Σχετικά με τους αγώνες για την ασφαλή δια ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία - Γράφει ο Ανδρέας Γιαννόπουλος
Είμαστε δίπλα στους μαθητές μας στις μεγάλες, πολύμορφες κινητοποιήσεις που εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα για το αυτονόητο δικαίωμα μαθητών - γονιών - εκπαιδευτικών για την ασφαλή διά ζώσης πρόσβαση στην εκπαιδευτική διαδικασία. Δεκάδες κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, σε δήμους, Περιφέρειες και Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, μεγάλα συλλαλητήρια σε πολλές πόλεις με αποκορύφωμα την αυριανή κινητοποίηση της Πέμπτης 30/9 στην Αθήνα.
Όλοι μαζί απαιτούμε το αυτονόητο: Μείωση του αριθμού μαθητών ανά τάξη, πρόσληψη του απαραίτητου εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού, καθαρίστριες πλήρους απασχόλησης σε όλα τα σχολεία, τεστ ανίχνευσης του ιού σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, κατάλληλη ιατρική παρακολούθηση και υποστήριξη των σχολείων.
Αυτές οι κινητοποιήσεις δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι συνέχεια των κινητοποιήσεων για το πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε και ψήφισε η κυβέρνηση εν μέσω εγκλεισμού, για το οποίο εξάλλου οι μαθητές είχαν κάνει ξεκάθαρο ότι δεν δέχονται την «Τράπεζα Θεμάτων». Είναι συνέχεια των δεκάδων κινητοποιήσεων εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων από την αρχή της πανδημίας για τους όρους και προϋποθέσεις ασφαλούς ανοίγματος των σχολείων, ενάντια στο αντιπαιδαγωγικό - αντιδραστικό μέτρο της κάμερας μέσα στην τάξη.
Η κυβέρνηση δεν πήρε ούτε ένα μέτρο όλο το προηγούμενο διάστημα ώστε να διασφαλίσει τους κατάλληλους χώρους και προσωπικό, δεν ικανοποιεί τα αιτήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας, ανοίγοντας έστω και τώρα τμήματα σε αίθουσες που είναι κλειστές ή χώρους που μπορούν τώρα να διαμορφωθούν, έχει πάρει την πολιτική απόφαση να μη δώσει ούτε ένα ευρώ για την ασφάλεια των εκπαιδευτικών και των μαθητών. Αντί να αναλάβει τις ευθύνες της, εξαπολύει ένα κύμα τρομοκρατίας απέναντι στο μαθητικό κίνημα. Έφτασαν στο σημείο να αναζητούν ευθύνες από διευθυντές και εκπαιδευτικούς που δεν συμμετέχουν στην καταστολή του μαθητικού κινήματος.
Η κρατική καταστολή συνοδεύεται και από ένα σχέδιο κατασυκοφάντησης του μαθητικού κινήματος από κυβερνητικά στελέχη, πρόθυμα ΜΜΕ, γνωστούς δημοσιολόγους, που κινείται σε τρεις βασικούς άξονες:
- Πρώτον, προσπάθησαν να παρουσιάσουν τους μαθητές ως «ψεκασμένους», «αρνητές της μάσκας», ότι εμφορούνται από σκοταδιστικές αντιλήψεις. Απέκρυψαν το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων, ακόμα και το κεντρικό σύνθημα, «Η μάσκα δεν είναι η μόνη προστασία, δώστε λεφτά για την Παιδεία», έφτασαν σε τέτοιο σημείο γελοιότητας ώστε στα ρεπορτάζ των ειδήσεων να παρουσιάζουν τις κινητοποιήσεις ως προϊόν άρνησης χρήσης της μάσκας και ταυτόχρονα να δείχνουν πλάνα από το μεγάλο συλλαλητήριο της Αθήνας, στο οποίο οι χιλιάδες μαθητές διαδήλωναν πειθαρχημένα φορώντας όλοι μάσκα.
- Δεύτερον, οι μαθητές υποκινούνται, τους χρησιμοποιούν για μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Μια θεωρία χιλιοειπωμένη, αναχρονιστική, που προσβάλλει τους ίδιους τους μαθητές. Χαρακτηριστικό το κατάπτυστο σκίτσο που παρουσιάζει τους μαθητές ως μαϊμούδες που σκίζουν ένα βιβλίο και με τα φύλλα φτιάχνουν τη λέξη κατάληψη. Οι μαθητές έχουν τη νοημοσύνη, την κοινωνική πείρα να αντιλαμβάνονται το αυτονόητο, ότι όσο λιγότεροι είναι σε μία τάξη και όσο πιο αραιά κάθεται ο ένας από τον άλλον, τόσο καλύτερα αντιμετωπίζεται ο ιός. Είναι πραγματικά υποκριτικό τα κόμματα και οι πολιτικοί τους που δίνουν εκατομμύρια ευρώ σε διαφημιστικές εταιρείες, προκειμένου να στοχεύσουν τη διαφημιστική τους καμπάνια στους 17χρονους μαθητές για να υφαρπάξουν την ψήφο τους, να μιλούν για υποκίνηση. Όταν λοιπόν είναι να τους ψηφίσουν, είναι ώριμοι πολίτες, όταν είναι να αγωνιστούν είναι ανώριμοι και υποκινούμενοι. Όταν στα σχολεία «τρέχουν» ευρωενωσιακά προγράμματα χιλιάδων ευρώ, εξωραϊσμού της ΕΕ, επισκέψεις σχολείων στο Ευρωκοινοβούλιο, τότε αυτοί οι πολίτες είναι τόσο ώριμοι ώστε έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν «ευρωπαϊκή συνείδηση». Όμως, όταν συμμετέχουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις είναι ανώριμοι και έρμαια των υποκινητών. Το πρόβλημά τους δεν είναι ούτε η ηλικία των μαθητών ούτε η ωριμότητά τους. Είναι η συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις. Θέλουν το μαθητή άβουλο, στον καναπέ του, ξαπλωμένο στο κρεβάτι μπροστά σε ένα τάμπλετ, να απέχει από τις συλλογικές διαδικασίες του κινήματος και κάθε τέσσερα χρόνια να σηκώνεται από τον καναπέ να πάει να ψηφίσει για να «επιλέξει» κυβέρνηση.
- Τρίτον: Αυτοί που κάνουν καταλήψεις θέλουν το σχολείο κλειστό, θέλουν να χάνονται τα μαθήματα, είναι εχθροί της γνώσης. Αλήθεια, το ερώτημα είναι εύλογο: Ποιος ευθύνεται για τις χιλιάδες χαμένες ώρες λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών. Ποιος είναι αυτός που οξύνει τους ταξικούς φραγμούς στο σχολείο, το μετατρέπει σε εξεταστικό κέντρο, κλείνει την πόρτα στα παιδιά των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων;
Ας κρατήσουμε λοιπόν όλοι μαζί μια χαραμάδα ανοιχτή στο δημόσιο σχολείο και την κοινωνία στο σήμερα και το αύριο. Να μπορέσει το σχολείο σε κατάλληλες συνθήκες να επιτελέσει τον κοινωνικό του και ιστορικό του ρόλο. Να μπορούν οι μαθητές σε ένα ασφαλές περιβάλλον να αναπτύσσουν ολόπλευρα την προσωπικότητά τους, να μαθαίνουν και να εξηγούν την αντικειμενική πραγματικότητα ώστε να μπορούν να την αλλάζουν.
Ανδρέας ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Αρκαδίας, εκλεγμένος με την «Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών»