέρνησης, ως δύναμη εμπιστοσύνης, ευθύνης και ρεαλισμού. Το προοδευτικό του πρόσημο, το ΚΙΝΑΛ, οφείλει να το αναζητήσει στο περιεχόμενο του πολιτικού-προγραμματικού ενωτικού του λόγου και όχι στην διχαστική μανιχαϊστική ρητορική και στην εργαλειοποίηση της πολιτικής, που θυσιάζει τη μεγάλη εικόνα της χώρας, στο μικρό και εφήμερο κομματικό συμφέρον!