+Ιερεύς Παναγιώτης Βουρδουνιώτης (του Βασ. Σκολαρίκου)
Στις 24 Νοεμβρίου 2021 εκοιμήθη στο Παναρκαδικό Νοσοκομείο Τριπόλεως ο Πρωτοπρεσβύτερος Παναγιώτης Βουρδουνιώτης, σε ηλικία 46 ετών, εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίας Κυριακής, Μητροπόλεως Δημητσάνης.
Ο θάνατός του προξένησε μεγάλη λύπη στους κατοίκους της Δημητσάνας, καθότι ήταν εξαιρετικά αγαπητός σ΄ αυτούς. Ήταν κι΄ αυτός στην κατηγορία των Ιερέων των χωριών μας που προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, όπου θυσιάζεται αληθινά η πρόσκαιρη ευμάρεια και η χαρά, για να προκύψει η ανόθευτη ανθοφορία της προσωπικότητας και ο γνήσιος καρπός της αγάπης.
Ο θάνατός του σεμνού και φιλακόλουθου αυτού ιερέως, καθώς και η κοίμησης τελευταία και άλλων ιερέων που διακόνησαν τις εκκλησίες των χωριών της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, με κάνει να αισθανθώ την ανάγκη τον σεβασμό μου γι΄ αυτούς να καταθέσω… και μπροστά στο ωραίο και αθόρυβο μεγαλείο τους, στη σιωπηλή αρετή τους, στο διακριτικό βηματισμό τους, που ενσυνείδητα και ευσυνείδητα πραγματοποίησαν, νοερά την δεξιά τους να γονατίσω για να ασπασθώ…
Να συνομιλήσω θέλω μ΄ αυτούς τους φευγάτους Ιερείς των χωριών μας και νοερά να τους ευχαριστήσω. Να υποκλιθώ μπροστά στους Ιερείς αυτούς που ήταν ταμείο σοφίας, αγιοσύνης και σύνεσης, που έβγαινες από το Ιερό της Εκκλησιάς τους ανάλαφρος. Ιερείς, που δυνάμωναν την Πίστη σου, γιατί ήταν καθαροί στην καρδιά και στα χέρια. Ιερείς που ήταν "πυρός φλόγα", που έκαιγε με τις πνευματικές εξουσίες τους και καιγόταν από τις πνευματικές ευθύνες τους. Ιερείς που μέσα τους έλαμπε ακοίμητο το φως της πρακτικής και αμετακίνητης Πίστεως, που κατά τις ψαλμικές ενοράσεις του Όρθρου, αντιφέγγιζαν, κάτι που είχε εφαρμογή στο αγαθό βλέμμα τους, που χρωμάτιζαν απλά τα πρώτα σκιρτήματα του θρησκευτικού των μικρών παιδιών ξυπνήματος. Ιερείς, χωρίς σπουδές σε μεγάλες Θεολογικές Σχολές, που, όμως, τα λόγια ήταν απλά κι΄ ανεπιτήδευτα, τα έργα τους σωστά κι απονήρευτα, που άγγιζαν την αγιότητα και δεν άφηναν κενά συζητήσιμα, μέσα στην σκέψη μας, κάτι που έχει εφαρμογή στο "ίνα η πίστις υμών μη η εν σοφία ανθρώπων, αλλ΄ εν δυνάμει Θεού" (Παύλος Κορινθ. Α΄). Ιερείς που διέθεταν αγνή ψυχή, που μοσχοβολούσε σαν την λειτουργία τους, που ένοιωθαν τυφλή αφοσίωση στον Ύψιστο, χωρίς να κατέχουν συνειδητά τις ορατές συλλήψεις Του κι ιερουργούσαν με την αγαλλίαση της σωτηρίας πληρότητας του είναι τους.
Είχα την ευλογία να συναναστραφώ με τέτοιους Ιερείς. Με Ιερείς που έμειναν όλη τους τη ζωή, η τα περισσότερα χρόνια της ζωής τους στα χωριά μας, που δεν αγάπησαν τον πλούτο, μήτε γοητεύτηκαν από την κοσμική ματαιότητα, αλλά δούλεψαν σκληρά και επίμονα για να ανεβάσουν τη στάθμη της χριστιανικής ορθόδοξης πίστης και να ευρύνουν το θρησκευτικό συναίσθημα των ανθρώπων, κι΄ είναι αυτό που με κάνει, τούτη την ώρα, να καταθέσω στη μνήμη τους ένα δάκρυ.
Ένα δάκρυ που να τους διαβεβαιώνει πως τους τιμούμε, γιατί ήσαν ευεργέτες μας, κι ας μη τους "ζούμαραν" ποτέ τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως τις ρυτιδωμένες από το χρόνο, τον κόπο και την οδύνη φυσιογνωμίες τους… ή την διακονία, την ομορφιά, το θησαυρισμένο και κρυμμένο κάλλος της ψυχής τους, που εισέφεραν ταπεινά στον πλησίον αδελφό μας.
Άλλωστε, γνωρίζουμε καλά, πως τα Μ.Μ.Ε., δεν έχουν καιρό για τέτοιους ανθρώπους. Αυτά τους "βολεύει" να φωτογραφίζουν τη ματαιότητα, τη χλιδή, την αρρωστημένη εγωκεντρικότατα, τα γήπεδα της άγριας αναμέτρησης, τα στέκια της προκλητικής διαφθοράς, όλα αυτά δηλαδή που καταταλαιπωρούν τις αισθήσεις μας με την τεχνητή, ψεύτικη λάμψη τους… Δεν τους επιφέρει βλέπεις οφέλη η προβολή των ρυτιδωμένων χεριών των πιστών και αυτών ιερέων των Εκκλησιών των χωριών μας, που πολλοί απ΄ αυτούς συνεχίζουν να υψώνουν, παρά το βάρος του ασθενικού τους σώματος, την ψυχή μας στο Θρόνο της Χάριτος και που εκφράζεται με Αναβαθμό: "Η καρδία μου προς Σε, Λόγε, υψωθήτω και ουδέν θέλξει με των του κόσμου τερπνών, προς χαμαιζηλία".
Βασίλειος Σκολαρίκος
Πηγή | Δημητσάνα: Ανοιχτό ζωντανό Μουσείο!