Τοπική αυτοδιοίκηση ανεξάρτητη από ποιόν;
Το σχέδιο ‘’Καλλικράτης’’ περιόρισε τόσο τα τοπικά όσο και τα αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά του θεσμού. Η παραχώρηση αρμοδιοτήτων από την κεντρική εξουσία στους δήμους και περιφέρειες, δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη μεταφορά κονδυλίων από τον κρατικό προυπολογισμό. Κυβέρνηση, δήμαρχοι και περιφερειάρχες κάλυψαν αρχικά τις ανάγκες αυτές με έκτακτες επιχορηγήσεις και ένταξη σε κάποια πρόσκαιρα κοινοτικά προγράμματα.
Η κρίση και η εντεινόμενη μνημονιακή πολιτική όχι απλώς περιόρισε αυτές τις δυνατότητες, αλλά σχεδόν τις κατάργησε. Για να υλοποιήσει δε η κυβέρνηση τις δεσμεύσεις της στα τοκογλυφικά συμφέροντα, περικόπτει σημαντικά και τις τακτικές επιχορηγήσεις. Έτσι, στοιχειώδεις κοινωνικά αναγκαίες υπηρεσίες καταργούνται ή περιορίζονται και χιλιάδες υπάλληλοι μόνιμοι ή έκτακτοι οδηγούνται στην απόλυση.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση και τις ευθύνες που επωμίζονται οι τοπικοί άρχοντες αντιδρούν σπασμωδικά, όμως και ασυντόνιστα. Άλλωστε, είναι παιδιά στην συντριπτική τους πλειοψηφία του κομματικού σωλήνα του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού. Η στάση αυτή υπαγορεύεται από δύο κατεξοχήν λόγους. Πρώτον, από την ασφυκτική πίεση που υφίστανται από τους απολυμένους ή υπό απόλυση υπαλλήλους τους και τους πολίτες που νιώθουν καθημερινά, παρά την εντεινόμενη φτώχεια, ότι πρέπει να βάζουν βαθιά το χέρι στην άδεια τσέπη τους για να πληρώνουν δημοτικές και κοινωνικές υπηρεσίες. Δεύτερον, είναι το ζήτημα της πολιτικής τους προοπτικής. Αυτό το γεγονός τους εξαναγκάζει να δηλώνουν ‘’ανεξάρτητοι’’, από τι όμως;
Ανεξάρτητοι από τα κόμματα που συνέβαλλαν στην εκλογή τους για να αποβάλλουν την ‘’προβειά’’ του κυβερνητικού ή από την πολιτική που ακολουθεί η δικομματική πλέον κυβέρνηση εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της ξένης και ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας; Δεν θέλουμε να ‘’τσουβαλιάσουμε’’ όλους στην ίδια λογική. Υπάρχουν στάσεις και φωνές που νιώθουν την αγωνία του λαού και ζητούν την απαλλαγή του τόπου από την άθλια και αδιέξοδη πολιτική που ακολουθείται. Όμως, η πλειοψηφία δεν καταδικάζει το σύνολο αυτής της πολιτικής και τις αιτίες που τη δημιουργούν. Αποσπασματικά διαφοροποιούνται σε μέτρα και αποφεύγουν τη συμπόρευση με τους εργαζόμενους ώστε να δημιουργηθούν προυποθέσεις αλλαγής πορείας.
Τον επόμενο χρόνο, σύμφωνα με το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο και αν δεν αλλάξει, θα έχουμε εκλογές για την αυτοδιοίκηση. Αν ο λαός επικεντρώσει την προσοχή του σε αυτές, έξω μάλιστα από την σκληρή πραγματικότητα που ζει, αυτό θα είναι ένα τεράστιο λάθος είτε γίνεται από άγνοια είτε από σκοπιμότητα. Στο σημείο που βρίσκεται η χώρα δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής και εφησυχασμού. Τα μνημονιακά μέτρα που πραγματοποιούνται και προωθούνται διαμορφώνουν μια άλλη πολύ δυσμενέστερη κατάσταση για τον τόπο.
Απαιτείται τώρα κοινή δράση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για αντίσταση στα μέτρα και ανατροπή αυτής της πολιτικής. Είναι κοινωνική αναγκαιότητα ο κοινός βηματισμός της αριστεράς , που δεν είχε κυβερνητικές ευθύνες, για την ενίσχυσή της ενότητας των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς και τις γειτονιές και ιδιαίτερα η συμπόρευση τους στους δρόμους και στις πλατείες.
Έτσι, αν προχωρήσουμε μπορούμε να αποκαλύψουμε τις ψευδεπίγραφες ανεξαρτησίες και τις επιδιώξεις των κυβερνητικών πολιτικών δυνάμεων για συνεργασίες με κρυπτοφασίστες και ναζιστές για να περισωθεί η πολιτική της ανεργίας της φτώχειας και της υποτέλειας.
Το δίλημμα σε αυτές τις εκλογές δεν θα είναι αυτοδιοικητικό αλλά κυρίως ποια θα είναι η πορεία αυτής της χώρας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση θα κρίνει ο λαός τι είδους αυτοδιοίκηση χρειάζεται, διαχειριστή της κυβερνητική πολιτικής ή άμεσα δημοκρατική τοπική αυτοδιοίκηση που θα συμβάλλει στην αλλαγή πορείας του τόπου;
Του Π.Βέμμου τ.επικεφαλής του ανεξάρτητου νομαρχιακού συνδυασμού ΑΡΚΑΔΩΝ ΚΟΙΝΟΝ