Βιαζόμενη και εθελόδουλη Ευρώπη;

Η μυθολογία δεν διευκρινίζει αν η ωραία πριγκίπισσα της Φοινίκης έβλεπε ευρέως ή ήταν κοντόφθαλμη ή εθελοτυφλούσα, γιατί πως δικαιολογείται να μην αντιληφθεί τη μεταμόρφωση του ερωτύλου Δία σε ταύρο; ΄Η μήπως είχε κάποιο βίτσιο με τους ταύρους και αν, επίσης, εθίστηκε σε «βιασμούς» και έμεινε στο DNA της; Αν ανατρέξουμε στην ιστορία θα διαπιστώσουμε του λόγου το αληθές: τον τρομερό κατακερματισμό της Ευρώπης πριν τον 20^ο αιώνα με τους συνεχείς τοπικούς, εμφύλιους κ.λπ. πολέμους και στη συνέχεια τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά και αργότερα στα πλαίσια της ΚτΕ η Ευρώπη δεν τήρησε μια ενωτική στάση, αλλά αντίθετα διχάστηκε, κατακερματίστηκε ξανά καταλήγοντας έρμαιο της προκρουστικής πολιτικής ευρωπαϊκών αλλά και εξω-ευρωπαϊκών κυκλωμάτων εξουσίας και του ιστού της αράχνης που έπλεξαν χρησιμοποιώντας τον εξουσιομανή Χίτλερ για να οδηγήσει την ανθρωπότητα στη μεγαλύτερη ανθρωποσφαγή, στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται, mutatismutandis και στα πλαίσια του ΟΗΕ όπου, στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου - και μετά - η συλλογική Ευρώπη απέτυχε στο να αποτρέψει πολεμικές συγκρούσεις σε διάφορες περιοχές και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, τη γνωστή «πυριτιδαποθήκη» {powder keg}, όπου εθελοδουλικά επέτρεψε, εκτός των θεσμικών πλαισίων του ΟΗΕ, την επέμβαση του ΝΑΤΟ με τα γνωστά τραγικά  αποτελέσματα. Αλλά και σε άλλα προβλήματα που την αφορούν άμεσα και καίρια, όπως η επί 38 χρόνια στρατιωτική κατοχή τμήματος κράτους -μέλους της, της Κύπρου,  η γενικότερη νέο-ιμπεριαλιστική συμπεριφορά της Τουρκίας και των Σκοπίων, και ο πολεμικός τραγέλαφος στη Μ. Ανατολή, που μπορεί να προκαλέσει ευρύτερη ανάφλεξη με απρόβλεπτες συνέπειες, η ΕΕ παραμένει αδικαιολόγητα απαθής επαναπαυόμενη σε ανερμάτιστες πρωτοβουλίες του υπονομευόμενου από νέο-ιμπεριαλιστικές ηγεσίες ΟΗΕ τον οποίον όφειλε πρωτίστως να ενισχύσει θεσμικά και πολιτικά αντί να παραμένει ουραγός.

Επίσης, όσον αφορά τη διεύρυνση ή εμβάθυνσή της, η ΕΕ παραπαίει πάσχοντας από ψυχροπολεμικά σύνδρομα, ειδικά όσον αφορά τη Ρωσία η οποία γεωγραφικά, ιστορικά κ.λπ. ανήκει στην Ευρώπη, ενώ θα έπρεπε μαζί με τη διεύρυνση και την εμβάθυνση να στέρξει σε μια θεσμική και πολιτική βυθοσκόπησή της ώστε να συσπειρωθεί και να σφυρηλατήσει την απαραίτητη ενότητα και αλληλεγγύη για να αποσοβήσει απόπειρες πολιτικής κ.λπ. διάβρωσής, και, τελικά, ολοκληρωμένη, να αποτελέσει ισχυρότατο μοχλό ειρήνης, ασφάλειας και συνεργασίας στην τόσο ρευστή και αφερέγγυα παγκόσμια «ισορροπία ισχύος» {balance of power} που απειλείται διαρκώς από πολεμοκάπηλους μηχανισμούς οι οποίοι ενδεχομένως σχεδιάζουν νέα σενάρια τύπου Γιάλτας. Ακόμη, στη σημερινή συγκυρία της οικονομικής κρίσης που έχει πλήξει σοβαρά κράτη-μέλη της και που ξεκίνησε από υπερατλαντικά διαπλεκόμενα κυκλώματα κερδοσκοπίας και οικονομικής υποδούλωσης, η ΕΕ, διχασμένη και πάσχουσα από την πολιτική των «δύο ταχυτήτων» και των προνομιακών αντιθέσεων, αδυνατεί να προσφέρει πρόσφορη λύση σε συνεργασία με το ΔΝΤ κ.λπ. με αποτέλεσμα να δημιουργείται έντονα η εντύπωση ότι διολισθαίνει σε ατραπούς ανέλεγκτων εξελίξεων και από Ευρώπη της γνήσιας δημοκρατίας και των λαών, να μεταλλαχθεί σε Ευρώπη μηχανορράφων κοινωνικού αποκλεισμού. Μεταφορικά, η ΕΕ μοιάζει με ένα σύνολο συγκοινωνούντων δοχείων όπου, όμως, οι συνδετικοί σωλήνες είναι ανομοιόμορφοι προκαλώντας προβλήματα στην ομαλή και δίκαιη ροή της «ζώσας ουσίας» για τη θεσμική, πολιτική, οικονομική κ.λπ. λειτουργία της.

