Ο άγνωστος Πατέρας Ιερεμίας
Γράφει ο Βασίλης Τσιαμάκης θεολόγος ΕΚΠΑ
«Σύ εί Ιρεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» ( Ψαλμ. 109,4)
Ως ύστατο χαίρε στον άξιο εργάτη του Ευαγγελίου Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κυρό Ιερεμία (Φούντα) καθηγητή στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) ο οποίος αναχώρησε για την επουράνια Πολιτεία αυτά τα Χριστούγεννα, πορευμένος τη στενή και τεθλιμμένη οδό, που οδηγεί στην αληθινή Ζωή.
Ο Ιεράρχης που ο Θεός ευδόκησε να τον έχουμε Καθηγητή στη σχολή μας, στα μαθήματα της Παλαιάς Διαθήκης, ήταν ένας βαθύτατος σπουδαίος θεολόγος και μεγάλη μορφή στο χώρο της Βίβλου με πλούσια και αξιόλογη συγγραφική παραγωγή, που άνοιξε δρόμους σε νέους βιβλικούς επιστήμονες ώστε να μελετήσουν το έργο του.
Η συμβολή του στην μελέτη της Παλαιάς Διαθήκης, το ανοικτό και γόνιμό πνεύμα του, με το οποίο συνομιλούσε με τους φοιτητές του και οι προβληματισμοί για μεγάλα ζητήματα της εποχής μας, αποτελούν παρακαταθήκη για όλους.
Στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου όταν δίδασκε είχε πάντα στόχο την κατανόηση από την πλευρά των φοιτητών του, των βασικών εννοιών της Βίβλου, εστιάζοντας στην ερμηνεία των Κειμένων, όπως αυτά ανταποκρίνονται στην σύγχρονη κοινωνία.
Ο καθηγητής της Βίβλου στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας κ. Σωτήριος Δεσπότης, στενός συνεργάτης του Ιεράρχη, πληροφορούμενος την εκδημία του Πατέρα Ιερεμία, μετά βαθύτατης συγκινήσεως και εν συνοχή καρδίας αναφέρθηκε σε ‘άγνωστες λεπτομέρειες για την ζωή του και της μακρόχρονη συνεργασίας τους.
«Είχα την χαρά να διδάσκω επί σειρά ετών στον ίδιο Τομέα με τον κυρό Σεβασμιότατο και μάλιστα να συνορεύουν τα γραφεία μας στον 1ο όροφο της Θεολογικής Σχολής» αναφέρει ο κ. Δεσπότης και συνεχίζει: «Θα καταθέσω κάποιες άγνωστες λεπτομέρειες για τη βιοτή του, πέρα από τη λιτότητα και την αφιλαργυρία του ή μάλλον τη φιλανθρωπία του, που όντως παροιμειώδεις. Κάθε πρωί ο διάδρομος του 1ου ορόφου ευοδίαζε από το θυμίαμα, καθώς ο απλούς και λιτός Επίσκοπος πολλές φορές διανυκτέρευε μελετώντας στο επίσης δωρικό γραφείο του (ενώ θα μπορούσε και με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο να μεταβεί στο σπίτι του).
Συνεπώς, όρθρου βαθέος, έκανε και την ακολουθία στο κελλί - 'γραφείο" (νομίζω 108), προσευχόμενος για όλους μας.
Το μεσημέρι επίσης το γραφείο του και όλος ο διάδρομος πλημμύριζε από μυρωδιές φρεσκοψημμένου φαγητού, το οποίο έφερναν χαμογελαστές αδελφές από το μοναστήρι του στη Μάνδρα, βεβαίως όχι για να γευθεί ο ίδιος, καθώς, όπως βεβαίωνουν όσοι τον γνώρισαν, ήταν εξαιρετικά ασκητικός.
Προοριζόταν για όλους εμάς και ιδίως τους φοιτητές, οι οποίοι, προερχόμενοι σε ένα μεγάλο ποσοστό από περιβάλλοντα άσχετα με τη Θεολογία, ανεβαίνουν στα Ιλίσια και τη Σχολή όχι διότι διψούν για γνώση τόσο (την οποία ούτως ή άλλως πλέον μπορούν να αποκομίσουν πλούσια από μηχανές αναζήτησης), όσο διότι αναζητούν - λαχταρούν να "αγγίξουν" ζωντανά παραδείγματα - πρότυπα σαρκωμένης αγάπης και χαράς, οι οποίοι θα τους μυήσουν στον τρόπο ζωής και το νόημα ζωής, την οποία σε μια εποχή όχι life style αλλά death - style, όντως προσφέρει η πίστη (= αφοσίωση) του Ναζωραίου, η οποία είναι κάτι πέρα από "θρησκεία".
Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί, ήταν ότι συγκεκριμένα βράδια της εβδομάδος, ο ίδιος αλλά και ο αεικίνητος πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως πατήρ Ιάκωβος Κανάκης, με φοιτήτριες/φοιτητές μαζί άλλες χαριτωμένες από το Πνεύμα υπάρξεις, νοίκιαζαν πουλμανάκια και περιδιάβαιναν τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας (μέχρι και την Ελευσίνα) για να προσφέρουν φαγητό, λόγο ελπίδας και κυρίως χάδι στους "Ναζωραίους της Γαλιλαίας των αλλοδαπών", της Ομόνοιας και της πλατείας Βικτωρίας, εκεί και που φέτος θα γεννηθεί ο Εμμανουήλ.
Ως Πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας βίωσα αυτή την εμπειρία και ήταν όντως καταιγιστική.
Ο καθηγητής κ. Δεσπότης τονίζει την αγάπη του Πατέρα Ιερεμία για την Παλαιά Διαθήκη, την λαχτάρα του για τον Θεό και τους Προφήτες, αλλά και για την παρούσα χρονική περίοδο που έφυγε.
«Ο "Σεβασμιώτατος" ή μάλλον σεβάσμιος Πατέρας Ιερεμίας αγαπούσε τόσο την Παλαιά ή μάλλον Πρώτη Διαθήκη, η οποία σήμερα είναι τόσο παρεξηγημένη και άγνωστη ακόμη και στους ανθρώπους της Εκκλησίας (καθώς σπάνια γίνεται αντικείμενο κηρύγματος και σχολιασμού) αλλά και ταυτόχρονα τόσο επίκαιρη (αφού έχει επανέλθει η εποχή της ειδωλολατρίας).
Ο Θεός των Πατέρων (του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ) και των Μητέρων της (της Σάρρας, της Δαλιδά, της Εσθήρ) ήταν κυριολεκτικά "χαραγμένος" - τυπωμένος στη μορφή και το βλέμμα του, που συνδύαζαν ενίοτε και την έκρηξη / διαμαρτυρία (και προς τον προσωπικό Θεό !) του προφήτη του πάθους Ιερεμία, τον οποίο πραγματικά υπεραγαπούσε και "κοινωνούσε".
Η μεγάλη του λαχτάρα ήταν να μεταλάβουμε όλοι το προφητικό ευαγγέλιο ότι ένας είναι ο Θεός (του οποίου το Όνομα σήμερα έχει γίνει, όπως και η αγάπη, αντικείμενο κατά+Χρησης) και ότι (δεν πρέπει αλλά) αξίζει να τον λαχταράμε ως Αββά - Πατέρα με όλη την καρδιά και τη διάνοια και το είναι μας, αλλά και ταυτόχρονα να αγαπάμε τον "άλλο" που (σίγουρα δεν έτυχε να) βρίσκεται πλησίον μας, διότι ο "έτερος" άλλος είναι ακριβώς όπως ο εαυτός μας, μια μοναδική ανεκτίμητης αξίας εικόνα - σελφι του ίδιου του Κυρίου Μεσσία Ιησού, του σαρκωμένου Γιαχβέ.
Είμαι βέβαιος ότι ο "πατέρας Ιερεμίας" (όπως ήθελε να τον αποκαλούμε) έφυγε τη συγκεκριμένη περίοδο εορτής όλων των Προφητών για να ζήσει φέτος μοναδικά Χριστούγεννα στην αγκαλιά του Αβραάμ, τον οποίο τόσο αγάπησε για την πορεία του στο(ν) Άγνωστο, και σίγουρα θα "σκέφτεται" - μνημονευει αιώνια συνΑδέλφους και της Μητρόπολης, που διαποίμανε, της Σχολής, που δίδαξε (κατεξοχήν με το παράδειγμα) και της Ομόνοιας που διακόνησε.
Στην περίπτωσή του η συνήθης ευχή "Αιωνία μνήμη" αντιστρέφεται, καθώς (παρα)καλούνται να την προφέρουν οι κεκοιμημένοι για εμάς τους "ζώντες"! Καλό συναπάντημα στην Παρουσία του Κυρίου μας Ιησού -του Εμμανουήλ!»
Ο Μητροπολίτης Ιερεμίας υπήρξε υπόδειγμα Ιεράρχου, ήταν δίπλα στον πάσχοντα συνάνθρωπο, φιλακόλουθος σε όλη του τη ζωή.
Τώρα ο αληθινός αυτός εργάτης του Ευαγγελίου, κλήθηκε να ιερουργεί στο Ουράνιο Θυσιαστήριο του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού «Άγιοι έσονται τω Θεώ αυτών και ου βεβηλώσουσι το όνομα του Θεού αυτών, αυτοί προσφέρουσι και έσονται άγιοι..» (Λευιτ. 21,6)