Ένα δε ερώτημα που πλανάται αναπάντητο είναι κατά πόσον ηγεσίες ισχυρών χωρών της ΕΕ γνώριζαν το μέγεθος της διαφθοράς κυβερνητικών κ.ά. παραγόντων ορισμένων κρατών-μελών της και γιατί δεν μερίμνησαν, ως όφειλαν θεσμικά, να την αποτρέψουν, αλλά την ανέχθηκαν δικαιώνοντας έτσι το αξίωμα στις διεθνείς σχέσεις ότι η αιχμή του δόρατος της εξωτερικής πολιτικής ισχυρών Δυνάμεων είναι η διαφθορά άλλων ώστε να τις ελέγχουν και εκβιάζουν. Τέλος, μια άλλη καίρια ανησυχητική εξέλιξη είναι η αδιαφορία ή ολιγωρία της ΕΕ όσον αφορά την  άρτια οργανωμένη εμφάνιση νέο-φασιστικών πολιτικών ομάδων που παραπέμπουν σε προπολεμικές εποχές και εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους, και που οι δημοκρατικά σκεπτόμενοι λαοί της πρέπει να εξουδετερώσουν πριν εκδηλωθούν απειλητικά όπως συνέβη στο παρελθόν.

Προφανώς η ΕΕ έχει παγιδευτεί σε ένα φαύλο κύκλο αντιθετικών και συγκρουόμενων κατευθύνσεων που αναιρούν την επίτευξη απαραίτητης σύμπνοιας. Πρόσφατα δε φαίνεται ότι υπάρχει πρόβλημα όσον αφορά τη «σταθερή» αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή- αιχμή κιαυτή του δόρατος της εξωτερικής πολιτικής Υπερδυνάμεων- σχετικά με τον παρασκηνιακό «παραδοσιακό» ρόλο της Τουρκίας, που το «βαθύ κράτος» της φιλοδοξεί,  όπως διαφαίνεται στο βιβλίο του Τούρκου υπουργού των εξωτερικών περί «μηδέν εχθρών» (sic), να αναβιώσει την Οθωμανική αυτοκρατορία με ότι αυτό συνεπάγεται!

Προφανώς για λόγους γεωπολιτικούς, γεωστρατηγικούς κ.λπ. ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη με τη συνηγορία των ΗΠΑ εξακολουθούν να «παίζουν» το επικίνδυνο «χαρτί» της «επικίνδυνης ουδέτερης» Τουρκίας, η οποία, έχοντας στο μεταξύ αφαιμάξει τον Αμερικανικό προϋπολογισμό από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, αναπτύσσεται οικονομικά, στρατιωτικά κ.λπ., ενώ άλλες χώρες, μέλη της EE, {Ελλάδα, Κύπρος κ.ά.}έχουν βυθισθεί σε σοβαρή οικονομική ύφεση, χρησιμοποιούμενες ως «πειραματόζωα» πολιτικών κ.λπ. σκοπιμοτήτων διεθνών ισχυρών παραγόντων. Και η ΕΕ παρακολουθεί σιωπηρά τα άκρως επικίνδυνα τεκταινόμενα στην αυλή της, ακόμη και το φρικιαστικό σενάριο στρατιωτικής επίθεσης εναντίον του Ιράν, αλλά ανέτοιμη να λειτουργήσει προληπτικά και αποτρεπτικά. Δεν είναι καιρός η Ευρώπη να αναθεωρήσει τη γενικότερη στάση της, που υπαγορεύεται σε μεγάλο βαθμό από εξω-ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, τα οποία λειτουργούν αγκυλωμένα στο αντικοινωνικό δόγμα ότι το κρατούν ανταγωνιστικό σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει δίχως αντιπάλους και συνεπώς πρέπει να τους επινοεί ή προκαλεί,  και ν’ αρχίσει να βλέπει ευρύτερα για να μην είναι συνεχές θύμα «βιασμών» από εξω-ευρωπαϊκούς ή/και ενδο-ευρωπαϊκούς «Δίες»; «Πάντων Χρημάτων Μέτρον Ανθρωπος».

Παναγιώτης Ι. Καραφωτιάς, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Ινδιανάπολης, τ. Διευθύνων Σύμβουλος του Γραφείου ΟΗΕ για Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